Gilmana Bushati: Grue

Dielli përshkroi pemën e fikut, si gjithmonë në muajin korrik, e hyni direkt në dhomën ku po rrinte. Atëherë ajo e kuptoi se a e randë do ishte tanë kjo ditë për të, e nesërmja gjithashtu, e ndoshta e tanë jeta. Jo, s'e kishte me ndoshta këtë bindje, kështu do ishte jeta e saj, si këto rreze të randa dielli, që mezi përshkojnë gjethet e ashpra të fikut, shtrihen në nji copë vend në dhomë, jo me ngrohë, por me ndriçue, të paktën. Sa shumë e kishte dashtë këtë rreze ma përpara, gjithmonë në këtë muaj i ishte shtriqë sa gjatë gjanë dhe ia kishte ndje ngrohtësinë, deri në fund. S'kishte pranue asnjiherë për me dalë nga dhoma deri sa rrezja ndërronte krah dhe shtyhej në ato qoshe dhomet, ku s'kishte ma asnji mundësi me u shtri. Ndërsa e shifte vedin në pasqyrë, asaj po i dukej sikur nuk e kishte dashtë asgja, as ajo rreze e vogël nuk e donte ma. E pesha e këtyne mungesave të vogla po e mbyste. U largue nga pasqyra. Aty la imazhin e nji grueje të shëmtuet, e cila edhe pse kishte vue nji kile krem në ftyrë dhe pudër të bardhë, prapë i dukeshin njollat e alergjisë që i kishte shkaktue ilaçi i depilimit, të cilit ia ndjente ende aromën e randë, e për ma tepër djegien që i kishte shkaktue; kishte lanë nji grue me nji buzëkuq të fortë, që kapte edhe pjesën e sipërme dhe të poshtme të buzëve, se parukierja, kishte mendue për me ia rritë pak volumin dhe mbi atë buzëkuq edhe nji vizë e trashë lapsi, që anonte ma shumë nga ngjyra kafe se sa vishnje, e ajo vijë dukej ma tepër zhgarravinë se sa zbukurim; nji grue me vetlla të holla krejt, që ia kishte urrye tanë jetën kur ua shifte të tjerave, i kishte lanë vetëm dy qime dhe ato të dyja, ajo, parukierja ma e njoftun e lagjes, Lali, ia kishte ba me kànë; sytë, për të cilët ishte ndje krenare gjithnji, të mëdhenj, të zinj, me shkëlqim si në verë e në dimën, ia kishte nxi e qerpiktë po i randonin aq fort, sa kishte pasë dashtë me i mbyllë e mos me i hapë sytë deri sa të mbaronte kjo ditë. Ndoshta edhe jeta tjetër, ajo që e priste pas deret. Nuk donte me mendue, se ishte e veshun me të bardha, se kjo duhej të ishte ditë e lumtun për të, por askush s'e kishte pyetë se çka asht lumturia për të, askush s'e kishte pyetë a e ka njoftë lumturinë ndonjiherë, askush s'e kishte ça kryet me e pyetë se si ndjehej, por të tanë, tuej fillue prej nanës, ia kishin lanë si etiketë, se dita e dasmës ishte ma e lumtun për njeriun. Ku e kishte atë nanë? Donte me e pyetë prapë, si atëherë, por kësaj here me marrë nji përgjigje, që do i jepte pak kuptim kësaj që po bante. Njiherë e kishte pyetë të  amën, nëse ajo vetë, kishte kenë e lumtun në këtë ditë, pra kur ajo priste me u martue. Ajo s'ishte përgjigjë direkt, e kishte fshehë kryet në raft ndërsa bante palë tesha pa pushim dhe i kishte thanë; 'nëse keni ardhë ju të dy në jetë prej kësaj dite, atëherë, po, ka kenë dita ma e lumtun e jemja'. E kur i kishte thanë 'pra lumtunia e gruas asht vetëm nëse bahet nanë, e jo ma përpara, ma përpara ajo s' ka të shënueme asgja në kalendar?', e ama nuk i ishte përgjigjë, por kishte ikë, gjithnji me nji justifikim për punë shpije. Pse s'e kishte ndje atë grue të vuejtun asnjiherë afër, këtë nuk e kishte kuptue, sot ndoshta kishte pasë dashtë me pasë afër nji motër a qoftë dhe nji shoqe të ngushtë, nga ata të fminisë së vet, por asgja të mirë s'i afronte kjo, dita e lumtun e saj. 
