Ne nji zarf, ne nji leter te shkrojta per syte, fiset, etnite, gjithçka per veten

***
U err, mbylle derën, ban ftohtë, do mërdhasësh
unë s'vij, kam ikë
jo, jam në vendin që më rri ma mirë
ke ikë ti, ose ishe i ikun, i paarritshëm nga e ardhuna.
Mos u mërzit për mue që jam jashtë teje
sonte po mbuloj fmitë
u ba ftoftë, s'e prisnim, por ja që erdhi,
mos ma thuaj njiqind herë, do mbulohem edhe vetë
do flej ngrohtë, do më ngrohë pamja jote te dera
te dritarja, te deti, te molet e betonta, atje ku ban sikur jam edhe unë
dhe thërrasim bashkë pulëbardhat me çue lajm
atë që s'arrijmë në sy me e thanë.
Mbylle derën çdo natë, ashtu siç e mbylli unë
mbylli si prekje, si djegie ndjenjash në përpjekje
me kenë, me jetue, me gjallnue, por atje, pikërisht te pragu duhet me fjetë
t'i lamë jetime, t'i lamë të pastreha,
le të flejnë jashtë me nji kapuç përsipër mos me u lagë
nadjeve t'i marrim prapë dhe me fjalë të buta t'i thajmë
t'i rrejmë, t'i përkëdhelim si fmi që gëzohen vetëm me kaq.
Pulëbardhat e mia kanë mbetë në Rin
s'e gjejnë dot rrymën e duhun për në Moselle
por lajmin e mbajnë ngrohtë, ndër puplat e tyne të bardha
do ma sjellin në pranverë, bashkë me ngjyrat e çelta të lumit
do ma sjellin, do e lexoj, por përgjigjen s'e marr dot.



...
Të shkrojta për sytë
pse i ke si vjeshta e ardhun në verë që po don me na mbytë
pse poshtë tyne nji pendë korbi asht vizatue pa dashtë
pse ajo drita mbetë gjithnjë ndezë asht tuj u fikë
pse buzëqeshjen, pse atë nur i vare të mërkurën në darkë për mur
ku je, po due me ditë se ku je
s'ti shoh sytë, tash po të them, s'po të shkruaj ma
po të flas, nëse do edhe po të bërtas
m'i hap ata sy, si dritë e asaj dite që ende s'e kam pa
që e di se ka me më lumturue, e në krahë të saj kam me fluturue
petale ndër qepalla kam me të shtrue
qerpikun prej vajit kam me ta lehtësue
çelu lule, çelu zermër, çelu hanë
shpirtin prej teje kam me e pasë
si gur të çmuem që askush s'diti me e gërmue
me dalë vetë prej errësinës e me na gëzue
mos i mbaj të mbyllun në atë jastëk
mos ia përziej ma vuajtjet me ngjyrën
se janë sy, janë jetë, janë fjalë që due aq shumë çdo mëngjes
rrugët e mia të gjata ndër to t'i tres
e të pushoj, e të flej ndër ta, se janë ma mirë se sa të vdes.


...
E kam nji andërr
shkëputë nga eposi i të tjerave
vjedhë prej elegjive
e ruejtë, butë, ngrohtë,
aty ku syni s'e mbërrin
e zemra asht krejt e vogël për me e mbrojtë.
Asht krejt e bardhë
si borë e ngrohtë që bie padashtë njiherë në jetë
që të kënaq
që të shëtit ndër iluzione se ka për të rà prapë
ngjyrat janë sipas dëshirës
shtohen, mungohen, s'lejohen
hollohen, zjarrmohen
ka edhe fllad, frymë e dalun prej gojës me dëshira të pathanuna
bahet edhe furtunë dashnie
erë puthjesh që fluturojnë rreth qafës, pas shpinës, në shpatull.
Ajo asht qetsi
stinë që askush s'e ka ditë
ujë, pasqyrë e kandshme për ty, në terr e në dritë
tokë, ku kamba të shkel në poezi
qiell që nuk shkëlqen pa përemrin 'ti'.
Asnjiherë mos qaj, eja merre pa ta falë dhe mos thuaj asnji fjalë.


