"Më ka marrë shumë malli, ma shumë se mundem"

Entela Tabaku Sörman

Motra Tone; fjala asht frymë e mundimshme
ma përmend zemrën...puthja ka mbetë kacavarë

***

fjala asht frymë e mundimshme

ma përmend zemrën

me rrahje që harrohen

qoshes së një prekjeje

në buzën e poshtme

ku puthja ka mbetë kacavarë

kapë për maje gishtash

që po dorëzohen

lëshohen pak nga pak

fjala asht frymë e mundimshme

ma përmend zemrën

me muhabete që harrohen

qoshes së një ballkoni

në periferi

ku puthja ka mbetë kacavarë

kapë për maje gishtash

që po dorëzohen

lëshohen pak nga pak

Fjala mos qoftë!

Alban Bala

***

Kam frikë se më ka marrë shumë malli

Jam si një pyll që po e djeg drita

Ndërsa shpon mjegullën

Më ka marrë si lumi gurin e këputur

Prej shkëmbit, si fëmija gjirin kur ka etje

Kam frikë se fryma do më lërë

Pa përkëdhelur gonxhen e buzëve të tua

Kur shpërthen në një qeshje, do më ndalet

Zemra,

Koha, fuqitë, zëri që të thërret butë...

Veç etjes sime për ty që nuk ndalet

Se gjallë, se vdekur,

kurrë.

Kam frikë se më ka marrë shumë malli

Më shumë se mundem...

***

Ngadalë po më mëson të jetoj pa ty,

Ta pres agun i ulur në cep të buzës, mbi heshtje,

I fshehur pas dritares së syve të mbyllur,

Ta përcjell

Diellin që përflaket kur marr frymë vetëm.

Dalngadalë

Po më mëson të jetoj pa ty, heshturazi

Zbresin agimet, netët, vjershat

Ato kujtime plagësh të gëzuara mbi fletët

E ëndrrave...

Pa ty bota është një tjetër.

Tani dhe për të heshtur

Flas me vete...

Daim Miftari

Nganjëherë jeta ime

nganjëhëherë jeta ime

më kot e vret mendjen

për shumë gjëra

të cilat kanë mundur ndryshe të jenë

dhe ta bëjnë atë ndryshe nga ç'është

e pasigurtë deri në fund

se si mund të ishte

sikur të mos kishin ndodhur ato që ndodhën

dhe e bënë atë të jetë

kjo që është

më kot më zemërohet

jeta ime nganjëherë

kur i them se megjithatë

e kënaqur duhet të jetë

për gjithçka që sot është

dhe unë vetë ia kam zili

Arlinda Brühl

Praglindje

Habibi jem, nji prej krejtve…

me sy t´kaftë, qerpikët shpatë, e

nji za t´butë, disi t´fshehtë,

me theks kambanor, gjiiiithë

hepon poezi

(të parecitueshme) për tanë çka s´asht ma,

për tanë do pakvjeçarë,  që andërrojnë, ringjallje t´vogla,

prej gërmadhash t´bujshme

t´nji epoke t´turpshme.

Habibi jem, veç nji prej krejtve, me sy t´kaftë,

dritëdhimbje që verbon, trishtimet

e këpucëve, që kërkund s´kombinojnë me

ylberet e buzëve (t´panginjura sarajesh), n´tërbim.

Habibi jem,

amin!

Shqiptar Oseku

Ne ishim të lumtur gjatë diktaturës

Tashti, diktatura nuk ishte edhe aq e keqe,

jo aq sa duan ta bëjnë.

Analfabetizmi u zhduk, vendi u elektrifikua.

Nativiteti u shtua shumëfish.

Neve na ngjizën burra epshorë e gra të heshtura,

fisnike përmbi gur. Burrneshat na pollën

në mënyrë të re,  në pavijone të bardha spitalesh,

shtrirë në shpinë. Kjo quhej progres,

krahasuar me gruan që lind në kashtë shtalle.

Pas katër muajsh, na lanë në kopësht.

Aty s’quheshim më fëmijë.

Quheshim yllka e yje, filiza të revolucionit.

Gratë që ua zunë vendin mëmave tona

quheshin edukatore.

Fotoja e Xhaxhit ishte në çdo mur.

Kur u rritëm ca, na çuan në shkolla të bardha.

