Vajza qyteti

Hyni në korridorin e errët dhe nji burrë, me nji bluzë bojëkafe, dikur duhej të kishte kenë e bardhë, i tregoi nji derë të vogël me gisht dhe u largue. Silueta e tij humbi shpejt n’errësinë, që i futi të dridhunat, edhe pse jashtë ishte ditë dhe ishte qershor. Hezitoi pak me hy n’at derë. Ajo ishte tue ra brendë, i mungonte brava, në vend të saj ishte nji birë e madhe, nga e cila dukej nji tel i trashë që lidhej diku përbrenda. E shtyu derën. Duhma e randë e urinës i shpoi hundën. Urinë përzi me erë lagshtinet dhe vjetrsinash. Vuni dorën te goja, pastaj me ‘te zunin edhe hundën. Iu drejtue fill dritares dhe e hapi. I mbeti dërrasa e kapakut në dorë. U përpoq që t’i vendoste gozhdat te birat e tyne dhe dërrasa ndejti. Ndërkohë ajri i pastër e drita që hynen e banen me hapë sytë.

Në nji shtrat hekurit në qoshe të dhomës ishin ba grumbull disa mblesa, nji pjesë dukej se ishin të shkyme. Vuni cepin e nji çarçafi, që kishte ngjyrën e bluzës së burrit. Mezi dukej nji jastëk. Nuk e pa për atë që kishte ardhë. Filloi me hedhë sytë rreth e rrotull. Rraqe pa emën, që nuk e di se kujt i duheshin, të clat ishin të hedhuna sa andej këndej. Në nji raft, i naltë sa shtrati kishte plot shishe plastike boshe, të tana përmasave. Iu afrue. Mbanin erë të randë. Shishe qumështi, pijesh me gaz e pa gaz, langjesh frutash, kushedi tesh sa kohë ishin aty. Bashkë me ‘to plot kutia kartoni e shishe të vogla. Ilaçet. Diku mbas shisheve nja dy pjata, lugë e pirunj, të vendosun keq mbi njeni-tjetrin e të palamë.

Ma andej, aty ku nuk hynte as drita, nji lavaman i vogël, i mbushun me cifla pasqyret e me nji shtresë të trashë pluhnit. Çezmja nuk nxjerrte ujë, duket prej vitesh, se kishte zanë merimanga. Aty gjeti nja dy foto të vjetra. Nji foto e nanës kur kishte kenë e re, me at’ qeshjen e saj ironike, ishte e vetmja shenjë që kishte me e njoftë mes qindra njerzve, edhe ajo krejt e vogël. Në nji foto tjetër e ama me nji burrë, që nuk e njifte. Në nji raft, si në ata që kishte pasë në Shtëpinë e Fëmijës, disa tesha, edhe ato të hedhuna. Mbanin erë të keqe. Gjithçka ishte me u hedhë në koshin e plehnave. Po mendonte me gjetë nji qese, me e mbushë e me e nxjerrë të koshat, i kishte pa nja dy kur kishte kenë tue ardhë në këtë shtëpi pleqsh. Por ma parë filloi me sistemu çka kishte mundësi, tesha tanë pluhun, çarapë të varun, kmisha, geta…kur dëgjoi nji zhurmë te shtrati.

Prej tij doli kryt e zani i vjetrum i nji gruje.

-Erdhe ? Si ia bane ?

Kryt kishte formën e nji kreshte mali të ç’rregullt, e përbame me shumë ferra, pak gur, kjo masë dukej se shpejt kishte me u shkëputë e me të zanë nën té. Lëvizi dhe u çue në bërryla dhe me vështirësi e vuni shpinën te shtrati. Afërdita e pa mirë e mirë atë ftyrë, rrudhat e vragat i kishin hekë çdo pikë njofjet, çdo pikë lidhjejet me kujtimet. Ato e kishin mbledhë fort, tue i lanë hapë veç zgavrat e syve dhe nji gojë, së cilës i mungonin buzët e dhambët. U trondit.

-Mbylle atë mut dritarejet se mërdhas.

-Të hyjnë pak ajri i pastër se…

-Se vjen era mut ? Apo shurrë ? E di, shpesh s’ia dal me shkue në qenef, e baj rrugës, gjysa më shpëton në dhomë. Vetëm dy herë në javë na ndërrojnë.

-Me hy pak dritë.

-ça ke ti, s’due dritë, s’due ajër, mirë jam.

-…

-Hajt, çoju, ma bjer i gotë ujë, shka mbushe te nevojtorja se nuk punon çezmja e dhomës…merr nji shishe këtu te rafti…

Fjalët i nxjerrte bashkë me stërkala pështyme.

-Prit, po shkoj ta blej këtu te cepi nji shishe, kishte nji dyqan…

-S’due, ma mbush te këto shishet e mija ose lene se shkoj vetë.

Doli prej dhomet si pulë e lagun me nji shishe plastike në dorë. U përpoq me e la e shpërla shishen me aq sa kishte mundësi. E mbushi dhe ia çoi.

E ama e piu, kushedi sa kishte pa ujë, gjysa iu derdh ndër tesha. E fshiu gojën me bërryl dhe e vendosi shishen aty ku kishte kenë.

-Si ia bane me ardhë të pyeta ?

-…erdha me të pa.

-Rrenë…

-A ke qejf me dalë pak n'oborr. Ndoshta të ban mirë me ecë.

