Gilmana Bushati: Lundra
Murlani ia nxori gjumin. Ishte shtri shpejt me fjetë, ishte lodhë tu pritë me fillu era e madhe, i kishte thanë i ati. Patjet ë r q ë tan ë t ë tjer ë t n'at katund t ë vog ë l, ishin shtri me fjet ë , por, si edhe ajo, rrinin me sy hap ë nën mbulesa, tu dëgjue murlanin që kishte fillu me turfullu, her ë si ujk e her ë si katalla. Edhe e ama me t’atin zgjutë ishin. Dëgjoheshin tu lëvizë e tu folë nën za. I ati thoshte me gjysë zanit, se shumë shpejt kishte me mbaru, e nuk duhej me pasë frikë se kështu e kishin këto lloj ernash. Kishte vetëm hallin e shpisë, e cila nuk ishte dhe aq e re për me e përballu stuhinë. Shabani i fliste Tinës, me ia largu frikën. Trenat e shpisë kërcisnin. Dukeshin sikur ishin kthy në nji lojë gjigandit, e ai në nerva e sipër donte me e prishë. Ajo ishte mblu kambë e krye, e pyeste vedin ‘a thu ka flokë gjigandi? si ia ban me i mbajtë për kry me tanë këtë erë? A e di mirë se ku e ven kambën, po kur ulet kah shkon’? Murlani kishte fry edhe ma përpa