E shkrume n'pllambën tande

E shkrume n'pllambën tande

Në pllambën e dorës tande
ka mbi nji shpi
vetëm dërrasë e kashtë
dy kambë shkallë
me u ngjitë pa u ndje në naltësi
për erë të detit na rrihet ajo strehë
aty, ngjitë asht ai
diku hapsinë horizontale
n'kahje t'dorës
kthehet n'ujvarë t'krypun
që mue m'stërpik ftyrën
nadjeve m'vjen në shtrat
si mëngjes i servirun
pa ambëlsina të randa
por me dashni.
I plotë më vjen ai dielli
ngrohë, oh s'e di se sa ngrohë
aty më rrin, deri sa i them ik
hana me t'kënaqë
varë te gishti yt i madh
nuk ka nivel zero ajo
gjithmonë si tanësi
si e tillë, pa dyshim.
Aty asht si vetëm aty
ti i jep frymë
fllad
puhizë
s'ia tregove furtunën
ta kam zili
se si ia ke gjetë ekulibrin
pa u lodhë
pa u ankue
vetëm të tana
vetëm për mue.
Hijet tuaja më mbulojnë me qetsi
palmat m'kthejnë mendimet për ty.
e bardha ranë pak ma lumtuni.
Aty do shuhem,
m'len të shuhem
t'lutem m'len t'shuhem...
Mos m'thuaj që këtu mbaron
ishte kufini i iluzionit optik
krijue prej bashkimit t'ernave
rrymave t'ujit, nxehtit valë.
E di, që poshtë pllambës s'ka rranjë
por due me besue
të paktën nji ditë
që shpinë andrrat e bajnë.
Dorën e kam t'vogël
krejt me brazda gjithandej
deri n'thonj kanë mbërritë
por ashtu ato kanë me ditë
me ngritë nji pritë
që ty mos me t'lagë asnji shi.


Portreti yt

Piktura jeme për ty
asht e braktisun prej penelave
lapsave, karbonit
të tanë rrijnë n'tavolinën e punës
disa tjera janë ende n'dyqan
s'po di me i ble
s'po di a kam lekë me i ble
s'po due me i ble
Kanavaca vuan n'bardhsinë e cohëz
pëlhurë e rrahun
nga skllevërit fmi diku andej në lindje
unë ua ndjej dhimbjen e gishtave
tek thurin, nji po nji jo fijet e t'ardhmes tyne
që unë me e ba me bojë
me nji dedikim poshtë
ty me ta dhurue.
E qeshi me vedi, marrohem krejt
m'duhen edhe bojna
ngjyra t'flakta
që me u ndezë atje n'pëlhurë
bashkë me shtërgimin e dhambve
ngadalë me u djegë.
Shoh edhe njiherë at' skenë
e vjetër sa bota
dhoma bosh
unë n'mes
ti askund
frymë njerzish gjithandej
zhurma e jetës n'dritare mbetë
e kujtohem në t'qindtën e sekondës
'por unë me pikturue s'dita asnjiherë'
Frymëzimi për ty m'ka braktisë
m'duket te La Gare për herë t'fundit e pashë
pa e kthye kryetin
mori rrugën për atë stacion
s'kishte t'shkrueme se cili ishte i fundmit destinacion.


Shkretinat e mija...