-Vetëm unë e di se ça më ban mirë, mos më ban si e dhimbshme.

-Po tregohem e dhimbshme ma shumë se sa je tregue ti me mue.

-He, he, qene, e di që ke ardhë me ma ba gjyqin, për këtë të pres prej vitesh, por jo kaq vonë.

-S’kam ardhë për gjyq, due…due përgjigje, kaq.

-Dhe ke pritë kaq vite për përgjigje, prite që ajo gruja që ti ke njoftë dikur të jetë në këtë gjendje, që me ia ba ma lehtë gjyqin…

-…pytje të thashë…pastaj nuk pata kohë me të njoftë mirë, s’më le kohë.

-Më ke njoftë boll, pastaj na s’kena kenë aq të lidhuna sa ti me i pritë përgjigjet prej mejet…i ke gjetë vetë besoj ato përgjigje për të cilat ke ardhë te kjo gruja këtu që ka ba gati gjithçka gati me cofë ashtu si i ka hije.

-Dan me thanë s’kam ba mirë që kam ardhë, që duhet me ikë…

-Si të duesh, mu nuk më çon ma gja peshë, më duket se e harxhoj kot edhe ajrin, ujin, tana, dikujt tjetër do t’i kishin ba ma mirë. Mu jo.

-Nanë…- ai emën Afërditës i doli shumë i ftoftë. S’kishte kohë me gjetë psenë.

-Hahahahahaha, u mallëngjeve tesh, s’pres që pas kësaj fjale me u çu, me më përqafë dhe me ma pastru mutin tem, e du këtë vend kështu e mos guxo me e pastrue…

-S’të paskan zbutë vitet, e idhtë si gjithmonë.

-Prandaj prite kaq gjatë që me e la ndërgjegjen shpejt e shpejt.  

-S’kam ndërgjegje me la, ti ndoshta po…

Plakës i filloi nji kollë i fortë ndërsa u ba gati me u përgjigjë. Dukej se ajo kreshtë ngjitë për rrashtë kishte me ra rrotullim e me përfundue te kambët e saj. Ajo u tremb. U ngrit me i dhanë të njëjtën shishe me ujë. E ama ia shtyu me dorë dhe i tregoi me gisht me shku me u ulë aty ku kishte gjetë vend. Ishte nji karrige me tre kambë, që e katërta ishte sajue me nja katër tulla.

Pasi u qetsue me nji qeshe ironike, i foli.

-A të vjen mirë që po des e po marr me vedi atë mutin e ndërgjegjes që paskam nevojë me e la. S’due me e la, a e more vesh, as para teje as para kujt tjetër.

-Pse ndjehem jetime edhe tesh që jam në dhomën tande ?

-Sepse je, vetja jote nuk të rren asnjiherë.

Plaka mbylli sytë nji moment e i foli ashtu, mbështetë kryetin për shtrat.

-Kjo fytyrë para meje, kjo ftyrë aq e bukur, aq e ambël, po më ther këtu (ajo tregoi me gisht gjoksin) rinia e saj, shprehja e syve, qetësia e lëkurës, ti s’je si unë, o Zot ti s’je si unë. Të ka shpëtue vedi, vetmija.

-…mendon se ka kenë e lehtë…

Plaka hodhi tej mblesat. Ajo mbante veshë nji robdësham të pistë, nën te nji palë dona ku dukeshin mirë njollat e urinës dhe tek tuk njolla gjaku. Sipër mbante nji xhup me golf pa nji ngjyrë të përcaktueme, në kambë dy çorapë me ngjyra e gjatësi të ndryshme, të cilat i vinin deri te gjujt, brenda tyne kishte futë donat. Vajza nuk u step, e duroi duhmën e nji trupi në kalbje e sipër, por nuk lëvizi, veç nji emocion i hershëm iu ba i gjallë në atë moment. Nanën e kujtonte gjithmonë nji gru të gjatë, me shpatulla të mëdhaja e tesh ai grumbull mishi ashtu iu dhimbt. As për këtë s’kishte ardhë, por nuk arriti me ia ndalë vedit emocionin. Nuk foli.

- ...e di se po mendon se fitove, mos harro veç unë kam lindë e po des e humbun, ti s'ke për te dekë njisoj…ndoshta robi për këtë jeton kanjiherë, me përgatitë nji dekë të ndryshme prej të parëve të tij...Ma hedh at' tabare...jo jo, lene, mos u ço, e hedhi vetë mbi shpatulla…

Thellë thellë e kishte pasë ditë, bile e priste këtë reagim, i ishte dashtë kohë, por e kishte pasë bindë vedin që dikur duhej me u përballë me të. Deka nuk lan gja, asaj nuk i vjen era shurrë, ajo as të flet as të shan dhe as pin ujë në shishet e pista të qumështit.

-…edhe aq sa ke ndejtë me mue, ke pa e ke vuejtë shumë. Sa e kuptova që isha shtatzanë i vetmi mendim ishte me të hekë. Isha shumë e re në nji jetë të ngatërrueme keq, por e dijsha që nji fmi s’kisha si me e rritë, e ma tepër nji vajzë ishte fatkeqsi.  

