Lindita Ottarsson: Të gjitha ngjyrat e lumit Drammenselva






Mjegull























Shqiptar Oseku

 Ars poétique

 Ti më bën
Syri yt më sajon përditë 
më ndërton të adhuroj,
t'u lutem
metaforave miteve
metominive
atij ars poétique 
që je ti.
Jam për ty.
Jemi kjo.
Një ditë
gjashtë rrathët do të mbarojnë
e unë do të them:
nga ti erdha
e te ti po kthehem
përsëri.



































































Entela Tabaku

 ti nuk e din kurrë ku e gjen paqen
e ke një ide lëndinash me lule
një kishë e freskët në fund të rrugës së zhegitun
një ballkon me pamje nga qielli
një prehën i dashtun ku e mbështet kryet
a një krye i vogël mbështetë në prehnin tand
por të ndodh edhe me hy në një shtëpi 
me aromë teshash të sapolame në ajër
e krejt papritë 
tana idhnimet i lëshojnë armët
luftërat pushojnë
bora rrin pezull duke të pritë
orët zgjaten
e plotësohen
në paqë
ma në fund
në paqë













































Lindita Ottarson

 nuk vij
mos më prit
e kam një cep
mallet aty i shuaj
ndjenjat i ushqej
pak nga pak me kursim
mos më prit
s'i kam takuar askujt
e kam ditur 
sot e dëgjova prapë
nga goja e një zane
në pyll
ka shumë dritë cepi im
kur të marri malli
më ço fjalë
copa pasqyre uji
të dërgoj në kahun tënd
nuk vij më 
mos më prit


























































































"e nesërmja është vazhdimi yt" 
 Klodian Kojashi 




















Lindita Óttarsson ka vite që jeton në veri të Europës. Në fillim në Islandë e më pas në Norvegji. Ajo është këngëtare e muzikës klasike, veçanërisht e asaj operistike. Pas shumë vitesh larg Shqipërisë i është kthyer poezisë dhe prozës në shqip. Fotografia është bërë pasioni saj i përditshëm. E bën të shoh të bukurën edhe aty ku nuk duket.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Klodian Kojashi: Ma jep dy herë buzën e saj ose pesëqind milion e s'e diskutojmë ma

*** kur humba nji dashuri në fakt, them humba por s'e kisha meritu asnjiherë pra du me thanë kur atë që deshta zoti e krijoi në një tren që nisej për të mos u kthy unë u mërzita shumë zemra mu mbush me nji mungesë të madhe dashnie që s'ikte asnjiherë përveç ndonje nate kur zoti krijonte dikë në shtrat afër meje por në mengjes ajo mungesë dashnie kthehej prapë e dinte rrugën s'kishte shtëpi tjetër përveç zemrës teme E nji natë thashë po e la pas dere e po jetoj pa te mirpo shembi derën hyni në dhomë e mi grisi librat ma përplasi telefonin për mur ma ndavi dysh divanin e m'tha, a don ma? Jo i thashë mjaft dorëzohem dhe me kohën u mësuam asht ba e jemja e kam për zemër u zgjata, por deshta me thanë diçka krejt të thjeshtë se kur më sheh me sy t'varun nuk asht mungesa e dashurisë që më merzitë, por asht mungesa e dashurisë tande *** ah, dashuri edhe mungesat i kena me teprì *** Zgjedhoj foljen jam në kohën e saj...
Read more

Tre poezi nga Anna Akhmatova

You will hear thunder - by Anna Akhmatova You will hear thunder and remember me, And think: she wanted storms. The rim Of the sky will be the colour of hard crimson, And your heart, as it was then, will be on fire. That day in Moscow, it will all come true, when, for the last time, I take my leave, And hasten to the heights that I have longed for, Leaving my shadow still to be with you _____ Ki me e ni bubullimën Ki me ni bubullimë e ki me më kujtu, Dhe ki me mendu: ajo i donte stuhitë. Skaji I qiellit ka me qenë ngjyra e kuqrremtës, Dhe zemra jote, ashtu qysh atëherë ishte, Në zjarr ka me qenë. Atë ditë në Moskë, gjithçka do të bahet, Kur, për të fundit herë, udhën në sy e marr Dhe ka me u nxitu për naltësitë që per to mallë kam pasë Tue e lanë hijen teme, hala me ty me nejt. Elife Krasniqi The Sentence, by Ana Akhmatova And the stone word fell On my still-living breast. Never mind, I was ready. I will manage somehow. Today I have so much to do: I m...
Read more

Alban Bala: Jam kujtesë më e fortë se aroma e tokës

Një vit pas... I shoh mollët dhe më kujtohesh… Te shkëlqimi i tyre i përmbajtur, i butë  Sytë e tu janë ajo dritë që unë tani marr me vete Në ëndrra kur s'kam gjumë.  Si një gur Filozofik është malli.  Mungesa jote ndërton kështjella uji  Në brigjet e detit të syve.  Kam nisur  Të ëndërroj gjëra të mundshme. I qëroj mollët si ti. Kam zbuluar  Se përtej ngjyrave plot ngjyra të lëkurës Brenda kanë po atë ngjyrë dhe shije  Të mrekullueshme. Shpesh ha në këmbë, jetoj si udhëtarët Dhe gjumin u bë një vit që e kam pupël. Nuk flas më për lodhjen dhe dhimbjen e këmbëve Në mbrëmje jam i heshtur por në mëngjes jam si një pizg  Drite Jam gati të këndoj. Miqtë i shoh në sy  Njëlloj si armiqtë. Më mallëngjejnë bimët Petali i përlotur i trëndafilit, avulli I tokës pas shiut… Nuk kam më frikë, veç keqardhje Për kohën që iku si ti Një shkëlqim që shuhet i ëmbël mbi mollë Dhe mbi kujtime. Zbulesat e mia  Frika ...
Read more