Entela Tabaku poezi per hatrin e te tanve, t'vetin e temin

nisu herët

mbas lojës me top
dola edhe sonte
në krye të rrugicës
gjunjtë e gjakosun
fustanin e mbuluem me pluhun
flokët e djersitun
me fytyrë nga rruga
u ndala
pa e ditë se pse
pa e ditë se si
si çdo mbramje
para se me hy në shtëpi
jetë mbas jete
duke të pritë

nisu herët
herën tjetër
nisu herët
shpirt


çojini tana muret

çojini  tana muret
në mes të rrugës teme çojini
hiç mos pyetni
me tulla të forta ndërtojini
me tulla që nuk marrin lagështinë
kurrë nuk shkërmoqen
çojini tana
nëse qiejt tuej nuk mund t’i mbërrini
pa u hypë në mure që rrugën ma presin
çojini
në daçi më murosni në ta
kush po pyet
fëmijët në gji nuk i kam ma
në djepe me i përkundë nuk kam ma
nëse ju duket se pa flijimin tem
nuk ka kuptim
nëse muret tuej janë ma të bukur
me një grue përposhtë
çojini
unë këtu jam
unë nuk pyes
ju në anën e atyne që çojnë mure
unë në anën e atyne që i bien
me krye
gjak
e i rrxoj


sapo më ndodhi diçka shumë e çuditshme

sapo më ndodhi diçka shumë e çuditshme
bota rreth meje
papritë hyni në slow motion
midis pyetjes
e përgjigjes u fut një minut i gjatë
e pata kohë me mendu
pa iu trembë pyetjes që vjen mbrapa
e bindun se edhe mbas saj
kam me pasë kohë prapë
në atë minut të pafund kuptova se si në moshë të rritun
 veç jam hekë si e pafajshmë dhe e paditun
 që burrave me iu dukë vedi të mençun
 dhe grave me iu zgju nevoja me më mbrojtë
 kam përpëlitë qepallat në pasthirrma gazmore
 që burrave me iu dukë vedi të mprehtë
 dhe grave se në mu një aleatë kanë gjetë

në atë minut i pashë të tanë tej për tej
 e ata më panë mu
 askush nuk mujti me u msheh
në kështjellën që rreth vedit paskam ndërtu
të tanë i nxora jashtë
 të huej e shqiptarë
 e unë mbas tynë në këmishë marshova
 42 vjeçe nuk asht moshë me jetu në kala me legjenda
 me lodhë vedin e të tjerët me gjaegjëza
 unë jam e gjallë dhe e vërtetë
 e vetmja Unë mbi këtë dhé

ndjej se po i afrohem moshës së Kasandrës

e ndjej se po i afrohem moshës së Kasandrës
të vërtetat kanë nise e më shfaqen si ylberë mbas shiut
retë më hapen
dielli më shpon
në mjegull jam rropatë pa e ditë kaq vjet
 duke ndjekë njerëz që të verbën kanë me vdekë

porse në moshën e Kasandrës
askush nuk të beson
 të rinjtë mendojnë se je e ithtë
pse nuk je ma e re
 pleqtë se je e ithtë
pse edhe ata janë të ithtë
 të rritunit nuk dojnë me ndigju pse i fut në siklet
 kur ti ia dëfton krejt qartë qytetin që digjet
 fëmijëve ndër flakë i mësojnë biçikletën

duhet më shpejtu më i folë të vërtetat
 sa jam ende e bukur
 që të mos mendojnë se e kam nga zilia
 sa burri ende më don
 që të mos mendojnë se e kam nga refuzimi
 sa ende e fortë qëndroj
 që të mos mendojnë se e kam nga dobësia

 se kjo botë e çmendun
digjet por nuk ndryshon
 gratë në moshën e Kasandrës
 askush nuk i beson

zhgënjimi jem ka një shije te veçantë

zhgënjimi jem ka një shije te veçantë
e ndjej gjithmonë në gojë
kur niset me ardhë
 atëherë i dal përpara
e pres në paqë
 nuk e vrasim ma njeni-tjetrin kur takohena
 nuk na dhemb kur jena bashkë
ndalena buzë lumit të huej
 me patat e egra nëpër kambë
 iu hedhim dromca buke të vjetër
e tallena me kohën kur unë e gjueja me këpucë
 e me çfarë kisha në trup
 derisa mbetesha lakuriq
 në të ftoftë
 me bisht të synit e ndjek
si me patat bojëkafe harrohet e bahet një
sa kohë e kam aty
 askush
 asgja
 nuk mundet me më zhgënjy
vec vedit