Shkollimi ish i detyrueshëm për të gjithë.

Kur arritëm pjekurinë, na çuan në vende pune.

Puna ish e detyrueshme për të gjithë.

Ishte jetë normale në fakt, s’di si ta quaj ndryshe.

Normale. Kishim flirt, kishim dashuri. Ndaj partisë.

Ndaj atdheut,  ballëlart me flamur.

Kishte edhe në atë kohë të dashur doemos,

por quhej njeri i mirë.

Vaçe Zela niste fiks ora 21:00 marshe drithëruese

në Televizionin Shqiptar –

të kujtohet zëri saj? Bah! Bah!

Me pak imagjinatë, ato përmblidhnin

tërë dashuritë njëherësh.

Tashti, ndodhte që shfaqej në rrugë gazi i zi,

si fantazmë e errët-

atëhere Vaçe Zela i këndonte nagantit që flakëron.

Por kjo ngjante rrallë, maks dy-tre herë

në jetën e njeriut. Aq, jo më shumë.

Nëse kishe fat s’te prekte ty, të anashkalonte.

Nëse mbaje kokën ulur, e shikoje punën tënde,

kishe jetë normale, si gjithë bota.

Jo, nuk protestonim. Pse mos do ndryshonte gjë.

Ishte tjetër kohë ajo, s’e çonim mendjen.

Ne, mos na bëj zot gjynah, qemë të lumtur

gjatë diktaturës.

Buzmi, 2017

Bredhi plastik ka mbetur në paradhomë,

i pasendërtuar. Të gjitha stolitë  

pushojnë ende në qese-

boça, rruzuj, engjëj, rruspe të arta,

dhe një yll. S’ia vlen t’i hap,

vajzat sivjet zgjodhën të rrijnë me të ëmën-

magjia e vjetër është zhdukur.

Ja aty, destilati i jetës sime:

ndërtim traditash të sajuara që ngelin në tentim.

E pra, katragjyshërit e mi s’kishin bredh fare-

ata kremtonin solsticin dimëror

me magji shkarpash nga bung i ndezur, buzmi.

Një gacë, sa për ta trembur errësirën.

Një arrë, sa për një djalë.  Një gështenjë,

sa për një vajzë. Elb e tërshërë

për shpezë e kafshë, grurë për plotni,

një shtypës të rëndë për dashuri:

rituali i lashtë u bënte punë çdo vit,

ditët u zgjateshin prapë, pagabueshëm.

Athua pse braktis njeriu diçka të mirë?

Magjia e vjetër është zhdukur-

prindërit tanë dikur nisën të mbajnë

një pishë për Vit të Ri,

por kjo klishe e kopjuar qe tepër pak, tepër vonë,

për të na përdëllyer si akt pendimi:

mallkimi ynë nuk ka mbarim.

Bijat nuk na vijnë, e bijtë ngelin në mërgim.

Bredhi plastik ka mbetur në paradhomë,

i pasendërtuar. Të gjitha stolitë  

pushojnë ende në qese-

boça, rruzuj, engjëj, rruspe të arta.

Dhe një yll.

Mallëngjim i ligë

mallëngjimi im lulëzon fleur de mal në natyrë të egër. e unë duhet të ngrehem rregullisht ta kosit se më mbyt. ç’është ky ankth difuz. nuk ka asgjë të mirë nga ti, i them, e ravijëzoj me kosë të mprehtë aksiomash harqe të përsosura para vetes. baudelaire. mallëngjim për hir të mallëngjimit, art pour l’art. por një atdhe që nuk di të kërkojë ndjesë nuk është dashuri e vërtetë. një dashuri që nuk di të kërkojë ndjesë s’është atdheu i vërtetë. baudelaire nuk ia vlen të vdesësh për të.

Eduart Ymeri

Një jetë në luftë, nënë

Hedhur supeve armë pune,

lidhur në brez gjerdanin e kafshitave;

zbukuruar këmbët

me dy bomba të paplasura-serrat.

Armiqtë:

Nata që të vidhte ditën,

dielli i nxehtë i Janarit

dhe ngrica e muajve të beharit.

Miqtë:

Nemërçka përballë kufijve të pakapërxyer,

Vjosa e urtë që flinte në pëllëmbën tënde

dhe ketri në Qafë që ngatëronte arrat me lënde…

Veç ëndërrat të ndoqën deri më sot.