Numëroj shkretinat
bujku m'dha edhe tijën
ushtari më shtoi një tjetër
burri që vetëm ikën,
një shkretinë asht gjithashtu.
Në shurdhimin e natës ndjej
zhurmat e dunave
që lvizin ndër gishta
tinguj ngjethes fyelli nëpër natë
s'më lanë me shkue te njimijta
dhe ia rinis prapë
nga e para, nga e fundit
ajo me kafshë t'thame n'diellin e zhegut
gishtin tregues i vë asaj
së cilës luani iu mbyt n'ujë
tuj dashtë me kapë nji krah shqiponje
ajo tjetra
më mërzitet që e numëroj si e treta
asht më historina t'vjetra
ma askush nuk i tregon
as si prralla as si legjenda
dhe vijnë nji pas nji
ajo me ushtarët n'kampin e çarmatimit
të të dashuruemeve n'bahçen e trishtimit
fmijve që kamba doras zvarriten
në grinë e lashtë të kampit të përqendrimit
dhe s'mbarojnë
dhe s'mbarojnë
gëmrat e mia
ndërsa numërojnë
shkretinat e mia
t'mbetuna si shenjë në këpucët e udhëtimit
si ajër i ngrimë në strehën e kapeles
nuk ka asgja përtej
edhe nëse ti ec
n'shkretinat e tjera shpresa ka për t'mbetë
e nesërmja njisoj si e sotmja
si mëngjesi i së dielës
i së hanës
i çdo dite të javës
Shkretinat s'arrrij t'i mbledh
të paktën t'i mbështjell
askush të mos i shoh
në pritje të shtatorit
të njëjtat, pa emna
pa nji oaz gazi
nji gotë venë
dhe 'habibi', fjalë e gdhendun n'ranë
erdh, m'pa, e s'më priti
sa t'i baj turrë ato të shkreta
dhe t'vazhdoj prapë
si gjithmonë
me kambët prush t'nxehta
ranishtes së pafund.



Hapa që i due

Sot s'e bana dot nji hap
due me u komunikue diçka
po i kërkoj, nga nuk po i kërkoj
atyne po u çoj thirrje me m'ardhë.
S'po due ata që i shkretova rrugicave
shkollave, bankave
t'shterrun pas dashnive
romantike, elegjike, vajtojce,
as ata qe ua lidha nyje gishtat
ngulë n'frymën e ditëve t'mia.
S'po i due me i pa
ata që më çuen drejt ndejtjes n'ajri
se ishin t'randë
mezi me m'bajtë
mue dhe trupin jashtë ure
jashtë dritares
jashtë, diku jashtë.
Por netëve që e shtypin errsinën në mue
si burri që shtyp fort duhanin për llullë,
i kam pa si hije poshtë dritareve
m'kërkonin, donin që t'isha atje poshtë
te lulishtja me barin e mallin e djegun t'emigrantëve
Ua mbyllja perden
për mos me ua pa lojën e tyne
në atë teatër me drita fikë
pa asnji spektator, vetëm dritat e verdha t'kryqëzimit.
Ata, e di, s'i kam lanë në kujtesë
i kam shpërla
as gjurmë s'i lashë me ba
në ziftin e nxehtë të asfaltit
ku macet e zeza përgjojnë
me sy që u xixëllojnë në tana ditët pa hanë
për me i mbajtë larg meje
e larg tanve.
S'i due asnji prej këtyne
se as ti s'më do ta hedh kështu hapin
prandaj kërkoj disa t'rinj
me turrin e vrullin e gjakut që kam ndër vena
me vrapue pas mallit
thembra mos me i cekë n'tokë
pak me u shplodhë
e prapë me kërkue
sa hapa të tjerë më duhen
hapsinën me shkurtue
me t'thanë vetëm të due
dhe nji palë të tjerë me u kthye n'mue.


Guximi i pritjes

A erdhe, a je aty
pasdera jeme t'pengon
asgja nuk ka që s'shkon
kërcit
ose shtyp butonin
zilja ka tingull t'ambël
e ktë postierja na e kujton.
Dera, e bame prej drrase t'fortë
s'ka shenja betejash
ka vetëm hije trokitjesh
t'atyne që i mbulojnë
ardhjet me pluhun
e pluhni u zuni radhë
dhe iu ba mal i madh me baltë.
Shtyji pak biçikletat e vajzave
shtroja e kambve asht krejt e re
shkallat e pallatit janë tanë dritë
t'lehta me u ngjitë
katër kat përditë
me ose pa fmitë
njëjtë.
Mos u habit për dritaret kapak
i len kojshia i katit dytë
plak me qoshe t'vrame
mungesat i pret prej secilit
e prej gjithçkaje lanë hapë
na i tregon përditë andrrat
kur shtyp fort cigaren për pllambë
nëse e sheh që ban ktë gja
mos i flit
ka pa t'bijat e t'birt.
Guximi për me pritë
m'asht farkëtue
n'lodhjet e mia t'lanuna vetëm
por ti kërcit
ose, ik.