E ama u ngrit njashtu me shpinën e thyme në dysh, ngatërroi diçka te rafti i ilaçeve e aty gjeti nji qese plastike. Filloi me hapë disa kutija kartonit e me pi nga nji hap prej secilës. Mezi e çonte shishen e madhe deri te goja, por nuk kërkoi ndihmë. U lag edhe ma shumë. Tue tërheqë kambt shkoi te dritarja. Mori frymë thellë, pastaj e shtyu, me aq forcë sa kishte dhe e mbylli.

-Nuk du që fjalët me më dalë jashtë, jam boll unë në këtë dhomë. Çka ke nëvojë me ditë…pse të duhet me ditë, pse duhet me i shtu vedit histori që nuk të përkasin. Të thashë, ti s’ke lidhje me asnjenen prej tyne. S’asht merita jeme. E jotja, vetëm e jotja. Sado që je rrahë, keqtrajtue a shpërfillë ndër ato shpija kopilash, ti je ndryshe, ke histori tjetër…

Plaka u shtri edhe njiherë, u mblue deri te hunda. E prej aty nen te, i dolën disa fjalë që Afëdita mezi i mori vesh.   

-Shko ma blej nji byrek te qoshja, mos i thuej shitësit se për ke i don apo për kë ke ardhë…blej dy. Edhe pse asht mut, i ban të mirë. 

Vajza mezi i shpëtoi pyetjeve kureshtare të shitësit. Ai i njifte të tanë pleqtë që ishin rrasë n’azil dhe nuk po gjente, se për cilin prej tyne kjo vajzë, e re dhe e bukur, kishte ardhë. Diku nga mesi i pytjeve, ai tue qeshë me vedi, tha disi kështu si në kalim e sipër…

-S’besoj se ke ardhë për Kici kurvën, ajo e ka pas pasë nji fmi që e pat tretë…

Vajza bani nji shprehje çudije, për me tregue se nuk e dinte se për kë e kishte fjalën…Kur iku prej byrektores ajo e dinte mirë që shitësi, sa ta shifte infermierin në mbarim të turnit të tij,  kishte me e pytë se te kush e kishte shoqnue atë vajzën. Kishte me u marrë vesht shpejt. Deri në darkë, njerzit ndër biseda familjare, ndër kafenena, apo kështu në biseda të shkurta në rrugë, kishin me thanë e më pyetë njeni-tjetrin ‘ka ardhë kopilja me pa Kicin’. Pastaj kishin me kriju me njenin-tjetrin, gratë veç e burrat veç e kanjiherë të tanë bashkë, trillime nga ma të ndryshmet, e secili kishte me pretendue se versioni i tij ishte ma i vërteti, sepse gjithçka e kishin pa me sy. Po për momentin e randësishme ishte që byrekt ishin të nxehtë e me nji aromë brumit të sapo dalë prej furret.

Ato të dyja hangrën në heshtje byrekt, kishte ble dy për secilën, dy me kos e gjizë e dy me spinak. E ama e zbuste ma parë kashatën me kasnakë e pastaj e përtypte. Bani shumë dramca, se fletët e byrekut ishin shumë të holla.

-Hajt ma thuej, çka ke ba me jetën tande ?

-Fminia ka kenë e vështirë shumë…

-Mos fillo me më qa, ma thuej, tesh, tesh çka ke ba, kush je ?

-Jam pediatre në nji qytet të vogël, jetoj vetëm, nuk jam martue.

-Ke ndonji urgjencë a?

-I due fmitë…

-Pfffff…

E ama shkundi dramcat prej robdeshamës, e prej mblesave i shkundi e i hedhi në dysheme. Nuk arriti me i pastrue të tana.

-Çka të tha Ruzhdoja te byrekt ?

-Më pyti për emnin, se ishte hera e parë që më shifte këndej pari, për kë kisha ardhë. I mori me radhë nji kah nji të tanë, të përmendi, por bana sikur s’të njifsha…

-Ka me ia tregue Lazarini, po ti s’ke lidhje, ke me ikë ashtu si ke ardhë. Mos hajde ma.  

-Kam ba kërkesë me ardhë pediatre këtu ?

-Çka ? – Kici u koll edhe njiherë fort, letra e byrekve i ra prej duersh… - as mos e ço ndër mend, biles itesh me ikë vrap para se dikujt me i mbetë në kujtesë ftyra jote, çoju ik…hajt marrsh…

-S’asht vendosë asigja, thjeshtë kam ba kërkesën, e po pres përgjigje

-Mbylle, ishalla s’të plotësohet, ik tesh, më len me fjetë nji gjysë oret.

Kici u rrotullu ndër mblesa dhe u mbështoll në atë farë mënyret sa nuk dukej se a ishte kush  n’at shtrat.

Afërdita nuk lëvizi. E ama nuk dëgjohej se merrte frymë e në atë qetësi asaj i shkonin nëpër mend skena të jetës së saj kur kishte kenë me të amën, pastaj ato i përziheshin me skenat e jetës së vet. Në të tana asgja e gëzueshme. Vaje, çirrje, dënime të edukatorëve në nevojtore, e mbyllun shpesh ndër rafte të ndryshme, afshe, prekje, frikë, dëshirat e shpeshta me dekë…Kaq normale i ishin ba këto pjesë kujtimesh sa nuk u erdhi me qa si dikur, kur kishte kenë ma e vogël. Kjo heshtje po i sillte ndër mendje ato momente kur asnjeni prej kujtimeve të masipërme nuk i kalonte në dhomë, as te struka e saj, as në majë të gishtave nuk kalonin dhe e lenin me dëgju veç punën që i banin organet në trup. As frika nuk kalonte.