Po edhe ato

njëra pas tjetrës

u zhytën e s’u mbytën dot në Vjosë.

Mbi urën e drunjtë djepin përkund era,

flenë të qeta rrezet e diellit me emrin Pranvera,

karshi diellit të egër që s’i hapet dera.

30 tetor, 2013

***

Fëmija, brenda kokës

korr një tufë grurë,

e bluan, zë brumin dhe e hedh në furrë.

Ha, fle dhe në ëndërr shikon një burrë,

mustaqepleksur nëpër drurë.

(Më urdhëron çdo mëngjes ky fëmijë

të pres lis më lis pyllin,

që të shikoj më qartë, natën, nga dritarja yllin.)

Trëmbet dhe bie nga “djepi”.

Del jashtë kokës e thyen pasqyrën me gurë;

më kap prej dore e kalojmë mbi një urë.

Poshtë saj, notarë pa krahë krijojnë rrëmujë.

8 shtator, 2015

Elona Çuliq

Përtej hijeve, drita e shpirtit gjen kangën e vet

I hueji ballë meje m’i ngrohë duert

e mrroluna nga ftohti

i pikëpyetjeve.

Perëndimi gjakohet përqafimit

si shegë e shkoklueme;

ai këndon

e qiejt zbresin lugut të duerve

bzashëm

andshëm

pa frikë...

Lëkurës tonë

shkruhet heshtja e liqenit

e ne kërkojmë brazdat e dritave humuem

duerve

krahëve.

Si dy hije që kanë gjetë trupat e tyne

përqafohemi

e malli i panjoftun i ngrohtisë

zanon

këndon.

Jemi larg

kasollës ku drunjët e kohës digjen

e ngrohin të ftohtin e harrestarëve

mbërthyem tavolinës.

Jemi shtëpi

me çati yjesh që vixllijnë përmbi ne,

kërkon dritën që shkëndon fytyrës

lexon rrugët e pritjes

buzagazesh

më merr mbas vetes

si gjeth

i liruem degësh

ngjitun haresë tande.

Muzikojmë

një vete të rilindun

sak për këtë ditë,

këtë moment

këtu

tani.

Fakete Rexha

Dita e mbjellësve

Ajo, ndezi një dritë afër gjurit të saj,nën abazhurin ngjyrë

gjaku të virgjër. Hodhi nje libër që u përplas për muri dhe

u derdhen germat prej faqes së parë deri tek ajo e fundit.

Shikimi iu zmadhua kur e mbërtheu pikëllimin si pus i zi,

i thellë, e me therra mali, mbrenda kopsave të pixhames.

Më kapi për qafe me krahun e djathtë, e më tha:

- Nanë, sot është dita e babave.

- Ani, çka? Ditë më parë ishte ditëlindja jote...

Dita e Fëmijëve.... Ditëlindja ime.... Dita e Nanave....

Ajo, më shiqoi vëngër, e doli rrëmbimthi nga dhoma

duke përplasur derën, që u mbyllë me rrapëllimë

prapa shpinës së saj. Ishte mbyllë në banjo e po

qante me ngashërimet e shpirtit. E prita pa i ba za

te dera n'koridor. Kur doli faqet, hundën, sytë, vetullat

me qepalla i kishte të lagta. Kur më përqafoi, e pash

se iu ka sos durimi. Ram të flem të dyja bashkë, si dy

shoqe, si dy motra. Lidhur kraheqafë, ngjitur ballefaqe.

Atë si ëngjëll e zu gjumi. Hyri natë e zbardhi dritë

e s'shtina gjumë në sy. Tu i qëndisë me lot, e qepë

me penj floriri.  Ma të bukurat ëndrra për time bijë.

Kushtrim Thaqi

N'bamje

më duket

e kam njoftë të vërtetën.

në dritare të autobusit,

natën,

(bashkë me njerëz të tjerë)

vetëm.

në oazat e dritës

që të ndjekin për pak,

mandej treten.

në frymarrje të njerëzve

në lëvizje të durëve

në rrahje të zemrës...

në tinguj që nuk prekin ma larg

se në atë që asht në lëkurë, në inde;

larg qenies.

në nji copë bezi të shtrirë

jo ma të madhe se aq sa mundesh me pa ti

e në fije bari të vyshkuna

që magjishëm marrin formën e asaj që e ke në mendje.

më duket kam qenë aty.