Po i kërcisnin në derë. Po i kërcisnin me ngulm. Nga jashtë, përveç zana grash, të gëzueme, s'e dinte ende se pse, s'kishte pasë ngè me i pyetë, dëgjonte edhe muzikë, edhe zhurmë, edhe dajre, edhe valle, edhe gota, edhe ecejakje, hymje dalje, mund të dallonte shumë mirë zana që i njifte, por s'donte me ditë për asnji. U kishte thanë që donte me ndejtë pak vetëm dhe e kishte mbyllë derën me çelës, edhe pse hallat e shumta dhe tezet tanë salltanitet, mezi ishin ngritë prej karrigeve. Sa shumë karrige kishte ajo dhomë, e cila pas ikjes së asaj rrezeje dielli ishte ba menjiherë e shëmtueme. Dikur e njofti zanin e Lalit 'mos qaj maj ma, se të kullon rimeli në faqe e duhet me të gaditë prepë'. Sa e marrë asht kjo Lali, kështu si më ka ngri me llaçna , si mutin kam me qa, edhe ba me më ardhë me qa, askujt s'do ia jepte këtë kënaqësi. I dinte përmendsh mendimet e grave në ditë dasmash. E dinte që kur të dilte nga shpija me krushqit e ardhun me e marrë, tana kishin me u mbledhë rreth së amës, do qanin që i iku bija, do e ngushëllonin ndërsa, ajo, do ulej në kolltukun e nuses e do fillonin me i thanë fjalë 'ah sa bukur ka qa'; 'nuse si ajo s'ka dalë hala'; 'sa bukur ia ka vue dorën dajës moj Fiqeret'; 'i ka përshëndetë të tanë me krye si zojë'; 'e ka nderue derën e vet, mos e ke hiq merak, kështu ka me e nderue edhe atje ku ka me shkue'...Marria me okë. Edhe ajo kishte kenë pjesë e këtij ceremoniali kur i martohej ndonjë e afërme, i dinte përmendësh refrenin e tyne ditëve. Ishte e ngime, ishte e neveritun, se tash i kishte ardhë radha e saj. Fjalë të tilla, absurde, thuheshin edhe në shpinë e djalit; 'djalë si ti s'ka tjetër në qytet, ajo duhet me kenë e nderueme që hyn në këtë shpi'.  Sot do villte vetëm nga kujtesa. Por ajo s'kishte me knaqë asnjenen palë. S'ishte e lumtun, e dinte se nuk kishte me kenë edhe atje ku po shkonte, e kështu duhej të sillej, duhej disi ta tregonte neverinë e saj me gjithë këto 'lumturina' që po i silleshin nëpër kambë atë ditë. E dinte, ishte nji nuse e shëmtueme, s'ishte kërkund nga ajo çka kishte dëshirue. Ia kishte thanë asaj Lal se si donte të zbukurohej, por ajo ia kishte hedhë poshtë tana mendimet, sepse 'e di ma mirë unë, kam nji jetë merrem me këtë punë'. Ah, ajo, kishte nji jetë që i shëmtonte varzat, që e paguanin edhe shtrenjtë, se ishte si ma e mira e qytetit dhe si ditë e shënueme, duhej të ishin të tana 'të mirat' bashkë. Të tanë e dinin se ajo i shëmtonte, edhe nuset nuk u ndjenen të bukura me dorën e saj, por askush s'provonte me ndërrue njiherë, se edhe parukieret e tjera të qytetit, prej duerve të Lalit kishin mësue, prandaj ngjanin pothuajse tana varzat kur martoheshin. Ose, sot, kështu i dukej asaj. 

Goni ndërsa e qinte, natën e parë të tyne në shtrat, ia fuste gishtat gjithandej pa kujdes. Seksin ia futi edhe në gojë, që mezi u hap, pastaj në seks, në të cilin mezi penetroi dhe në fund iu derdh në gjoks. Ajo shtrihej e pa fjalë. S'kishte nxjerrë as nji 'oh', as edhe nji 'uff', s'i kishte thanë as 'due prapë', s'i kishte thanë as 'të due', as nuk kishte përdorë thonj e dhambë. Në fund ishte thjeshtë e shokueme, në nji lumë gjaku e sperme përzie bashkë në çarçafin, që e kishte qendisë vetë. Nuk ndjente se po i rrihte asnji puls, askund. Ai s'e kishte pyetë për asgja, sepse si thonë, duke kenë martesa dita ma e lumtun e jetës, kjo e fundit, pra lumtunia nuk diskutohet. Ai u fshi me këmishën e saj, që e kishte hedhë aty afër shtratit dhe iu shtri në krah. Dukej i gëzuem që e shihte ashtu të pazojën për vedi. Gjakderdhja nga poshtë seksit të saj vazhdoi edhe për pak kohë. Ai heshtte dhe priste që ajo të lëvizte. Ajo s'luejti nga vendi. Ai u nervozue, se ajo nuk po ngrihej me u pastrue, s'po i thoshte asnji fjalë. S'po ia dinte mendimet. Ajo s'mendonte, shpresonte vetëm nji gja, kjo duhej të ishte patjetër vdekja e e saj. Duhej me patjetër të ishte kështu vdekja, në nji lumë të tillë dhe me makiazhin e shprishun në faqe. Goni i foli se duhej të ngrihej e të bante diçka për gjakun. Nuk foli, u kthye në anën e majtë. Ashtu ajo e ndjente që i ishin lagë kofshët. Ai u ngrit dhe mori disa ndërresa dhe ia vuni poshtë seksit. Ia ngriti kofshën e djathtë dhe filloi me e pastrue pak. Ajo nuk lëvizte. Goni u ba nevrik me të dhe i foli me ton që duhej të merrej me vedin. As nuk e ktheu kokën. Pak pak minutash ia hoqi shtupën.  E pa në ftyrë, duke qenë se kremi s'i kishte lanë pikë shprehjeje, nuk e kuptoi se ishte zverdhë dhe se ajo s'ishte e zoja ma me hapë as sytë. Ia hapi prapë kambët, të cilat s'i komandonte e atje në mesin e tyne nuk shifte asgja, seksin e grues së tij me gjakun e mpikstë rreth e qark. U shqetsue se pse ajo s'po lëvizte dhe disa minuta ma vonë as nuk po i hapte sytë, apo po i kthente ndonji përgjigje. Ai kishte zhvirgjërue dhe vajza të tjera, njisoj, por të tana ishin ngritë. Goni u vesh shpejt me kostumin e dhandrrit që e kishte hedhë mbi komodinë dhe tuej shà nëpër dhambë i gjeti do tesha edhe asaj. Ia veshi mbathjet, nji fustan që e gjeti varë në raftin e dhomës së tyne, ia rregulloi pak flokët dhe i shfrynte se nuk po e ndihmonte. Pastaj ajo dëgjoi vetëm që hapi derën dhe thirri të amën e tij. 
