PROZA Alda Bardhyli - Dashuri; Valbona Karanxha - Kalifornia

Alda Bardhyli

Dashuri

-Më thuaj çfarë ndjen?

-Më duket sikur nuk e kam më gjoksin, kam frikë të zhvishem pasi më duket sikur nuk do ta shoh në pasqyrë dhe do të trembem...

Burri vështroi fytyrën e hirtë të gruas që më shumë se 40 minuta qëndronte e ulur në poltronin bri dritares. Flokët e saj dukeshin si të lagur ndërsa I përsëriste se ‘kjo i ndodhte çdo ditë’

-Sa kohë ke që e ndjen këtë ?, e pyeti ai

-Muaj, iu përgjigj ajo

Prof Alan hoqi me ngadalë syzet duke i vendosur mbi tryezë. Afroi dosjen e saj dhe lexoi : Miranda H, avokate. E martuar me dy fëmijë.” Kaq kishte shënuar për të

-Atëherë çfarë ndodh kur ju bëni dashuri me tët shoq?’

Gruaja vendosi dorën në kraharor dhe hodhi vështrimin tej dritares.  “Kam muaj që s’bëj dot dashuri’,  tha ajo

-Kjo që thoni është e vërtetë, ju jeni ende e martuar?

-Po, tha ajo

-Kam frikë të vë dorën në gjoks, më kuptoni, më duket sikur më është shkëputur nga trupi.  Nuk mund ta lë tim shoq të më afrohet…

Prof Alan, u çua nga karrigja dhe shkoi drejt saj. Prej 20 vitesh në këtë profesion ai kuptoi se rasti I kësaj gruaje nuk ishte i lehtë.

-Ju do më ndihmoni, ju lutem, përsëriste ajo

Alan buzëqeshi. “sigurisht zonjë’, vetëm se ‘dhe ju do më ndihmoni mua”, ose më saktë do të ndihmojmë “njëri-tjetrin’.

Për të shkuar tek shërimi i këtij makthi Alan e dinte se duhet ta niste nga gjërat e thjeshta. Ta pyeste se në i pëlqente pamja përtej dritares, dhe çfarë do donte të bënte nëse nuk do të ishte këtu…

Miranda H, i tha se zyra e tij kishte një pamje vërtet magjepëse, dhe se nëse nuk do të ishte aty do të donte të ishte në Vjenë.

-Ah, tha Alan, duke menduar se tashmë e gjeti çelësin nga ku duhet të hapte mëndjen e Mirandës, Vjena është e mrekullueshme, më pëlqen sidomos natën

-Po, tha ajo

-Më pëlqen të shkoj shpesh atje, dikur ish gruaja ime pëlqente të qëndronim në hotelet vjeneze, dhe pse kushtonin.

-Kur ke qënë për herë të fundit atje?, e pyeti Alan

-Një muaj më parë, i tha ajo

-Sigurisht që atëherë trupi yt ishte në rregull, ti e ndjeje atë…., i tha Alan

-Gruaja heshti, duke thënë më pas ‘po”

-Ç'ndodhi në Vjenë Miranda, do ma tregosh?

Gruaja u ngrit dhe shkoi bri dritares. Në rrugën poshtë ndërtesës së lartë ku Alan kishte zyrën makinat kalonin pareshtur. Jeta gjallon jashtë, ndwrsa brenda saj gjithçka dukej se kishte ndaluar. “Mos ma prek gjoksin”, i kujtoheshin fjalët që ia thoshte pafund të shoqit ndersa ai donte të bënte dashuri me të.

Fytyra e tij i dukej e zezë, sa zemërimi I tij, kur i thoshte se “ti më tremb”.

Për gati 15 vjet Miranda kishte menduar se një ditë do të divorcohej, por s'e kishte bërë kurrë. Jeta e saj ishte e qetë, punonte dilte fundjavave, takonte miq deri sa ai u shfaq në jetën e saj.

Ai djali të cilit ajo i përsërit çdo mëngjes e mbrëmje se nuk jeton dot pa të. Ai të cilit kjo grua pas kaq vitesh martesë mësoi se trupi i saj mund të donte.

-‘Ç'ndodhi në Vjenë?

Alan vazhdonte të përsëriste të njëjtën pyetje.

‘Nëse do të shërohesh ti duhet të rrëfehesh’, vazhdonte të thoshte Alan, mund të mos jetë e bukur, por është diçka që do ta di vetëm unë dhe që s'do të ketë asnjë rëndësi për ty kur të dalësh nga kjo zyrë.

Miranda kujtoi udhëtimin e saj për në Vjenë.

