POEZIA

Fakete Rexha

Shpirti im rrebel 

Jam njeri. Grua. E zakonshme. Normale. E thjeshtë.
Shpirti im, rrebel i paqetësueshëm. Përpara e ushqeja
me dashuri e gjëra të bukura. Gjatë luftës me frikë.
Vuajtje. Shqetësime. Prej kur erdhëm në Francë,
shpirti im s'pran të rrebelohet. Shpeshë e qortoj, i them:
ti rrebeloheshe dikur nga dashuria! Më pas nga frika,
vuajtja e shqetësimi. E tani? C'ke tani që s'më lë të qetë?
Kur këtu të lirë jemi si të vdekurit. E, më gjë s'na thonë,
as lumturia as dëshpërimi!
Shpirti im gjumit më zgjon. Më lodhë. Më torturon.
Si tentimi për vetëvrasje. Më shtron si kafshën e ndërsyer.
Më vë në gjumë pasi më detyron nevojën shpirtërore
të projektimit të të ardhmes. Si në një tavolinë ortari.
T'i mbledhë copat, të mëdhat, të voglat deri në imtësi.
T'i ndreq, shëroj e rindërtoj. Të kaluarën. Përkujtimet.
Evakuimin e rrënjëve.
Jo. S'dua! - i them. Kam një të kaluar të sëmuar.
Të dhembshme. Përpiqem ta fshij, ta harroj.
Shkruaj! - m'urdhëron ai. Vetëm një e kaluar e tillë
premton një të ardhme të bukur. Se s'mund të ngritesh
tokës, po su rrëzove prej qiellit njëherë. Eja tani!
Merrë lapsin e shkruaj! Nëse s'do t'më humbësh
përgjithmonë! Kështu më torturon shpirti im.
Pa vrar mendjen për kohën. Mbrëmjes e mëngjesit.
E, ndihmon ta ruaj shpresën.
Përkatësinë.
Rimbjellë rrënjët e mia.
Në Francë.
Shpirti im rrebel.
Si një fëmijë i paedukuar.

Shuki Gashi

Gjyteti i fëmijërisë dje 


Lakuriq e zhvesha terrin
e kësaj nate heshtake
me pikëllim kërkova
ecjeve neper kohë
Gjytetin e fëmijërisë dje
Korzoja me Blinj dashuriqkash
nuk është më aty
as aletë me kalldrëm guri
Alienet e Republikës Blu
disa herë ma Varrosën
atë pa funeral
nën një shetitore betoni
që kundermone erë
hamamxhiku
Gjyteti pa Lum
me mushkëri të sëmuara
rënkon nën pllaka graniti
Në terrin e zhveshur lakuriq
as në ëndërra e gjeta
Gjytetin tim dje…

Albana Fani Rashi

***

Përtej mureve t’nji shpirti t’bjerrun,

Përtej lotve perlë përshkue rruzë n’faqe t’ mermerta,

Përtej nji trupi t’krrysun eshtnash plasë,

N’mes t’nji zemre bardhë,

Jeton nji vajzuke e vogël,...

Me t’qeshun gugatje pllumash t’dashuruem,

Me fëtyrë drandofile rozë mbush n’tis agu,

Me do sy qershi, e mendje shpirt andrra mbushë!

Përtej dy syve gastare pa ngjyrë,

Jeton nji vajzuke me andrra rrok' ndryk’,

Asht Monument Pafajsie

Ruhet me fanatizëm larg kësaj jete mizore!

Entela Tabaku Sörman

***

unë jam muri jem

nuk mbështetem kurrë në mure të tjera

s’kam besë se më mbajnë

kurrë mure mbas shpinet

gjithmonë përballë

mureve të fortë u bie me krye

mureve të dobët u shtoj pak beton

në kalim

mureve rrënoja që më përndjekin

gati me më ra përsipër gur vorri

u iki përditë

përnatë

mureve andërr që ma dinë historinë

e më presin

u këndoj

muret e lavdimeve që ma bajnë qejfin

i la me ma ba qejfin

pse jo

muret e turpit që s’m’i harrojnë gabimet

u nguli gastare te thyeme

kush mos me u ngjitë në ta

po unë nuk mbështetem kurrë në mure

unë jam muri jem

askush s’e din ma mirë se unë

themelin tem

kufinin tem

Elona Çuliq

***

Heshtja asht nji shenjt i kurrëzbritun,

që na kûn vedin si nji përgjigje e mësueme përmendsh.