...
Nji lagje, dhjetë shpija, njiqind familje
dhjetëmijë brezna
emna, emna, emna
lindjet, vdekjet, ç'trungëzimet janë tanë aty
radhitë në statistikë
'grup fokusimi' thonë ata që s'na njofin
Janë fshi ndjenjat, sakrificat, luftnat,
gjakun nuk hyn në rënditjen Exel
britmat s'janë tregues institucionesh
Malet, fushat, bornat, shinat, përmbytjet
stinët, vitet, shekujt ku u rrahëm të tanë
janë ide për studime me karbon
në kohën aq e kaq u zhduk ky mal, lindi kjo pemë, vdiq kjo kafkë.
Dhe në fund
ndërsa freskohet edhe ma shumë
thue se asht fryma e të statistikuarve
që hukat gjithandej dhe e ftoh dhomën
bahet heshtje
zbardhet ekrani i kompjuterit
fiket drita e dhomës
dhe s'ka ma asgja...
asnji shifër, asnji njeri, asnji pikë
teknologjia braktis edhe veten
e aty vjen dorëzimi
përkedhel lehtë
'eja, banu shoqe me mue'.
Pas dritares së lagjes së huej
përplaset për xham thirrja e lashtë
'oj more oooooj, na kanë humbë do fise more ooooj'
Mblidhen katundet, mblidhen njerëzit,
fjala mal më mal kalon
rrethohen të humbunit, kapet fryma e tyne mbetë dikujt varë në tinguj dashnie
dikujt në pragun e asaj që s'e pati kurrë
e shumëkujt në rrugica, tuj shëtitë atje kur dikur patën lindë
dhe paketohen
me radhë
ashtu siç ishin dikur
pa ba za
nën shigjetën e vet secili
në jetën që i qëlloi me ba
me andrra të shkrifta ndër duar
pa prà ushqejnë zjarrin në sytë e atyne që historinë ua shkruejnë
e i falin tingullin e butë zanave që jetën kanë për t'ia këndue.

...
Kur ti të flesh,
mbështetë për jastëkun tand të preferuem
kur ke me fillue me marrë frymën e gjumit
duart e mia t'vogla kanë me ardhë
pa fjalë, pa zhurmë, pa e lëvizë asnji ajër
në këmishën tande të bardhë, varë na karrigen afër shtratit
kam me t'i heqë tana aromat nji nga nji
të lodhjes, të djersës, të mallit,
të pijanecit që volli pa mbarue gotën e fundit
kam me të heqë edhe atë muzikë lulevileje që t'mbeti në jakë.
Kur të ndërrosh krahun e andrrave
kam me kenë prapë aty, si qënie fluide
me vullnet kam me t'i pastrue stërpikat
mbetë njollë në pantallonat e punës
njollën e kohnave, rrugëve, netëve për në shpi
të karburantit, të vargjeve të atij qyteti që s'të lanë në asnji kilometër
kam me të lanë vetëm lotët që pikojnë nga fotografia që mban në xhep.
Fli, asht koha me fjetë
mos e dëgjo grindjen e patave në oborrin e shpisë
në liqenin tand të vogël
po u hedh atyne pak grunë
të qeta me ta fillue ditën
vetëm me krahë, fluturim të gëzueshëm
Asht mirë me ta mësue ditën ty
se dita jote asht si dita jeme
e unë s'jam vetëm ndër aromat e njollat që më mbështjellin
trupin, andrrat, gjumin.

