Daim Miftari: Poezitë që i dua

Mund të vijë një ditë

mund të vijë një ditë kur thua

ashtu si me mllef

në djall vafshin të gjitha poezitë e mia

të shkruara e të pashkruara

sa shumë jam lodhur me to

duke e vendosur çdo fjalë me përpikmëri

në çdo fjali

si një fëmijë i përhumbur në botën e lodrave të tij

dhe po si ai kam qenë i lumtur

kur kam besuar se ia kam arritur qëllimit

e po si ai prapë ia kam nisur lojën nga e para

duke menduar pastaj

se kam mundur të bëj një punë tjetër

më të lehtë ndoshta

kohën e lirë kot ta bjerr

dhe thjesht e ke kuptuar

që nuk je dhe aq i aftë për gjëra të tjera

Shkup, 15 mars 2015

Nëse nuk do të isha unë

nëse nuk do të isha unë

tjetër kush do të banonte

në apartamentin ku sot banoj unë

në të njëjtin qytet

në të njëjtën rrugë

në të njëjtën adresë

dhe ditët po këto do të ishin

me të gjitha stinët brenda

të gjitha ngjarjet

gëzimet mërzitë

fatet fatkeqësitë marrëzitë

si furgonë të stërmbushur mallrash

nëse nuk do të isha unë

tjetër kush do të qëndronte

në të njëjtin ballkon ku sot qëndroj unë

dhe netëve të vona nganjëherë

duke sodisur rrugën që fle

si udhëtarin e lodhur

nën dritat e neonta

dhe hijen e drurëve

befas mendja mund t’i shkonte

atje prapa maleve

në shtëpinë e fëmijërisë së tij

të cilën mund ta kishte braktisur

dhe tek ca ëndrra

si rroba të grisura

nga një degë e çoroditur ferre në rrugë

dhe tek fjala

fjala e dhënë

se në gjirin e vet do ta mbajë

fortë do ta shtrëngojë

dhe më kot veten do ta pyeste

ku humbi vallë

ai vështrim i hareshëm

ai gaz mënjolle

dhe si një zog nganjëherë

në një degë të bleruar prilli

në fytyrë mund t’i varej trishtimi

nëse nuk do të isha unë

tjetër kush njëjtë si unë

deri në asht mund t’i vuante

shtirjet padrejtësitë

dhe prap të ishte në gjendje të falte

duke u përpjekur të shikojë

përtej mureve të qelisë së tyre

pastaj të lodhur veten kur ta ndjente

nga zhurma urbane

për të qetësuar kokën nganjëherë

të ikte diku

larg shumë larg

nëse nuk do të isha unë

tjetër kush njëjtë si unë

mund të kishte miq

të dilte me ta

dhe bota t’i dukej e bukur

herë herë ta pështinte botën si unë

ta përbuzte fatin

që s’qëlloi në një vend tjetër

ku mund të jetonte më mirë

me familjen e tij

sepse mund të kishte grua dhe fëmijë

dhe të dilte fundjavave me to

të kujdesej për to

të brengosej për to

dhe të ardhmen e tyre

të lozte me to

në mbrëmje t’u lexonte përralla

dhe shpesh i zënë ngushtë

nga kureshtja e tyre

pyetjet një pas një

përgjigje të përpiqej të gjente

kur të rriteshin t’u rrëfente për jetën

dhe të shkuarën e tij

dashuritë e tij

ëndrrat e tij

pengjet e tij

dhe padashur një lot mund t’i pikonte

si uji i mbledhur në gjethe të drurëve

pas një rrebeshi kur era i fryen

dhe të thoshte megjithatë

se është i kënaqur

me gjithë ç’ka arritur në jetë

mund të kishte një bibliotekë me libra

të lexonte

çdoherë që t’i jepej mundësia

ta donte vetminë

ose mund të kishte një zanat krejt tjetër

s’është e thënë të shkruante poezi

Shkup, 15 mars 2015

Duke ardhë tek ti 

sa dhembje

sa lot

sa plagë o Zot

sa herë ramë

dhe prapë u ngritëm

të fortë që kishim qenë

ah kurrë s’e harroj atë kohë

kur ti qaje

dhe me lot m’i laje

plagët

kur e vëreje

që e keqja keq më kishte goditur

se të shumta ishin dredhitë

urrejtjet

shpifjet

ligësitë

të trimërohen i kam parë

kur ti e shtrirë në shtrat

lëngoje

dhe unë kokën ta mikloja

si një fëmije

unë

fëmija yt

të ligështohen i kam parë

si mos më keq

se janë tmerruar

kur na kanë parë bashkë

edhe në ëndrra

