N'blogun tem poezia e mire gjithmone e ka nji vend, falenderoj per kete Entela Tabakun
1. dashuria e rritun nuk asht si dashuria rinore
dashuria e rritun nuk asht si dashuria rinore
nuk ta zbukuron botën
dashuria e rritun nuk asht si dashuria rinore
nuk ta zbukuron botën
nuk të ban njeri ma të mirë
botën ta përplas në fytyrë
ashtu siç asht
vedin ta dëfton pasqyrë
nuk të jep flatra me fluturu
kambët i ka të randa beton
veç të shkund edhe ma fort
të shkul me rranjët mbërthy për tokë
dashuria e rritun nuk të lodh
me fjalë të hedhuna larg e larg
prej mishit e prej gjakut asht
trupin ta njef ma mirë se ti vetë
e nuk druhet
nuk stepet
nuk ban për demek
nuk ngutet
asht zemërgjanë dhe të pret
dhe nuk të neveritet si amëlcinat
nuk asht bakllavë, karamel e llokum me arra
asht ajo gjella e zieme kadalë
që ti e han me ullinj e bukë të rreshkun
e uritun mbas një dite të gjatë
të fikët nuk i bjen
nga zhgënjimet e tradhëtitë
në sy tanë kohën të shef
ta difton çmimin dhe nuk ban tregti
si grusht stomakut e ka xhelozinë
nokaut të hedh ndërsa ti qëndron drejt
e falenderon zotin që je rritë
se e re
me dashtë nuk paske ditë
2. stuhi asht dashuria jeme për ty
stuhi asht dashurija jeme për ty
i them
stuhi
në vorbull më përfshin
nuk më len me marrë frymë
më zhvesh prej gjithshkaje që deshta ma përpara
e më hedh në anën e vet
gjithmonë prej fillimit
lakuriq
ai qeshet e thotë
hajt se po i kërkove teshat i gjen fill
foshnjë asht dashuria jeme për ty
i them
foshnjë
prej dhomet nuk mundesh me dalë
friket se mbetë vetëm ajo nis e bërtet e qan
ai shkund supet
a e mban mend se na thoshin
foshnjave i ban mirë me qa nga pak
grue narcize asht dashuria jeme për ty
i them
narcize
kujton se bota rrotullohet rreth saj
rrin duke u pa në çdo vitrinë
e flokët i hedh mbas shpinet siç dinë vetëm të bukurat
e bindun se çdo fije e saj asht ar
ai më hesht
thotë se i pëlqejnë flokët e mij të gjatë
mandej ndalet e më heton në sy
mbas 16 vjetësh gjithmonë si herën e parë
ndoshta ende gjysmë në dyshim se jam pak e marrë
e më pyet “A ke ftoftë?”
e përsërit
“Kendej dimnat janë të errët e të gjatë”
e unë ia nisi prapë
dashuria jeme për ty asht
e ai
bla bla bla bla
3. kur kthehet ai
kur kthehet ai
asht festë
e harroj lodhjen
netët e gjata pa gjumë
se unë pa të nuk di me fjetë
harroj se kjo nuk ishte zgjedhja jeme
se unë në fakt duhet me e ba qiellin e tokën bashkë
e me i tundë fort
tërmet
me i gjujtë poshtë tanë zogjtë e mij të butë
e me u ba skifter
mos me lane mi ne arë pa nxjerrë jashtë
pa ndjekë
e mbytë
me ia vu krejt flakën arës
atë me e ba
ose me nga vrap
lebetitë
bërtitë
ose me m’u falë
natë e ditë
por kur kthehet ai
asht festë
për sy më lidh
si herën e parë
e s’më lëshon
dhe asht festë
a morët vesh
festë
por herën tjetër kur të kthehet
uh sa kam me ba shamatë
shqiponjë
keni me pa
shqiponjë kam me u ba
qiellin kam me e zaptu
kur shtërgata të ju dridhë leqet e kambëve
kur fryma të ju mblidhet në grusht
kur bota të tundet e të shkundet e të zhduket
ta dini se jam unë
në festë
4. bombë me sahat
bombë me sahat
asht kjo dëshirë
me të ardhë
në mes të natës
me të hy në tesha
me të prekë
me të heshtë
me të ndezë
me të djegë
e me të lanë
të përcëlluem
pa e kuptu as ti vetë