...
Nadjeve, atëherë kur askush s'e kupton diellin
se gjumi ende s'i ka ulë prej andrrave
nji lule dele vrapon
ngarend, me frymën në dorë
me zemrën rreth si kunorë
rend, rend, e asgja s'e tret, asgja s'e tremb
as fëshfërima e lëkurës së gjarpnit që zgjohet e para
Petalet me radhë
hapat me radhë
e mbushet ajo e vogël me petale
e ngufatet me hapa
e dredhon në mes shpirtnave të vetmuem që enden n'ajri
ik, ik, ik, lule dele, ke edhe pak kohë
edhe pak
edhe pak
atje te maja t'arrish
me e kapë rrezen e parë, me e kapë dridhjen e parë
ty të duhet ajo rreze edhe në fillimditët e zymta
fleta jote, gjethi yt, kërcelli yt
andja e jote ndër oborret e njerzve
u çel atyne mendjen, u qartëson shikimin
dhe nën za u thonë fmive ndër dyert e shpijave
'erdh pranvera edhe këtë vit'
Ata nuk ta dinë vrapimin ty, ata nuk dinë asgja
por ti vrapo, vrapo,
vrapojmë bashkë
ti me shkue e re dhe e bukur në mars
unë me t'u plakë ty nga pas.

...
Lutjeve tueja me nji shami i rashë
i fshiva pak
u hoqa pluhnin
ato ishin po aty, po ato, të njëjtat krejt
s'kishin ndryshue
me vite jetue.
Por lutja asht fjalë e vetme
e vetmueme mes mijërave të tjera
s'ndryshohet me 'a ka mundësi'.
Ti s'ngjitesh dot deri nalt, por lutja përsipër asht pllakë e rrastë e thatë
e fortë, nuk e shpon asgja, nuk e arrin përtej asnji za
s'ka shekull, s'ka mjet,
s'ka mënyrë me e zbutë.
Vetë kam mbetë pa lutje
unë kam virrmë
gufatet ajo, gufatet përditë
dhe e lëshoj në pyje të errta
ku mes fierit të lagsht, të randuem nga nadjet e mjegullta ngre krye nji kaproll
unë kam përplasje
gjoksin e vogël me gjinj të bjerrun
ia vë dallgës së fuqishme
ajo më hedh tej në breg, si leckë, pa mëshirë
dhe unë kam prapë kambë me iu kthye edhe netëve me furtunë oqeanit
unë kam hap
shputa ban vend në tokën e tjetrit
edhe pse muskujt thërrasin për pushim
ata i zgjoj me dhunë për të tjera rrugë.
Mos u lodh ma, fjalë pa fund me thanë
se askush s'di me të tregue
se lutjet janë andrra
e andrrat lutje.

***
Emni jem, emni yt, shkëmbehen, shkrihen, theren, paqtohen
në përpjekje për me gjetë tingullin, atë të vetmin
në pushimin mes dy përpjekjeve, mjekohen
përkëdhelin cepin e synit të njeni-tjetrit
flasin, letra të bukura shkruajnë, i palosin, i thajnë në ditare të gjatë, të trashë
e kur bie gongu i betejave, emnat tanë çmenden
e fillojnë botën prej fillimit, e çajnë në dysh bërthamën e urrejtjes
dhe në shesh, copë e grimë shtrihen shkronjat
unë jam njeri braktisës, aty do i la të shtatat
le t'u dalë shpirti nga zori i përshtatjes me shkronjat e tua
s'i due ma, faleminderit, për vedi do thur nji tjetër
ose jo, s'dua ma luftra, beteja që fillojnë me nadje
e nuk mbarojnë as kur bahena nga njiqind vjeç
në gjoks do ngul nji numër, letër me ngjyrë, të dallohet prej larg
se numrat, kundërshtarë me zotnat dhe me shkronjat, llogarisin
në nji masakër tjetër e di që s'do më përfshijnë
Unë s'do shkruaj ma poezi, se s'do të kem gjuhë, sdo kem shkronja
numrat e mi do të dërgoj, nga 1 deri te 10
njishi në gjuhë përkthehet dashni dhe dhjeta përkthehet njisoj si ti.