o nënë

Qafëthanë, 3 qershor 2014

Odë për dhembjen 

ngjitet shkallëve të apartamentit tim

sa herë që i bie ndërmend

kryelartë dhe me shpërfillje

hedh shikimin

nga fqinjët

dhe kalimtarët e rastit

kur ndodh që i zënë me ndonjë punë të jem

ose jam duke kërkuar një titull libri në raft

që më humb përpara syve

ajo s’lodhet së prituri

derisa unë derën ia hap

dhe kur ndodh që në shtëpi mos të qëllojë

ajo ulet dhe më pret

në hyrje të ndërtesës

a në stolat e parkut

ulet në tavolinë

dhe ha nga pjata ime

e llastuar

me mua loz

si fëmijët para gjumit

pastaj shtrihet në krevat

dhe më miklon me ëndje

si kujtim fëmijërie

si dashuria për ato që i dua

dhe zbrazëtia që më mbush

me mungesën e atyre që s’janë më

shpesh duke më shtrënguar

si terri qytetin

në një natë të gjatë dimri

Shkup, 29 maj 2013

Poezia ime nisu

poezia ime nisu

nuk kemi kohë

ngutshëm pavërejtshëm ik ajo

thuaj gjërat tani

tani

mos më thuaj nuk mundem

hidhu syri pa t’u trembur

pa u lodhur hidhu

si një akrobat

nëpër litarët e dhembjes

ditënetët që kaluam bashkë

të lutem kujto

ja vëre veshin në kraharorin tim

dhe dëgjo si buçet ai

ende më shumë tani prapë

nuk e ke të lehtë

e di

barrë të rëndë mbi supe ke mbajtur

çoherë kur unë nga njerëzit jam mërzitur

në prehërin tënd kokën kam mbështetur

dhe gjatë kam pushuar

si në prehër të nënës

nisu poezia ime

përtej maleve shko

përtej fushave

udhëto siç udhëton një i syrgjynosur

e fortë qëndro

poezia ime

dhe sa më parë nisu

Në rrugën Gostivar/Shkup, 28 prill 2016

Do të vish ti prapë

do të vish ti prapë
tek kjo shtëpi

që përmallshëm

vështron nga rruga

dhe të pret ty

paçka se zemra jote

do të jetë
si një guralec i ftohtë në shi

se nëna

nuk është më

paçka se si i ardhur nga një botë tjetër

do të vështrosh

shtëpinë tënde

dhe kush shkoi

e nuk u kthye më
se sa shumë gjëra ndodhën
në atë oborr të vogël

dhe prapë mos thuaj
se kurrë më për të ardhur s’ke
se prapë dhe prapë ti do të vish

Shkup, 19 shkurt 2016

Ku je 

a thua ku je

ku të kesh shkuar vallë

e boshatisur dhoma

divani ku ti rri

po unë për ty erdha

e ti asgjëkundi s’je

a thua të kesh dalë tek fqinjët

apo kopshtin je duke vaditur

po ti ke kohë që nuk del prej shtëpisë
tok me dhembjet e tua
aty brenda në dhomë rri
shpesh rrugët e kaluara të jetës duke vështruar
përzier me hijet e pemëve në oborr
në ekranin e dritares

a thua ku mund të jesh
ku je 
o ku je

më vjen të bërtas
dhe zemra më çahet si vazo

Sërmnovë, 31 mars 2016

Juve që asnjë varg do s'iu zë 

ua ndjej hapat

ua njoh zërin

diç pëshpërisni në vete

mes vete diç pëshpërisni

dhe nga pas më ndiqni

si endacakë të pashtëpi

që s’dijnë e nesërmja ku i gdhin

me duar të harlisura

nga kalimtarët në rrugë

dhe se si u rreh zemra

ç’dridhërimë trupin ua përshkon

si jetë të shkuara pleqsh

në stolat e parqeve

mbretërinë e rrudhave në ballë

ç’doni o ç’doni të më thoni

e asnjë varg dot nuk iu zë

Daim Miftari ka lindur më 28 prill 1979 në Sërmnovë të Gostivarit, ku ka kryer 
shkollimin fillor dhe të mesëm. Ka studiuar në degën e Gjuhës dhe Letërsisë 
Shqiptare në Fakultetin Filologjik “Bllazhe Koneski” në Shkup, ku edhe ka 
magjistruar për Letërsi Shqiptare. Ka punuar si gazetar, përkthyes dhe 
mësimdhënës në shkollë të mesme. Aktualisht është nëpunës shtetëror në 
Republikën e Maqedonisë. Ka botuar librat me poezi: "Tingujt e heshtjes" (2007), 
"As ëndrra për nesër" (2010), "Vetëm" (2013), "Përtej mureve" (2016). Poezi të 
tij janë përkthyer edhe në gjuhën maqedone dhe angleze. Jeton në Shkup.