Urë mbi mbërritje

Mbërritjet
të shtrume mbi ujë
ku me ndërtue
t'ardhme t'mirëkuptimta
dashnia fije e njimijta
n'biseda t'shprishuna
nervoze, t'lodhshme
ecjet t'ambla dukeshin
po qëndresat t'stisuna
qeshje të akullta
t'vetmet dhurata.
Për t'fundit ikje
drrasat e urës mbledhë ndër andrra
lidhë nyje tresh n'shpinë
harqe, parmaqe
hyrjet, daljet
zbritjet e rrëzimet
tanë i ngarkova
i bajta
i zgidha
i hodha
i skalita
n'pengesa t'ujta
n'shtigje t'paepuna
netë ku hanën s'e prisje
për me marrë frymë
ajo, e jemja
e katërta mbërritje.


Tufat e mia t'luleve

Jo mos i mbështjell lulet e bleme
mos zgjedh as margarita as drandofila
mos i ven fjongo me ngjyra të ndezta
madje mos shko as deri te dyqani
e di që n'bagazh t'makinës ka me pushue tufa
e di që ke me llogaritë sa të ban e gjitha
e di që ke per t'zgjedhë fjongon ma t'lirë
madje do pyesësh a ban hiq mos me e lidhë
e di që ke me u buzëqeshë idhtë shitëseve
e nën za do i thuash 'janë për ate'
Kryeulët ke për t'përshkrue rrugën
ke për ta vue pas shpine tufën
dhe shpejt ke për ta hedhë n'bagazh
aty ku pushojnë teshat e punës
çanta e plazhit dhe shishet boshe t'venës
biletat e shkyeme të trenit
ke për ta përplasë fort derën
ke me u ulë tanë turfullimë n'sedilje
ke për t'pa vedin n'pasqyrë
e celularit ke per t'i ra
e unë s'jam n'anën tjetër të tij
asht nji tjetër njeri, nji tjetër rini
e nji buzëqeshje e ambël ka për t'ra
ke për ta ndezë shpejt makinën
n'adresë tjetër ke për t'shkue
ndërsa tufa atje brenda po vuen.
E di, s'asht e para herë
që makina të ka ktë duhmë
lulesh, t'bleme me përdhunë
prandaj leni, ma mirë janë atje n'dyqan
t'kalben me të tjerat ngadalë
shoqja-shoqen kanë me ditë me e ngushullue
e kjo, pikërisht kjo
ka me m'ba me u ndje mirë mue.