kah të erdhi ky zjerm
si të mori trupi flakë
kush të zhuriti
në mes të natës
me erën që papritë
shtyn derën
harru hapë
e përvëlimin ta lëpin
balsam
poçi i argjendtë
i andrrave
të rrxohet prej komodinës
rrokulliset
shkallëve
teposhtë
mbas kambëve të mija
në vrap
tik
tik
tik
tak tak tak
5. ta dish
ta dish
edhe një natë si kjo dhe kam me u shkri
krejt
në ty
si bora në pranverë
toka e etun ka me më thithë mandej
ta dish
askund nuk kam me kenë
por gjithkund ke me më gjetë
nuk ke me mujtë askund me shkelë
se gjithkund kam me t’u ba
luleborë
asnjë kangë me ndigju
se ndër tana kam me t’u ba
furi
as edhe një gotë me e pi
se kam me t’u ba
vishnjak
ta dish
ma mire më len
të paqtë
të qetë
se edhe një natë tjetër në djersë
pa fjetë
edhe një natë tjetër si kjo e kam me u shkri
krejt
ta dish
mbas tejet
6. hajt pra
hajt pra
po e luejmë edhe këtë lojë
une pres si trumcak me sqep hapë
ti rrin në pemë e ban me demek se nuk e din
se unë te ti i kam sytë
dhe frymën
dhe palcën
se unë jam në ty
une baj me demek se nuk çaj kryet
sqepin e kam hapë
me pi shi
pikat e shiut më bien mbi krye
si në kangë
si burrat më bien
në sqep
rrimë të rrimë
në pemë
unë e ti
ku po na çon kjo lojë zogjsh
shpirt
neve që as zogj s’kena qëllu
a t’ia postojmë vedit një folè
me shënimin: hapet sot 10 vjet
pse tash
jena të xanun me lojna fmijësh
me lojna pleqsh
e bjen shi
pa pra
në sqep
7. rrëfimi i pasqyrës
ti m’i thu fjalët çdo natë
të pëlqen me i ndi si tingëllojnë
si ngjajnë
unë t’i kthej ma të bukura
ma të vërteta
të ngrohuna
për buzëqeshjen tande në mue
a ndoshta vetëm në ty
a ndoshta vetëm në mue
ti harron se kajherë
mbas mejet rrin një shpirt i përdëllyem
a ndoshta i vetmuem
a ndoshta i trishtuem
që kujton se ti ia shef sytë
e fjalët t’i thith
si të ishin për të
e në ta andrron
të pret
çuditesh mandej pse të thehem
ndër buzë
ti butë pra
sa butë më puth
8. unë nuk dehem kurrë
unë nuk dehem kurrë
me venë
mbas një gote si fëmijë i lumtun
flej
pa e ndi afshin e dehjes
jam në gjumë
ndërkohë që miqve përreth vështrimet u përhumben
mbështetjet randohen
dhe kitarrat përkunden
unë me një gotë të vetme kaloj tanë mbramjen
veçse më pëlqen ta mbaj në dorë atë gotë
mbushë më rruaza vezulluese premtimë harrese
më pëlqen ta di se asht afër meje
në më lindte dëshira e pamundun
me u deh
me venë
unë e di se të kam afër
dhe dehem
9. mendoje ta kesh shpirtin në grusht
mendoje ta kesh shpirtin në grusht
e ta këqyrësh
e ta ndjesh si kënaqet
në këqyrje
si shtriqet
hapet
bymehet
fryhet
zgjanohet
të merr krahët
gjoksin
tejpërtej
t’i shpon shpatullat
t’i nxjerr flatrat
e ti fluturon
me shpirtin në sy
mendoje
e më këqyr
10. mbas lojës me top
mbas lojës me top
dola edhe sonte
në krye të rrugicës
gjunjtë e gjakosun
fustanin e mbuluem me pluhun
flokët e djersitun
me fytyrë nga rruga
u ndala
pa e ditë se pse
pa e ditë se si
si çdo mbramje
para se me hy në shtëpi
jetë mbas jete
duke të pritë
nisu herët
herën tjetër
nisu herët
shpirt
11. a mundet me të marrë malli për atë që s’e njef
a mundet me të marrë malli për atë që s’e njef
atë që asht duke të pa në andërr
edhe pse s’e din se je ti
atë që asht duke të pritë
edhe pse vitet kalojnë
e ti kurrë në derë nuk ke me i trokitë