Sepse rruga asht veçse nji orë mësimi e mungueme,

nji libër me perde muresh prej plumbi,

nji kolonë e vetme ku mbahet shpirti,

sytë e fryma jeme

jote,

e atij që ma s'asht

a ndonji tjetri që as e nesërmja s'ka me e prue.

Pra, jeta asht veç nji turrë drush

që djegë për s'dekuni andrrat

me shpresën se hini ka me i mësue amshimin.

Mes andrrës dhe heshtjes gjallojnë duert,

që lindin me kumtin e lutjes pa altar.

Ti je duert

dhe fjala jeme qiri pa altar,

që pret agoninë e qiellit me zgjue kujtesat e Kangëve

që kanë me lumnue sytë

e me na mësue nji vedi tjetër qendisun me pe ajri.



Arlinda Brühl


Utopi

Ta kishim bërë një fëmi bashkë,
si ne, nga brenda, edhe nga jashtë
Ta kishim bërë bashkë një fëmi,
më t´keq se unë, më t´mirë se ti.
Ta kishim nisur që me natë; me hënë të bukur
ta kishim zënë; puthje t´i jepnim për të ngrënë.
i mbrujtur t´ish me dashuri!! t´marramendej bota n´jug,
n´veri! femi t´vërtetë!
si ti naiv, të keq si unë, monstër që
të lë tërë pa punë!
Ta kishim bërë një fëmi të gjallë,
botës pa kohë t´i thoshte
"Ndal! Bëj dashuri moj! Mos bëj fjalë!“
Ta kishim bërë pa Zot, pa kryq!
Sfidë do kish qenë për perënditë,
patentë kam vetë për mrekullitë...
Ta kishim bërë, ashtu, të tërë!
Ta rrisnim në një kështjellë me rërë ! Si unë
i egër t´ish e i thartë, si ti, i bukur , kryelartë,
dhe i përhumbur n´tjetër botë
pa lekë,
xhami,
pa kryq,
pa Zot!
Po unë mendohem dhe ti
mendon. Akull e ftohtë them
"A ke kondom?"
Ta kishim bërë plot me gabime, nga rraca jote,
nga rraca ime,
mbrujtur me ëndrra
pa kushtëzime. Ta kishim bërë,
dhe
le të bëhej edhe bankier,
llogaritar a kamarier.
Ta kishim bërë të paqtë,
të butë, as për të mitë, as për të tutë.
Ta kishim bërë veç një fëmi
mos kish as emër dhe as gjini,
as ngjyrë mos kish,
as kombësi.
Bota,
ta thërriste

Njeri

Jusilda Guri

***

Jo, jo

mos m'u tremb mu e dashtun

por fjalve

që dora m'shkrun

se tuj ken poete

di edhe un me t’vra

Mirela Kapaj

Njeriu i bëshëm

A e sheh atë sesi dergjet në një shtrat tepër të ngushtë për të,

e gjtihçka është me tepri, mish, mish, kocka të gjata, lëkurë

pa fund? Edhe emocionet në sytë e tij janë me tepri, ata sty

të lëngshëm që përkufizojnë vuajtjen po aq sa sytë e luanit

të plagosur rëndë në xhungël në grahmat e fundit. Ato buzë

që nuk dinë si të puthin paksa, shkurt, rrëshqanthi, ato buzë

që të mbështjellin në një harresë mishtore marramendëse.

Për bukuri shkon çdo gjë përderisa je ti që strukesh në ato krahë

të fortë dhe duar të mëdha përshkojnë sipërfaqet e tua të imëta

përsëri e përsëri derisa nuk të duhet më as emri yt. Por tani,

në këtë shtrat tepër të ngushtë ti ke frikë se nuk di të bymehesh

mjaftueshëm, të hapësh krahët e tu të hollë e delikatë aq sa

të përfshish me to njeriun e bëshëm dhe ta ngushëllosh në çastin

e dhimbjes universale të mishit dhe kockave, dhe lëkurës dhe shpirit.

