Ballsor Hoxha: Hëna ruan lëkurën tonë çdo natë

Plaku i ndërtesës përballë 

Është një plak
Fqi në ndërtesën përballë
Kur bie errësira zhbëhet ajo fija e zhurmëshme e ditës
Dhe fillon krijohet ozoni i qytetit
Që na lidh të gjithëve së bashku në një botë
Dhe gjërat mbeten ashtu si janë përfundi saj
Ai del për të shëtitur
Por së pari merret me llambën elektrike afër shkallëve
E shkund fuqishëm derisa e ndez
Është një luftë e vogël miniaturë
Si kopshtet japoneze
Në mes tij dhe qytetit
Pastaj si një kodër e vogël por e plotë
Me kapelën mbi atë
Niset ngadalë
Shëtit në sheshin e ndërtesave
Ecë ngadalë mbi simetrinë e tij shtruar me pllaka katrore
Ngadalë dhe qetë
E shikoj derisa mbështillet i tëri nga nata
Si nga një kuqkë e humbur
Mbeten vetëm katrorët
Pastaj dal edhe unë
Por në qytet
I tëri më duket si një shtjellë zjarri
Krijuar nga mungesa e prekjes
Si një vorbull llave grishëse
Dhe tërë kohën me gjithë dritat e ndezura
Ndjejë një nevojë të mbetem nën kapelën e tij.


Tigri 

Nuk është kafsha
Janë vijat e zeza të trasha
Kurthuese
Krijuar nga sytë

Sherifi shikohet në pasqyrë
Sheh fytyrën tërë vija tigri
Gëzohet
Thirrë dhe gruan t’ia shikoj
Një ngjyrë e kuqe e errët
Mu si sipërfaqja e lëkurës së tigrit reflekton nga ai
Kurthuar nga vija të zeza
Dhe dalin në qytet të hareshëm
Disa i kanë të njëjtat
Disa ende jo
Sherifi i turret të tjerëve
Mu si tigër

Kur dëgjohen këmbët
Duke u përplasur në tokë në hapërim
Mund të dëgjohet e qarë fëmiu
Dhe dhembje në asht
Nga këtu dalin vijat

Zoti ka vendosur një qershi gjigante
Mu në qendër të tij
Dhe është për ata që ndjehen si tigër
Në shtëpinë e tij Sherifi II memec
Ka veshur kostumin lodër të tigrit
Luan me fëmiun e tij, naiv
Gjuhet, kërcen nga vendi në vend
Dhe shpesh ndjenë një egërsi ndaj fëmiut
Por kjo nuk e ndal
Dhe fëmiu e lëmon
Vetëm të prehur e don

Para qershisë gjigante të kuqe brendshëm vezulluese
Tmerrshëm tërheqëse Sherifi dhe të tjerët ndjejnë kurthin
Nën shkëlqimin e të kuqes së semaforit
Qershia shkëlqen
Dhe Sherifi ndjenë gulfatje nga vijat
Protestojnë, çirren, nuk dojnë
Por qershia dreqërisht shkëlqen
Dhe bishti i saj shfaq atë si vithet më të bukura të gruas

Nëse i dëgjon mirë hapat në ecje ato sinkronizohen
Dhe krijojnë një zë rregull, zë esencial
Që tejshkon dhe të krijon
Mu si e qara e fëmiut
Sherifi II është paluar i dorëzuar
Nën përkdheljen e gjithëbotshme të fëmiut
Kupton gjëra për tigrin
Atë që e krijon
Mungesa e mureve dhe rastësisë
Me një fjalë liria
Dhe qanë fshehur në kostum
Falë zotit qershinë nuk e ka parë

Sherifi I i pari, gulfatur nga vijat
Sulmon qershinë
Pastaj tigrat tjerë
E coptojnë, e prishin, e hajnë të gjallë qershinë gjigante
Të kuqe jashtbotshëm
(mu sikur në Bibël)
Mbetet bërthama dhe lëngu i kuq i saj
Përhapur në asfaltin e etur
Si hartë

Të vdekur të gjallë janë nga plaga e instaluar nga zoti

Dhe në fund kthehen në shtëpi pa vija, pa shpirtë
Të zbrazur dhe shpërlarë

Sherifi II ndjenë dhembje të thellë
Dhe dhembja e shndërron në tigër të vërtetë
Nuk ka rrugëdalje nga instikti dhënë prej zotit


Jam i vogël 

jam i vogël para puthjes
buzët e saj janë aq të buta të kuqe
dhe disi janë tepër të dashura
për të mundur të jem ai që jam le të themi para fletës
dhe jam i vogël para fletës së bardhë
është e bardhë dhe tërë ajo që më thotë
më len t’i bëjë
më bënë të ndjehem si një kotele e vogël
dhe jam i vogël para koteleve
janë tepër të dashura
dhe mezi presin të ledhatohen
dhe lëkura e tyre flet aq shumë sa që nuk mund të kuptoj
dhe jam i vogël para fjalëve
janë aq të pushtetshme
dhe aq intriguese
më trullosin si grua e hijshme
dhe prapë vjen puthja
aty është butësia e antidoti i zhurmërimës së ullukëve
aty është prehja e koteles brenda meje
aty është vetëm një


Pse e kuqe 

Bjen
Bjen
Bjen pa e ditur përse
Dhe ndalet pa e ditur
Në vorbullën e kuqe
Tanimë i fjetur
Ormani dëgjon klithjet
Shandani tanimë i shuar
Deri në mëngjes
Kur dielli me trembje të hyjë brenda
Ai është i lirë
Dhe dyshemeja vjollcë qarkullon