***
E hapa nji port, në gjoks i bana vend
i thyeva gjinjtë, vajzat tashma u rritën
nuk struken, nuk pushojnë ndër 'to
qumështin në shishe e pinë
Ndjesinë e të prekunit nga duer të urituna për mue
e hodha tej, ia lashë ujit, det
që me ambëlsi me i afrue anijet në buzë të tij
e butë me zbarkue njerëz, valixhe, mallna
harresa, kujtesa, ngarkesa, shpresa
E hartova planin me përpikmëri
cilat anije do më rrijnë afër zemrës
cilët flamuj do më freskojnë zhegun
cilët avullore do më ngrohin akullin
cilat anije do rrijnë larg, në cep, të injorueme
aty ku përpunohen vjelljet e udhëtarëve...
Portin e ushqeva me grunë, buka e zezë bahet me 'te
u rrit, u ba i madh, gjigand
nuk më la vend as për dy brinjë
më hyni thellë në shtyllë kurrizore,
por përveç zgalemit, që shqyen nji copë mish e shkon
asnji anije s'duket edhe pse dylbitë i pastrova dje
asnji direkt s'duket edhe pse vendndodhja gjeografike asht e saktë
e unë kam mbetë kapitene e shtrueme
vetëm me erën, medalje me 100 gishta ngatërrue në flokët e mi të gjatë.
Nesër do dal prapë në kullën e vrojtimit
e nëse ujnat me mbesin shkretë
portin do e kthej në ishullin që askush nuk ka për ta gjetë.

***
Këtë të hanë e doja nji kafe te 'La Voglia'
do i ngarkohem andrrave të mbërrij pak në Tiranë
nji nadje ta filloj në këtë cep, në këtë kryqytet
të ulem atje në fund nëse do të na dojë fort ky diell
ose në katin e dytë nëse shiu do shfryjë këtë gusht
në nji filxhan të vogël të fus gjitha llafet e atij vendi
të lexoj gazetat me helme dhe jetë sekrete
t'i shoh njerëzit në sy, atyne me të buzëqeshje të qetë
t'i them edhe 'mirëmëngjes'
buzëmbledhunit, s'ka gja, ata e dinë heshtjen vetë.
Aty me kafen e ambël, sjellë gjithmonë nga nji kamarier i ri
e nxjerrë nga ekspresi nga banakieri mblue në djersë
shpejt, shpejt, asht verë, asht verë në Tiranë
ndërsa përziej me lugën që më ngatërrohet në duar
të sjell ndër mend se si bien në dashni njerëzit këtu
me nji kapuçino, me nji birrë të shtrenjtë, me nji akullore
të sjell ndër mend se ende njerëzit e duen njeni-tjetrin
më duan ende mua, ende ty, ata që enden në tym
Në këtë orë ku zogjtë e natës flejnë strukë ndër pemë
e lagshtina u hyni thellë rrobave harrue varë jashtë
nji dëshirë për 'La Voglian' përhapet si mjegull e afshtë
dhe më rrok, më përqafon, ambël diçka më flet nën za
'nesër, nesër rezervo nji vend në këtë kafe
e nëse s'mundesh të jesh vetë, s'munden të jenë as të tjerë
dërgo dy buzë ta pijnë langun e zi sa asht i ngrohtë.

***
E kam ble nji zhgun,
duer të huaja e thuren, gjuhë të huaja e mëkuen
e më mbulojnë, nji gja e vogël, e mundishme, e mundun
jo në luftra shkue për betejë, por në jetë vetë e humbun
perandoria ra, nji nga nji fshatrat, qytetet,
s'gjeta asnji ushtar me më ruejtë
gjeneralët m'i mbajtën për darkë në Shkretëtirën e Tartarëve.
Pas zhgunit, buzëqeshje harruar
i mbaj të fshehuna dështimet, dorëzimet, ikjet nga llogoret
sipër tij kam konturue fjalë të bukura
që ma hedhin dorën në qafë
fjalë që më thonë 'shpirt moj qaj, s'ke pse qan'.
Por sot oqeani na solli furtunë, vetëtima shfarosëse
m'i fshiu fjalët, s'ka ma asnji fjalë, zhgunin ia dhashë francezit
që mërdhit, u lag, krejt i shkretë mbet, shënue në listat e njerëzve të pashpresë
e shpina më mbet me vraga, plasa,
që dinë shqip,
dinë vetëm gjuhën e lagjes teme, e derës ku qava për herë të parë
e zanin e nanës ma sjell kjo stuhi
'zemër, mos qaj për shpirtat që vetëm të lanë'.