Placard i lashtë

A t'kam thanë, apo kam harrue
që n'shpinë teme t'shekullit njizet
gjeta nji raft, s'ia di kohën
se nuk flet
por shumë i lashtë duket
e m'dhimbset me e djegë
prej karbonit me ia gjetë
moshën e vërtetë
por asht në gjendje
gjithçka kam futë brendë
përzie me gjanat që ishin kaherë.
Ja ngjit me fshisën me korrent
asht nji copë gjaprni
që shoi Kleopatrën n'Egjipt
Çezari nuk duket
s'ka as dashninë për perandorinë
as tunikën la me gjakun e tij.
Ka do papiruse të Lesbos
s'i kam hapë me i pa
as me i lexue
janë të mbështjelluna
n'peca t'vjetra
por e di që do shkruhet
për shkulme të nxehta
që kishte ajo zojë
të ishulli ku me gra të tjera jetoi.
Po, ka edhe krime
ja të qesja e këpucëve
që sivjet na binë të vogla
ngjitë me shprehjen
'eppur si muove'
asht hini i atij të shkretit
që s'denjuan as me ia hedhë detit
Ka dhe vrasjet e zotit me shpatë
ne tempuj çka nuk bani me gratë
por s'shpëtuan prej lakmisë së tij
as burrat e as fmitë
dora shpuzë asht ende njollë
s'ka ujë e temjan që ta shpëtojë.
S'flas dot për kohnat e tjera
se i kam lanë gjysëm të fshehuna,
disa prej tyne mbajnë era kalbsi
të tjerat, e shoh që përpiqen
diku prej kutive me ndritë
me çilë si lule edhe njiherë
pasi ushtarët i shkelën
s'e di tash me çizmen e randë
apo me patkojt e kalit hypë.
Por dera e raftit ra dje n'tokë
paftat e vidat me qëndrue s'po dijnë
bleva kacavidë moderne
vida dyfish të shtrenjta
dhe me forcën e mundit të historinave
i shtërngova edhe njiherë
paftat në të njëjtat vrima
dhe them që për do kohë
askush s'do i tregojë
të tanë do bajnë sikur harrojnë
dhe t'ecin prapë
në të njëjtat dashnina
në të njëjtat tradhtina
të njëjtat kalbsina
eppur si muove
përsëriten tana historinat.
E di, ma mban anën
se nji raft si temin nuk e ke
për me e fshehë botën e vjetër
e n'shpi me nxjerrë botën e re
Ti do nji raft me fshehë historinë tande
e për të sajat fajet
me m'thanë 'ti i pate'.


Letrat e dashnisë nuk mbrrijnë

Postieri doli dje n'pension
motivi zyrtar 'asht lodhë';
çoi dorën mbi flokë
dhe me duf, hodhi çantën n'tokë
e shtyu pak me kambë
i hapi rrugë vedit dhe u nis për n'shpi.
nuk i foli asnji letër
asnji letre s'i tha asgja
shpinën e tij t'vetmueme mbeten me pa.
Ashtu t'friksueme
n'prehën tem pushuen
letra të padërgueme
m'kërkuen vetëm n'adresë me i çue
janë plot andrra, premtime,
shpresa jetime
me fillim e fund t'vrame.
N'to peshojnë historitë
t'mbylluna fort me dyll
jetë t'shkrueme me bojë t'zezë
t'palueme dy a tre herë
në sarkofage letre dergj
aroma gërmash tretë
malle që digjen me t'parën frymë.
Zarfat m'kërkojnë adresë
kutija e vetmja mbërritje
njerzit me i çmbështjellë
diku t'shkyem me fjetë
ose atje plehna me mbetë
Shpejt s'ka kohë
s'duen t'mbetën pa gojë
por prej dikujt dërgesa duhet t'fillojë
sytë e mi mbyllë po kërkojnë
zarfin që ka me nisë rrugëtimin
por po vuajnë me gjetë
atë që dikur i dha kuptim t'ngrohtë
letrës dhe gjuhës së lashtë
vetëm dashnia s'paska t'shënueme kodin postal
as nji adresë të saktë,
në shpinën teme nisë me u plakë.
E njerëzit presin zemërmpiksë
Nuk mbrrijnë veç letrat e dashnisë.