Kur erdhi në vedi, pa dhomën e gjumit, pikërisht aty ku ajo ishte harrue. Ishte vetëm krejt. Ose jo, pa dy hije. Njena prej tyne ishte tuej ia lagë ftyrën e faqet me ujë. Ma pas dalloi edhe Gonin, që fliste nën za me dikë e ai dikushi, duhej të ishte patjetër e ama e tij, po nën za por me za të hidhun e kundështonte...Ajo s'donte që të lajmërohej as e ama e saj, do e merrte vesh tanë qyteti që kësaj qyqes i kishte ra të fikët tuej ba atë punë...Asaj po i kujtohej tani që edhe me Gonin kishin folë dhe ai gjithmonë i kishte thanë se natën e parë do e banin 'atë punën'. Pra, paska kenë punë e tanë kjo? Ai i kishte thanë se si do ishte, por për të, ajo natë i kishte kalue kufijtë e asaj që kishin folë. Madje, si në terr që i ishte krijue përreth, i erdhi në kujtesë se kishte Goni që kishte folë ma shumë, kurse ajo kishte thanë ma tepër fjalë pohuese, miratuese, ngritje shpatullash, rrudhje vetllash, e kaq. 
Pasi debatuen prapë nën za, ajo, hija e nanës së tij, pranoi që Goni të shkonte me marrë në shpi dikë e me sjellë për me e pa njiherë. Por ai s'duhej me i thanë kërkujt dhe duhej me u sigurue që edhe ai 'dikushi' mos me folë, se asht marre dhe se kishin me qeshë të tanë me këtë që kishte ndodhë. Mbi krye pa nji vajzë të re, s'e njifte hiq. Kjo vajza e re ia nxori tanë njerzit jashtë prej dhomet, e falenderoi me mendje që e kishte lanë vetëm prej disa njerzve që as donte me i njoftë dhe as nuk i kishte gja. Vajza e re duhej të merrte vesh nga mjekësia, sepse e vizitoi nga poshtë. Me dy dorza mjeku, ajo ia futi dy gishtat në seks. Ai veprim iu kujtue se duhej me ba 'oh' dhe bani. Vajza i fliste, i thoshte diçka, por kjo s'donte me kuptue asgja. Dikur në dhomë hyni Goni. Ajo pyeti vedin; edhe sa herë do i hynte në dhomë ai njeri? Vajza i foli Gonit, ajo kapi midis të tjerave fjalë të shkëputuna; materninet; gjinekologji; polip; ndërhyrje...Vajza u ul afër saj në anë të shtratit dhe po plotësonte nji letër të bardhë. 'Xhinë...', etj etj. Tani ajo u kujtue që kishte emën. Ajo vajza e re, i kujtoi se ishte Xhinë, po pra, dikushi që kishte ekzistue edhe para kësaj dite. Tani i ra ndër mend që ishte ajo Xhina, që i ishte kënaqë e buzëqeshë rrezes së diellit te shpija, diellit në oborr, gjanave të vogla që i ishte gëzue në jetë. E kështu vendosi mos me vdekë, me ndejtë Xhinë edhe për disa vjet. Aty në shtrat la me vdekë vetëm njenen Xhinë, të tjerat vendosi me i marrë me vedi, ndoshta ndonjena kishte me ia gjetë rrugën për me kenë e lumtun. 

Xhina i kaloi kështu shtatë vitet e para të jetës 'së lumtun' pra, tash me tre fmi nëpër kambë. Edhe pse kishin lindë me shumë vuejtje, ata të tre me gjithë mend ishin lumtunia e saj si nanë, por si grue, ndoshta lumtunia e grues dhe e nanës nji ditë bahen në nji, ose janë nji, ose s'janë asnji. Apo s'ishte kështu? Po gratë që s'kishin mundësi me lindë fmi, si ia banin me lumturinë? Ndoshta ato s'duhej me pretendue për me kenë të lumtuna? Kë me pyetë për këtë? S'dinte gja. Por në bisedat e grave, kudo që kishte shkue këtë kishte marrë vesht, se grueja asht e lumtun kur bahet nanë dhe ndoshta duhej ta mbyllte këtë pikëpyetje tash. Përgjigjen e kishte marrë tre herë në lindjet në maternintet. Diku, nga nji zojë, rreth të pesëdhjetave, kishte dëgjue fjalën, se kishte ba 'dashni', kishte qeshë me vedi dhe kishte mendue se sa e trashë ishte ajo grue, pesëdhjetë vjeçe, dhe shprehet e gëzueme se ka ba dashni. Marre me e dëgjue kush. Diku tjetër se njena kishte ba 'seks'. Xhina s'dinte me pyetë dhe i lidhte bashkë, dashninë, seksin dhe qimjen që i bante Goni. Do ishte e njejta gja, si lidhja që i banin nanë e grue, të shkëputuna asnjiherë s'kishin me kenë të lumtuna. 

Fmitë iu rritën dhe jeta kishte hy në rrjedhën e përditshmërisë së saj. Xhina u kthye në nji grue që s'kishte ma nevojë me ditë përgjigjet për lumtuninë, madje e kishte harrue çka i kishte thanë vedit atë natën e parë të martesës. Jetonte, punonte ashtu si tanë gratë e tjera të nji qyteti të vogël, provincë. Ai qytet dukej sikur ishte i fshehun edhe prej ajrit tjetër dhe jetonte vetëm me ajrin që merrnin e jepnin banorët e tij, që dashtë pa dashtë bahej disi e diku pis. E këtë ajër ma shumë se asgja e banin fjalët që nxirrnin ata.  
