Gilmana: A mundem me të dashtë?

***
A mundem me të dashtë
edhe pse luftë po bahet jashtë
fmi e gra mbyten n'andrrat e tyne me qeshë
armët përdoren me lindjen e nadjes e mbarimin e mbramjes
A mundem me të dashtë
edhe pse gjaku derdhet rrugicave me emën e pa emën
e frymën e fundit lirimtari e dha te dera e shpisë
për me ruejtë katër muret e dheut të vet
A mundem me të dashtë
edhe pse dashnia s'ka shpëtue ende asnji
veç mbyllë i ka njerzit në burgje të ndërgjegjes
e kurrë s'e fitoi betejën e vet
A mundem me të dashtë zemër
edhe pak perëndon
por puthja jote
nji njeri ka për ta zgjue
me e mbulue me mornica
me ia ndritë lapsin
rrugën me ia ba tambël
se nesër prapë ka me shkue
duert në gjak me i zhytë
në gjoks me fminë e për fminë me luftue.

***
Mos flej
due me t'i shijue sytë hapë
tek më shndrisin ditën
natën ma bajnë andërr
më len t'i puthi ato shtigje
ku të vallëzon qielli
e dielli ndejshëm në njenin cep të rri
edhe po ra shi
Mos flej
due me të shijue se je
edhe pse ankohesh për dhimbjet e tueja
po dhimbjet e mia m'i zvogëlon
më lën ta çoj dorën ndër vetlla
ku të rrijnë si rrudhë e gjatë
hapë diku në ballë si brazdë
harresa, kujtesa, malli a dreqi e hangërt
e t'i baj të mbushen plot gaz.
Mos flej
s'ka ra sahati me më lanë vetëm
e di se kam me të thirrë
e gjumi në zanoret e mia
ka me t'u prishë
lene gjumin të flejnë vetë
rri me mue,
sot, nesër, e nji jetë
me të shijue si dashni, zjarr e dekë.

***
Tash merre ditën tande
përkëdhele
shpupurishja flokët
ndjeja aromën aty te lugu i qafës
çoje në shtrat
merre edhe pak me të mirë
tregoji nji prrallë
qoftë edhe nji rrenë
dhe lëre të flejë.
Nëse të tregon të nximet në trup
vetëm puthja
nëse të tregon se si e dogji dorën në shporet
vetëm puthja
nëse të tregon se i dhemb gjini
vetëm puthja
nëse të tregon se i ka dalë nji gjandërr nën sqetull
vetëm puthja
nëse të tregon se e ka shpinën të thyeme në mes
vetëm puthja
nëse të tregon se shpirti po i bjen copash
mos u mundo t'ia gjesh,
thuaji që të puthi ditën tjetër
në buzë t'i rrijë dashnia
për nadjen që edhe pak orë vjen
për lindjet që vijnë gjithmonë e në kambë e gjen.

***

I kam dy pika 
dy pika uji të krypun
që duen me më kalue ndër faqe
due me i kapërdi mos me u pa
por po i la të rrotullohen
sonte po
mbi kremin pudër
që s'di me mbulue vedin
jo ma mue
jo ma muskujt e dishruem për pak qeshje
të moshës që s'kishte nevojë për zbukurim
dhe bien piklat e ujit
aty rrahen dritat e trenit
bisedat e të huejve
mendimet e mia për të nesërmen
'ah, duhet të shtyp edhe biletën
dreqi, sa e jeshiltë qenka kjo natë'
e pushon ajo stuhi
ndërsa n'oborrin tand të shpisë
ulena e luejmë bis
e pastaj kapena prej flokësh
e pastaj puthena
e pastaj grindena se kush do e ngrejë fustanin
me pritë frutat e pabame ndër kopshtije
e pastaj flemë herë te unë, herë te ti
herë kërkund
e pastaj s'flasim nji javë me gojë
e pastaj vijnë netët e pakuptimit
prej të cilave ruejmë dashninë e njena-tjetrës
e para se me dalë hana
e para se me na thirrë nanat
marrim biçikletat e shtegtohena larg
t'asht prishë zilja shpirt
që unë s'të dëgjoj
mue m'asht prishë zemra
që kur s'dita me rregullue zilen
me më dëgjue ti.