Pyti vedin nëse kishte me nxjerrë ndonji gja prej kësaj plake të mbrapshtë, edhe nëse po, çka kishin me iu dashtë fjalët e saj, asigja, veç vner kishte me vjellë, e dinte, aq pak sa kishte me ndejtë me te, gati dhjetë vjet, e njifte mirë. Ishte nji njohje që i vinte kështu papritë. Kur u rrit dhe filloi me iu përgjigjë disa pyetjeve, se kush ishte e prej kah kishte ardhë e kuptoi që këtë njohje e kishte si të shkrume në lëkurë. Kishte dashtë me shpëtu prej saj, por e kishte kuptu se s’kishte me ia dalë, tesh që kishte ardhë këtu, s’kishte as dëshirë më shpëtu, as me hapë derën e me ia mbathë. Gjithmonë gjendet nji arsy me ndejtë. ‘Jam ma e mbrapshtë se ti, këtu due me ndejtë’. Priste gjumin e Kicit, uronte veç mos t’ishte gjumi i dekës. ‘E marrë, vetëm ajo nuk des’. Donte me e ditë nëse historia e shkrume në lëkurë kishte kenë e vërtetë a jo.

-He, hala këtu ti…kujtova se po ikë e po më len rahat…

-Nuk bana zhurmë për me të çu prej gjumit…

-S’isha fjetë, të lashë kohë me ikë…hajt ik, marrsh jashtë…

Afërdita për herë të parë e pa në sy t’amën. Ndër ‘to ende notonte nji ngjyrë jeshile, e vobekt, por ishte aty.

-S’kam qejf me folë, a merr vesht a jo ? Krythi…Kopile e mutit.

-Pse jam këtu me ty tregon se s’jam kopile mutit.

-T’u hap llapa ty a ? E ke prej shkollës llapën…

-Dikush tjetër ma ka mësue…

-Mos më shif mue…s’të kam mësue asgja.

Gratë, plaka dhe e reja heshtën tue e pa njena-tjetrën në sy.

Kici u rregullu mirë e mirë në shpinën e shtratit. I kërkoi Afërditës me i dhanë nji shishe të vogël që gjendjen poshtë shtratit. Raki. Ia dha. Plaka e ktheu nja dy herë dhe mbylli sytë me shoqnu pijen deri sa t’i shkonte në stomak. Pastaj e shtërngoi shishen me durë, sikur po mbahej mos me rà.

-Baba jem ka pasë kenë nji pijanec ordiner. Boll u përpoqën gjyshi me gjyshen me e nxjerrë prej asaj rruge. Ishte djalë i nji familjeje të mirë e s’i shkonte me pi ashtu pa kufi, të paktën kështu thoshin. Nji rrugë për me e shpëtu ishte martesa. Dhe e martunen me nanën teme. Nji vajzë ende pa ba tetëmbëdhjetë vjeçe. E bukur te Zoti. Gjyshi me gjyshen, paqin rahmet, e mbajtën nën kontroll deri sa diqën. E diqën shpejt, njeni mbas tjetrit shpejt. Em amë më lindi fiks kur mbushi nandëmbëdhjetë. 

Pija e Rakipit u randue me kalimin e viteve. Edhe pse isha kërthi e mbaj mend si sot si bahej ai në shpi kur vinte dejshëm. Na rrahte të dyjave me radhë. Erdhi nji kohë që ai filloi me ardhë me shokë në shpi. Dejshëm. Nji, dy, tre, katër, shumë herë. Nji, dy a tre veta përnjiherë. E Rakipi filloj me ia dhanë gruen e tij shokve, por pasi ia bante ai nans i pari, hynin pastaj shokt e tij nji nga nji te dhoma e gjumit. E vogël, e dëgjoja nanën tue bërtitë me të madhe. Pastaj dëgjoja shputat e shqelmat e Rakipit apo të shokëve të tij, që ia mbyllnin gojën Mejremes dhe ia banin nji nga nji ose tanë bashkë. U përpoqën prindt e nanës teme me e nxjerrë prej asaj humnere, por ishte e pamundun. Diqën edhe ata prej plagëve të së bijës, që edhe pse n’at ferr nuk diti me dekë, as nuk mësoi se si me dekë. 

Pastaj në shpi nuk vinin ma vetëm pijanecët e Rakipit, por edhe burra të tjerë, zotni të këtij qyteti, familjarë, bashkëshortë të zellshëm, mësuesa, profesora, hidraulikë, bojnaxhi, ku di unë, më duket sikur tanë burrat e këtij qyteti i kam njoftë aty. Hynin prej derës së mbrapme të oborrit. I fuste Rakipi sigurisht. Mejremja kishte kenë e njoftun në qytet për bukuri. E ai fuste shuka leksh në xhep, ose i jepnin me hangër e me pi falas. Nuk punonte Rakipi, e vetmja punë ishte me dalë nadje te kafja e lagjes me u mbushë me raki e në darkë me ardhë në shpi, me gjetë darkën gati e lekt në tavolinë.

