Gilmana Bushati: 'Netët këta kuaj t'egjër'

***

netët janë kuaj t'egjër që vrapojnë
për me gjetë pushim
në nji orë gjumë
në nji andërr që shëtit kështu e lirë prej trupit
mundet me kenë nji copë tokë
vrazhdu prej patkojve
shpindë ba e butë prej frymës
ose diell, po po, aty kur të vijë dita kena me i lanë tanë zemrat
dëgjohen flokët e lagun që rrahin prej mundit
kanjiherë fshikullojnë
dhimbja bahet lamsh i madh e rrethon yllin e parë
a e dëgjon tanë këtë marri
këto kafshë të egra po marrin gjithçka zhag me vedi
unë i dëgjoj, jam mësu me dëgju
gjujtë, s'ka gja, m'u banën copë tuj hasë në zall
me vedi kam veç identitetin e vjetër
sekreti i grave prej të cilave lind gjithçka
shkulmi i gjakut, fort i nxehtë në zjermin që shkrin hekur e maje malesh,
ka me i ndalë këta të marrë
kanë me na ardhë rreth
kena me e mahnitë shpirt
kena me i dhanë kohë me mendu
ndoshta kanë me u trembë prej jehonave
por prapë kanë me u mahnitë
me u zbutë
t'urtë
të du.

***

me m'ardhë sonte
e me dashtë me më folë për yjet
kam me të ndëpre
'po unë prej pluhnit të tyne jam ba'
e ke me ikë.
me më kërcitë prapë në derë
e me fillu me më tregu për trishtimin
kam me të përkëdhelë ambël
'e njoh qysh fmi'
e ke me u mërzitë.
me t'u kujtue historia e postierit
që mbramë s'u kthy në shpi
kam me të ngushëllu
'unë i humb shpijat e mia përditë'
drita e shkallës ka me t'u fikë
ke me u shndërru në hije t'atij terr.
mos fol për dashni zemër
as sonte, as në mbarim të ditëve
më gëzohen e më dhambin deri n'asht këto duer
tuj ia lindë diellin deri në të fshehtën e fundit.

***

ndër fustane
ngjyrat nuk rrijnë
po nuk patën nji trup me e veshë
me e zhdeshë
me ia mbushë çdo skutë me aromë
me ia thy a ndryshu dritën
me e ndje deri në fund të kangës
me e pa se si loz kandshëm ně pasqyrë.
rrugët zgjohen herë me të kuqe
me blunë, jeshilën, të verdhën e diellit
të bardhën e hanës
me tana ngjyrat që nuk gjenden në fjalor
që veç sytë i ndjejnë në çdo qelizë.
edhe pse gri ky qytet sot
s'ka kenë ndonjiherë kaq i bukur n'trupin tand
me fustan.

***

Mjegulla flen

veç me nji këmishë shtati

shtri me lehtësi 

ka përshku çdo frymë

te mendimi me mbërritë

te fjala, a te ndonji andërr hala zgju

sillet e mbështillet pa trazu

tanë kjo heshtje diçka asht tuj tregu

diçka ka me zbulu

n'at' bardhësi të butë

ajo ban vend veç për nji siluetë

nji gru

n'ajri flokët lëshu

mbrapa saj vijnë veç tregime

disi e diku msu.

era kaloi në majë të gishtave

zgjoi mjellmën 

që e pa tanë këtë histori 

veç me të ngrohtin të vegjlit s'ka për t'i rritë.

***

sa mirë ka qëllu që të du

në këto ditë ku kangët s'kanë tituj

melodi, vijë muzikore a kush me i këndu

se mbylli sytë dhe e shof zanin

që vrapon në mu si dashni që don me plasë

ia ndjej prej larg zjerminë prej trupit don i dalë

dy gërma me i ba nji fjalë

nji grusht fjalësh me i ba kangë

po buzët dhambë, gjak çue

ba rrethinë e gurtë, 

mur, mur e matanë prapë mur.

sa mirë ka qëllu që të du

diej pa emna ndriçojnë në mu

kur më thu 'këndo me za t'ultë

inatin e kojshive ke me zgju

shëëët, e mos ia thuj kujt'.

***

në tavolinën ba prej drunit ma të vjetër se ajo
nadjet njyjnë kafshatën në nji tas modest
s'ka muzikë, as rreshta poezish, po as fmi
në fund të tij pak tamël, djathë e bukë të zezë.
ajo i përzien me kujtimet që shfaqen opakë
asht mësu tash me rrenat e lugës
e mbas fytyrës që asgja nuk i lëviz, ka kohë
gazmendi asht diell harraq i perëndimeve
po askujt s'ka me ia tregu, askush s'ka me e ditë
as reflektimit në pasqyrë e as këmishës në shtat
se sa shumë asht kujdesë me mbledhë e rujtë dramca dashnish t'ambla
që në ikje të ditës me e pasë gjithmonë edhe nji rriskë.