***
Jam vajza e çatijave,
të atyne me kulme të tana ngjyrave
të formave që njerzit ua japin me u strehue
kërcej mbi to, në majë të gishtave
gjuha në çdo qelizë mban nga nji emën të tyne
mbi kurriz u kaloj, hidhem lehtë
mos me ua trazue tjegullave ekuilibrin
mos shiu pas mejet u merr shpirtin, u del poshtë njerzve
ua prish trarët e shpisë, u kalb rehatinë në dhomën e gjumit
e kështu vazhdoj, tuj kujdesë, në kujdesje për atë strehëz
mos të dëgjojë kush tingullin e shputës që mat
që me centimetra numëron gjithçka
edhe pikat e shiut që i lanë dy netë ma parë
edhe frymën e furtunës që desh i la njerëzit jetimë.
Mos dëgjoni netëve zhurma mbi çati
mos i besoni fjalëve me njerëz me flatra që ju ruajnë andrrat,
më leni edhe pak të jetoj me to
mbi to
vallëzimi, vallëzimi, ai lufton mes jush dhe qiellit prush.

***
Ua përcolla dhimbjen gjetheve natën
e mora për dore në gjithë këtë vend
ua përkula mbi ta, ua lëshova në terr, pa kend.
E sa lëngonin, e sa pak frymonin, pa at' nanë
pa yjet që asnji dorë s'ua vizaton
gjithçka vetëm nji fije hollë, lustër prej lagshtine në të tilla netë
kur njeriu asht i vetmi mbret, i vetmi dreq
shëtitës i keq, mbulue me heshtje e gjumë
nën gjethe strehue, me gjethet jeshilue.
Drita, me shpejtësi e plumbit përshkon pa radhë, pa mision
ua zbardh jetën frymorëve të vegjël
mue ma heq prej dore dhimbjen e tyne ma rrahë fort për shpatull
e unë e mbaj, të zbulueme, prej asnji çantë nuk pranon me u mbulue
e unë shënjohem në rrugën e gjetheve
si fakt që vuajtjen ka, që vuajtje kujton
këtyne ditëve
që ikin pa ngarkesë,
ku askush s'flet,
askush kësaj panorame nuk po i këndon.

...
Ujëvara, gishtave kalon, derdhet poshtë
me zhurmë, pa thanë asnji fjalë, asnji mirëseardhje, asnji lamtumirë
buron aq shpejt, sa buza mbetet vetëm si përpjekje
buzë e thame, e ma tej ai përplaset gjijve të mi
aty ambël, papritë bie në qetsi, tamblin strehu diku në vetdije s'e trazon
e lan, përgjatë, trupin e zvogëluem prej dëshirave,
dashnive të ikuna si ky i tërbuem
ai heq dorë nga ajo gjallni me dhurue pak, sado pak,
stërpikat e tij me më zgjue nën qerpik
por jeta më ka mbetë nji copë krenarie pa ngjyrë
dhe s'ia ndriçon zbehjen as thyemja e dritës n'at' pikë ku reflektohet gjithçka
pasqyrë ti, natyrë ti,
rrini edhe pak, ujëvarën teme ta mbështes te ju
e të ndjeku gjurmën e hollë të synit, ra gabimisht në ujë.