Lëkura e drurit është qielli 

Një dru, lis, i mbetur në trotuar
Ndoshta i vetmi
Hjek lëkurën e tij
Hjek qiellin e tërë
Mbetet shastisja
Burojnë krijesa (nga lartë) vjollcë
Që zhbëhen në atmosferë
Nuk ka as diell
Vetëm shastisje
Dhe krijesa vjollcë të tmerrshme
Që ndoshta janë qenë, kamiona, frigoriferë
E trupa femrash pa hundë
Hjek koren e bukës prej tulit
Tuli bymehet mbetet zbrazët
Dëgjohet ulurimë qeni që frikësohet nga humbja
Pret derisa ta therë rrëmojsa
Krijesat njerëzore bëhen të gjelbra
Të kaltërta pikëpyetëse
Dhe disa manushaqe tradhëtuese
lavatriqet bëhen të kafta
Dhe uji humb pasqyrimin
Tregon krijesat jashtë qiellit
Shastisje
Më në fund e therë rrëmojsa
Shndërrohet pas pak në pshtymë
Dhe zhbëhet në gotën e koka



Zbardhja e dheut 

Një këmbë katrore një këmbë normale
Nën trysninë e ajrit të rrumbullakët veror
Tërë ditën rri me kanatë në dorë
Tërë bota e tij e kaftë
Flokët kafe, sytë kafe
Dhe firgoriferi kënddrejtë kafe
Duke pritur të nxihen
Ujit lulet mbi dhe
Dhe ndjenë atë të zbukurohet
E verdhë, e kaltër karanfili,
Kuqebardh
E portokalltë tulipani
Por assesi e gjelbër gjetheje
Zbardhon dheun
Si skulptor zbulon brendësinë e tij
Ka porositur dhe vendosur dhe llampa nga Danimarka
Për netët e bukura të verës
Derisa përkundet në luhatëse
Kurrë nuk shikon lartë
Shikon drejt në sy të tjerëve
I pëlqen ndriçimi i tyre
Shkëlqimi i pathyeshëm
Dhe vozitet tërë kohën e mbetur
Shpejtë shpejtë
Por kur vjen dhe syri i kap asfaltin
Ndjenë një molisje
Rrugët humbin formën
E tëra i duket një rrenë
Diku në shpejtësinë e motorrizuar
Në njërën prej fiokave të thella sa rruga që e ka bërë
Fsheh paformësinë
Paqen e natyrshme
Të dheut



Më afër 

Dielli ndërton
Rreze për rreze
Të bardhën qafë të saj
Sytë duke parë largë (nën dritën e diellit)
Njerëzve të ndaluar jete
Prekur velin e ditës
-Qafa jote është rrugë.
Lakuar si rrjedhë.
Ngritur mbi retë e purpurta.
Dhe zërin më të bukur.
Është rrugë (h)yjnore
E kërkimit tim-
Hëna shprishë dhe pastaj
Rrumbullakëson botën
Përreth një palë syve që ndriçojnë
Që zbulojnë velin e saj
Të natës
-në mes këtyre dyjave
Unë ndjehem e gjetur-
Edhe pak më afër eksplodimit të bombës
Veli është i prekshëm
Druri i portokalltë shndërrohet
Përpihet e argjendëta e syve të maçokut
Qafa lakon natën


Dora që kap ëndërrat e parealizuara 

Natën kur miklon flokët e veta
Ideja për arkitekturizimin e dorës
I vie ngadalë
Flokët shprishur nga dëshira
Me pasion ia largon rrobat prej trupit
Dhe e depërton
Thellë thellë derisa shquan damarët e saj
Dhe ajo fillon e arkitekturon
Linja të egra të çmendura bashkon
Pikë rapitografi mbi letër
Nxënë ngushtë nga vogëlsia jo biometrike e verës
E bardhë është e tërë nata
Diku prapa yjeve konstruktohet dora
Në katedrale orgazmash vetmie
-do t’i shërbej,
do t’i shërbej
kapjes së ëndrrave të parealizuara-



Njeriu, zoti, pemët 

Në mes dy veturave
Paluar pavetëdijshëm rri një dardhë cemente
Pikur nga qyteti vjollcë
Njerëzit kalojnë të paxhep në këmisha
Asgjë e vërejtshme
Asgjë e nevojshme
Dielli megjithatë ngjitet maje kodre për çdo ditë
Dhe hëna ruan lëkurën tonë për çdo natë
Dy zonja pijnë kafe të cementës
Në tavolinën e tyre sillet një flutur e verdhë
Nga korniza metalike ata dy shikojnë një reklamë të verdhë
Të vogël sa hapësira dyzetkatëshe mes tyre
Dy nxënës shikojnë urnën e verdhë në librin e historisë
Zëri rënë përtoke
-çfarë ngjyre e frikshme- thonë të gjithë këta
Pastaj
Ato pijnë dhe pak kafe
Ata preken më në fund
Ata ndërrojnë faqen
Dhe shohin të kuqen
- Dielli bëhet hanë gjatë natës
Dhe pastaj prapë bëhet diell gjatë ditës -
Ndërton ajo
Ndjeshëm si lëkura e pemëve



Pse nuk kthehen gjërat 


Një shtyllë paksa e lakuar mbanë ndërtesën
Njerëzve që kalojnë pranë u mungon faqja e majtë
Këputur nga mungesa e syve të saj
Duken ashtat të njëjtë janë
Vrazhdtë
Mbi ne si qebe faqesh shtrihen retë
Si një melodi e pakëputur deri në liqenin e Badovcit
Poshtë nën rrezet e dritës
Peshqit me bishtat rënë nuk mund të kapen në grep
Ajo flejtur mbi shtyllën
Në gjum lëmon faqen e saj
Butësi butësi lëkure njeriu rrjedhë jashtë dritares
Dhe përgjaket në vrazhdësinë e shtyllës