a mundet me të marrë malli për një za që s’e ke ndigju
por e din se kishtë me të mbërritë në shpirt
ma parë se fjalët
për një aromë që s’e ke shiju
por e din se kishte me të mbështjellë me dëshirë
si mjegull pranveret
për një prekje që s’e ke provu
por e din se kishte me të fërfëllu si pupla prej eret
më merr malli për atë që s’e njof
kajherë
se për atë që njof
më ka marrë malli kaherë
12. mjegull pranveret
të pashë sot
dy hapa mbas tejet e gjeta vedin papritë
me hijen tande të gjatë eca dorë për dorë
aroma jote mjegull pranveret
më mbështolli me dëshirë
e në atë copë rrugë që bamë bashkë
jetën me ty e pashë krejt
duke u qeshë e duke u gri me za të naltë
pa përkthyes
duke ia puthë njeni-tjetrit plagët
me dritën ndezë
dhe gati e zgjata dorën
me të ndalë:
jam këtu
13. zemrën nuk e kam të gjanë
ak zemrën nuk e kam të gjanë
atë që du
e du me vedi gjithmonë
në vedi
për vedi
ato ditë kur zemrave i mësonin si me u zgjanu
kur i mësonin
“nëse do me të vërtetë dikë,
lëre të lirë”
ato ditë
me siguri mungova në shkollë e sëmurë
se unë atë që du
e du për vedi gjithmonë
përgjithmonë
se kur nuk e kam
zemra më rrin ngusht
dhe ak zemra jeme nuk asht e gjanë
kur më rrin ngusht
frymë s’kam ku me marrë
14. çudi sa bosh më ke lanë
çudi sa bosh më ke lanë
ti që nuk je
nuk ke kenë kurrë
përveçse shije e një jehone
në qiellzë
heshtë e një joshje
në thembër
çudi se ti nuk je
për me me lanë bosh
pezull
qiellzë e thembër
pa frymë
pa fjalë
a thue as unë nuk jam?
botën ta përplas në fytyrë
ashtu siç asht
vedin ta dëfton pasqyrë
nuk të jep flatra me fluturu
kambët i ka të randa beton
veç të shkund edhe ma fort
të shkul me rranjët mbërthy për tokë
dashuria e rritun nuk të lodh
me fjalë të hedhuna larg e larg
prej mishit e prej gjakut asht
trupin ta njef ma mirë se ti vetë
e nuk druhet
nuk stepet
nuk ban për demek
nuk ngutet
asht zemërgjanë dhe të pret
dhe nuk të neveritet si amëlcinat
nuk asht bakllavë, karamel e llokum me arra
asht ajo gjella e zieme kadalë
që ti e han me ullinj e bukë të rreshkun
e uritun mbas një dite të gjatë
të fikët nuk i bjen
nga zhgënjimet e tradhëtitë
në sy tanë kohën të shef
ta difton çmimin dhe nuk ban tregti
si grusht stomakut e ka xhelozinë
nokaut të hedh ndërsa ti qëndron drejt
e falenderon zotin që je rritë
se e re
me dashtë nuk paske ditë
2. stuhi asht dashuria jeme për ty
stuhi asht dashurija jeme për ty
i them
stuhi
në vorbull më përfshin
nuk më len me marrë frymë
më zhvesh prej gjithshkaje që deshta ma përpara
e më hedh në anën e vet
gjithmonë prej fillimit
lakuriq
ai qeshet e thotë
hajt se po i kërkove teshat i gjen fill
foshnjë asht dashuria jeme për ty
i them
foshnjë
prej dhomet nuk mundesh me dalë
friket se mbetë vetëm ajo nis e bërtet e qan
ai shkund supet
a e mban mend se na thoshin
foshnjave i ban mirë me qa nga pak
grue narcize asht dashuria jeme për ty
i them
narcize
kujton se bota rrotullohet rreth saj
rrin duke u pa në çdo vitrinë
e flokët i hedh mbas shpinet siç dinë vetëm të bukurat
e bindun se çdo fije e saj asht ar
ai më hesht
thotë se i pëlqejnë flokët e mij të gjatë
mandej ndalet e më heton në sy
mbas 16 vjetësh gjithmonë si herën e parë
ndoshta ende gjysmë në dyshim se jam pak e marrë
e më pyet “A ke ftoftë?”