Ishte fundmaji.  Për javë të tëra mezi kishte atë fluturim. Për 7 ditë ajo jetoi në shtëpinë e tij të thjeshtë. Vjenën e pa vetëm përtej dritareve si rruga që shtrihet përtej dritareve të zyrës së Alan.

Në shtratin e vogël për 7 ditë ata bënë dashuri duke ndjerë shkrirjen e trupave të tyre. Miranda nuk e njihte veten, nuk e njihte trupin e saj. Ajo dinte vetëm se trupi i saj e donte aq shumë trupin e tij. Ajo i thoshte “të dua” ai i thoshte ‘mos më zgjo nëse jam në ëndërr’.

- Ndoshta qe ëndërr, - tha Miranda duke iu drejtuar Alan.

Alan vështroi sytë e saj të përlotur.

-Vazhdo të tregosh , i tha ai.

-Ato ishin  7 ditët e vetme të jetës sime. Zgjohesha pranë tij dhe flija pranë tij. Ishim si në ëndërr deri atë mëngjes kur unë duhet të merrja avionin për në Tiranë.

E dija që ky do të ishte fluturimi I fundit. Duhet të kthehesha përgjithnjë tek familja ime dhe pse nuk ndjeja më asgjë për të. Por nuk mund ta lëndoja tim shoq, nuk mund ta bëja të vuante.

Duart e tij më përqafuan fort në aeroport e nuk shkëputeshin nga unë, sikur ta ndjenin se nuk do të prekeshim më.

Kur hapa apartamentin e shtëpisë, mu duk sikur shkela në një shtëpi tjetër. Për ditë të tëra më pëlqente të rrija ulur në divan me sytë e përqëndruar diku, derisa fillova të ndjeja se nuk e kisha më gjoksin.

Çdo ditë e më tepër gjoksi shkëputej nga unë, çdo ditë e më tepër ndjej mall për të…

Alan vështronte sytë e përlotur të gruas, dhe mendonte se rruga e saj drejt shërimit do të ishte e gjatë, e njëjtë me rrugën drejt harresës. Shërimi mund të mos ndodhte kurrë, por Alan duhet ta shëronte. Ai nuk mund të shihte gra të trishtuara, që i kujtonin lotët e nënës së tij.

-Çfarë ndjen?,- pyeti sërish ai, pa e ditur pse e bëri këtë pyetje

-Dashuri, shumë dashuri, tha ajo …

Valbona Karanxha

Kalifornia

Që udhëtimi në Kaliforni do kthehej në një aventurë pa krye, nuk ma kishte marrë mendja, por kur kthej kokën pas dhe reflektoj, them me vete “bëra mirë që shkova dhe pashë Kaliforninë”.

 Edhe pse deri tani kam qenë dy herë, magjinë e herës së parë s’arrij ta zëvendësoj me asnjë peripeci tjetër. E gjitha filloi si pa arsye, por u kthye në një udhëtim të paharruar. Mbas kaq kohësh në Amerikë ngaqë bregun lindor e kishim vizituar disa herë, vendosëm të shkojmë në Kaliforni. Në fakt ideja ishte e imja, krejt spontane, më erdhi ashtu si kot.

Diku nga marsi i 2012-ës, qëlloi të ishte një ditë bore, nuk shkova në punë se rrugët u bllokuan, por pasdite rrugët u hapën dhe me rroba shtëpie, siç isha, i hodha përsipër xhupin, hipa në makinë, vendosa të shkoj të blej ushqime në super marketin më të afërt. Kishte disa kohë që më tundonte ideja e pushimeve. Prilli po afrohej, duhet të shkoja diku, një vit më parë kisha qenë në Francë dhe Itali. Zakonisht shkoja në Florida, por dielli i saj është aq i fortë sa më jep alergji në lëkurë, edhe nëse rrija vetëm një çerek ore nën rrezet e tij. Megjithatë, asnjëherë s’e kisha çuar nëpër mend të shkoja në Kaliforni, sepse gjithmonë thoja me vete ,

“Eh shumë larg, s’kam çfarë bëj”.

Ditët po afroheshin dhe nuk kisha asnjë plan konkret. Teksa hyra në supermarket, u ndodha ne seksionin e frutave, zarzavateve dhe ushqimeve vegjetariane. Për tre vite me radhë isha vegjetariane dhe frekuentoja vetëm seksionet e frutave, perimeve organike dhe produkete e sojës. Por kësaj here si për çudi nuk u mahnita nga jeshilllëku, as nga frutat e bukura dhe të shendetshme. Në sfond po dëgjoja muzikën një kënge mjaft të njohur, që fjalët nuk ia dija shumë mirë, por refrenin po.