Këpucë lidhë për rrugë t'gjatë

Këpucët i kam t'lidhuna për furtunë
njena për shirok, tjetra për murlan
dhe eci me galop
me kapë diellin që s'më ngrohë
me mbrritë majat që s'më ftojnë
Ka veç shkrepa, s'ka rrugë t'shtrueme
dheu me grimcat e mallkueme
s'më lanë me mbërritë n'ikjet
që i kunturova me bulat e gishtave
në hapin e disa mijtë
dhe ktheva kryetin
me pa gjurmën e lanë
si kërmilli që zhgunin ia theu shiu
po era m'kishte pastrue me nji t'fryeme
edhe dromcat e bukës
hedhë n'shpejtësi
e i kisha vue me kujdes, nji nga nji
që dikur kur t'mbërrij aty ku s'je ti
t'gjej rrugën për me u kthye n'shpi
me shplodhë kambët dhe furtunat
e me u shtri.
Mungesat m'lodhen
ernat pushuen pak e nga pak
këpucët u zgidhën
dhe n'sy t'botës
mbeta zdathtë.


Baladë për dashninë e pakëndueme

Dashnia jeme ishte
si kjo kafja e zezë 'Arabica'
me aromë t'fortë, shije t'ftohtë
ngrohej vetëm kur t'i thonin.
Ajo ishte si kremi 'Nivea'
'soin de jour', 'aqua effect'
n'ftyrën teme me plasa
s'ka gja që e shtrinte.
Ajo ishte si atletet e mia
për përdorim pune
të shkyeme, me vrima
rrëshqasin në çimenton e shtupueme.
Ishte si çanta jeme e shpinës
ku kam tana parashikimet
mos me mbetë n'mes t'rrugës
por që s'ua shoh asnjiherë formën.
Dashnia jeme ishte
letra kopjative
tana vizat i ndoqa me përpikmëri
edhe pse vetëm me bardh e zi
e mbajta me kujdes atë fletë
kurrë mos me m'u rrudhë
Dashnia jeme ishte
ose hiq s'ka kenë,
nuk e di në cilin vit gjeti nji plasë
iu përvodh andrrave të mia
ngadalë ngadalë
pa mbërritë me i këndue atë baladë
me tekste humbjeje e dhimbjeje
e mue më mbeti veç nji tingull valsi
mbajtë fort për fustanin e bardhë.


Elegji e heshtjes

Heshtja asht nji qeramikë e lashtë,
e shtrenjtë, nga lloji i baltës ma t'fortë
nxjerrë nga skllevërit dritës prej bërthamës së njerzve
e poqën në vullkanet shpirtnave që fiken
nën hijen e asaj drite t'rrugicës ku kanë derën e shpisë
Mijëra duer e gatuen
ngjyra e heshtjes u ra si hije n'trup
dhe n'darkë, në nji natë me hanë që s'u flet
formën e prishtë i dhanë po vetë.
N'pragun e tyne
i lanën vendin ma t'mirë
kujdeseshin për të përditë
ia heqnin pluhnat
barnat e këqinj
ua tregonin dhe të tjerëve
gjanë e tyne të shtrenjtë
si tip vazoje me zana ndrydhë
perëndime t'pashijueme
dashni t'harrueme
grindje t'vonueme
ura t'shpueme
shpresa t'shkurtueme
anije varë n'spirancën e andrrave
rrugë që ndjekin insekte e kandrra
Udhëtari i fundit që kaloi
mbet' pa gojë
dhimbjen e vërtetë të heshtjes së njerëzve
askush ma s'do ta tregojë.


Me natën

Me natën shtrihem
ngjitë me gjethin e plepit
me vajin e micave e kujen e qejve
me dritat e rrugës
me qeshjet e t'rinjve
që festojnë zhurmshëm
ditëlindjet e tyne.
Ajo me natën s'din me u shtri
lodhjet i theu e i bani dhimbje
e unë jam mes tyne si pykë
që e rrahun fort me çekiç
i rri n'andrrat e gjumit që s'diti me e gjetë.
Më sheh si hije që i sillem nëpër shpi
edhe atëherë, dikur, kur t'i mbërrij
do mbetem prapë,
hija e mungueme e saj.
Na të dyja i kena netët
medalje të varuna n'dritare
me krye nga lindjet njena
nga perëndimet tjetra
gjendje t'kohës që unë i hedh në letër
e ajo ia ndjen aromat, vetëm.