Alma Bazhdari: Dita e bukur m’ka nisë këtu n’oborr t’rinisë

Lirikë pa pretendime

Pashë besën e Zotit

A ma thue nji fjalë ?

Kur unë kjesh aty

Ti pse s’kishe dalë ?

Pashë besën e diellit

Mos m’i ik fjalës

Unë tri orë t’prita

Nën dritën e hanës.

Për at’ tokë e për at’ diell

Pasha Atë që âsht në qiell

Fort unë deshta

Por nuk mujta

Bash si ti edhe unë vuejta.

Bash me hanën unë kam folë

T’puthnat e mia me t’i çue

Se tanë trupin ish’ tue m’vlue,

Por dekikun un’ s’e pres

Me t’pas nesër n’t’parën vesë

Me të pà e me t’prekë

dertin bashkë e hjekë.

Mbramja tue rà

Prap’ mbyllë,

Kërkush nuk më sheh

E shumë më kërkojë.

Unë i iku njeriut,

I iki dritës

I iki freskut

Edhe erës.

Iki larg për me kërkue

Çfarë lashë, çfarë s’gjeta,

Çfarë humba rrugës.

I iki të mirës

E zhdukem në terr,

Me u kthye prap nesër

Si asnjiherë.

Eremia

Ai i nji grumbull muskujsh të paqtë,

Unë si qeni mbas të zotit

Krahët e tij si nyje konopi marinarësh,

Kambët e mia kuturu’

Qetësi absolute,

Hana mbi ujë,

Kumbulla, fiq, rrush

Paqe falte ai vend.

Nëse vjen në qytetin tim,

Gërsitmë në derë:

Unë do ta hàp,

E do t’jemi,

Dy, të bâmë nji.

Dëshiroj me ndà…

Due me ndà me ty, muzikën e ndime n’mes tymit t’nargjilesë,

Due me ndà me ty adrenalinën e çueme në gropë të mafiozëve,

Due me ndà me ty librin që flet për fundin e botës,

Faturat e papagueme

Udhëtimin në Tropojë,

Andrrën që nuk shof,

Burgjet e pa bâme,

Qenin që nuk kam,

Mishin që nuk hà.

Due me ndà me ty…Nji dyrnja.

Shpina

Miku jem âsht i ngujuem.

e ditën e kalon me mure

e mendime.

Po natën muret zhduken në terr

e mendimet mbesin

pa prind.

At’herë ai pret ditën si verën

E shpinën nuk ja kthen mâ.

Qyteti jem

Nana nuk u zgjidhka,

Baba jo e jo,

Por qyteti po.

Dikund nëpër botë

Gjindet dhe qyteti jem andërror

Atje,

ku keni pà ylberin pranveror.

Nji ditë e due të bardhë se kam nevojë për ujë,

Nji ditë e due të kuqe se kam nevojë për dritë,

Nji ditë, jeshil, se fryma më âsht marrë,

Nji ditë bojqiell se deti më mungon.

Por kurrë nuk e due të zezë

E zeza më mundon.

Dita perfekte

Mali katër ngjyrash,

Zalli i bardhë si bora,

Shpija erë pishe,

E ne në qejf

Losim letrash

E qeshim si të marrë.

Nxehtë

Natë e nxehtë si fjalët e dashnorëve,

Lojë hijesh e territ në mbretnim,

Çarçafi linohit,

Trupi lakuriq,

Kryt e kapun flakë.

Zjerm e jerm.

Mbyllje

Boshllëk,

Minutit i mungoka diçka, pra mue nuk më mungon asgja.

Gjithçka e mbyllun, rrumbullake.

Flluska âsht bâ si lëkurë daulleje.

E unë strukem,

zvoglohem,

Në pritje, deri kur,

Të zgjâhem, të fryhem

E ta plasi ket’ mur!

Oda e dashnis

Dritat e rrugës hynin në penxheren e odës tyne

Terri u zbardhte nga thyemja e dritës n’pasqyra

Duert në ftyren e vajzës, të ledhatuemit s’pushojnë

Ajo âsht humbë në mes të duerve e t’puthunave

Afshi i të dyve odën e ka mbushë.

S’ka nevojë për fjalë, ora ka mbetë, bota âsht ndalë.

Vjeshta torineze

E thonë se pranvera âsht stina ma e bukur,

e thonë se vjeshta të jep trishtim,

Oh, sa due me i hi vjeshtës në zemër:

…me gjethet si shtrat e gjethe si mblojë,

Aty t’më kalojë koha e mbetun

e të kthehem në pranverë

Si…shebòjë.

Oborri i rinisë

(sot, nana mbush 80 vjet)

Jam në kafen përballë shpisë

e nuk kuptoj ku gjindem

A thue jam n’oborr t’rinisë?

F’tyra ilakàsh e fmij miqsh,

që prindt’ e tyne më sjellin

ndër mend.

Sot nana mbush 80 vjeç:

Unë po e kaloj tue vrojtue rodin e saj.

Askush s’e din se çfarë mendoj

Edhe pse lotët më shkojnë rrkàjë.

Nuk e dijnë sa ndèr m’kanë bâ

tue mbushë kafen ku unë jam,

Dita e bukur mu’ m’ka nisë

tue u ndie n’oborr t’rinisë.

Babës tem

Eci rrugës me dy palë sy

Që kur të kthehem

Të diftoj.

Porti i Shnjinit me aroma fminijet,

mallin ma shumë ma shtoj.

Më thanëë: po ti si je njikshtu ?

Hmmm! Qesha me vedi e përgjigje s’ktheva.

Unë jam si ti.

Vjeshtë krenare

Ajri u mbush me vjeshtën, që lê mbrapa në ikje,

Unë si gjethet e verdha rrotullohem, por për tokë nuk bie

Ato janë xheloze për miken pishë dhe shkputen prej hallit,

Unë shtërngoj dhambtë, qeshi e nuk m’lëviz nji rrudhë ballit.

Vjeshta s’ka krenari, e vetdijshme që t’gjitha kà me i hupë,

E lëshon vedin deri në zhdeshje të mishit të saj,

Skelet para vedit paraqitet, tue pritë dikend që ta veshin,

Filloi shiu, përfiton e zhgrehet n’vàj. 

Marrë nga vëllimi poetik ’49 poezi të shpirtit’

Add caption

Alma Bazhdari