Ishte pikërisht ”California dreaming”, këngë e dalë në vitet ’70 e grupit Mamas and the Papas. Për një moment ndalova dhe fillova ta këndoja nën zë. “I'd be safe and warm if I was in L.A./California dreamin'/, on such a winters day”. Buzeqesha me vete dhe vrapova në shtëpi të prisja biletat.

Shumë këngë i janë kushtuar Kalifornisë, si ajo që dëgjova, “Hotel California” e Eagles, “Going to California” nga Led Zeppelin, dhe pse jo “California Love” e Tupack Shakur-it. Nga tingujt e dëgjuar në super market e kuptova që duhet të ishte mahnitëse. Nga gëzimi harrova frikë time të udhëtoj me avion, por nejse, nuk u mendova shumë.

Atë ditë që u nisëm, me tim bir, për në aeroport, ishte e shtunë mbasdite dhe pritej te arrinim ne L.A diku nga ora 11 e darkës. Fluturimi ishte pa ndalesë, rreth gjashtë orë, nga Nju Jorku në L.A., më linjën Jet Blue. Si për dreq Jet Blue kishte ekrane në çdo kolltuk pasagjerësh, dhe diku, kur po kalonim mbi Arkansas, shohim se midis Oklahomës dhe Kansasit, aty ku po prisnim të fluturonim ne, raportoheshin “deadly tornadoes”. Nuk e mbaj mend mirë a më pushtoi frika apo jo, por piloti nuk kishte rrugë tjetër vetëm të fluturonte mes për mes dhe të devijonte nga “Rocky Mountains” në linjën e Kolorados.

Gjatë kohës që u futëm në zonë e tornados avioni filloi te dridhej ne mënyrë të llahtarshme. Ia shtërngova djalit dorën dhe fillova të lutesha fort. Kalimi mbi zonë zgjati rreth 10-15 minuta, por dukej pafundësi.

Më në fund dolëm nga zona, rrufetë dhe shtrëngatën i lamë në anën e majtë të avionit. Qielli u qetësua kur po fluturonim mbi shkretëtirën e Nju Meksikos dhe Arizonës. Kishim pothuajse dhe një orë fluturim, por unë isha ende e tronditur. Papritur, deti mahnites me drita të praruara, u shfaq. Ato ishin uniformë, por vezullonin shkëlqyeshëm si jelek i qëndisur me ar. “Ej Tresi, shih, jemi mbi L.A.”, “ Uau”, - tha Tresi, mahnitëse.

Teksa morëm bagazhet, po mundohesha të gjeja, se ku do merrja autobuzin aeroportit që do të na çonte deri te agjencia që jep makina me qira. Nuk u lodha shumë, se zakonisht autobuzat e vetë kompanive ndalojnë mu përpara “arrivals”. Agjencia ndodhej nja 5 kilometra larg aeroportit, në një lagje të quajtur Ingleuood, e cila në vitet ’80 kishte namin e keq për numrin e madh të krimeve.

Kur arritëm atje, prisja të dëgjoja në sfond ndonjë këngë për Kaliforninë, e pakta. Në fakt po degjoja salsa të paster portorikane, nga ajo që degjohet në San Juan apo Savana Grande.

 I thashë Tresit, “Ti rri këtu, unë po shkoj te sporteli” “Mirë” - tha Tresi.

U afrova te sporteli dhe agjentja ishte shumë e sjellshme.

 “What’s up with salsa here?”- iu drejtova me ton miqësor.

“Oh we play all kinds of music” - më tha.

Nuk u mendova shumë, vetëm prisja të dëgjoja të paktën “Soft Rock” ose këngë hipish, se helbete Kaliforni, botë tjetër, ose të paktën siç e imagjinoja nga përshkrimet nëpër filma, shfaqje apo këngë.

Goca e re në sportel më tha “Dil në parking dhe merr çfarë makine të duash”. Në përgjithësi, kur shkoj me pushim, gjithmonë marr makinë në aeroport, por atë ma kanë caktuar në agjensi, kësaj rradhe shtanga dhe thashë me vete.

 “Wow California love” krejt si në këngë. I bëra Tresit me shenjë të merrte valixhet dhe të vinte me mua. “Hë çfarë makine?” - më tha. “Ec e zgjidhe vetë” - i thashe. “What?”, - foli gjithë gëzim.

Si përfundim mbasi pamë disa, përfunduam me një Nisan Sentra të ri, pothuajse të papërdorur fare.