***
I përshkova dhjetë, dymbëdhjetë, s'e di as vetë, qytete
qyteza të heshtuna, derë mbylluna
tabela që gërvinin nga era,
kërcellet e luleve në lëvizje të lehtë e vetmja muzikë
fjalët mbetë jetime në mbishkrime ndërtesash
ndërsa u ik, si epidemive me dhimbje kryeti
nga nji 'të due' u la si përshendetje
po, 'të due', e kam skalitë me veten, me këto qytete
në prehën të vazove, përposhtë shkallëve të mermerta
ua kam lanë si peshë, e kam ba gjithmonë, rrugëve të drejta,
paralele ato të shkreta, mos me më kthye asnjiherë
jo te ti, por te ato dy shqiptime të vështira që due me i fshi me forcën e hapit
por më kanë ndjekë, s'më kanë lanë në mosdashninë teme
gjithmonë, aty, mbetë vijë e kuqe në kilometrat e mia.


***
Më len me fjetë, due me fjetë
mbështetë në kabinën e pritjes së autobusit
ku vetëm unë pres, askush tjetër, edhe nata ka ikë
e pastaj kryet ta vë në xhamin e dritares së tij
të flej, atje, në tundjen e lehtë, ose të baj sikur flej
se më duket sikur rrej, e kjo rrejtja asht e ambël krejt
se të sjell zana që ke qejf me i pasë nën tabare në kohë dimni
nën kapelen që m'i heq disa rreze dielli në verë
se të sjell prekjen e flokëve, lehtë, me ndjenjë, pa e shprehë
Aty nën heshtjen teme në nji autobus që të çon drejt nji vetmie ma të verbueme
ulë kryet ndër duer unë mbështes në mbështetsen e tij andrrat e mia
që nuk due t'i shoh natën, se më lodhin tanë ditën
se ato të vjetrat, bashkë më te rejat, vijnë valë-valë, bahen palë-palë
e askund se sa në nji sedilje të humbun të bahen radhë-radhë
Duhet me e ngritë pak këtë krye, me pa a iu afrova shpijave, banesave
por ai rri aty, ka figura me mbajtë
jo prej druni apo guri, por prej shpirti
janë të randa
mendoj për shoferin e heshtun, asnjiherë s'u ankue
e me dhimbset rruga që niset ashtu pa prijëtar vetëm me nji udhëtarë.

***
Let me sleep, I want to sleep
while leaning my head in the glass cabin of bus station,
it is only me who is waiting, no one else, the night itself has left
Then I put my head in the glass of its window,
wanting to sleep, there, in that light waddling, or maybe I should only pretend sleeping,
as it seems as if I am lying, and this lying is all so sweet
as it brings fairies that you like to have them under your coat in winter times
under your hat, they remove sunrises in summer times
as it brings you that touch of hair, tenderly, with feelings, without showing.
There, under my silence, in the bus that drives you toward a blinder solitude
I bow my head in my hands, I lean my dreams in its backrest-chair those dreams
that I don’t want to dream at nights, as they make me fatigue all day the old dreams,
together with new ones, come in waves come in folds
and nowhere than in a lost bus chair, they come in row
I should lift my head a bit, so I could see if I am close to houses, close to buildings,
but it stay still, there are figurines to hold,
that are not of wood, nor of stone, but of soul
They are heavy.
I think of the hushed driver, he never complained
I feel sorry for the road that hits with no guide It has only one passenger.
(Perkthimi ne anglisht nga Elife Krasniqi)


***
Sandalet e vjetra mbështetë në harresën tanë pluhun të shpisë,
po ato, që m'i ka qepë për herë të fundit gjyshja
me pejna të thurun spagë
ato i mbatha, kambët i ngjita në to, e u premtova
'do ju heq, do ju pastroj, pluhnin në derë të shpisë do ua shkarkoj
lëkurë nga kafshët e tjera do mbledh me masa të vogla
centimentra të hollë, me riparue dhimbjet e tueja
por më leni të baj atë rrugë,
rrugë që zemrimin tem formojnë, e kalimthi,
në të qindtën e sekondës do të ta vjedh puthjen në cep të buzës tande
do e la në anë të dritares së vëzhgimit, do i baj nji skulpturë të vogël
do ta përkëdhel lehtë si krijim në çmendje të frymëzimit
e do ta kthej, do ta la aty ku e mora, aty ku mendja e sodit si vepër arti
e do kthehem vetëm, pa asgja, bosh do jem nën dritën e nënqeshjen e diellit

