Motra Tone

*** Po numëroj yjet si dikur në vogëli, me shpresa rritë e filloj nji, ti, tre, ti, pesë ti, shtatë ti, nandëmijë, ti, nandëdhjetëmijë, ti kush e ka ba kështu qiellin s'e di. Ma ke ngatërue aritmetikën dikur dija me numërue mirë me radhë, nga njishi deri te dhjeta e andrrave që me erën ma të vogël ranë në baltë e tash Atlantikun duhet me e ba mik që me t'parën mërzi ta marrin, ta çojnë ku të dojnë, përemnin 'ti' ta shprishin valë, për valë, emnin dashni. *** Këmisha qepë për natë me masën e dëshirën e hanës sonte nuk po më rri për shtat e hollë, pupël e tejdukshme i janë varë hije që vijnë prej botës së ngratë, jashtë gjethet dembele të kumbullës dritat e flashkëta të rrugës përpjekjet e përkëdheljeve me e heqë frymëmarrjet me zemrën e tjetrit ngjit puhizat me e lëvizë si kufi zbulimet, gjetjet për ma tej andrrat, si gërsheta shumëngjyrësh ylbere të malltë rrinë në cepa, pa rradhë historitë e dritares memece. Jo, ajo këmishë e madhe më

1.shёtitje buzё lumit sa herë kam shëtitë kështu buzë këtij lumi kam pritë me iu shkri akujt dhe ia kam ndjekë rrugën kam luejtë me fëmijët jam puthë jam ulë dhe kam lagë kambët jam përkulë me ia dallue fundin e errët i jam afrue rosave të egra (me xhepat mbushë me bukë) dhe i kam trembë pa dashje ato dhe pleqtë që u druhen të huejve kam ecë kam ecë dhe ia kam mbërritë derdhjen ia kam gjetë vendet ma të bukura i kam shenjue me zambakë ujit dhe jam kthye gjithmonë të njëjtës udhë përpjetë kam mbledhë çka ka mbetë dhe rrjedh rrjedh gjithmonë një lum tjetër përbri 2. ky diell marsi ky diell marsi asht ndryshe  nuk shndrit si e ka zakon i bukur dhe i pabesё pёr qejf tё vet i mёsuem me mё ngrohё kur t’i teket vetё i mёsuem unё me i zgjatё duert e me ia mbajtё fytyrёn tё kthyeme kёndej ky diell marsi asht ndryshe gjithkund mё ndjek më përkëdhelet në shpinë i malluem përmbi teshat e tr