60 në orë,

zgjut e në andërr në të njajtën kohë;

këtu!

tu marr formë magjishëm

nga ajo që e kam në mendje.

Lis

nuk muj me e largu veten prej gjetheve

e si duket,

as ato nuk munden me e largu veten nga unë.

e pi veten e dehem

në profeci të rrejshme

të imponume prej vetes sime, në veten që asht tek unë.

dy,

jam

e ndonjiherë tre,

kur gjendem në katër nuk muj me ndi asgja--

e asgja nuk jam!

veç jam pak, shumë pak,

aq sa nuk mund me u dëgju.

e ndi veten si qetësi të mbyllun në sheshe ku qindra ecin

e në qindra,

bashkë me muzikë, me sorra, me zana,

pa zhurmë, pa shpendë, pa za...

bahem nja unë.

mbaj mend ta kem ndjekë veten dikur.

t'i kem dhanë formë

ta kem fromësu ashtu si kam dashtë me e formësu

e mandej,

pak, jam dëshpëru.

prej nja-- dy,

e prej dy...

nuk e di!

asht vështirë me e mbytë nji ti, që me e lanë nji tjetër ti me jetu.

Ardiana Shala Prishtina

Nji shfaqje mbi krijimin e vetmisë

I kam mpreh fjalët, për skenën teatrale temën.

Kur drita të theksohet në qendër

unë kam me ikë qosheve

tue lëshu zana kafshësh në vend të himnit.

Ju keni me qeshë e keni me ia rrotullu sytë shoqi-shoqit

pak tue u çuditë, ma shumë tue vlerësue

me nji dyshim të heshtun që e mbani veç për vete

se masa hala nuk e ka dhanë gjykimin

- a asht shfaqje e mirë a jo, kjo ide?

Në skenë nuk jeni tue këqyr ma

vëmendja juej tash asht te reagimet e masës.

E ktheni krytë andej këndej tue u munue me e kuptue

nën zgërdhimjet e fëtyrave çka po menohet.

Nuk asht punë e shijes kjo. Lirisë jo se jo.

Asht punë me e pasë mirë.

Mundësisht me e pasë mirë i pari.

Por, duert i kapni grusht.

Mos me iu rrëshqit ndonji duartrokitje pahiri.

Asht rrezik me i nxehë shuplakat

pa e ditë çka mendojnë të tjerët.

Vetmia kështu krijohet.

Në skenën teme, që e keni ndreqë për vete

nuk ju la me m’i prek eshtnat pa ma hangër mishin.

Dashni racion-ale

Tre dite zie për mamëdhenë, në gjysmë shtizë ula sytë e ballit

tre ditë zie që i përtypi, tue lujtë derën e mshue samarit.

Tre ditë rresht zi unë kam mbajtë

herë kam qeshë e herë kam kajtë

loti m'ka rrjedhë qymyr i zi, si pasuni kombëtare

që e ha e që e pi, sepse unë jam krenare. Që jam.

Mamëdhesë që m'ka lé, tre ditë zie unë ia kam mbajtë

tre ditë rresht kam ba bé, që prej nesër kam me u ba njeri

unë që s'di ma ku jam nisë, qysh kam mbërri ku m'kanë prue

mamëdhenë due me pshtue, prej t'zezave t'veta.

A mjafton me e dashtë?

Kangë

I nderuem burrë i dheut, ty po të flas

ty, që të takon krenaria dhe trimnia, çiftelia

dhe përmedoret. Ty

që t’kanë kndue se e ke mbrojtë këtë tokë

ty për të cilin kanë thanë:

“sa t’ketë burra kjo tokë liria s’ka qare pa ardhë”.

Ah, liria. Po, a po gra more ndonjiherë udhëve tua

që u dergjen burgjeve bashkë me ty

e kur dolën prej aty

të gjetën përballë si anmik?  

Ty po të flas, ty.

Unë gjithçka baj për ty.

Kur unë dal prej shpisë

mendoj çka me veshë, veç

për me të provokue ty.

Pasi e kuvendoj mirë e mirë me shoqe

veshem gati tejdukshëm

dhe natyrisht shkurt, jo për qejfin temin

por, veç për me ta knaqë synin ty.