i  kam fijet vetë në dorë tashma


i  kam fijet vetë në dorë tashma
në grushtin tem janë tana
  e mundem me i krehë
  me i mbledhë gërshet
  me i shtri
  ose me i ba kaçurrel
  mundem edhe me i pre
  me i këputë krejt
  mundem ngjyrën me ia ndërru
  mundem me i lëshu
  ose me i kapë bisht
  në majë të kresë
 fijet e jetës teme i kam vetë në dorë tashma
  e di mirë cilat prej tyne ma bajnë zemrën gjak
 cilat më çojnë në kambë
  cilat ia diftojnë rrugën drejt fëmijëve
  cilat më çojnë aty ku nuk ma mban
 i kam fijet vetë në dorë
  unë fija e hollë bojëzemër
  kacavarë


toka humbon kajherë

toka humbon kajhere
ku ve kambën
 nuk guxoj atëherë me vazhdu
 veç ndalem
 e pres
 ndoshta dikush vjen e ma jep dorën
 dikush vjen e ma shtron xhaketën
 dikush vjen e më bahet urë
sa ma shumë kalojnë vitet
 aq ma pak pres
 mbajtë vetëm për besimin tem
 e guxoj hapin
 bahem urë
 xhaketë
 dorë
e ndërsa humboj
 poshtë poshtë
 e sytë më erren
 andrroj me i ikë vorbullës
 me u ba prapë e vogël
 bab
 ku je bab
 por nuk ka kthim mbrapa
 vetëm përpara
 mandej shuemja
 atje ka me më mbërritë zani i fëmijëve
 mam
 ku je mam


ka ditë kur kam frikë me kenë e lumtun

ka ditë kur kam frikë me kenë e lumtun
 fjalët e pleqve i kam birë në vesh
 çatia diku duhet më piku
 e gëzohem për atë traun e thyem në trapazan
 se aty pikon
 gjak
mandej kam frikë mos me kenë e lumtun
 fjalët e pleqve i kam birë në vesh
 shëndeti në radhë të parë
 e gëzohem që e falenderova zotin
 sa hapa sytë
 tanë janë mirë
 të qofsha falë
çudi e madhe me birat e mija në vesh
 nuk dojnë me u mbyllë
 edhe pse vathë kurrë s’kam vu
 ka ditë që më dhambin si ditën e parë
 e si atëherë i shtrëngoj dorën shoqes
 ah
 më mbaj


ulu

më thotë terapistja në gjuhën e huej
  zanin e butë balsam
  ulu mirë
  ulë jam nuk jam në kambë
  por shife pak si je ulë
  sikur po shkon
  ku po shkon
  pse ngutesh kaq fort
 merr frymë
  më thotë terapistja me
zanin e lëmuem mëndafsh
  mos e mbaj frymën
  jam gjallë t’u marrë frymë jam
  por shife pak si nuk mbushesh me ajër
  sikur nuk guxon krejt thellë
  çfarë të tremb kaq fort

 hape dorën
  më thotë terapistja me zanin e ambël nektar
  mos e mbaj grusht
  nuk e kam grusht hapë e kam
  por shife pak si e ke pëllambën
me shenja thonjsh  nga shtrëngimi
  çfarë shtrëngon kaq fort
tamam atëherë më vjen me qa
  projektorët shuhen
 tana siparet ulen
 shfaqja mbaroi
  shkoni në paqë
  s’ka gja
  qaj
  të ban mirë me qa
  vjen zani i terapistes mbas skenet
  mjaltë
 po unë mjaltin e kam inat
  çohem nevrik dhe dal jashtë
  në dreq me terapisten me zanin joshes
  në djall
  tanë nuk mund të lëshohena pa duer
  jetën dikush duhet me e shtrëngu në grusht
  dikush duhet me e pritë të keqen
  dikush duhet me nde gati në kambë
  përndryshe
  përndryshe
përndryshe?

