Letër e Dianës

Tone e dashur, faleminderit për urimin që më bëre për ditëlindje. Më shpëtuan dy tre lotë ndërsa hapja dhuratën tënde, aty e vogël, e shndritshme, e këndshme, e vyer për mua, shumë. Më duhet ta pranoj, u bëra 50 vjeçe dhe të them të drejtën përveç teje askush tjetër nuk u kujtua për mua, askush nuk më tha një urim të vogël, të gjithë vrapuan të dilnin nga shtëpia, secili me punët e veta. Më shpëtuan lotë Tone, motër, se dje ishte edhe dita e Shën Valentinit, e nuk po di pse e doja një urim tjetër për ditëlindje. Dola vetëm, atje mes njerëzve të këtij qyteti, e u ndjeva më e trishtë. Në fakt nuk doja të më dilnin lotët në mes të rrugës dhe u përmbajtja, prandaj hyra në një kafene plot me njerëz. Mbase njerëzit atje do më bënin të harronin, 50 vite, dhe askush të mos kujtohet për ty. Lokali ishte i mbushur me gra të zhurmshme, që qeshnin me të madhe, që tallnin ditët e të dashuruave, që në fakt tallnin veten, se nuk besoj se ndonjëra që e ka ndjerë me të vërtetë këtë ditë, nuk besoj se ndonjëra që e ka ndjerë me të vërtetë se çfarë do të thotë dashuri, do të tallej me këtë ditë. E piva kafenë time të vockël fare, ndërsa në dritaren e lokalit dukeshin të rinj e të reja si në një ditë pushimi shkolle, tek hallakateshin me njëri-tjetrin. Telefonin e kisha mbi tryezë. Nuk më ra asnjëherë. Kujtoja se dikush do të më bënte surprizë, kot kështu si padashur janë kujtuar, ose dikush është kujdesur për t’ua kujtuar se kjo ishte një ditë e shënuar për mua. Por jo, dhe kjo ‘jo’ mbeti kështu deri në darkë. Atje në darkë ku fëmijët duan darkën gati, im shoq gjërat gati se kishte dhe ndeshje futbolli, luante Barcelona, ai vdes për këtë skuadër, e darkë pra nuk ndodhi asgjë. I rehatova Tone. Pa bërë fjalë, pa ua rudhur buzët, pa ua shfaqë më të voglin trishtim, me buzëqeshjen e përditshme, i rehatova. Po zemra këtu brenda meje, çahej në mijëra copa, ndoshta thyerja e fundit Tone, se copat nuk do të t’i mbledh më, nuk ia vlen t’i mbledh. Im shoq shante atje në divan lojtarët e Liverkusenit, ndërsa unë i thashë ‘natën e mirë’ dhe u shtriva se nuk duroja dot të rrija zgjuar. Po e di ti Tone, kisha frikë të fikja dritën se do më rridhnin lotët, do më kujtohej e gjithë kjo jeta ime, gjithnjë në vrap e sipër që të gjithë të ndjeheshin mirë dhe kam harruar veten. Nuk pres që im shoq, që vazhdon e sheh ndeshjen, të më thojë “të dua”, është një fjalë që e ka thënë vetëm në vitet e para dhe këtë nuk e di se si e ka thënë, se me kalimin e viteve, tregoi një karakter tjetër burri, atë të një njeriu që nuk i pëlqejnë këto gjëra, nuk i pëlqen që të përkëdhelë një grua, e më së paku të vetën. Me kalimin e viteve Tone, mësova se ai e kërkon këtë vetëm nga unë, e nëse nuk e përkëdhel me fjalë, ai të mban anën. Nuk arrija dot ta përkëdhelja me fjalë, askush nuk më tha “të dua” Tone, djali i madh shkoi me shoqëri në një festë, i vogli luan me kompjuter, askush nuk më tha “u bëfsh 100 vjeç” dhe kisha aq nevojë për këto dy fjalë, që të mos e ndjej se kam vdekur përbrenda. Po e mbyll këtu Tone letrën, se nuk po mundem të vazhdoj më. Dritën nuk do e fik, do mendoj që të paktën je ti, motra jeme, që je kujtuar për mua.

Të falenderoj.

Dhe të dua motër.

Dianë! 