Por s’ka lidhje, se unë edhe bukën e ha

tejdukshëm, unë edhe fëmijën në bark e rriti

tejdukshëm, që ti me e pa.

E kur ti më sheh udhëve tua e punëve t’mia

e kur të kallet mendja e trupi e prej sikletit që s’ke ku gjen

hije as zhytje, më thue, çka s’më thue

e s’ndalesh me aq, por ia nisë e filozofon

ku hyn e ku del e përfundon

te nana jeme

unë baj sikur s’po të ndi,

unë baj sikur ti s’je, por të dy e dimë

që jam unë ajo që s’jam në këtë botë.

Jam unë ajo që bahet sikur ti mue s’mundesh me më lëndue

por, si erë mbeturinash të kalbuna ndër vete

fjala jote ma len nji kujtim të hidhët të botës që më rrethon

e që unë hiç pa e vue ré, e di

kam me e trashëgue te fëmija jem

bashkë me udhëzimin e shenjtë

“ule kryet, mos ia kthe, ban sikur s’po ndinë”.

Oh, i nderuemi burrë i dheut

që masturbon pesë herë në ditë

me imazhin e Lepa Brenës që e ke gjetë

në sanakun e moralshëm të gjyshit tand trim

në nji copë të vjetër gazete

me vijat e palosjes të hollueme sa mendja jote

ti, që je i rrit në djep zbukurue si lapidar

hala pa lind kndue kangë të ushtarit trim

e i ndamë hise pllambë për pllambët e i mbushun lavde

veç pse je, në gji të nji gruje tamël ngie

për me u rritë nji ditë e me ia sha gjininë

në përpjekje me u ba tamam burrë

kthjellu!

Unë që bukën e ha

tejdukshëm, e unë që edhe fëmijën në bark e rriti

tejdukshëm, jam tue të pa

me sy të vramë.

Gjini

(versioni ma pak i flliqtë)

I vogël, i madh, i kuq, i bardhë, i zi,

i verdhë. Me kancer. Pa kancer.

Gjini jem. I jemi! Seks.

Aaaah. Tamël. Ueeee! Zbluet.

Jam nanë, jam motër, jam shoqe, jam kolege…

jam grue. Uuuuuuuu! Ajo asht bebe.

Gjinin tem s’du me e mblu. Due me e zblue

ftyrën e fëmisë kur pi tamlin që e rrit, due me e pa

pa e vra gjinin tem me marre. Për hatër të kujt

unë me mblue nji gojë që thith nji gji si jetë?

Due me e zblue, s’due me u skuq unë për marren që zihet

në kry të huej.

Cica

(versioni i flliqtë)

E vogël, e madhe, e kuqe, e bardhë, e zezë,

e verdhë. Me kancer. Pa kancer.

Cica jeme. E jemja. Seks.

Aaaah. Tamël. Ueeee! Zbluet.

Jam nanë, jam motër, jam shoqe, jam kolege...

jam grue. Uuuuuuuu! Ajo asht bebe.

Cicën teme s’due me e mblu. Due me e zblue

ftyrën e fëmisë kur pi tamlin që e rrit, due me e pa

pa e vra cicën teme me marre. Për hatër të kujt

unë me mblue nji gojë që thith nji cicë si jetë?

Due me e zblue, s’due me u skuq unë për marren që zihet

në kry të huej. 

Albana Fani

***

"A ban me më strukë n’gjoksin tand për pak?

Kam ftohtë - ndigjoja kërcunen-

Kam humbë njerëz zemre

Kam humbë jetë

kam jetue ferrin

deri në njiket përqafim…

A ban me më shtrengue fort

në krahe nane që s’i kam ma?"

Ajo fliste me gjakun gulshue plagësh

Trupit përgjatë...

E heshtun,

E vuejtun,

E masakrueme

miliona fjalë...

Krahësh rrokë fort qendruem gjatë...

Shëmbëlltyra e saj venitej pa kuptue

E lotët e mi lanin gjyhnaqarët.

Nji pëllumb i bardhë m'iku duresh

E andrra u shue jetet.....

O Zot na ndihmo mos me u qa për kot e gja!