***

Ja edhe erës i pushoi inati
por ti po u lutesh pemëve me u marrosë
edhe njiherë si në drekë
e ke harrue se ka tre vjet që jam furtunë
s'i njoh kohnat e faljeve
zgjedhimin e dashnive
s'e njoh frëngjishten tande
por di me shfry kangë,
di me i qëndis e me i shprishë orët
me bashkue panorama e ngjyra
i kapërceva tana kufijtë
ata që ti i ke frikë
e frika jeme s'ka as emër as strehë
rri nderë në shtigjet që s'i njoh
por s'di me më prekë
edhe nëse të thonë ndonjiherë që kam vdekë
mos i beso lajmësit, ai vetë asht i shkretë,
s'asht asgja, asht nji kufi tjetër që kam cekë
mundem me t'ardhë në dritare si pluhun ere
si hini i zjarrit që digjet diku
të kapem pas kujtimeve
e të marr me vedi antikuaret e mia
gjurmët e flokëve në jastëk
përkëdheljen e gjatë në anë të nofullës
puthjen me sy mbyllë
hijen e trupit
mbetë në studion ku pikturon me mëditje.

***
N'anën e nji rruge
ndërtue nga shpinda e thyeme
e njerzve që punën e kanë gjuhë të vetme
nji grue vrapon
fort
pa u ndalë
me njizet gishta përshkon në nji minutë nji jetë
në të djathtë mban fminë
që ecjen e parë e ka ba zdathë
në gjinin e majtë mban fminë tjetër
që tamblin mësoi me e pi n'ecje t's'amës.
Rruga asht pa fund
si dhimbjet e atyne që e ndërtuen
e darkave në shpi shkonin me nji copë bukë për fmitë
por grueja vrapon
në pesë vitet e para të fmisë së parë
në dhjetë të fmisë së dytë
kambët dhè nuk i zunën asnjiherë
shpiat karshi rrugës
dëgjojnë zhurmën e kambëve të saj
zojat tuej pastrue oborret e lulet
dëgjojnë tingullin e nji kange nën za
dhe vrapi pa jele vazhdon
s'ka ma gjoks
s'e ka ma fustanin e tërhequn nga duer të vogla
s'ka ma asgja
të tana i dha në stacionin ku u ndal i biri i parë
shpirtin e fali në stacionin ku u ndal i biri i dytë
e për me u kthye në shpinë e vet
s'i mbet asnji kockë
s'i mbet asnji hov
s'i mbet asnji flok
që bashkë me erën me u shkri në tokë.
As rrugë nuk ka ma
se gjatësinë që përshkroi
e kanë zanë vrape të tjera
kambë të tjera
flokë që hidhen n'erë
vetmi që shkrihen
në ata gurë rruge që në çdo sekondë ceken,
e kurrë nuk treten.

***
Nuk mundem me thanë natën e mirë
pa e pritë hanën me dalë pas reve
por retë janë të kuqe 
iu plagos përpjekja e saj me ndriçue
e mue më mbetën në dorë fije resh të gjakosuna.
Nuk mundem me thanë natën e mirë
pa i fikë sytë që duken diku në pyll
por pemët janë të kuqe
ia verbojnë guximin me pa përtej
e mue me mbetën në dorë imazhe, pa ngjyrë.
Nuk mundem me thanë natën e mirë
pa i mbulue andrrat e vajzave
por trazimi i tyne asht thikë në mue
thirrja e tyne 'mos vdis nanë'
më len pa fjetë edhe nji tjetër natë.
Nuk mundem me thanë natën e mirë
jo nuk mundem me thanë.