Kur u patën ngritë këshillat e lagjeve me komunistat e mutit, e patën thirrë Rakipin shpesh herë. E kërcënuen se tesh e burgosin nëse e len Mejremen me e ba at’ punën, se ishte turpi ma i madh për qytetin, se s’ishte në moralin komunist ajo që bante Mejremja. S’di se çfarë muhabetesh e marrëveshjes kishte ba me kryetarin e këshillit, pijanec edhe ai si Rakipi, por aktivitetin Mejremja e vazhdoi edhe në kohën e komunizmit. S’u desht shumë me e kuptue se kush ishte marrëveshja. Don me thanë, unë e kuptova këtë shumë ma vonë.

A isha a s’isha dymbëdhjetë vjeçe kur erdhi kryetari i këshillit në shpi. Ishte bashkë me Rakipin. E thirrsha ashtu prej vitesh. Ma kishte zbutë barkun disa herë vetëm pse e thirrsha në emën. Kur iu lodh dora e la të rrahunën, se me gjeti nji gja tjetër me më zbutë. Kryetari ishte nji burrë barkmadh. Rakipi më tregoi si ishte burrë i mirë, zotni i qytetit, familje e njoftun dhe se në sajë të tij jetonim unë e Mejremja. Shumë të mira të tjera tha atë ditë për kryetarin. E këtij të fundit i shndritën sytë kur Rakipi na la vetëm e fillunen me i dale jargët.  Kam pasë vjellë dy ditë rresht. S’kam pasë fjetë. Gati po më delte mendja prej krejet tue kujtue barkun e tij mbi mue, gjuha, seksi i tij në çdo pjesë të trupit tem. 

Pasi kalunen dy ditë më kujtohet që pata marrë thikën e kuzhinës e iu pata afru Rakipit, ai flinte. Ia pata ngulë në krah. Po isha fmi. Dora s’pati fuqi me ia ngulë fort e aty ku duhej. Më rrahu fort. Mejremja nuk ekzistonte prej kohësh, as për vedi e jo ma për mue. Kishte kalue në nji botë që askush s’e njifte. Vetëm për dy gjana bante. Hapte kambt sa herë i thoshte Rakipi e na bante me hangër. Rrallë pastronte shpinë. Kur më ikën të nximet e Rakipit, erdhi prapë ai burri i mirë e ma bani ma shumë se nji herë. Tashma në shpi s’kishte veç nji kurvë, ishin dy. 

I vetmi pushim për mue ishte kur shkojsha në shkollë. Ajo farë shkollet. Mësusat e mësuset më mbajshin larg, shumë prej tyne vinin klasën kundër mejet. Askush nuk rrinte me mu në bankë. Nji pjesë e mirë, sepse e dinin që isha vajza e kurvës, e nji pjesë e vogël, kishin frikën e pjesës së madhe e s’më afroheshin. Prandaj në shkollë nuk pata shkue rregullisht, sepse nxanësit kur më gjenin vetëm më gjunin me shqelma ose me gurë. Kur kaloja rrugës djemtë thirrshin me të madhe ‘Kici Kici ça pa ban, i kam hap kambt sa i dyqan’. Kur isha në klasë të tetë, mësuesi që na jepte artimetikë, më pat mbajtë nji herë mbas mësimit, e më pat thanë nëse kisha nevojë për ndonji gja, ndonji gja që mundej me e ba. Tue kenë se ishte nji nga të paktit që kishte përdorë dy fjalë të buta me mue, pata qa, pata qa mirë e mirë. Më duket se ka kenë hera e parë në jetën teme si fmi që pata qa n’at fé hallit. Ai më la me qa, nuk foli asnji fjalë, më la me qa deri sa pushova. Mezi pushova, sepse aq sa më kishte ba mirë pjesa e parë e fjalës ‘a ke nevojë ndonji gja’, aq më kishte dëshpërue pjesa e dytë ‘ndonji gja që mundem me ba’, sepse e dija që ai s’kishte mundësi me ba asgja. S’kam qa. Kurrrë ma.

Rakipin e hangri dreqi. E varrosi këshilli. Papritë u gjetme vetëm. Edhe pse ia kisha urue gjithmonë dekën, më kapi nji ankth për fatin tem. A thu kishte me vazhdu me kenë në dorën e pijanecave e burrave që hynin e delnin lirshëm në shpi. Pak ditë pas cofjes së Rakipi, kojshitë fillunen me u ankue për ne të dyja, që i shqetsonim, jo vetëm me sjelljen tonë, por edhe me hymjet e shpeshta të burrave të huej, se na po prishnim moralin e shoqnisë, e ku di unë sa ankesa të tjera. Patën ba nji mbledhje lagjejet. Ma pat thanë ma vonë, kryetari i këshillit. E kështu në mënyrë sekrete, kishin vendosë me na mbajtë si kurva të tynet, me plotësue kërkesat e njerzve të tyne, shkurt me na përdorë ata në vend të Rakipit. Na ndërrunen shpi. Na çunen në nji lagje me pak shpi. Shpija jonë ishte në fund të saj. Aty vinin vetëm njerz që lejonte partia. Po të hynte dikush tjetër, fill merrej vesht. E patme ba njiherë atë gabim, se kishim nevojë edhe na për ndonji lek xhepit, se lek që na i jepnin në fund të muejit s’na delshin. Na morën e na futën në birucë nja dy ditë, pasi na e mistrunen mirë qejfin, nuk guxume me e ba ma.