E meqë jemi te ajri, i duhej të shkonte me fmitë në malësi për nja dy javë për pushime. I pëlqente ajri andej, vetmia që e rrethonte si njeri e si natyrë. Goni organizonte gjithçka, madje ai llogariste edhe qindarkën e parë dhe të fundit që do harxhonin. Për këto pushime flitej nji vit me radhë. I shoqi, përmendte me adhurim netët me domino që ai luante me burrat e tjerë, tregonte deri në mërzi, se si ua kishte kapë dopiogjashtat në dorë të tjerëve. Ndërsa Xhinës i kujtohen netët kur ai humbiste ne domino dhe vinte e shfrynte ndër 'ta nervat e gurëve të kapun në dorë nga kundështarët. S'ishte ndonji kënaqësi e madhe kjo pjesë, por e kompensonte këtë me ndejtjen vetëm në krah të malit dhe dhoma e tyne gjendej m'u në gjoks të tij. Xhina i ishte lutë disa herë Gonit që ta sillte në dimën këtu, atëherë kur bora zbardhte gjithçka. Gjithmonë i kishte thanë 'jo', sepse këtu në verë, sipas tij, nuk kishe se çka me ba, jo ma në dimën, ku jeta mbyllej që në drekë. E Xhina kishte nevojë për këtë atmosferë shpije të nji stine dimni, që sillte veç borë. Ishte e kotë me andrrue se do knaqej nji ditë me borën nën kambë dhe me nji zjarr bubulak në oxhakun e shpijave të këtyne maleve. 

Kjo qetsi dhe dielli i këtyne ditëve ishte lumturia e saj. Mezi priste me i ardhë pushimet për me e jetue çdo vit në të njëjtën datë, në të njëjtat ditë, me refrene gati të përngjashme, por refren i kandshëm. Ndoshta ia kishte dalë me iu përgjigjë nji pjesë të pyetjes që kishte ba dikur. Ndjehej mirë nën ato pemë, nën ato hije të vështira, që gjithësesi kishte ditë që ngroheshin prej diellit; ndjehej mirë në ata livadhe ku asnji kafshë nuk trembej prej njeriu dhe as njeriu prej kafshëve, qofshin edhe këta qejt e egër që shoqnonin tufat e lopëve apo të deleve, apo të tanave bashkë. E duke qenë se ndjehej mirë, a mos ndoshta jeta nuk kishte nevojë ma as për pyetje as për përgjigje?
Patjetër që duhet të kishte ujq e egërsina të tjera ky vend, të cilit i kishte zbulue pak vende. Nuk kishte gjetë as te Goni e as te fmitë dëshirën me e zbulue ma shumë prej këtij vendpushimi të saj, të qetë, ku ndjehej çuditnisht krejt e lehtë, si pupël. Ishte nji vend që nuk i jepte dëshirën me hangër, por me jetue, e me jetue gjatë, që prapë me ardhë vitin tjetër, edhe tjetrin e tjetrin prapë. Jetonin në nji dhomë të tanë, që të pestë, ishte disi ma ndryshe se në shpi, por edhe këtu Goni gjente vende dhe kohë dhe e qinte. Rrallë e kishte përjetue mirë lidhjen me të. I shoqi kishte ardhë në nji moshë që kishte frikë se nji e nesërme, jo shumë e largët, do e gjente të pazotin me e ngritë 'mikun' e tij dhe kjo e kthente qimjen në nji akt ma të shëmtuem se në fillim, diçka e shpejtë, direkt me i ulë pantallonat dhe me iu afrue së shoqes, njisoj siç banin kafshët në këto anë. 

Ishin pothuajse në ditët e fundit të pushimit. U mor vesh se në atë zonë kishte ardhë nji orkestër për pushuesit, i kishte sjellë komuna. Vendosën me shkue tana familjet bashkë, meqë ishin edhe të ftuem. Atë nadje, nji punonjës i komunës i kishte kërcitë në derë dhe u kishin thanë për koncertin, se s'do paguenin me hy, por vetëm çka të merrnin me hangër. Meqë tanë shokët e Gonit kishin me shkue, edhe ai u shtërngue me i thanë familjes se do shkonin edhe ata. Ai i kishte tmerr gjithnji pagesat, prandaj porositi fmitë që të mos porosinin asgja. S'kishte nevojë me e porositë Xhinën, se ajo e dinte se nuk duhej me harxhue në këto raste. 
U veshën me ato tesha të mira që kishin dhe u nisën, tanë zhurmë, tanë ato familje, që ma e vogla kishte katër pjestarë. Gratë në krah me njena-tjetrën, burrat para, fmitë e mëdhenj në vedi, të vegjlit tuej iu ngatërrue grave nëpër kambë. Salla ku bahej koncerti ishte e zbehtë me ndriçim dhe e vobektë nga mobilimi. Kishte pak gjana, por ma mirë të mos i kishte as ato, se të vinte me qa kur i shihje, jo ma me u ulë. Por hajt, për nji natë, do dëgjonin koncert dhe s'kishin me ndejtë gjatë. Goni i kishte porositë me dëgjue nja tre kangë dhe me ikë pa u shtrue rakia e madhe, se pastaj vijnë mezet, shkonte leku kot dhe pastaj ai s'e mbante dot vedin me të pime. 