e përsërit
“Kendej dimnat janë të errët e të gjatë”
e unë ia nisi prapë
dashuria jeme për ty asht
e ai
bla bla bla bla
3. kur kthehet ai
kur kthehet ai
asht festë
e harroj lodhjen
netët e gjata pa gjumë
se unë pa të nuk di me fjetë
harroj se kjo nuk ishte zgjedhja jeme
se unë në fakt duhet me e ba qiellin e tokën bashkë
e me i tundë fort
tërmet
me i gjujtë poshtë tanë zogjtë e mij të butë
e me u ba skifter
mos me lane mi ne arë pa nxjerrë jashtë
pa ndjekë
e mbytë
me ia vu krejt flakën arës
atë me e ba
ose me nga vrap
lebetitë
bërtitë
ose me m’u falë
natë e ditë
por kur kthehet ai
asht festë
për sy më lidh
si herën e parë
e s’më lëshon
dhe asht festë
a morët vesh
festë
por herën tjetër kur të kthehet
uh sa kam me ba shamatë
shqiponjë
keni me pa
shqiponjë kam me u ba
qiellin kam me e zaptu
kur shtërgata të ju dridhë leqet e kambëve
kur fryma të ju mblidhet në grusht
kur bota të tundet e të shkundet e të zhduket
ta dini se jam unë
në festë
4. bombë me sahat
bombë me sahat
asht kjo dëshirë
me të ardhë
në mes të natës
me të hy në tesha
me të prekë
me të heshtë
me të ndezë
me të djegë
e me të lanë
të përcëlluem
pa e kuptu as ti vetë
kah të erdhi ky zjerm
si të mori trupi flakë
kush të zhuriti
në mes të natës
me erën që papritë
shtyn derën
harru hapë
e përvëlimin ta lëpin
balsam
poçi i argjendtë
i andrrave
të rrxohet prej komodinës
rrokulliset
shkallëve
teposhtë
mbas kambëve të mija
në vrap
tik
tik
tik
tak tak tak
5. ta dish
ta dish
edhe një natë si kjo dhe kam me u shkri
krejt
në ty
si bora në pranverë
toka e etun ka me më thithë mandej
ta dish
askund nuk kam me kenë
por gjithkund ke me më gjetë
nuk ke me mujtë askund me shkelë
se gjithkund kam me t’u ba
luleborë
asnjë kangë me ndigju
se ndër tana kam me t’u ba
furi
as edhe një gotë me e pi
se kam me t’u ba
vishnjak
ta dish
ma mire më len
të paqtë
të qetë
se edhe një natë tjetër në djersë
pa fjetë
edhe një natë tjetër si kjo e kam me u shkri
krejt
ta dish
mbas tejet
6. hajt pra
hajt pra
po e luejmë edhe këtë lojë
une pres si trumcak me sqep hapë
ti rrin në pemë e ban me demek se nuk e din
se unë te ti i kam sytë
dhe frymën
dhe palcën
se unë jam në ty
une baj me demek se nuk çaj kryet
sqepin e kam hapë
me pi shi
pikat e shiut më bien mbi krye
si në kangë
si burrat më bien
në sqep
rrimë të rrimë
në pemë
unë e ti
ku po na çon kjo lojë zogjsh
shpirt
neve që as zogj s’kena qëllu
a t’ia postojmë vedit një folè
me shënimin: hapet sot 10 vjet
pse tash
jena të xanun me lojna fmijësh
me lojna pleqsh
e bjen shi
pa pra
në sqep
7. rrëfimi i pasqyrës
ti m’i thu fjalët çdo natë
të pëlqen me i ndi si tingëllojnë
si ngjajnë
unë t’i kthej ma të bukura
ma të vërteta
të ngrohuna
për buzëqeshjen tande në mue
a ndoshta vetëm në ty
a ndoshta vetëm në mue
ti harron se kajherë
mbas mejet rrin një shpirt i përdëllyem
a ndoshta i vetmuem
a ndoshta i trishtuem
që kujton se ti ia shef sytë
e fjalët t’i thith
si të ishin për të