Vizualizimi i njeriut të bëshëm- foshnje, atëherë kur nuk kishte asnjë

shenjë të vetme të rrëfente këtë bollëk është kaq i vështirë për

korzinat e tua të holla si fijet e shkrepëseve me të cilat dikur

ndërtonit shtëpiza të vogla në dysheme në ditë vape. Gjithë kjo

dilemë të bën edhe më petite, më të brishtë e krahët të varen

të këputur anash kurmit tënd gati transparent ku po të vdisje tani,

studentë të etur do numëronin me zell brinjë, enë gjaku, nerva dhe

muskuj. Por njeriu i bëshën të ka thënë dikur se është fundosur

në thellësinë e vështrimit tënd dhe ti kujtohesh se tërësia e

qënies tënde është shumësi. Atëherë dora jote prej fëmije

mbështetet lehtë mdi dorën e njeriut të bëshëm dhe ti ofron sytë,

shpirtin dhe tërë qënien tënde që njeriu i bëshën në çastin e dhimbjes

universale te mishit dhe kockave, dhe lëkurës dhe shpirtit,

të mund të fundoset, e thellë brenda vetes, në heshtje, shpreh

një dëshirë të ndrojtur, që njeriu i bëshëm të ngrihet, të thyejë

këtë shtrat tepër të ngushtë dhe të të puthë gjatë, një puthje

të ekzagjeruar derisa të t’mbështjellë në një harresë mishtore, marramendëse.

Anila Xhekaliu 

Ankth i mbramë

 

Harrimi vjen me dritën

për të bërë ç`të dojë me ty.

 

Vagabonde këmbënkryq:

kronometër avashtë

lëviz akrepë

zhvendos vendodhje ngjarje kohë

kalimtaret shqetësime:

Dreq trotuar

kujtesë e pakuptimtë!

 

Mbështjellë dhëmbëve të një karfice

tendosje fijesh të holla.

 

Si i vetëm Zeus

sajoj një Meduzë

një Hermes flaktë

 

Ndërsa dëgjoj në televizor

"ankthi është i ushqyeshëm"

Ardiana S. Prishtina

Degjenerata

Format e veta i grithën me koleksionin e thonjëve

të ruejtuna në thesin që u’a randonte shpinën

që i kishin kafshue e copëtue për nji kohë të gjatë

kur ishin hala tu pritë me i’u ardhë dita.

E kur dita i’u erdhë nuk patën mëshirë, nuk patën nevojë

me pasë, se s’i njifke kurrëkush për me u’a lyp këtë borgj

e mëshira borgj asht, nuk asht dhuratë

as uratë. Rrëzuen, për me ndërtue idenë e nji bote ku

kryqi i vetëm që lidhej në fyt, ish liria me urrrejtë

e me dashtë me zgjedhje, e ndjenjat si margaritarë

të palume në thellësi, me u shijue rallë e pa hile.

Rrëzuen e shkatruen për me ngritë nji zot, që nuk shkruhet me t'madhe e s’ka fuqi

me të falë as me të bekue, as me të shenjtërue e edhe ma hiq me të nimu me gjetë

lumtuninë, ekziston veç që ti me e pshtye n'ftyrë

e të jep krejt çka  t’vyn për me besue në mungesën e tij, e me rigjetë ti

veten si troshë të harrume në sofrën e lirisë.

Albana Kozeli

Eja drejt meje

Eja drejt meje, Përbindësh

i mëkatit tim,

i butë, i thyeshëm, i dobët

Me krahë ngërthyer frike,

rropulli ngatërruar intrigës,

i fshehtë, i fshehte, si gjarpër zvarritës,

i ftohte, i zjarrte, kopuk

Për mishi më ngjitesh...

Më kot kërkon në mish

Atë që kam në shpirt

Mashtrimin nën ballin e ulët e fsheh,

vështrimi të fikët nga droja

e ndizesh prej epshi në xixëllimë sysh,

nuk fle kur fle,

zgjuar mëkaton në gjumë

e shumohesh si krimbat kur i ndan dysh

Me qelqin e thyer të zilisë

më hy thellë në mish

Më duaj, më duaj

me kthetrat e tua më bluaj

se sot kam lindur

e sot mësova të qaj

nga forca a ligështia

s`e di

Të dy të ngjitemi në qiej

të dy të rrokemi e mbytemi

në gjakun e purpurt të pasionit të ndaluar

Oh, më kap, më thith

më përshko me duar

Të pastër mëkatin ta ndiej

Ti mbreti im

un`skllavja jote

i etur, i mbrapshtë, i qielltë,

Humbellë

Humbellë e ëndrrave të mia

Terr

Muzg

Ferr

Dritë e mekur parajsëe, o hije

më kot mundohesh përmes meje të jesh

kur trupin tim e kryqëzon

urrejtjen e zbraz me fjalë dhembshurie

Ateherë un`iki, atëherë

un`shkoj

në vise të largëta ku një tjetër kërkoj

dhe gjej, po po gjej

atë, të pafrikurin, të ngjashmin

të pafundmin njeri

Atë që heshtja e pastër më fal

kthej kryet e lodhur e ty

të kam këtu

O engjëll, o djall....