“Ok edhe këtë betejë e kaluam, tani drejt hotelit, se jemi të lodhur dhe të dërrmuar”,- thashë. “E ke rrugën dhe drejtimin?” - pyeta Tresin, “Po”, - u përgjigj ai.

Hyra në autostradë, ora ishte rreth një e gjysëm e natës. Hoteli ishte rreth gjysëm ore larg aeroportit. Sapo hyra në “freeway” siç i thonë në Kaliforni, sepse unë i them “highway”, makinat vërshuan me më shumë se 80 m/orë, ose thënë ndryshe me rreth 128km/orë, shpejtësi të cilën unë s’e përdor. Po përpiqesha të mbaja ritmin e rrugës, por ishte diçka krejt e re dhe e panjohur për mua. Rruga nuk kishte drita, kishte vetëm vija të verdha fluoreshente, makinat ecnin pa mëshirë, ndërsa mua më rëndonin qepallat. Ora e gjumit kishte kohë që kishte kaluar dhe s’doja gjë tjetër veçse të isha në krevatin tim.

“Po ku është ky dreq hoteli” - thashë. “Tresi shihi pak ato letrat jemi mirë apo jo?”.

 “We’re good” - më tha.

Nuk e di pse dukej aq errët rruga, megjithëse po kalonim nëpër L.A, por më vonë e pashë që L.A në fakt ishte vetëm kodra, male dhe lugina. Hoteli jonë ishte në San Fernando’s Valley. Shkunda kokën nja dy herë si për të përzenë gjumin, i cili, i kombinuar me errësirën, po më rëndonte akoma më shumë. Më në fund arritëm, ndalova makinën përpara zyrës. Ishin dy sportelistë, një burrë i shkuar në moshë dhe një djalë relativisht i ri. Në muhabet e sipër më quajtën “kukull”.

Ah, thashë me vete, këta qenkan më të sjellshëm seç thonë.

Para se të largohesha për në dhomë, më dhanë dy tre batanije ekstra për natën dhe një parkim më të madh. Nuk kisha ç’të thoja, dola me gëzim nga zyra. Isha kurioze të shihja se si ishte hoteli dhe thashë me vete kushedi sa qetësi do të jetë. Aspak. Ishte rreth dy e mëngjesit dhe njerëzit ne hotel ishin zgjuar, shumë të qeshur, argëtoheshin dhe shëtisin në dyshe-dyshe. A ka më të ngjashme se kënga “Hotel California” dhe fjalët e saj,

“She got a lot of pretty boys/ she calls friends/, how they dance in the courtyard/ sweet summer sweat/, some dance to remember/, some dance to forget…”.

Në fakt fjalët e këngës janë për hippies, aktorë a këngetarë, por njerëzit aty dukeshin po aq të hareshëm. Me batanijet në dorë dhe duke tërhequr valixhet u futëm në dhomë. Kur u ngritëm në mëngjes, pamja e parë ishte mali përballë hotelit, rruga e pastër, flamuj ngjyra-ngjyra në ndërtesën përballë dhe ajër tejet i pastër.

 “Sa bukur!”- i thashë Tresit, “më kujton Shqipërinë, me ketë malin, me duket si në Vlorë”. Dielli po lindte pikërisht në mal, ndërsa aty ku jetoj unë dielli shfaqet gjithmonë nga deti dhe perëndon në tokë. E mbushur me frymë dhe lumturi, shkuam të hanim mëngjes në restorantin ngjitur.

S’ka shumë rëndësi nëse vajtëm në Hoolliwood, Malibu, Santa Monica apo Pasadena. Të gjitha këto vende i pamë dhe vizituam. Një ditë kur po ktheheshim nga plazhi për në hotelin e bukur në mes të luginës, pamë rreth dhjetë makina policie me drita të ndezura, të cilat kishin bllokuar rrugën. Ndaluam tek postoblloku dhe i thashë policit

“çfarë ka ndodhur?”. “Oh ju jeni tek ky hotel?” na pyeti.

 “Po“ - u përgjigja unë.

“Shikoni, vendi tani është mbushur plot me policë dhe hetues, ikni dhe ejani pas dy orësh”,- tha. “Po mirë çfarë ka ndodhur?” – këmbëngula.

 “Një burrë ka vrarë veten”- më tha” .

Në atë moment fillova të dridhesha nga frika. Nuk mendoja gjë tjetër veçse nuk doja të rrija në një hotel ku kishte ndodhur një vrasje. Dreqi ta hajë, thashë me vete.