me duer të ftofta

 me duer të ftofta
e ruej prej eret flakën e besimit tem
 se Acari fryn përreth
 përditë e ma i akullt
 përditë e ma fort
 më përvidhet gishtash
 më hyn në eshtna
 më ngrin e më thotë:
 ”Vetëm
  vetëm
  vetëm
  je.
 Ngrohni njëri-tjetrin o të vdekshëm
 mos rroni me përralla
 se vetëm jeni në këtë dhè!”
e unë shtërngohem edhe ma tepër
 ta ruej atë flakën e butë bojëzemër
 që ma mban gjallë shpresen
 që më jep forcë t’i lëshoj engjëjt e mij të vegjël
 e bindun se dashunia e mëshirshme
ia ngroh shpatullat
 ia ruen hapat
 ia shef andrrat
 edhe kur unë nuk jam
 edhe kur unë nuk kam me kenë
me duer të ftofta e mbroj prej eret
 flakën e besimit tem
 për hatrin tem
 për hatrin tem
 për ma të madhin hatrin tem

ma ne fund edhe sonte i mblodha

ma në fund edhe sonte i mblodha
tana Entelat në shtëpi
secila në kafazin ë vet
 secila në kuti
ajo ma e mira
 që e kam fort për zemër
 kurrë nuk tenton me ikë
 ngihet veç me aromën e fëmijëve
 shndrrohet herë në bletë e herë në bubrrecë
 herë në klloçkë e herë në luaneshë
 ajo më ruen mu ma shumë se unë atë
 me çifte me e gjujtë nuk lëviz nga vendi i vet
kurse ajo tjetra
 ma e bukura
 asht bela e madhe
 me sytë e të shoqit krehet
 në duert e tij lakohet kunadhe
 gëzofit të butë
 që lëmueshëm rrëshqet kangjellave
 s’ia kam besën për pesë pare
e mençuna e babës
 asht gjithmonë me kacabunj
 përplaset gjithmonë hekurash
 arushë
 herë pse vonë më artikullin
 e herë nevrik me derrat
 atë duhet me e ndry mirë
 sa nuk ka mbytë ndonjë koleg smirëzi
 a ndonjë që nuk ia kupton vlerat
e vogla e shtëpise
 struket gjithmonë në një qoshe
 me gjunjët nën gushë
 asaj i ngjatet veç me folë në skype
 me ata që ia dinë  llastimin e voglise
 mjauuu mjauuuu
kështu i ruej deri në mëngjes
 mbërthy në kafazë shufërargjend
 vetëm feniksin e la me fluturu të lirë
 të qetë
  e di se në të zbardhun
 vedin ka me e djegë


ma në fund shtrihen eshtnat e lodhuna

 ma në fund shtrihen eshtnat e lodhuna
dhe mendimet shkërmoqen
 në fytyrat e engjëjve
lojnat e kapriçot e ditës paqtohen
qetësia vjen e më merr për dore
 unë i jepem dhe flej
 e lumtun
por sa i mbylli sytë
 roja jeme e armatosun ia mbath
 e kam gjithmonë një rojë të armatosun në gadishmëri
 në ditë të vështira kam edhe ma shumë
 nganjëherë bile më shoqnon një ushtri
 pra tamam atëherë kur krejt e pambrojtun mbes
 e gjumi bahet mbret
 një plogështi e njohun përhapet me ngadalë
 fillon nga kambët e më kapllon të tanën
 mjegulla çohet e me të
 zana të vjetër sa jeta në emën nisin më thërrasin
 Tela hajde
 lëshoji armët
 dorëzohu
 boll u përpoqe
 boll luftove
 Teeelaaa
unë mbahem fort për çarçafë se
 ato zana të natës janë kaq të dashtun
 e unë du më i ndjekë
 pa e kthy kryet du me i ndjekë
 në ta me ngrohë kambët
 në ta me u përhumbë e kurrë ma mos me lëvizë
në djërse makthi a moshe mbytem e çohem me vrik
gjithë rojet i mbledhi me vrap
se ushtritë e padisiplinueme njohin vetëm humbje
 e la gjumin të mbretërojë në trupat e engjëjve
 që edhe në andrra lozin e tërbohen
 e qeshen e më lumnojnë
 ata të flejnë edhe për mu
 unë me kambët e mbledhuna nën vedi
 në divan
 edhe sonte po rri rojë