Lindita Ottarsson

Bijës

të shoh tek largohesh

kitarën mbi shpinë

valixhen me rrota në dorë mban

të presin miq nga një qytet tjetër

janë të rritur ngasin makina

do rrish me ta këto pushime pashkësh

kanë ardhur të të shikojnë në shoë

unë të ndjek nga pas me sy

e vogla më tërheq nga mëngët

i duhet vëmendja ime e plotë

ta shoh shpinën e kërrusur

ishe e hatashme sot

sikur nje zanë të kishte qëlluar atypari

flatrat do tja kish marrë borxh

vetëm për një minutë fluturimi

je rritur kujdesesh për veten

e unë nuk dua të luaj nënën që s'jam

të kam dhënë liri të besoj

ti largohesh dhe më mungon njiherësh

sikur

të mos kisha lindur e fundit

në një familje prej pesë

të isha përkëdhelur më shumë

vëllezërit të ishin më të dashur

herët të kujdesesha për veten

shoqja ime e fëmijërisë

vajza më e bukur e qytetit

kurrë pianon ta prekja

prindërit të ikninn njëri pas tjetrit

të linin copa akulli pas tyre

të mos kisha miqtë që kisha

qafën e lakuar të kalasë

dhimbjen në sytë e ikonave

lyer në të kuqen e Onufrit

vajzë e vetme

në shoqërinë e katër djemve

në një qytet fanatik

të mos isha e krisur

të lija gjithshka mbrapa

ta filloja jetën nga zero

tek dera e Alinës të trokisja

keni kengë ju lutem

e ajo të ma hapte  derën kanatash

në fund koncertesh të ikja vetëm

unë kënga e fundit e çdo koncerti

dashuria të më fliste shqip

të isha dritë syri për fëmijët e mi

dhe të botës

të kalojë një ditë pa poezi

jeta të më mplekset me jetë tjera

atë që kisha ëndërruar prej vitesh

të më fanitej dje

e s'mund ta pranoja

kush do isha vallë?

Eya

zhvishem lëvozhgën gjuaj  me këmbë

këtu asgjë s'më mban drejt ishullit nisem

tre gërma të vetme ka

ky ishull rrethuar me ujë

ka vogëlsinë dhe inatin e Osumit

vetëm unë ia di hyrje daljet

ka përmasat e mia

ma njeh numrin e belit

kurrë nuk më ngushton

e unë endem shpirtlakuriqe

pa flamuj pa shenjat e mia në ajër

nuk dua të më shpëtojnë

unë dhe ishulli një ndërlidhje organike

mështekna ka zënë rrënjë

lëvorja e saj e bardhë

më mbron nga të ftohtët

ndodh që kam vizitorë

merremi vesh në erë

nuk pyes nuk më pyesin

kur vjen koha

mbledh lëvozhgën nga toka

kthehem

Xheni Tanini Hali

***

epokat globale të rrëmbesës së ujrave

janë ngrirë. Rrëmbimi i lumenjve

ka ngrirë. Ngrohja globale, gjeologji

me vizitorë të munguar.

...një ishull, krejt i vjetër nën një vizion pothuaj

të ngrirë vrage drite ende reziston. Vizitori i vetëm

mbetet imazhi dhe një dëshirë e çmendur

Pikërisht aty, rikthehet "adeti" i vjetër

i bukës së sapopjekur, rrumbullake

e kolme, e rëndë e kripur mjaftueshëm

Rikthimi i adetit, sall ma qet' dashninë e dromcave

Marr e pres dalëngadalë rrumbullaksinë

e valë. ende në copëza gishtash ka mbetur brumë

i ardhur; dhe dyzoj në duhet adetit të prerjes t'i hyj mes për mes

a në copëza fine t'i shkoj.

Sadizëm përtej gufatjes së gjakut që më vlon

në mbi temperatura vlimi, ku fytyra yte ngrin. Veten mallkoj

dhe nis ritin e dridhjes mes Gjakut dhe ngrirjes së hasmit

në terrin e fanepsjes në fytyrën e bukës. Tablo dimri

skalitur në mërmërima vetvrasjesh si metaforë

gjaqesh të bardhë në numra ditësh me adete të ndaluara.