Mbas njimijë hallesh e problemesh teknike u rregullue teknika e zanit të orkestrës, pesë veta. Njeni që kujdesej edhe për zanin dhe ndriçimin e vendit ku këndonte ky grupi kërkoi që me i rregullue edhe ndriçimin e sallës. E bani tanë vetë, se si ia doli, askush s'e kuptoi se ishin tuej bisedue me njeni-tjetrin dhe salla ushtonte nga zanat e naltë të burrave, thirrjet e fmive dhe të qeshunat e grave, asnjeni s'e kuptoi se sa mirë e rregulloi, as nuk i bani përshtypje se ndriçimi i kishte dhanë ambientit jetë....Kaloi edhe kjo pjesë, erdhën kamarierët dhe filluen me marrë porositë. Xhina e dinte që kishte me marrë vetëm nji gotë ujë 'se nuk hante shumë në darkë', fmitë sigurisht s'morën gja, ndërsa Goni kërkoi t'i sillnin vetëm nji teke raki të vendit. Xhina ia kuptoi ngushtinë fmive të saj kur panë se si fmitë e familjeve të tjera, porositën nga nji gja, gjana të lira, por e porositën nga nji ose dy gjana. Bani sikur nuk kuptoi asgja dhe vazhdonte bisedën me shoqet ulun përballë saj dhe me shpinë nga skena. Atëherë filloi muzika, pak e vakët, por gjithësesi po e ngrohtë ambientin dhe Xhina po ndjehej mirë. Kur erdhi kamarieri me marrë porosinë e nji familjeje që kishte ardhë me vonesë, i bani me dorë që të afrohej te ajo. Për vedi porositi nji gotë venë, djemve, nji lang frutash për të vegjlit e për të madhin nji pije me gaz si dhe për të tre nji pjatë kërtolla të fërgueme me djathë. Goni i hapi sytë katërsh, por e kishte larg për me i thanë gja në vesh asaj grueje, që në sy të tanve, kur ai pinte vetëm raki, kishte porositë për vedi venë dhe tanë ata gjana për fmi. Boll i bani me sy, boll u lodh tuej e rrudhë surratin, por Xhina as nuk po e kuptonte. Kishte vendosë me e ba me nerva dhe e pyste me shprehje kryeti se çka kishte, se nuk po kuptonte, por muzika, muhabeti, shoqnia rreth e rrotull ia hoqi dëshirën Gonit me i thanë të shoqes dhe fmive me u çue prej aty. 
Xhina u ngrit me kërcye me shoqet e veta dhe e shihte, gati si pavëmendje Gonin. Ai po e hante vedin me dhambë. Ndër tanë atë muzikë e ambient të ngrohtë, kot e kishte, ajo kishte vendosë me kërcye e me u knaqë. Ajo ishte nji zojë me forma të rrumbullakta, që shquheshin ma shumë në pjesën e bythës, gjithësesi trupin e kishte të mirë e të lidhun. Ndërsa rrotullohej në ritmin e kangëve popullore, vuni re se kangëtari i grupit, i njëjti që kishte rregullue ndriçimin, po e shihte. Xhina u tremb për nji moment. Nuk e shprehu trembjen, vazhdoi me qeshë me shoqet që kërcenin. Ndoshta s'e kishte pasë me të, prandaj e hoqi menjiherë mendjen prej tij dhe fliste me shoqet. Asnjena s'kërcente mirë, po nëse knaqeshin, kjo donte me thanë se po kërcenin shkëlqyeshëm. 
U ulën tanë zhurmë nëpër vende. Kur muzika pushoi edhe shoqet e saj porositën nga nji gotë venë dhe nja tre pjata me djathë kaçkavall. Goni s'mund të rrinte prapa grave, kështu që porositi nji shishe raki për grupin e burrave e njeni prej bashkëshortëve aty porositi nji shishe venë për zojat dhe Xhina, por edhe gratë e tjera, u ndjenen mirë. Fmitë po kënaqeshin secili sipas dëshirës së tyne. Pra ishte festë e duhej të festonin. Xhina shkëmbeu prapë vështrime me kangëtarin. Tani mund t'ia bante portretin. Nji burrë rreth të 45, flokët kaçurrela, që prej djersëve i ishin ngjitë në ballë nja dy kaçurrela, e të tjerat rrinin për qejf të tyne në krye, sytë i kishte të thellë, të zinj, nji hundë si shpatë, e kur këndonte dhe fliste i baheshin çuka në të dyja anët e faqeve. Kishte buzë të plota, e tani që po ia bante portretin, po mendonte se nuk i kishte pa ndonji burri tjetër buzë aq të plota, nga ato buzë që edhe nji femën do i donte për vedi. Ishte me trup të mbushun dhe jo shumë i gjatë. Ndërsa kthente nganjiherë venën, me gllëjka të vogla, shfrytëzonte rastin me e pa përmes gotës e langut të kuq, por edhe pse ashtu, fshehtas, duke