e në ta andrron
të pret
çuditesh mandej pse të thehem
ndër buzë
ti butë pra
sa butë më puth
8. unë nuk dehem kurrë
unë nuk dehem kurrë
me venë
mbas një gote si fëmijë i lumtun
flej
pa e ndi afshin e dehjes
jam në gjumë
ndërkohë që miqve përreth vështrimet u përhumben
mbështetjet randohen
dhe kitarrat përkunden
unë me një gotë të vetme kaloj tanë mbramjen
veçse më pëlqen ta mbaj në dorë atë gotë
mbushë më rruaza vezulluese premtimë harrese
më pëlqen ta di se asht afër meje
në më lindte dëshira e pamundun
me u deh
me venë
unë e di se të kam afër
dhe dehem
9. mendoje ta kesh shpirtin në grusht
mendoje ta kesh shpirtin në grusht
e ta këqyrësh
e ta ndjesh si kënaqet
në këqyrje
si shtriqet
hapet
bymehet
fryhet
zgjanohet
të merr krahët
gjoksin
tejpërtej
t’i shpon shpatullat
t’i nxjerr flatrat
e ti fluturon
me shpirtin në sy
mendoje
e më këqyr
10. mbas lojës me top
mbas lojës me top
dola edhe sonte
në krye të rrugicës
gjunjtë e gjakosun
fustanin e mbuluem me pluhun
flokët e djersitun
me fytyrë nga rruga
u ndala
pa e ditë se pse
pa e ditë se si
si çdo mbramje
para se me hy në shtëpi
jetë mbas jete
duke të pritë
nisu herët
herën tjetër
nisu herët
shpirt
11. a mundet me të marrë malli për atë që s’e njef
a mundet me të marrë malli për atë që s’e njef
atë që asht duke të pa në andërr
edhe pse s’e din se je ti
atë që asht duke të pritë
edhe pse vitet kalojnë
e ti kurrë në derë nuk ke me i trokitë
a mundet me të marrë malli për një za që s’e ke ndigju
por e din se kishtë me të mbërritë në shpirt
ma parë se fjalët
për një aromë që s’e ke shiju
por e din se kishte me të mbështjellë me dëshirë
si mjegull pranveret
për një prekje që s’e ke provu
por e din se kishte me të fërfëllu si pupla prej eret
më merr malli për atë që s’e njof
kajherë
se për atë që njof
më ka marrë malli kaherë
12. mjegull pranveret
të pashë sot
dy hapa mbas tejet e gjeta vedin papritë
me hijen tande të gjatë eca dorë për dorë
aroma jote mjegull pranveret
më mbështolli me dëshirë
e në atë copë rrugë që bamë bashkë
jetën me ty e pashë krejt
duke u qeshë e duke u gri me za të naltë
pa përkthyes
duke ia puthë njeni-tjetrit plagët
me dritën ndezë
dhe gati e zgjata dorën
me të ndalë:
jam këtu
13. zemrën nuk e kam të gjanë
ak zemrën nuk e kam të gjanë
atë që du
e du me vedi gjithmonë
në vedi
për vedi
ato ditë kur zemrave i mësonin si me u zgjanu
kur i mësonin
“nëse do me të vërtetë dikë,
lëre të lirë”
ato ditë
me siguri mungova në shkollë e sëmurë
se unë atë që du
e du për vedi gjithmonë
përgjithmonë
se kur nuk e kam
zemra më rrin ngusht
dhe ak zemra jeme nuk asht e gjanë
kur më rrin ngusht
frymë s’kam ku me marrë
14. çudi sa bosh më ke lanë
çudi sa bosh më ke lanë
ti që nuk je
nuk ke kenë kurrë
përveçse shije e një jehone
në qiellzë
heshtë e një joshje
në thembër
çudi se ti nuk je
për me me lanë bosh
pezull
qiellzë e thembër
pa frymë
pa fjalë
a thue as unë nuk jam?
Comments
Post a Comment