me orët e mija

me orët e mija
ulem kajherë kambëkryq në një rreth
 i vështroj kur çohen
 e herë t’u u dridhë
 herë me thirrje heroinash në gojë
 një e nga një
hidhen në greminë
e re
 orëve të mija u rrijshe larg
 mbas shpinet i hidhshe si monedha në pusin e dëshirave
 kurse tash
orët e mia me të mirë i marr
i tham se gremina asht mbushë
 me vitet që fli në mu janë ba
 thepat e cepat i janë sheshu
 dhe orët e sotme ma butë kanë me ra
kisha dashtë me guxu
me iu afru buzës së greminës
 e me pa poshtë
  por kam frikë mos shof ndonjë gja
  që më shtyn orët e mija me i rrejtë
  ka me ardhë edhe për mue dita
  kur dorë për dorë
me orën teme të fundit
  kam me u hedhë
nuk jena shumë trime
  unë dhe orët e mija kambëkryq në një rreth
  si mantra përsërisim me vedi lutjen e pleqve
 “mos pafshim keq!
  mos pafshim keq!”

 kam ble një pudër të shtrenjtë

  kam ble një pudër të shtrenjtë
e mbi rrudhat rreth syve e shtroj lehtë
 por kur qeshem
 kjo pudër tradhtare mbledhet në droçka
 e dukem si ai kllouni që më trëmbte kur isha 10 vjeç
 kllouni me pikat e lotit të pikturueme nën sy
 e gojën e kuqe që veç ia shtontë pikëllimin e maskës
 nën çadrën e madhe të cirkut ku ia ndjeksha provat
e strukun në habi dhe frikë
 sa frikë për kllounin e trishtuem
 që një ditë na pau e për flokësh na nxori jashtë
 mu dhe shoqen teme
 shoqja jeme që jeta krejt papandeh na ndau
 në që e kishim vendosë me u plakë bashkë
 e pudrën njena-tjetrës me ia shtri
duke u shkri në gaz
 sikur provoshim të ndrymë në dhomë
 buzëkuqët e nanave
 nanat tona të bukura që të vetmin tualet
 kishin buzëkuqin e mbështjellun me letër të bardhë
 të blemë lirë prej gabeleve në rrugë
 gabelet shumëngjyrëshe që …
uff sa kot kjo pudra e shtrenjtë
më la pa qeshë


mbas deret

 mbas deret më pret gjithmonë një pyetje
 po tash?
 jam ba specialiste me i ikë
 me ba demek se aty nuk asht
 e mbushi dhomën me kuptimin e jetës
 si mobilje që pluhnat ia fshij pa përtesë
 si në film
 duke këndu nën za
 ndërsa fundi më vërtitet bukur
 në trup
 po tash?


sido me e kthy

 sido me e kthy
 në fund e bajmë gjithmonë një gabim
 ose në fillim
 ose në midis
 një ose dy
 tre
 katër
 ose tanë kohën gabim
 sido me e kthy
 ose mos me e kthy hiç
 me e lanë me rrjedhë
 prapë gabim
 se ma mirë ta kishe kthy
 qysh në fillim
 se atëherë
do ta kishe ba gabimin
 në midis
 e jo në fund
 kur gabimit nuk ke ça me i ba
 si fillim
 ta kishe kthy
 në midis ma mirë
 kur vetëm pesë
 ishin gabim
 edhe ky diell sot asht gabim
 del me shëtitë me të ngrohë
 e të ngrin
 a vetëm mu më dhemb kryet sot
 dy duer të vogla në faqe
 shëlbim
 ato kurrë gabim


këtë grue që ec në mue

këtë grue që ec në mue
trupi nuk e nxen ma
 vedit i ban vend me thika
 ma çan mishin përbrenda jashtë
 gjakun ma pin
 më len pa fjetë
 më len pa hangër
 me fjalë e mban frymën
 me sytë e mij shef
 më shef si të ishim dy
  e më përqesh
 e më vajton
 si të kisha vdekë
 e si e marrë këndon
 e kërcen
 me kambët lidhë për këpucë


