Motra Tone

per hatrin e zemres teme ("per ma te madhin hatrin tem") 1. dashuria e rritun nuk asht si dashuria rinore   dashuria e rritun nuk asht si dashuria rinore  nuk ta zbukuron botën  nuk të ban njeri ma të mirë  botën ta përplas në fytyrë  ashtu siç asht  vedin ta dëfton pasqyrë  nuk të jep flatra me fluturu  kambët i ka të randa beton  veç të shkund edhe ma fort  të shkul me rranjët mbërthy për tokë dashuria e rritun nuk të lodh  me fjalë të hedhuna larg e larg  prej mishit e prej gjakut asht  trupin ta njef ma mirë se ti vetë  e nuk druhet  nuk stepet  nuk ban për demek  nuk ngutet  asht zemërgjanë dhe të pret  dhe nuk të neveritet si amëlcinat  nuk asht bakllavë, karamel e llokum me arra  asht ajo gjella e zieme kadalë  që ti e han me ullinj e bukë të rreshkun  e uritun mbas një dite të gjatë  të fikët nuk i bjen  nga zhgënjimet e tradhëtitë  në sy tanë kohën të shef  ta difton çmimin dhe nuk ban tregti  si grusht stomakut e ka xhelozinë  n

Dhurata Sa herë më pyesin, Maria si ndodh që u bëre shkrimtare, më kujtohet udhëtimi im i parë në Londër. Jam e bindur se një pjesë e përgjigjes pushon aty, në stolat e Starbuck’s Coffee të aeroportit Standsted, ku u ulëm bashkë me Norën dhe babin e saj për ta pritur fluturimin e kthimit. Nganjëherë përgjegjet më të rëndësishme të jetës nisin me pyetje të vogla, që njeriu ia bën vetes a tjetrit për shkaqe të rrëmujshme. Ja si rrëmuja asaj pasdite në aeroport, e cila, e mbaj mend, ishte totale. Radhët për kontroll të pashaportave ishin kilometrike. Pas tyre prisnin këqyrjet e pamëshirshme të sigurisë, si në Londër më, ku skanuesit fishkëllejnë edhe po të kesh ngrënë spinaq, se të rritet hekuri në gjak. Bëhet fjalë për kohën e luftës kundër terrorizmit, e ke parasysh. Në zëdhënës dëgjohej shpesh një zë gruaje që thërriste qytetarët të raportojnë gjithçka të dyshimtë, ndërsa në mure kishin pano ku shkruante, ”Reportin ëon’t hurt you”. Ishte trafik pashkësh dhe BBC atë mëngjes i niste l

Gilmana Bushati Nji Jare sonte due me ju këndue me ritëm t'gëzueshëm me fjalë dashnie me qeshje fmije afër këtij zjerrmi afër këtij deti nën këtë hanë që po shndrit njisoj si mbramë Mos m'u mërzitni gështenjat edhe pak dojnë me u ba kangës ia kam marrë me veglën e parë muzikore që m'dhanë. Jo nuk asht fort keq nëse u këndoj dashnorëve t'rinj e atyne pleq se për ta asht e vetmja strehë n'verë, dimën, vjeshtë e pranverë Jarja jeme ashtë krejt e paqtë me melodi t'dëgjueme n'gardhe dasmash e lokale vere hajdeni edhe ju nga nji fjalë shtojeni për lumturinë për bukurinë për njerinë Ngrijeni ju lutem zanin ta dëgjojnë edhe ata që flejnë që gërhasin e që bërtasin. Unë i lashë librat m'nji anë vetëm për jaren kangë nesër nadje me t'u çue me vedi kam për ta marrë do e fus e shtërngoj n'çantë keni për t'ma dëgjue në Rue de Serpenoise përballë Mangos e Minellit në Place des Armes ngjit me Saint Etiennin. Por zjermi

nisu herët mbas lojës me top dola edhe sonte në krye të rrugicës gjunjtë e gjakosun fustanin e mbuluem me pluhun flokët e djersitun me fytyrë nga rruga u ndala pa e ditë se pse pa e ditë se si si çdo mbramje para se me hy në shtëpi jetë mbas jete duke të pritë nisu herët herën tjetër nisu herët shpirt çojini tana muret çojini  tana muret në mes të rrugës teme çojini hiç mos pyetni me tulla të forta ndërtojini me tulla që nuk marrin lagështinë kurrë nuk shkërmoqen çojini tana nëse qiejt tuej nuk mund t’i mbërrini pa u hypë në mure që rrugën ma presin çojini në daçi më murosni në ta kush po pyet fëmijët në gji nuk i kam ma në djepe me i përkundë nuk kam ma nëse ju duket se pa flijimin tem nuk ka kuptim nëse muret tuej janë ma të bukur me një grue përposhtë çojini unë këtu jam unë nuk pyes ju në anën e atyne që çojnë mure unë në anën e atyne që i bien me krye gjak e i rrxoj sapo më ndodhi diçka shumë e çuditshme sapo më ndodhi diç