gënjye vedin, ai i kishte sytë aty. Xhina prapë u tremb. Jo prej shikimit të atij burri, por prej vedit të vet, sepse i kishte ardhë nji dëshirë me e pa prapë. Pastaj dëshira u kthye në nji nevojë mos me ia heqë sytë. Ma shumë se diçka po i lëvizte përbrenda, s'po e njifte atë Xhinë që s'po i rrinte rehat, në trup e ndër tesha. U ngrit të kërcente prapë me shoqe. Kësaj here nuk kishte se pse e fshihte shikimin pas gotës, pas duerve, pas copës së djathit, por ia ngultë sytë ndërsa përdridhte trupin, në nji kërcim që nuk i ngjante kërcimeve të tjera. Këtë e dinte vetëm Xhina e brendshme, që po kërcente ma me dëshirë se asnjiherë tjetër. Ndërsa lëvizte, belin, shpatullat, bythët në lëvizje sipas ritmit të muzikës, njena prej Xhinave u tremb, sepse Xhina tjetër po lagej. S'ishte vetëm djersa. Trupi po i prodhonte nji lang, të cilin po e shijonte sepse po i vinte natyrshëm dhe ia kishte ba qull mbathjet. Ah, këtë s'e kishte ba ma përpara. Duket se sonte i kishte radha dhe e kishte lanë të lirë Xhinën e re, që çuditnisht ndjente se përveç lagies i kishte ra nji nur, që s'e kishte kuptue se e kishte, por aq lehtë e kishte nxjerrë në sipërfaqe. Kur ulej në tavolinë me njerzit e tjerë, përzihej kot në bisedë, por mendjen e kishte te skena. Po i pëlqente dhe llastimi që bante. Ishte grue që me nur po i llastohej dikujt tjetër, që s'ishte i shoqi. Po ku e kishte pasë tanë këtë llastim, tanë këto ojna, që po i hidhnin nji dritë tjetër mbi ballë e në sy? U kujtua për lagien. Asnjiherë s'i pat ardhë nga muzika dhe në ambiente të jashtme. Ia kishte prodhue vedit kur me dëshirë masturbohej para pasqyrës së dhomës së gjumit. Uppsss, sonte po i thoshte gjanat me emnin e tyne, kësaj here nuk po i vinte turp prej asaj që i kishte përmendë vedit. Goni rrallë e kishte ba me u lagë, ai penetronte në seksin e saj kur ajo ishte ende e thatë, prandaj ma së shumti kishte provue dhimbje se sa kishte provue kënaqësi kur ai e qinte. S'i hiqej nga mendja kjo fjalë, sepse ai s'kishte provue asnjiherë, as nuk ishte lodhë me ia nxjerrë Xhinat nji nga nji nga statura e nji grueje të zakonshme, apo ajo vetë s'kishte dashtë? S'e kuptonte pse po bante kaq shumë pyetje...
E tani, këtë kënaqësi po ia jepte ai njeri i huaj, që iu ba aq i njoftun. Në atë sallë për Xhinën dukej sikur ishin vetëm ata të dy, gjithnji duke iu ruajtë vështrimit kureshtar e zhbirilues të njerzisë përreth. Sa kishte dashtë mos me iu ruejtë, të paktën njiherë, kësaj mase, donte të ishte jashtë saj, nji qënie që ishte mbi masën, e gjanë e pamatë, për me dashtë e për me u dashtë. Nuk i erdhi turp prej vedit që kishte nevojë me vue dorën në seksin e vet, për me e çue deri në fund këtë dëshirë, që po ia merrte mendtë e kresë. Shkoi në nji moment në banjo, bashkë me njenen prej grave. Por sa pa vendin, u ftof menjiherë, s'ishte vendi i duhun, madje duhej të largohej për mos me u pendue se kishte pasë nji dëshirë të tillë. Nga salla i erdhi zani i atij, kangëtarit, me kangën që i pëlqente ma shumë: 'Ku m’je zanushë/Mramë kur t’këndova?/Mas kafazit të përgjova./Me dalë jashtë/Prej nan’s s’guxova/Qyqja, veç përgjova. 
Sa mirë që doli prej banjos, se iu duk vedi Zanushë. Kur doli me përshkue tanë sallën, ndërsa bythët i hidhte lehtë, ai këndonte: M'bani zemra tik e tak-e/M'u ndez ftyra m'u ba flakë-e/O s'e m'ka xanë i ziu marak-e...
Kishte dashtë që të ishte kështu, që atë, kangëtarin ta kishte xanë meraku me Xhinën. Dhe pyeti vedin se si nuk kishte dallue ndonjiherë ndonjenin që mund të ketë xanë merak në të. Muzika nuk u shue deri në mëngjes, burrat erdhën në qejf, madje disa u pinë keqas. Goni si asnjiherë e ruajti vedin. Fmitë ishin të kënaqun që kishin kenë pjesë e kësaj feste, që kishte fillue si muzikë katundi, e kishte përfundue si nji festë e njerzve që kishin kohë pa e shijue diçka të tillë. 