Kur Mejremja u plak vendosën që asaj me i lanë ushtarët e oficerët e reparteve, që ishin rreth e rrotull qytetit, kurse mue më binin çka të vendoste udhëheqja, ishin kryesisht, oficerat e sigurimit, spiunat, policia, zyrtarë, ndonji familarë apo i njoftun besnik i udhëheqjes. Duhej me e ba punën mirë, se vetëm në sajë të shërbimit na varej jeta. Ajo farë jetet.

Nji herë me patën prue djalin e nji udhëheqësit të naltë. I shkreti ishte me të meta mendore dhe ishte në nji moshë që hormonet e banin me kapë edhe kafshët e me ia futë. Ata ishin frikësue se po t’ia merrnin vesh ata sipër, kishin me e denigrue, me e hekë prej partijet, me i transferue të ndonji katund ose ma e keqja kishin me i dënu e me i humbë n’ata burgjet e tyne të frikshme. Prandaj e prunen te unë për me shfry nevojat e tij, epshet e fantazinat që i kalonin nëpër kry. Që tanë kjo punë mos me u marrë vesht, udhëheqja më binte edhe njeriun që paguhej me i spiunue, atij s’i merrnin lek, e kështu muhabeti s’merrej vesht, mbetej mes tyne.

Djali filloi me tregue shenja qetsijet, edhe pse i marrë se i marrë mbetej, por udhëheqja mbeti e kënaqun me punën teme. As në spital nuk e çojshin se nuk dojshin me u marrë vesht, se ajo udhëheqja që drejtonte tanë ato gjana, kishte nji të marrë në shpi. Kështu nën ‘te njerzit flitshin e tregojshin tanë ato historina për të marrin. Po i marri, shyqyr që s’ishte i rrezikshëm, por ishte aq i marrë, sa që më herën e tretë që patme kenë bashkë, ra në dashni me mue. Udhëheqja, me ia largue mendjen djalit, më çoi në nji katund të largët. Më patën dhanë nji kasolle. Aty kam ba pushim për pak kohë. Me urdhën prej nalt më gjetën punë te stalla e kuajve e askush tjetër s’kishte me m’u afru. Nuk kaloi as nji vit e erdhi nji urdhën tjetër, duhej me u kthy edhe njiherë te shpija e Mejremes. I marri ishte ba ma keq se kishte kenë, gati tue dekë.

Kur u ktheva Mejremja, s’isha ma e zoja me kry as nevojat e partisë e as të vetat. S’bante ma asnji lek. E çunen në nji shpi pleqsh diku në jug. Atje diq, s’di hiq ku e kanë varrosë. As nuk kam dashtë kurrë me e ditë.

Falë të marrit udhëheqja më shifte me sy të mirë për at’ punë dhe më dha dhe nji copë punë diku me pastru qenefe. Ma ngushtunen rrethin e burrave që duhej me shku në shtrat. Spiuni kryesor, shefi i spiunave, oficerat e ushtrisë, nji pjesë të ardhun në qytet, e sigurisht ndonji burrë të randësishëm, pra bajshin ndere me mue.

Pastaj mbeta shtatzanë me ty. Kjo ishte fatkeqësi. Deri në muejin e tretë ia mbajta të fshehtë partisë shtatzaninë. Pastaj m’u desht me ia thanë. U kërkova me ma hekë fminë. I kishin tana mundësitë. Më çunen në maternitet. Drejtore aty ishte grueja e nji profesori që e njifja mirë. E kuptova që ajo e dinte për të shoqin. Meqë ishte dhe gjinekologe, më bani vizitën. Ajo s’kishte të drejtë me më ba pytje, këtë e dija. Siç nuk me bajshin pytje infermieret te laboratori i ambulancës së madhe, apo doktori që më vizitonte ma shpesh. Ata e kryjshin me zell punën, por kryeultë, pa më pà njiherë në sy. Hahahha, gratë kishin frikë se kurvëlleku ishte sëmundje ngjitse, e burrat kishin frikë se po ju hedhsha.

Ajo pati guximin me m’i ba disa pyetje. I bani, me nji besim prej të marres, që s’kisha me ia raportue njerzve të partisë. Se mu m’asht dashtë shpesh me ba raporte, spiunime të vogla, jo me të shkrueme jo, por ma rregjistronin zanin. Udhëheqja spiunonte spiunin e tanë që vinin te unë, e të tanë këta dojshin me ditë çka bante udhëheqja. Sigurisht këta të dytit i rrejsha, kurse partinë asnjiherë. Nejse.

-‘Si asht me jetue kështu ?’

-‘S’e kam zgjedhë, ma zgjodhën, s’kam ditë me dalë, s’më ka ndihmue kush, e tesh asht mënyrë me hangër i kashatë bukë edhe pse s’e di pse më duhet ajo kashatë’.

-‘Çka të mërzitë ma shumë ?’

-‘Kur më thojnë kurvë apo bajnë moral të njëjtit njerz që më kanë pasë ardhë apo hala më vijnë në shpi’.

-‘Po i jemi sa herë të ka kërcitë në derë?’

-‘Ata më kanë nisë për nji gja tjetër, e jo me folë. Duhet me ma hekë këtë fmi’.

-‘Më shif në sy e më thuej, si të dukem unë ty, thue se nuk e kuptoj ?’

