Motra Tone

Sa vetë i kishin zgjedhë urat e qytetit? Shumë...askush s'i kishte numërue, askush s'kishte pyetë se pse urat, ata ishin mësue me ecë dhe me vdekë mbi 'to, ishin pjesë e jetës së tyne.  Edhe ajo kishte vendosë me kenë nji nga të panumërtit...Aty te ura, me historinë e saj, me historinë e urave, të atyne ujnave që nuk dihet a dolën pasi lindi toka, apo lindën bashkë me tokën, të tana në nji, të ndërthuruna edhe me dashninë e saj për këtë vend të vogël, ah, që ma shumë ia merrte frymën se sa ndjehej e lirë, por ma mirë kështu. Kot nuk thonë që dashnia ma jetëgjatë asht ajo ma e vështira, apo s'ishte kështu?  Antoneta ecte me sy ulë, shifte majën e këpucëve të saj dhe asgja tjetër. Dinte të tana  përmendësh, rrugët, muret, dyert, jetën, ftyrat e njerëzve. Ishte lodhë tuej i ditë, e ndoshta ma vonë, s'kishte me vonue kjo 'ma vonë', s'kishte me ditë asgja dhe kjo gja e lehtësoi, ia bani ma të shpejtë hapin. Veshë mbante pardesynë, ble shumë vite ma parë,

Ka ngjyrë Diku edhe pak gri                                                                                                     Anna Akhmatova Solitude So many stones flew at me all times, That no one of them now is feared. Into the tower, peer to the highest ones, Is changed a trap, before for me contrived. I grateful to builders of high walls, Let them be missed by sadness and by troubles. From here I early see the scarlet downs, Here celebrate the last beams of the sunsets. And oft through windows, with which my chamber sees,  Flow in the fresh winds of the northern seas; A dove eats wheat from my hand, calmly sittin’, And the same page that was not fully written, will be forth written to its happy end By blessed, calm, light and swarthy Muse’s hand.  veç me e pa qoftë edhe pas portës teme Edgar Allan Poe Alone From childhood's hour I have not been As others were; I have not se

Dielli përshkroi pemën e fikut, si gjithmonë në muajin korrik, e hyni direkt në dhomën ku po rrinte. Atëherë ajo e kuptoi se a e randë do ishte tanë kjo ditë për të, e nesërmja gjithashtu, e ndoshta e tanë jeta. Jo, s'e kishte me ndoshta këtë bindje, kështu do ishte jeta e saj, si këto rreze të randa dielli, që mezi përshkojnë gjethet e ashpra të fikut, shtrihen në nji copë vend në dhomë, jo me ngrohë, por me ndriçue, të paktën. Sa shumë e kishte dashtë këtë rreze ma përpara, gjithmonë në këtë muaj i ishte shtriqë sa gjatë gjanë dhe ia kishte ndje ngrohtësinë, deri në fund. S'kishte pranue asnjiherë për me dalë nga dhoma deri sa rrezja ndërronte krah dhe shtyhej në ato qoshe dhomet, ku s'kishte ma asnji mundësi me u shtri. Ndërsa e shifte vedin në pasqyrë, asaj po i dukej sikur nuk e kishte dashtë asgja, as ajo rreze e vogël nuk e donte ma. E pesha e këtyne mungesave të vogla po e mbyste. U largue nga pasqyra. Aty la imazhin e nji grueje të shëmtuet, e cila edhe pse kis