 ne dhe ata

 ne dhe ata
 mbushë më ithtësi e mllef e zili e urrejtje
 ne të drejtit ata të pamerituemit
 sa të drejtë kena
 ne të vuejtunit ata të pamunduemit
 sa inat më vjen që kena kaq të drejtë
 ne të vërtetët ata fallcot
 se ne dhe ata nuk jena njësoj
 ti a je me ne a me ta
 kapërthy në irritim po shkulim flokët
 ne të mprehtit ata të trashët
 si munden ata mos me e kuptu
 çfarë ne
 ne e kena ditë qysh se
 qysh se
 qyshshse
 shshshshshsh
 tanëve jeta një ditë pa na pyetë
 na kap për qafet si ulkonja këlyshët
 na lëshon diku
 mandej na ndjek me tërbim
 e në fund
tanve na ven në rresht
 në pluhun na fryn
 disa gjunjëzu në ngushëllimin e besimit
 disa shtërngu në vetminë e mohimit
 ne dhe ata
 njeni-tjetrit i shfryjmë
 edhe pse njësoj na dhemb mishi
 edhe pse njësoj na dhemb shpirti
 në netët me hanë
 kur ulkonja ulërin


kur erdha këtu u bana shqiptare


kur erdha këtu u bana shqiptare
 në Shqipni isha shkodrane
  ne Shkodër isha vajza e Tabakëve
 ndër Tabakë isha e llastuemja
  në vedi unë isha e re
  vargjet e mija flitshin gjuhë andrrash

 kur erdha këtu u bana shqiptare
  u vesha me hymnin e flamurit
  dhe historinë e Skënderbeut
  i mbylla vargjet në një arkë
  arkën e groposa thellë
  në mue
 kur erdha këtu u bana e huej


i mbaj mend muejt e fundit në vendin tem

i mbaj mend muejt e fundit në vendin tem
 rrugicat papritë nuk ishin ma të mijat
 toka m’u shpërvjelte nën kambë
 si sofrabez që ka me u shkundë
 askund nuk kishte ma një qoshe për mu
 vetëm një dorë e vogël nipi
 (e kam ende lot në grusht)
më thoshte “rri!”
 njerëzit më ndjekshin me sy
 si të huej
 sikur ta kishe të shkrueme në ballë
 se une po bahesha gadi
 me shku

unë ika me kryet mbrapa
 ai ma mori fytyrën në duer kur erdha
 e m’i gjeti sytë
 po edhe këtu sofrabezët shkunden
 e mbas mejet bahen palë
 rrugët e njerëzit
më përcjellin të huej

mos m’i lësho sytë i dashu
 as sot
 mos m’i lësho sytë


në mes tyne shkon çdo ditë

në mes tyne shkon çdo ditë
 duert thellë në xhep
  çdo ditë asht si dita e parë
  e mbledh vedin në një shami
  dhe e shtyp thellë
  në xhep
  dhe u buzëqesh
  pse ata nuk të dinë
  nuk t’i dinë
  damarët nën lëkurën e hollë të duerve
  por ti je gjithmonë e zonja
  ti je gjithmonë the best
  gjithmonë kur duhet
  aty ku duhet të jesh
  dhe buzëqesh
  buzëhuej
  me duert thellë në xhep


netët me hanë janë ma të vështirat

netët me hanë janë ma të vështirat
 hana ma din emnin mirë
  e më thërret
  ku shkove moj vajzë
  ku humbe
  ku mbete
  hajde
  kur po vjen bijë

 mos e shif hanën
  më thoshte nanababe
 e m’i mbyllte perdet
  mos e ndigjo natën
  e më strukte në prehën
  nuk vijnë
  nuk vijnë

 nuk vijnë
  as nanababe as nanadaje
  as gjyshi Lec as gjyshi Musa
  as axha as halla
  as baba
  ata nuk vijnë
  ma

  as unë nuk vij
  unë vetëm shkoj
  në netët me hanë
  kur këtu tanë kanë fjetë

 unë shkoj
  pse hana më thërret
  shqip


i thashë vedit sot

 i thashë vedit sot
 hajt se po të marr me të mirë
  po i lamë vajzat në shkollë
mandej po dalim bashkë
  po bajmë ça të duesh ti
  po e kalojmë ditën si në fillim kur erdhe këtu
  kur me sende të çuditshme e tretshe mërzinë
  a shkojme te tregu i arabit e gjejmë fruta të çuditshme
  a shkojmë te kopshti botanik e gjejmë bimë te çuditshme
  a shkojmë te dyqani i disqeve të vjetra
 e gjejmë muzikë të çuditshme
  ose po marrim autobuzin që të çon në lagjen e të huejve
  atë që i vjen gjithmonë era hudër
  se atje ndigjohen vetëm gjuhë të çuditshme
 hajde se po të marr me të mirë si në fillim
  po shkojmë e gjejmë në këtë vend
  sende edhe ma të çuditshme se ti