***

Dielli me zuni në pikën e tij
në fushën e gjanë me qerpikë
puhiza e stinëve që dikur munguen 
që nuk ishin, nuk dolën
u harruen ndër gardhe të tjera
i tund ambël, lehtë,
sa në të majtë, sa në të djathtë
por asnjiherë nalt e poshtë
s'ka erë që ia mbyll
s'ka furtunë që ia merr frymën
e pa prendue diku
e më duhet me gjetë qerpikët ma të fortë
me ngritë nji strehë për natën,
netët, për gjashtë muej hanë
për gjashtë të tjerë pa hanë
për gjashtëqind vjet pa yje
e di që ka me i ardhë radha edhe diellit mos me kenë
e më duhet streha
më duhet si shtrat
më duhet si jetë
me fjetë
me u ngritë
me vdekë
me dashtë
me urrye
pa i shkelë askujt në sy.

***
Ah, lule, e bukura jeme
qeshun vazove, në çdo degë 
gëzimi i çdo peme
ahti i çdo pranvere
e vogël, e purpërt në të lindun
pastaj bardh, si reja që mezi pret me të pa
rozë, si kanga e vajzave të vogla
hë pra ti, që më knaq me shpirtin tanë aromë
pse po i hedh petalet
si mërzi vjeshte, që tremb shtatin deri në andrra
në xhama makinash
në xhaketa dimni të kthyeme me iu ruejtë vetmisë
në trotuare ku sholla e këpucës shtyp shpejt
në vitrina dyqanesh që e shënojnë jetën si klient
në xhepin tem t'i gjeta të fundmit fije
era e marrë i kishte futë
dhe m'erdh me qa, si fmi i harruem në rrugë
e kur mbi ty i pushova sytë
s'kishte ma prag, u ndal e freskëta frymë
kryeti të ishte varë, e pasdite t'u këput.

***
Ajo u zhvesh
me qetsinë e nadjeve të pranverës
i hoqi nji nga nji
rrudhat nën sy
bojën e fundit të flokëve
mpimjen e punës së kambëve
lëkurën e rame të krahëve
pritjet e gjata për dorën lehtësuese
kurrizin e dalun në luftrat me kenë vetëm
kujtime s'kishte marrë me vedi
aromë fmish kish ndër tesha
ndër gishta
ndër gjinj
e mos me i pasë randë
hoqi edhe perdet e teatrit të vet
dhe më la me buzë të thame
në bregun e lumit
që gjumi i përhershëm i rri si faj
ah sa bukur asht me pa andrra n'at rrjedhje
e ti me më mbetë në lot si dëshirë
me të përqafue
e me të thanë në vesh
'hajde, lene lumin,
ta pimë bashkë edhe nji gotë venë'

***
Sonte rri urtë me qiellin 
na e ka nxjerrë nji yll edhe për ne të dy
shndrin sa për nji milion
ndjeje ajrin e ftohtë të natës
që ngrohet edhe me nji jorgan
ai i mjerë bie në forma trupash
e nën të nuk dihet ma se kush digjet
po aty, n'ato zhurma të lehta
fjalët i këmbejmë
me puthjet në gjuhët e botës
shikimet fshihen kollaj
pas kangës së fundit të zogjve
asht natë shpirt, gjysma e jetës sonë
mos ia prish orën
mos thuej asgja
më mjafton hovi jot
edhe ajo dritëz
që përshkon shpinë
na hyn në mes
e nuk e di a asht hanë
apo shpresë
që dashnia edhe për gjanat e vogla
asnjiherë mos me na lanë.

***
Në dëshirën e saj të mbramë
ajo asht zdathtë
e pret me duer në bel
që andrrat me pasë nevojë për te
me i marrë malli
me lotue sado pak
me i këndue nji kangë
e me ikë me zanin e parë të zgjimit
por vetëm nata i kapërthehet në trup
flokët i ka ngjitë për ballë
shpatullat i lagen në shi
gjijtë e varun presin erën mos me i hy në shpirt
por kalbjen nuk e ndalon dot
s'ka kenë, s'asht, s'ka me kenë asnjiherë e fortë
rrugës asht dashurue vetëm me kalimtarë
asnjiherë për vedin
që e la të untë
e kur të vijë rrezja e parë
ajo e din që ka me ra
me ra shpejt e dhimbtë
pa e prekë andrrën që ia treguen kur ishte fmi
që nji grue ecë kah vitet e kah dielli
tuej ndriçue
tuej lanë gjurmë
vargjeve të kangës që për të u shkruen.