Xheni Tanini Hali

1.

Më thuaj, përse mund të shkruaj diçka

dhe trupin e zhveshur e shtrij brinjës tënde,

të lutem

e shurdhër jam për heshtjet e s'i kuptoj

bezdinë e zërit tënd mbi timin në orën e vonë të kurmit tim

vokal, e ndiej dhe bota mbetet aty. Në një vend, diku në pragdimër

të ngrirë.

Më thuaj, për shembull, ç'mund të bëj me këtë trup

të lidhur me shparguj lëkure të trashë që ka ftohtë,

që ka nxehte; që fryn, turfullon. Me këtë trup që vetëm i imi nuk është

As yti. As yni.

Për këtë trup ç'të them. Si ta zgidh nga liritë që venë e vijnë mbi të

e lidhin ganguj metalikë, nyje;

për se mund të më duhet ky trup,

larg trupit tim,

larg zërit tënd

thellë netëve ku drita fiket e tëra në emër te rremë të qetesisë

që nuk sheh me sy

që nuk do të shohë me sy.

Me këtë trup- rit zakonor të përbotshëm

s'mund të më duhet të bëj ndonjë gjë.

Asgjë.

Thuamë, me zërin tënd të bezdisur prej

zhveshjes së çmendur të ketij trupi pa muskuj

pa veti, shtrirë brinjës së ritit, si rit

ç'mundem të bëj, kur edhe si “titull” s'mund ta përdor

Thuamë, të lutem.

Brikena Smajli

Lum

Gjith' zânat e ditës janë humbë,

Humbë asht shikimi në ngjyra.

Po lahen ujnat në terrin e lindjes.

n' cak qorrimi përkundet fjala.

Ma fort se ikje,

jeta asht rrxue prej gjaksish t'panginjun;

N'shtjella dyshimi vrapon prekja...

...e gishtat bien në tela t' kputun.

Violinë asht bota,

Hark e shgjetë, vdekja.

Një lum tingujsh kalon pada

Edhe drita e hanës kullon ujë,

Botet ... mbarset n'dritë që vret.

Po lumi mbamend unë t' prishun

E tingujt bahen knetë.

  ***

Në mue janë copëtue violina ...

Ujë asht ba tingulli që lshuen...

Rrjedhë, teli i kputun...

Lindita Ottarson

Vallja e Salomesë

kur dëgjova për ty

isha e njomë

toka lëkundej nën tërmet

një djalë ma rrëfeu sagën tënde

mund të më bëhej i dashur

toka u ça nën këmbët tona

unë ngela me ty

ai me koken e prerë 

për të mos u takuar kurrë 

mësomë si vallëzohet

si ta filloj këtë pranverë

hiret e tua andjet tua

belin që harkohet si ylber

nën qiell 

kërcitjet e kërcinjve si zilka

këmbët e zbathur mbi tokë

gjak gjak gjak

ritmin e zemrës për dajre

flokët rreth kokës ti mbaj

rreth rreth rreth

fuqitë brenda meje ti josh

furishëm të zgjohen

sa nuk është vonë

kurrë kurrë kurrë

vallëzoi nje grua si ty

shtatë vello mbi shtat

djeg djeg djeg

një nga një në valle

Shalom Salome

mësoma vallen

sa nuk është vonë

pa kokën e  prerë

Salome!

Majlinda Sinani Lulaj

Kanga e pashpresës

terri kokëvarun

strehue n'filxhan kafje

shërbehet prej duersh

t'panjoftuna

e mbi

nji qiell i trazuem me plafa resh

tuj thashethemnue fatet e

varkave t'braktisuna

n'molin e moçëm

pa far

përreth

fytyra askete

si medaljone betejash t'fitueme

zhubrave t'kohës

rrëmihin t'harruemet n'rrënoja

dëshirash

t'murueme n'sytë e xhamtë

kurrkund shpresë

veç dihamë e sertë e kangëve

n'gurë varresh

ku shihet n'pasqyrë hana

Elife Krasniqi

Benjamine

Ma e vogla çikë në familje

E fundit, me emën të parë

Dora e djathtë e askujt

Ngjizje pasioni apo rastësie

E rritun me historitë e pejgamberëve

Mrekullitë e Musasë

Devotshmëninë e Ibrahimit

Bukurinë e Jusufit

Burra të gjithë, përveҫ Lules

Personazhen e përrallës

Të shpikun aty-për-aty

Ajo nuk ishte profete

Ajo nuk bante mrekulli

 Ajo humbi në mal

Ajo ra në bunar

U gjet

Nga motrat e saj nëpër botë.