 vedi më pa me sy të çuditshëm
  shpinën ma ktheu
  e më la vetëm


këtu askush s'e din vajza e kujt jam

ketu askush s'e din vajza e kujt jam
 dhe nuk asht fundi i botës
 këtu unë jam ajo që gjithshka e mbërrin vetë
 vetë rrxohem e vetë çohem
 e rrxohem prapë
 e çohem prapë
 e qëndroj
 e fortë si shkamb

shkamb në ajrì
 se a nuk jam unë
 edhe vogëlushja e përqafueme
 në lutjen e mbramjes të nanababes
 motra e vogël gjithmonë e llastueme
 bija e rritun me vjershat e kangët e prindërve
 me dyer gjithkund të hapuna
 prej emnit të mirë të tyne

por këtu askush nuk e din vajza e kujt jam
 dhe nuk asht fundi i botës
 bota vazhdon e rrotullohet
në ajrì


me ikë asht kollaj

me ike asht kollaj
me ndej asht vështirë
 e di
 atje
njeni-tjetrit i rrimë në frymë a thu se ajri nuk na del
 në një skafandër të përbashkët përpëlitemi
 pa gjetë qetësi

 veçse për mu edhe me ikë ishte e vështirë
 me ikë asht vështirë
 me ikë asht përditë
por ditët e ikjes i jetoj e qetë
e di
 nuk bahem ma me nerva si atje
 dikur
 nervat e mija dinë me folë vetëm shqip
 nervat e mija nuk e mësune kurrë gjuhën e huej

veçse pak nerva i bajnë mirë gjithkujt
 e në qoftë se pajtohena
 se asht vështirë edhe me ndej edhe me ikë
 gjithkund e vështirë
 atëherë ndoshta do të mundena me pa
 se si një palë tërhiqet pandalshëm atje
 flutur që don me hy
në llampën e njohun të kandilit
 e pala tjetër tërhiqet me ikë
 flutur që përplaset xhamave
pse don më fluturu e lirë

 mirë mirë
 me nde asht ma e  vështirë
 e di
 por nëse biem dakort
 ndoshta e gjejmë
 një midis


gratë e këtij vend shkojnë me kryet përpjetë

 gratë e këtij vend shkojnë me kryet përpjetë
 të vërtetën e shtrojnë si pjatat në tavolinë
 nuk zbukurohen
nuk rrejnë
bile as për tradhëtitë
 fëmijëve u flasin me za të ulët
 me durim i presin
kur ndalen të lidhin këpucët
 nuk i mbysin në ilaçe për dy viza temperaturë
 mobiljet i blejnë të thjeshta
 me perde nuk i verbojnë dritaret
 bukën i pëlqen ta gatuajnë me miell të zi
 me hapa të mëdhenj e gëzueshëm nade shkojnë në punë
 në metro më buzëqeshin kur ua takoj vështrimin
 në sy nuk i lexohet
 “na mbytën katundarët e malësorët neve që jemi puro”
 me muhabete të gjata në kafe nuk harrohen
 të shtunave në mbramje i pëlqen të harbohen
 e burrave të të tjerave u mbështeten pa problem

 unë shkoj gjithmonë me kryet poshtë
 me pa ku hedh kambët
 të vërtetën e zbukuroj sa mundem
 sa nganjëherë rrej dhe vedin
 fëmijëve këpucët ia lidhi vetë
 mos të ftofen në shalla i mbështjell si dordolecë
 e bërtas e thërras më za të naltë
 sa teme bijë thotë “mam, le nam”
 nade nuk vrapoj me gëzim drejt punës
 mos me mbetë mbrapa tjerëve
 përpara më shtyn
 buka e zezë më trishton se më kujton kohë të vështira
 e t’i kisha shoqet e zemrës afër
 me muhabet e kisha pi kafen
 të shtunën në mbramje më pëlqen të rri në shtëpi
 me burrin tem që asht vetëm burri jem
 dhe unë jam vetëm grueja e tij