Po, veç atyne sandaleve, me rrypa të shkoquna
të shkyeme në ndjekjen e andrrës së puthjes së të shtunës në darkë
do u përkulem lehtë, do ua marr format e modelin në nji letër të bardhë
e do ua gjej nji qoshe tjetër, aty, ku asnji dëshirë për dashni mos t'i gjejnë


***
E kam nji shoqe, të ngushtë,
nga ato që nuk dinë se në grushtin e vet
aty mes gishtave shtërngue e mprehin shpirtin e dikujt
me thonjtë e gjatë, që rriten me gjakun e pëllambës.
Duhena fort, urrejtja asht ma e fortë
ndjekja e jonë bahet gjurmë në pluhunin e rrugës
në pjalmin e luleve ku bletët shpejtojnë me e marrë si plaçkën e fundit
në kunorën e kandshme të lulediellit, që rri përpjetë deri pa kalue na
në butësinë e grunit, që dridhet kur ia ndjen frikën e bujkut
të fundit qënie të buta atje në fushat e vetmueme gjetën strehë
nën gjunjtë e bukëpjekëses, që me zjerrm ndezë lutet
që kur të kalojmë na
rrokë fort, shtërngue në gjoks, duke u dashtë a duke ba fjalë
mos t'ia prishim kopshtin me lule e vorre
mos t'i shkelim mbi elbin e pashtypun
mos t'ia therim kujtimet
mbetë varë te ajo bukë e pabame
kur shtërngata e dashnisë a e urrejtjes sonë
prishte brumin e paardhun
që qull bahej, që prej tij asgja nuk gatuhej.


Me dashtë edhe humbjen

Humbja, t'humbunen
e kam n'plac
ajo asht i vetmi shtat
pa te as fryma s'më zgjat
ma rregullon si me dorë
qarkullimin gjak m'gjak
ku ngjitem si në nji mal pa u mbajtë
e bie, shembem e due pak me fjetë
s'due me e fillue prapë
atje n'kuqen e tij t'mbytem
asgja të mos më mbetet
acidi i ndjenjave t'më shkrijë
ngadalë, e pa përdorë asnji fjalë.
S'më duhet ma asnji frymë me u ngritë mbi te
due t'rri këtu nën te, këtu poshtë
ma mirë në ktë t'ftohtë
n'errsinën pa dyer e dritare
ma mirë në këtë humbje si therje
prej reumatizmit t'mbrapshtë
se sa t'luej përditë me maska
se sa n'antikuare t'i koleksionoj ato
me zile, pa zile,
me shprehje t'gëzueme
me çehre të trishtueme
me allçi të pastër
apo atë t'përzieme me baltë
t'prodhueme me dorë
apo me kallëpe
t'skalitun nga marangozë
që dje ndërtuan Kalin e Trojës
e sot m'shesin të gënjeshtrën
si ideali i së vërtetës.
Unë e dua humbjen time
me krye t'ulun
me shpatull t'uluna
me duer t'uluna
me shpirt e zemër t'lodhuna
dhe nji fyell të lehtë diku atje përtej
që i jep tingull të zvarrtë
krijesës teme vizatue krejt qartë.