Elita Hoxha

Mos u ndal

Edhe nëse natë e frikëshme

në planetin tënd troket

bija ime, beso

se prapë ka jetë

në një skaj universi

do ruhet edhe pak lumuri

për ty

flatrimin mos ndal

krenare lufto për tënden liri

dëshpërimin mos lejo

si farë e keqe

t'i shpërndahet shpirtit tënd

ënderroje të bukurën në çdo kënd

mos u ndal

jetë kafazi kurrë mos lejo

se e rëndë, e tmeerrshme është kjo

çmoje lirinë dhe ruaje

sepse është e rëndësishme sa vetë jeta

mos u ndal

dhe mos lejo të ta vrasin

e drejtimin t'ia ndërrojnë

se nëse lejon të ta vrasin lirinë

veç krrokamë korbash do dëgjosh

ferrin ne jetë do jetosh

ke besim në vete

mos u ndal...

ka lumturi edhe për ty...

faren e egër të dëshpërimit

mos e lejo në ty të të mbijë...

Donika Dabishevci

Dashunisë së nji nate

Erën tande nuhas

trupi lehtë m’dridhet

zemra m’rreh ngadalë

prej tutës që s’ke me ardhun

mos gabo

se shpirti copë do t’mbahet

e ma e fortë se deka

âsht dëshrimi jem për ty

***

Due me bâ

tuj kanë

n’nji shkretinë të paanë

a n’nji ishull plot det

ku dallditë frymojnë

n’fillin e vet

n’zall e n’lloq

n’ujë e n’djersë

n’natë me yje e hanë

T’due si s’kam dashtë

kurrë

asnjiherë ma parë

dashni soji t’bâjmë

pa fjalë e andrra

veç afsh

Kurrë s’t’kam thanë

se ti je hamshor

e unë harlisun jam

për gjâ tjetër n’ket jetë

zhig s’më mbet’

prekmë

pa fjalë

për net pa gjumë

ta bâjmë

***

Due me iu dhanë natës

qysh i jepet nana fmisë

pa asnji fjalë

asnji peng

asnji kusht

Due me t’pas’ krejt,

t’zhveshun

dej n’asht

e me vlu,

e me u shkri

me shpërthye

e me kanë e lumtun

veç që jam n’këtë botë

veç që jam me ty

sall për ket çast 

kam me luftue dej n’frymë t’fundit

***

Bash  s’due me t’pa ma

me ndie dhimtën e ndamjes dej n’asht

me e pa lamshin e zanun n’fyt lak

frymën tuj m’u përbiru

e trupin tuj m’lshu

Bash du me çue dorë prej teje

Gilmana Bushati

Gjeografia jeme ishte kuti dëshirash të shtërngueme

në drrasa të thame nga fjalët e athta

dryni asnjiherë s'ishte në vend

asnjiherë hekur

asnjiherë i vdekun

i ndryshkun

pa copa të lidhuna, gati për me ra me zhurmë

dikur

askurrë

në dyshemen e thurun, nji dërrasë po, katër kujtime jo. 

Unë ngujue në kuti, ndejtë, ulë, gërvishtë, 

me ritme kangësh të shkrueme vetë

gjeografisë teme i dol dielli mbi kapak

e si zog i kënaqun me krahë, erdh e m'u ul në pëllambë

pastaj në krah, në shpatull, 

askund nuk më ndejti fotografi me çastin e ngrimë

që gjithmonë ikë, ikë, pas shkrepjes,

aty më pëshpëritë në vesh 'vetëm për ty'.

Ajo tashma asht nji vijë e çlirët horizonti, ngjyra që njeriu s'ia gjeti kurrë emnin

nji hanë e paqtë edhe kur asht gjak

ajo asht frymë, fjalë t'ambla, dashni, furtunë, frikë

shpejtësi që shkel kufijtë e kambvve, kambë që kapërcen honet

busullën e hodhi si rraqe, mban ngrohtë vetëm nji pikë, e ka strehue mirë, 

drejtimin asaj ia gjen me aromën e nji mëngjesi shtrue n'tavolinë prej duarsh të rrudhuna

e pasi në trup i i shtrihet lagshtina e nji liqeni

vijon me gjetë hapësina e qiej të pakaluem, 'për mue, vetëm për mue'.

Gjeografia jeme ka vetëm këto radhë, s'ka ma histori.