Kam sa ditë që e kam nisë me e shkruejtë letrën për ty, por kam sa ditë që prapë e la letrën aty ku asht. Kam sa ditë që kam shkrue vetëm emrin tand mbi letër dhe asgja tjetër, sepse nuk di se prej ku me e fillue. Çoj ndër mend fjalët që të ka shkrue Ardiana dhe përpiqem me e lanë me aq përgjigjen për ty, por mue më duhet të të shkruaj patjetër dy fjalë. Kam ecë sa herë me letrën bosh, me emrin tand përsipër, nëpër dhomë dhe e vendosja prapë mbi tavolinë, iku edhe një radhë pa të shkrue, por e di që ti nuk më mërzitesh. Ndoshta unë së bashku me dhuratën asht dashtë me lajmërue dike në telefon, qoftë Mondin ose Arbrin, me i thanë diçka, me ia lanë me kuptue se ti ke nevojë për një gja të tillë, ke tanë të drejtën e botës me e kërkue ketë, por nuk e di pse nuk e bana. A të kujtohet atëherë kur vija unë te ti ose ti te une bashkë me fmitë e vegjël. Flejshim të tanë bashkë, shtrue përtokë e bisedojshim e kallxojshim prralla deri nadje. Të kujtohet se si thoshte Mondi atëherë, kur i tregonim për Borëbardhën: “Nanë kur ta pshtoj Borëbardhën prej shtriget, kam me ardhë me të marrë me kalë të bardhë edhe ty”. E ti i thojshe se kali nuk merr ma shumë se dy veta, e ai ngulte kambë deri në vajë që edhe ti të hipje te kali i bardhë, kali i atij princi që s’e hypëm asnjëherë, nuk pamë në tanë jetën tonë jo vetëm ‘kalë të bardhë’, por edhe princin sikur na e ka hangër shtriga e keqe e Borëbardhës. Mondi tash ndoshta e ka gjetë Borëbardhën e vet e ngaqë i mungon kali i bardhë ka harrue edhe se ka me të marrë me vedi. Tash që po të shkruaj për historinë e Mondit, po të kujtoj atë historinë tjetër, kur kishte 45 vjetorin Agetina. A të kujtohet ajo ditë pashë Zotin Dianë, që na çoi fjalë për më u thanë burrave tanë se kena me shkue me hangër një drekë, si na mori rrëshqanë nëpër tanë Shkodrën e na çoi te autobusat e linjës e mes shamatës na çoi në Ishull Lezhë ku kena hangër nji dreke fantastike. Tanë ai gaz Dianë, a të kujtohet. Gjithë ai gaz e shpenzim që bame, na mbaruan lekët edhe të Ages, të miat e të tuat bashkë. S’kishim dalë ndonjëherë prej kafazit dhe nji herë që dolme lamë nam. Të kujtohet që s’kishim ma as lekë me u kthye në Shkodër dhe Agetina si dreq që asht ia lypi paret atij shoferit të autobusit që na çoi deri në Lezhë, i cili nuk t’i hoqi njiherë sytë prej syve tuj, e ti tuj u skuqë, thue se po baje çfarë krimi, ktheje kryet andej nga fushat djerrë të katundeve të Lezhës. Ai me taman që nuk ishte shumë i bukur, por njeri fisnik, sa ia kërkoi Agia lekët për me u kthye në Shkodër, ai nuk përtoi, e jo vetëm që s’i pranoi që të na i merrte, por na çoi edhe nëpër shpija, ty të la të fundit. Po t’i them këto kujtime Dianë, se janë këto që mbeten, janë këto kujtime të ditëve të kalueme kështu, të fjalëve që thotë nji fmi që mbahen mend Dianë. Zemër a thue do ishte ma mirë më pas shkue kund na të dyja bashkë, se sa ti me e kalue aq të vetmueme ditën e ditëlindjes. Ndoshta në kujtesë nuk do të ishte skalitë vetmia, ashtu siç ma përshkruaje ti? E sa për dashninë zemër, ma mirë mos me ta thanë fjalën “të due” si nëpër dhambë dhe tuj u shtërngue thue se me ke po luftojnë se sa me ta thanë, e ti duhet me ia mbajtë shënim, se ia ke detyrim me ia thanë njiherë tjetër.

Të puth zemër

Edhe njiherë edhe 100 të më bahesh.