Xhina rehatoi fmitë dhe ndërsa po ndërrohej, i erdhi me qeshë, qeshje që kishte orë që ia kishte ndërrue pamjen, ia kishte zbukurue, që nga fija ma e hollë e flokut e deri te buzët, që kishin marrë nji gjallnim tjetër. Goni ndërsa e shihte në pasqyrën të shoqen, u ngrit. I shkoi afër, e pa gjatë e nuk i tha asnji fjalë. I rregulloi nji palë floku që i kishte ra në ballë dhe ia rregulloi pak kompletin e gjumit që ajo kishte veshë për me fjetë. E s'e di, se nga i erdhi, e aty Xhina u habit me të, pas kaq vitesh ai i tha së shoqes 'zemër'. Ajo u dridh nga kjo fjalë e dalë nga goja e këtij burri të ftohtë, për të cilin s'kishte provue ndonji herë therjen e brendshme. Xhina e pa në sy. Ia nguli vështrimin aty mes vetllave të tij. Ai e kishte ende nji shenjë. Ia kishte ba ajo, vite ma parë, kur sapo kishte lindë djali i madh i tyne. Që kur ishin martue, ia kishte ndalue me e thanë në sy të saj emnin 'bibë', për me e përshkrue atë, apo edhe ndonji grue tjetër. E kishte paralajmërue se nji emën i tillë e acaronte nervash.  Por Goni e harronte herë pas here. Atë ditë, Xhina sapo kishte vue djalin me fjetë dhe po bante gati drekën për të shoqin dhe nanën e babën e tij. Kishin kenë tuej diskutue për gjana krejt të zakonshme, pa ndonji tension, por pastaj tonet ishin ngritë ndërsa po diskutonin për nji shoqe të dikurshme të Xhinës, e cila kishte shitë gjithçka të sajën dhe kishte hapë nji biznes të vedin. Ndërsa ajo po e mbronte për veprimin që kishte ba, në ngritje e sipër të toneve, Goni i ishte drejtue 'po ça dini ju femnat, tana biba jeni'. E Xhinës i ishte ndezë ajo llampa që askush s'duhej me ia ndezë dhe e kishte gjuejtë Gonin me çka kishte në dorë. Në dorë i qëlloi të kishte piru, i cili i bani shenjën mes vetllave, nga ku i doli shumë gjak. Xhina e kishte kuptue menjiherë situatën, edhe pse ishte nën presionin e shamjet të nanës e babës së Gonit, ishte e para që veproi shpejt. I kishte shtye të dy me njenen dorë dhe i kishte hapë vend vedit për me u kujdesë për të shoqin. Ia kishte dalë me ia ndalë gjakun, ia kishte mjekue sa kishte pasë mundësi dhe kishte shkue vrap të infiermierja lagjes, së cilës që s'i kishte shpjegue shumë gjana, por e kishte marrë me urgjencë në shpi. Atëherë iu pat kujtue gjaku i derdhun natën e parë të martesës dhe se si Gonii, për të cilin po kujdesej, i kishte ngjallë vetëm nji dëshirë, me vdekë në atë shtrat.
Ai i tha 'zemër' e asaj i erdhi në mend 'piruni'. Nuk foli asnji fjalë, s'dinte se si me i folë këtij njeriu që kishte përballë. Goni s'i tha ma asgja, e puthi lehtë në faqe e ra me fjetë. U shtri me djalin e vogël dhe i la tanë shtratin asaj. Xhina s'u lodh me e shpjegue shumë Gonin, por u shtri dhe fjeti pas nji nate të kandshme, se nuk donte me ia vue emnin 'e bukur', kishte frikë me i thanë e bukur. 
Të nesërmen Xhina u ngrit me nji rreze ma shumë, se ditët e tjera, që i dukej sikur nuk dilte as ndriçonte prej diellit, por prej gjoksit, diku atje ku thuhet se duhej të ishte shpirti i njeriut. Iu kujtua rrezja e diellit që i binte dikur kur kishte kenë e re, ndoshta ishte ajo, e ardhun prej andej nga binte edhe ato ditë. Goni kishte dalë herët me dy djemtë e vegjël, tash ata s'ishin dhe aq të vegjël, njeni dymbëdhjetë, tjetri për pak muaj bante dhjetë vjeç, kurse i madhi, tash i kishte kalue pesëmbëdhjetë vjetët, po hante nadjen me të. Edhe katër ditë kishin mbetë prej pushimeve dhe Xhinës i therte ithtë se do i kthehej sërish asaj jete të njitrajtshme, e shpesh herë pa ngjyrë atje në qytet. 
I tha vedit se duhet me u çue e me i shijue këtë diell dhe ai nuk shijohej askund tjetër ma mirë se te vendi që prej kohësh ia kishte gjetë vedit. Aty i fshihej të tanve, strukej dhe dukej se i harrohej gjithçkaje aty. Vendi s'ishte kushedi se çka, dy gurë të mëdhenj, dikur mbase kanë kenë shkambij, në mes tyne nji vend me bar të butë, vend që zinte vetëm nji njeri, ushqimet e tij, por jo ma shumë se dy rriska bukë e nji shishe ujë. Po batanijen e zinte, se njeriu e vinte përposhtë vedit. Aty Xhina kishte thithë me kënaqësi të pafundme cigaren e parë, u ishte gëzue rrezeve, njiherë e pat xanë gjumi dhe ishte zgjue vetëm prej shiut. Ngaqë nuk e shkelte njeri, bari mund të thuhej se prej vitesh kishte vetëm gjurmë Xhine dhe që nuk njihte gjurmë të ndonji njeriu apo egërsine tjetër. Ata gur dhe vendi pas tyne ishte i fshehun shumë mirë pas dy pemëve të nalta, dushk që të dyja dhe vetëm zogjt që kishin folenë ose kalonin rastësisht mund ta shihnin Xhinën. 