 unë nuk jam si gratë e këtij vend
 por unë nuk jam ma as si gratë e vendit tem
 unë jam ai akrobati
 që pa rrjetë mbrojtëse
me një shkop të gjatë
 balancon në tel
 mbahem për vedi e për çfarë kam në duer
 si gratë në mërgim
 gjithmonë në kapërcyell
 kudo e huej


 burrat e këtij vend shkojnë me kryet përpjetë

 burrat e këtij vend shkojnë me kryet përpjetë
 të vërtetën e shtrojnë si pjatat në tavolinë
 nuk kapardisen
 nuk rrejnë
 bile as për tradhëtitë
 fëmijëve u flasin me za të ulët
 me durim i presin kur ndalen të lidhin këpucët
 makinat i blejnë të thjeshta
 prej tjerëvë nuk presin shërbim
 gratë dhe teshat i gjejnë vetë
 e i ndërrojnë
 shpesh
 me hapa të mëdhenj e të fuqishëm nade shkojnë në punë
 në metro nëse ua takoj vështrimin nuk kam drojë
 e di se nuk do më
hedhin fjalë të shpifuna
 e mbrapa nuk do më vehen si qenj pa zot
 me muhabete politikë në kafe nuk harrohen
 të shtunavë në mbramje i pëlqen të harbohen
 e në vodka e mbysin trishtimin e radhës

burrat e vendit tem
 unë nuk i di
 në bodrume të moçme
 të lagështa e të errëta
 larg prej grave dhe fëmijëve
 e ruejnë burrninë
të zhgënjyem duken
 lodhe ndoshta
prej dhimbje kocash e krejet
 në cepat e buzëve
dhimbja e stomakut si ngërç jeshil
 i vetmi ngushëllim
përkëdhelja e butë e nanës në fmijni
 dhe kafe duhan e raki

 Bir
del ne diell
 Bir
 del në diell!


ku me e gjetë unë tash të dielen nade

ku me e gjetë unë tash të dielen nade
ku me e gjetë unë tash dajën
 që më çonte prej gjumit t’u më thirrë
 prej në gjysmë të oborrit
 me strajcën plot me kumbulla për mu
 e mandej më merrte me shetitë me kosh në biçikletë
 daja jem më i bukuri në qytet
 që më bante edhe mu të bukur se isha me të
 ai sot asht çu në shtëpi të vet
 sa larg prej mejet
 flokët e bardhe ia randojnë ndoshta kryet
 e unë ka dy vjet
që s’e kam ndi përqafimin e tij
 atë të gjanin
atë të ngrohtin
atë që t’i fal tana e të thotë
se jeta ia vlen
 pse ka aromën e njerëzvë të dashtun

  e ku me gjetë unë tash të dielën nade
 i shikoj fëmijët e mij
 e si me ia diftu kumbullat
 e si me ia diftu dajën
 atynë që rriten
veç më vetminë e prindit
 larg të dielave nade
 me aromë njerëzish të dashtun


kur ky vend në bankat e shkollës më uli prapë

 kur ky vend në bankat e shkollës më uli prapë
 me mësuese dhe alfabet
 m’u duk vedi si në klase të parë
 veçse jo 6 por 26 vjeç
 dhe jo ma e ulun midis Bardhit e Sokolit
 që t’u u shty bërrylash m’u banë miq per jetë
 por afër një burrit me emën të vështirë
 somalez
 shoku jem i bankës ishte plak me dy klase
 dhe jetën e merrte me qetësi
 në kursin e gjuhës ndoshta vinte për ndihmën sociale
 mirë nuk e di
 se shumë i naltë muri që na ndante
 ai i pagdhendun
 ai i zi

dhe nuk ndodhi atë vit asnjë mrekulli
 nuk asht se befas
ne shokun e bankës njoha njerinë
 unë nuk kisha as kohë me ia hedhe sytë
 se kisha kaq shumë mend me dhanë
 kaq shumë mend me shitë

veçse një ditë u shkunda edhe unë
 sikur shkundshin manat mbas murit kojshitë
 e oborri na u mbushte me manat e tyne të ithtë
 në sytë e mësueses tonë bionde
 njësoj ishim unë
dhe shoku i bankës
 të dy të pagdhendun
 të dy të zinj
ai ndoshta pak ma i zi