-‘Eh moj ta marrsha, jo vetëm ti, po tana e kuptoni, edhe pse ndonjena gjen pështym për me ma hedhë në turij. Unë e kam të shkrueme gjithandej kurvëllekun, ti jo, po sa herë ke ba dashni pa dëshirë me tand shoq, a nuk jena njisoj në këtë pikë ? E ti s’mundesh me e nda edhe pse e din se ka ardhë te unë. S’mundesh, nuk të len ajo çka të ka pasë msue jot t’amë apo yt atë. Sa janë si ti ? Këtë qytet e kuptoj fort mirë atje te shtrati jem kur hapi kambt, e në nji farë mënyret ju kuptoj, a s’jeni ju gratë apo kushrinat e atyne burrave që shkrrahen ndër mblesat e mia? Unë shkoj me burrat e këtij qyteti, të këtij vendi, nuk vijnë prej planetit tjetër që nuk i njof ose nuk i njifni. Po kujt i hyn në punë kjo gja, askujt, askujt, asgja s’ka ndryshue, asgja s’ka me ndryshue’.

‘-Dikur ka pasë nji shpi publike, jo shumë larg prej këtu. Gjyshja më pat thanë, që burrat atje shkonin me shfry epshtet e tyne. Edhe gjyshi, tregtarë i njoftun, se veç tregtart në fakt kishin napolona me pagu ato gra, edhe ai shkonte me u shfry, por në shpi ishte familjarë i rregullt dhe me grue sillej mirë. Gjyshja s’di të ketë pas ba ndonji jetë të lumtun, as em amë, e tesh e kam radhën unë’.

Pasi më pat vizitue mirë e mirë, pa thanë asnji fjalë ma shumë, pat shkrue nji raport tue thanë që rrezikohej jeta jeme nëse ma hiqte fminë. Zyrtarë të partisë, në tana mënyrat, i banen presion, por ajo nuk pati pranu. Për tre muej me çunën me punue në kanal, në nji fshat këtu afër. Por hiq. Ndërsa barku më rritej, unë zbukurohesha ma shumë e i marri, që ma binin edhe atje ku isha, u ba ma i marrë ndaj meje. Kujtonte se ishte fmija i tij dhe nguli kambë për me më sjellë në qytet. Ia plotësuenen kërkesën. Nuk më sollën njeri deri sa të linda. Linda si zojë nën përkujdesjen e asaj gjinekologes. 

Kur ta kam ndje erën tande kisha nji dëshirë të madhe që njena prej nesh me dekë n’at moment. Por nuk ndodhi asnjena as tjetra. Të marrit iu dukte vedi babë e çka nuk bante për ty. Ndërkohë që ti rriteshe, unë kisha frikë, nji makth më kapte netve në gjumë. Kisha shumë pytje në vedi e përgjigjet e tyne ma merrnin frymën e çohesha e mblume në djersë. Kisha nji fat që burrat në shpi m’i binin vetëm në kohën kur ishe në çerdhe, pastaj kur ishe në kopsht, në shkollë, e kështu s’ke pas pasë rast me pa hymjen e daljen e shumë burrave. Të ndonjenit po, por jo shumë.

Por ai i shkreti i kishte pasë ditët e numërume e kur ishe a s’ishte dhjetë vjeçe ai vdiq. Në momentin që e pata marrë vesh të kam ba çantën gati me çka kisha mundësi, kam marrë nji makinë, shoferat i marrin tanë qejf kurvat në makinë. Shkova në nji qytet tjetër e të dorëzova të lashë te dera e nji Shpije Fmish me nji letër. S’e mbaj mend çka pata shkrue në ‘te, por ika pa kthy kryt. S’më bante përshtypje vaji jot, as se si shtërngoje çantën e teshave.

U pata kthy me të njëjtin shofer në qytet. E para gja që më pyti ishte ‘he a trete zogun e kurvës a ?’ I thashë, po. Dhe e mbylla at’ bisedë. Sigurisht pagova në natyrë edhe rrugën, asgja s’asht falas, as deka. I çova fjalë babës së të marrit ku të kisha çu e i thashë që kisha me ba çka të donte ai vetëm që ty mos me të prekë kush. Nuk e di se çka ndodhi, ndoshta prej dhimbës që i pat ra, por shumë javë ma vonë më pat çu fjalë se ty të kishin ndërru prapë shpi fmijet, e kësaj here të kishin ndërru emën e mbiemën, atësinë e amësinë, por unë s’duhej që të interesohesha ma për ty.

S’e di a e besonte edhe ai që mund të ishe fmija i të birit. Por unë s’di me të thanë ai ishe fmija e tij a jo. Kam pasë shkue me shumë burra n’ato kohë e s’asht se shumë prej tyne dinin me u rujtë mos me më lanë gja brendë. Shpejt u plaka, e me plakje ndërruenen kohnat, pat dekë edhe ai udheheqësi i madh, patën dekë nji pjesë e burrave të partisë, pjesa që mbet gjallë, gjallunen e gjallojnë ende me barqet e tyne deri te goja. Kam ndërru shumë shpi. Gjithkund e mosmirëpritun, përfundova këtu. Sigurisht edhe këtu s’jam se jam e mirëpritun. Po e shef me sytë e tue, por e di që këtë meritoj për dekë. Këtë kalbje të ngadaltë. Meqë e deshte për ndërgjegje, kjo ishte e tana. Në fund të fundit çka të duhet kjo ndërgjegje ty, kur të tanden e ke ba vetë, çka të duhet nji ndërgjegje e bame prej njerzve pa ndërgjegje?