Dielli kishte dalë dhe s'e kishte ndër mend me i ndejtë ftohtë atyne maleve, ku dimni vinte menjiherë pas nji muaji verë që bante atyne anëve. Xhina u shtri në batanijen që kishte marrë me vedi, futi nën hije shishen e ujit, e rehatoi trupin në atë lëndinë të vogël dhe i mbylli sytë. Ndërsa ndjehej mirë ashtu, iu kujtua diçka e vogël. Hoqi bluzën, pastaj sytjenin, pantallonat e shkurtra dhe ndejti vetëm në mbathje përballë me diellin. Mbylli prapë sytë. Tani ishte e rehatueme dhe ia ndjente nxehtësinë atij dielli, deri në asht. Kishte kohë që nuk ia kishte nxjerrë gjijtë atij diell dhe po i dukej se po ia merrte me të mirë, jo vetëm thithkat, por gjithë trupin, ku pushonin ambël rrezet e nxehta. Ndërsa shijonte këtë nxehtësi, iu kujtue kangëtari dhe buzëqeshi lehtë. Kur të shkonte në qytet, kur të kishte nevojë me e marrë vedin me të mirë, s'do e lodhte shumë imagjinatën me përfytyrime, por do e kishte nji ftyrë të qartë, nji trup që diku ekzistonte me të cilin do kishte dëshirë me kenë në nji shtrat për me e shijue, ashtu si cigaren, deri në fund. Filloi me ia ndje nxemjen vedit, që filloi prej gishtit të kambës e i ngjitej si gjarpën deri në majë të kresë, jo me e helmue, por me e përkëdhelë me lëvizjet e tij të ngadalta, gati gati si prekje të dy duerve të buta, pak të lagështa nga djersa. Nxemja i përshkoi tanë trupin, për me iu përqendrue në seks. Po e linte vedin në këtë dëshirë diellore që i ishte ngjallë. Tash ia kishte përkëdhelë kaçurrelat, me ia rregullue ndërsa i djersiten tuej ndejtë me të, me ia prekë lëkurën e qafës, me i luejtë duert në trupin e dikujt, pastaj me gishtin tregues me ia shtypë buzët mishtore dhe...E zuni gjumi në atë andje, tuej e lanë trupin me ia skuqë dielli. U zgjue për me shkue në dhomë se vinte koha e drekës e duhej me ua shtrue burrave të shpisë tavolinën, duhej me e gjetë gati. Aq ditë sa kishin mbetë, i tha vedit, do vinte sërish. Edhe të nesërmen iu ngjit atyne gurve për me u rehatue mirë në furrikun, që sikur ishte ba vetëm për te. Por menjiherë e kuptoi që ai vend s'ishte ma i saj. Aty, ulë, mbështetë për hijen që krijonin gurët, pikërisht aty ku pastaj ngrihej mali i naltë, pak i kërrusun ishte kangëtari. Xhina mbeti me shtroje në dorë, vetëm e shihte e s'e dinte se cili duhej të ishte reagimi normal në këto raste. Ai e shifte. Ufff, ma mirë mos ta shihte ashtu, se s'kishte për t'i folë asnji fjalë. Por ai vazhdonte të ishte po i njëjti. Ia mori prej duerve shtrojën, e rregulloi në bar. Ia mori dorën e djathtë me dorën e majtë të tijën. Pse duhej të kishte diell ai në sy, po ia digjte sytë e saj, sa ndriçim kishte ndër ta, ftyra, e butë, si pushi që prodhonte dushkut që binte bashkë me erën, pse pikërisht dy kaçurrela duhej t'i kishte patjetër të ç'rregullt mbi ballë; pse duhej të buzëqeshte trishtueshëm dhe me iu dridhë buzët se kushedi çka prisnin me ndodhë, pse duhej të ishin të gatshme me u shkrehë në vajë. Pse duhet me t'u dridhë trupi kështu, pse ta ndjej prej larg dëshirën që m'i ka djegë tana qelizat dhe jam gati me marrë flakë, edhe burimi ma i afërt nuk m'i fik dot. Xhina pyeste vedin, ndërsa nji Xhinë tjetër iu ul përballë dhe ia  nisi andrrës, që ishte ashtu siç e kishte pa dje, njisoj, pa asnji ndryshim. I humbi buzët e saj në buzët e tij dhe të dy u shkrinën në nji. 
Xhina kur u shtri në shpinë, ndërsa gjoksi i ngrihej e i ulej në shkulma kënaqësie,  e kuptoi që kjo ishte hera e parë, kjo ishte dashnia e parë. 
Dashnia e parë që zgjati vetëm tre ditë dhe ishte e lumtun që ishte ashtu, e shkurtë, e bukur. E shkurtë, por e plotë, nuk i mungonte asgja. Folën gjatë për njeni-tjetrin, por ajo që flitej harrohej në akte dashnie, që s'dihej se kur kishin fillimin e kur  mbarimin. Ajo e kuptoi pse gjanat e bukura nuk jetojnë gjatë, se lumtunia mund të ishte vetëm këto çaste dhe asgja tjetër. Nëse do zgjasnin, do i vdiste koha, do i mbysnin pa dashje pikërisht ata të dy. Prandaj u nda e gëzueme nga njeriu që e kishte ba të ndjehej nji grue, që dinte me shkri trupin e saj në trupin e nji burri dhe të ndjehej ende në lulzim. 
Ndërsa bante teshat gati me iu kthye jetës së saj të vjetër në qytet, e kuptoi që asht vetëm trupi i saj që e kupton kur ban dashni, seks, e kur i nënshtrohet nji të qimeje. Ndoshta i duhej me msue të bante, të paktën, seks me Gonin, se ishte përtej mundësive të saj me ba dashni me atë njeri, s'dinte me e dashtë ashtu si ishte gatue.  
Kangtari premtoi se do vinte ta shihte edhe në qytet, por tashma edhe nëse s'vinte për Xhinën s'ishte ndonji problem. Nuk ishte e zoja me e ndjekë mbrapa e me ushqye këtë dashni, që duhej të ishte rrinte ashtu e fshehun dhe e pamundun, se ndryshe e dinte që diku, disi do shprishej si andërr e jetueme, s'ka randësi se nga kush, por e dinte, ishte aq e rritun ta kuptonte. Tani ishte e pasun, shpirtin e kishte plot me dashni. E mësoi tashma se dinte me dashtë, dinte me dhurue dashni, dinte me kenë e çmendun dhe me djegë valë çdo krijesë. Ishte grue, kishte kenë tanë jetën kështu, por, dreqi e hangërt, s'kishte kërkue asnjiherë për zbuluesin e duhun.
Ndërsa kishte mbështetë kryetin në dritaren e makinës, mbylli sytë, qeshi dhe i tha vedit, 'pse dreqin i kishte ashtu ata dy kaçurrele'.