Ninullë e ftohtë

Kam nji dorë trumcakësh
në kujdesje për me i ba rosakë
e kur të kem nevojë për iluzione
të gjithë bashkë të bahen shqiponjë me krahë sa mali
me rrokë qiellin e mue ose me mue
sipër krahëve tyne të fortë
me arritë majat e ashpërsisë
e bardhsisë së borave njiqindvjeçare, ba gur
ndër to në maje të gishtave të kambës të kërcej
pa me dhimbtë asnji muzikë, asnji Zhizel
Liqeni i Mjellmave atje poshtë të ma ketë zili,
e due këtë vallzim, të kompozuem me trup
me stilim të lehtë t'eshtnave.
Ajrit që ma shtyp këtë gjoks e më ban thirrje 'ulu poshtë'
do i tregoj përrallat me të cilat flejnë vajzat
do i këndoj 'Luleborë'
lehtë, pas veshit, pas kryetit
e di që ai ka me u përgjumë
e në kufinin e dy gjendjeve
do baj përkuljen e nderit
për spektatorë shtrue në teatrin botë
dhe në minutat e fundit të ditës
kthye në nji flutur
do t'arrij me e ngritë atë dorë
të fle e qetë nën atë pemën e bukur
që pa e pyetë e prenë dhe e banën kunorë.


***
Etnitë e mia mbushin radhët
që pa lindë dielli
ato janë në radhën e varfnisë
të lëmoshës
të ndihmës sociale
të skedimit
të dhanies së gishtave
t'identifikimit.
Janë shumë, pa kulm, në rrëmujë
ia shkelin kambën njena-tjetrës
fmitë e tyne hahen dhambë
u mbesin shenja ndër krahë, në faqe
por nuk fillon asnji luftë.
Ato rrijnë mbi papuçe të vjetra, sandale të faluna
këpucë të bleme në dorën e tretë
në biçikleta të rregullueme vetë
shëtisin nji nga nji, ose përnjiherë
dhe shkojnë për ushqim
kaq kile për familje, po aq njiqind kile për etni.
Dhimbjet i kalojnë në vetlla
që burrat i bajnë lamsh e gratë i heqin me pickërr
shkëmbejnë specat që i gatuajnë njisoj
majat e birrave për me brujtë bukën
tradhëtinat e vockla të adoleshentëve
e darkave e shtrojnë etnicitetin si çarçaf
aty flenë, e kur çohen po aty të tërhequn e lanë.
Tana radhiten në korridore të ngushta
e sipër kryetit të tyne, ekrane afishojnë numra
ato kanë vite që presin t'i thërrasë në heshtje ajo elektronikë e thjeshtë.
dhe me vete luten me ikë, secila në punën e vet.
Numri 714, zyra 12
iku dhe nji etni
por ka shumë punë, shumë mund
etnitë e tjera atje jashtë hajnë thonjtë nji nga nji
kaloi gjysëm ore, treçerek, nji orë.
Numri 715, zyra 11
atje brenda ata flasin me etnitë e mia
ngadalë, me qetsi, pa u ngutë...
por vjen koha e drekës
dhe përpunimi vonon
zgjat deri në nervoz.
Numri 716, zyra 15
por ajo etni ka ikë, nuk mundi me qëndrue
e këtu fillon shënimi im
numri 717, zyra 13
madama më buzëqesh
flet me kolegen e vet për nji drekë dietike
e ndër duer sjell letrat e etnisë time
që n'ata mure duket jetime.


The second book

Libri m'vrau mbramë
dijenitë e tij s'më lanën n'kambë
por me zjerrm e hapa
ia zhvesha ato radhë
kuptimin e tyne e ruajta si mall
fletët e bardha ia lashë
e me karbon përsipër i rashë
me duer e shtypa atë t'zi
nxjerrë nga minierat e varfnisë
bajtë n'shpinën e vajzënisë
pa u tkurrë e thye në gardhet e dashnisë.
Libri jot ishte i fortë
vëllim i qëllimtë
për me vra
si shpatë që për akull asht rrahë.
Por këtu buzë trotuarit
dikur nga kambët e mjellmave lagë
jam kambëkryq e tanë plagë
por pres të njëjtim dënim
nga i joti, i dyti vëllim.