“Ok zoti officer” - i thashë- “po vijmë përsëri më vonë”. “Faleminderit” - na tha.

Fillova të ecja nëpër rrugicat e lagjes, pa destinacion, derisa gjeta një pike karburanti. Ndalova aty dhe mora në telefon agjencinë, në të cilën kisha prenotuar hotelin dhe me zë të dridhur i shpjegova ngjarjen. Punonjësja më tha, “mos ki merak do të levizim në qytet tjetër”. Pas disa minutash komunikimi me të, vendosëm të shkojmë në Pasadena, një qytet i vogël, por mjaft i pasur. Por më pare duhej të merrnim placket nga hoteli.

Kur shkova te sporteli, i them recepsionistes, “në çfarë pjese të hotelit ka ndodhur ngjarja?”. “çfarë ngjarjeje?” më pyeti. “Ku e vrau veten ai burri”, i thashë, “më njoftoi policia.” “Nuk e di” - m’u përgjigj, - “nuk ka vrarë veten njeri këtu”.

Epo thashë me vete dikush ka lajthitur këtu,

 “Hajde o Tresi të ikim”. Tresi me ndoqi nga pas. “Marrim ashensorin apo shkallet?”- e pyeta. Dhoma ishte në katin e tretë dhe ashensori i ishte  jashtë, me pamje nga oborri, pishina dhe banja e nxehtë.

 “Jo, jo ashensorin” - tha Tresi – “ec marrim shkallët, se s’i dihet”. Vajtëm nga shkallet kryesore.

“Jo prit, më mirë marrim këto shkallët e tjera më mirë” - i them dhe ndërrova rrugë duke i rënë pak sa rreth e rrotull, për të kaluar në dhomë. Kur po ecnim nëpër koridorin e gjatë, njëra dhomë ishte krejt e hapur dhe në krevat dergjej i shtrirë burri që kishte vrarë veten. Ishte me pantallona të zeza, pa bluzë, pa kanotiere, i bardhë, rreth 40 vjeç.

 “What the fuck is wrong with you”, dëgjova Tresin që shfrynte pas meje.

Oh my God, oh my God dhe shtova hapin.

Dera e tij ishte dy a tre dyer larg tones, por në kënd të drejtë. Në derën ngjitur me dhomën tonë ishin rreth 6 hetues te CSI L.A (crime scene investogators), të cilëet ishin mjaft të qetë dhe na buzëqeshën miqësisht.

U futëm brenda dhe thamë: “Let’s get the hell out”. Mblodhëm rrobat, suveniret, këpucët, çfarë kishim hapur, u nisëm dhe shkuam drejt Pasadenës. Nuk kisha hallin tim, por të djalit. Kur po ngisja makinën, pothuajse ishim te dy pa fjalë.

Heshtëm sa heshtëm, pastaj unë prisha qetësinë dhe e pyeta “are you Ok.?” “I’am cool” - më tha. Atë shpresoja edhe unë.

Por në reflektim e sipër, dhe në ditët që vijuan, i thashë “we should never talk about this to anyone”, por vura re që kur flet për diçka, e konsumon dhe e nxjerr nga kraharori, të ndihmon dhe tëçliron.

Kush ka qënë ne L.A, mahnitet nga bukuria natyrore, luksi, pasuria, bregdeti, kodrat e Hollywood-it. Por bashkë me të suksesshmit dhe të pasurit, L.A është vend që mirëpret këdo. Los Angeles, do të thotë qytet i engjëjve. Engjejt janë të mire, por ka dhe engjëj të errët. Të dyja palët vërtiten në L.A. Të mirët ulen në sup dhe qetësojne shpirtërat, të errëtit i gllabërojnë ata në errësirë. L.A s’ka inat personal me askënd, vetëm kur të jesh atje sigurohu që ke mendje të fortë dhe që i reziston tundimit. Unë nuk besoj në dënimin me vdekje, qoftë edhe të vetvetes, prandaj, më erdhi keq per atë burrin, por u përpoqa ta largoja nga mendja. Megjithatë, as unë as Tresi nuk ju referuam si " ai burri që vrau veten". Dhe thjesht sa herë që  folëm per te u referuam si "that mother fucker". Shumë i ri dhe në çaste të forta depresioni dhe i pa shpresë do të doja t’i kishte zgjidhur diku tjetër problemet e tij dhe jo në hotelin tim, aq të bukur, përmes kodrave dhe maleve. Ikëm nga Kalifornia dhe të gjitha i lamë atje. Në shtëpi sollëm vetëm gëzimin dhe kohën e bukur që kaluam.