e tëra ndodh, në një qosh

sipas adetit të sofrës, bukës

e dritës që ngrijnë e shkrijnë

me mungesa të frikshme drite, pa vizitorë

pa "adet". Unë, vazhdoj të pres gjymtyrët e ngrohta

të bukës me tipare të magjepsura; gjak nuk ka

veç imazhit tënd

dhe tymos gjakftohtë

mes përmes magjepsjes së gjakut

bukës dhe "adetit" të heshtjes

dhe tymos gjakftohtë

mes përmes magjepsjes së gjakut

bukës dhe "adetit" të heshtjes

***

kuadër dimri mbi mure të bardhë

të rastësishëm, braktisur prej sekreteve të botës

atje ku thuhet se engjëjt varur mbi kokat tona

deri në lartësinë e flokëve, qajnë ose edhe qeshin

dëshërojnë vet'vdekjen

krokatje të errëta sterrojnë qiellin

dhe aty ngrijnë. 

thëthijnë aromë kufomash dhe klithin qiellin

në pështymë të neveritshme ndjella korbe'

janë klithma korbash bir,

mos i dëgjo

kryet lart mos e ço, mos i shih

klithin thëthijnë qelbesinë e kufomave dhe vërvitin

pisllëk prej qielli. Unë ende mbërdhij prej asgjësë së zakonshme

që edhe sonte më mendoi të vrarë diku.

mos bir, mos

krenaria e korbtë vjerrur vragave të dimrit

në kronikën e lashtë të sekreteve të etërve hyjnorë

që gjen udhën të thotë, se është vetëm një lloj rilindjeje e bardhë

që shkon e vjen si traditë, në emër të askujt

ne midis të asgjësë.

mos e dëgjo bir

krokatjen e qelbësisë së korbit që qiellin thëthin

në qelbësinë e tij. asgjë s'e deh dot darkën e fundit

në mbeturinën e këtij planeti që përpëlitet mes akullit dhe kërmës së vet

mbledhur kruspull, ne vemje.

mos e beso Bir

vajin e korbit

prej nga ku engjëjt dëshërojnë vetvrasjen...

mos e dëgjo

Bir! krenarinë e vajit të korbit

pështymë qielli thëthin!

Paralel me tokën vërvis trupin tim

ushqim për korbin

në lartësinë e hapësirës së engjëllit tënd

Mos bir

mos e dëgjo

klithjen e frikshme

Korb të zezë mbetje e qelbur

kufomash që bredhin me korbat në tablonë e dimrit

të shenjtë

Mos!!!

Adem Gashi 

Vjersha t’nisme e t’pasosme

1.

...ra borë e butë e erdh e u bâ e egër

tue lshue nata terr me erë kështeje t’pjekme

e flakë e tym dushku e pishe n’votër

e ‘i plakë e moçme

e vetme

tue tjerrë shllunga résh e mendimesh

thue njaj gjum dimni e gjum déket

s’la gjâ t’gjallë mbi dhé gjínit t’bjeshkës

borë e egër ra e erdh e u bâ e butë

si me vnue mbi plagët pambuk

veç një dritë e verdhë e blertë e Hanës

u lëshue perde n’nínëz t’synit t’bishës a t’shtâzës

qe u bâ ujk a ujkonjë a shpirt

a pëshpërimë plake “Hë, me nanën”

sa féll e sa nalt gjínit t’bjeshkës e majes

sa nxehtë e sa ftohtë

thue këtu nisin e sosin botët...

2.

...ra orteku ra

në nji vá pa vá

e s’la gjâ matanë m’u pa

as me hy as me dal...

3.

...natës’ përgjumun u ndie nji zâ

kje degë çetinet a áhu që u çá e ra

randue boret

a vaj i shpendkeqit që e paratha

gjâmën a t’zezën qi ka m’u giá...

Klodian Kojashi

***

Kur u ndanë bashkëtingëlloret

krijoi për ty nji alfabet të ri.

Ta mori zanin e krijoi 24 zanore të kuqe,

edhe 12 shkronja që shqiptohen me sy,

ku t’kishit me u pa, 12 syshkronja, e 12

të tjera që thuhen me gishta po krejt butë

ama, 12 zanapreka, që i lidhin me njenin

tjetrin ata që s’flasin.

E gjithë ato fjalë të bukura i përdori

për mos me folë me askënd.

Ma vonë ishte tepër vonë për me pasë

ma. Kjo asht e gjitha.

Të përshëndes nga klinika e librave

Me respekt

Ahbetarja