-Jo tanë s’kanë ndërgjegje…

-Çka më ka pasë hy në punë ndërgjegja e disave që dinin me ba vetëm nji gja, me e mbajtë gojën mbyllë e me ba sikur nuk po ndodh gja rreth tyne…A kam ku me e futë at’ ndërgjegje a? Tesh as më duhet ma…

Afërditës iu duk si nji histori e dëgjueme diku, e vuejtun dikur. Por nuk iu përgjigj pyetjes.

-Si e kam pasë emnin ma përpara?

-A s’ta ka thanë kush ma parë a?

-Ma thuej ti, si më ke quejtë ti?

-Unë s’kam pasë guxim me të vue emën. Ke ndejtë nja nji muej pa emën. I marri ta pat vue, Zanë. Dikush të rregjistroj me emnin tem si nanë e nji burri kot, e vunen sa mos me iu dalë në rregjistrin zyrtar si fmi pa babë.

Afërdita nuk foli, por pa durt e veta dhe lëshoi nji frymë, që e kishte mbajtë prej kohësh pa e shfry.

-Tesh merri me vedi tana e mbushu, ik prej këtyne njerzve, e ma së parit prej mejet…nuk të due këtu. S’ia del tue kenë vajza e Kicit, nuk kanë me të lanë. Kur ta patën pré kërthizën prej mejet, jam lutë me vedi që ka me ardhë dita me ta pré edhe kërthizën me këtë qytet. Kjo ishte nji dritë e vogël, që e pata ndezë vetë, që sa herë iu pata rikthy me ia pa ndriçimin, më bante me u ndje mirë. Lindim në nji vend të caktuem, se aty na jetojnë prindt, por kjo s’don me thanë që kena me e mbajtë mbas bëthës vetëm e vetëm se historia jonë duhet me e pasë nji fillim. Unë jam fillimi e mbarimi jem, por kurrë i joti.

-Kur isha te byrekt bleva nja dy shishe dhallt, janë ende të freskt, a e dan nji?

Kici, ngurroi pak, e pastaj nxori njenen dorë prej mblesave të pista dhe zgjati dorën me marrë shishen e vogël, e cila ishte tanë bula ujit.

Ato e pijnë në heshtje. Kur e mbarunen, Afërdita u ngrit, mori nji nga ato shishet e qumështit e doli prej dhomës. Kici as e pyti e as nuk e shoqnoi me sy, po ndejti shtri, me shishen në dorë, tue lëpi me gjuhë ndonji gjurmë të dhalltit mbetë në buzë.

E bija erdhi me shishen e mbushun me ujë. Ishte plot avull, dukej se ishte ujë i nxehtë.

-Çka të duhet? – Afërdita mori diku nji peshqir, të cilit i gjeti nji cep pa njolla dhe e lagu me ujin e nxehtë…-S’ka gja që më lan mue, po m’u hiq.

Plaka rezistoi pak me durt e thata, por e reja ishte ma e fortë. I pastroi ftyrën me cepin e lagtë, pastaj veshtë, pak qafën, gjithmonë tue e lagë shpesh peshqirin, i cili filloi me u ba me njolla pisllekut. I pastroi durt. Pastaj ia hoqi mblesat. E ashtu nën kundështinë e ndonji të shame të rastit të plakës, ia hoqi tana teshat dhe i hodhi te dera e dhomës. Gjeti nji çarçaf diku e me at ujë që kishte mbetë, ia fërkoi tanë trupin. Sa mei hekë erën e lagshtinës e t’urinës. S’kishte ku me e la, s’kishte presion ujit në këtë orë të ditës, mezi e kishte mbushë edhe shishen. Plaka ndejti krejt pa galje lakuriq në sy të së resë. Kjo e fundit gjeti te nji sirtar disa ndërresa e tesha të tjera, kushedi qysh kur të papërdoruna dhe ia veshi, edhe pse i binin të mëdhaja.

-Mos m’i tret teshat e, janë të mijat jo tuejat…këtu s’të bjen kush tesha, njata na i falin kush mundet…Hajt veni te ajo qesja se vijnë e marrin, i disinfektojnë dhe i lajnë e ishalla na i bijnë prapë. 

Afërdita e mori Kicin dhe e uli te karrigia ku kishte kenë e ulun ma përpara ajo vetë. Tue lagë durt e veta ia shtrini disi flokët se ishte e pamundun me ia krehë.

Ia hoqi çarçafat. Nuk gjeti çarçafa të pastër, por disa batanije të vjetra, të holla, të paktën ishin të lame. Ia vuni në vend të çarçafave dhe desht me e marrë prapë për doret Kicin me e vue në shtrat.

-S’m’janë thà hala kambt maj, shkoj vetë, po kot u lodhe, kot krejt…

-Due me të marrë me shkue me hangër nji drekë bashkë diku…

-E marrë…as mos e ço në mend me dalë me mue, ka vjet që dal prej dhomet vetëm me shkue në qenef. Pastaj nuk më lanë me dalë pa ndonji familjarë që njofin këta t’azilit e unë s’due me i thanë se kush je, s’due me u marrë me te.

-I tham Lazarinit se jam e Kryqit të Kuq…

-Nuk han bar ai…

-Atëherë po i jap nji lek nën dorë…

-Çka don ma prej mejet, boll, e more atë që deshte, askujt s’ia kam thanë, e kisha ruejtë për këtë ditë…

-S’due asgja, kam me ikë, po hajt të dalim, bashkë, në dritë…