***
Hajde të hamë bashkë
të shtrohena në këtë qiell të pastër
mos merr lugë e pirunj
le të hamë me duer
ti në nji anë unë këtë anë
dhe të flasim për ditën
sa mirë që s'e di që u lodha
se mërzitë e mia s'janë ma për lojna
sa keq që e di që të dhemb gjithkund
e këndej s'ka ilaçe me të shërue
s'asht shpikë asgja me ta lehtësue
po le të hamë këtë darkë pa za
sa mirë që s'më sheh që jam plakë
sa mirë që s'e di që cigaren e kam fillue prapë
sa mirë që s'ke për ta ditë se si asht emigracion për gratë
sa keq që të kam kaq larg
edhe Afërdita asht lodhë e nuk ban ma aq vrap
s'do të kisha tregue asgja për jetën
diçka me qeshë, nji histori aty për aty të shpikun
që me ta dëgjue vrullin e gazit
që prej shpatullave të hiqet marazi
por për festa kisha kapërcye tandin gardh
i kisha fshehë këpucët në raft
që nesër kur t'më zgjosh prej gjumit pa dalë dielli
mos me ma pa gabimin e nji nate ma parë.
Por kur ka re, e qiell asht i mbushun me të vetin trishtim
e s'e sheh as andrrën si trill
e as si hanë
ah, sa untë kam për ty
nanë

Shi në lëkurë

Po bie shi
mbi lëkurë teme bie ai i shkretë
ka mbetë vetëm pa u ngrohë
ka mbetë as në qiell e as në tokë
do nji strehë me ra nji pikë e me avullue
me ra tanë e mos me u dallue
e sonte më ka gjetë zhveshë
në ballkonin m'u përballë reve
në strehën që s'ia ankue asnji ere.
Po ai me pikla deri n'asht
tuej më marrë ashkël
tuej u fërkue ndër krahë me ndezë
po oxhaqe njerëzish të tjerë
por, sonte, tanë kanë fjetë o i mjerë
vetëm unë e kjo lëkurë e rreshkun fort
dina me t'sjellë në këtë jetë
me të mbajtë me gaz, i shtojmë edhe pak hare
e me ndejtë deri vonë
në zbardhje a terrje të ditëve
po si në tanë këto stinë
për qejfin tem
s'dite me u ba venë
me u pi bashkë
me e këndue
kangë dielli
yjesh a zjarresh
që të thahem
a ta ndërroj
mbështjelljen e këtyne kocave
që kërcasin si derë e vjetër
që as i hapi e as i mblodhi kush
më e ndezë të paktën, nji dhimbë prush.

***

Jam adresë
veç adresë
me kuti e kod postal
mërzitë më vijnë
edhe nëse i shkruen
lodhjet i kuptoj
edhe nëse s'i dërgon
ngrohtësinë ta ruej në mend
edhe pse ti ban ftohtë
premtimet s'kam duer t'i hap
edhe pse m'i përsërit në telefon
Jam adresë
veç adresë
postieri e fshin pluhnin me kujdes
me gjetë
për letrën e dashnisë vend a ka mbetë
turfullimin e ka plot,
shtrue në gërma të vogla
nën drita e plagë të paplota
e rreshtat kërkojnë ndër vedi fjalën 'të due'
në mes anash, a diku në qosh
e kthehet në punëtor me shpindë të lodhun
vetullvramë
duer thàmë
s'gjet njeri në shpi që këtë letër me ia marrë.

***
për këta dy sytë e mi
barbarët ma kanë marrë atë diell
pjesën teme që me ngroh
që prej andrrave më zgjon
që luleve në ballkon buzëqeshje i çon
që vijën e trishtë të shiut ma thàn
e tuej e ditë që i due yjet si ty shpirt
ma zbardh rrugën e tamblit përditë.
për këta dy sytë e mi
barbarët, barbarë janë
e pushtuen kur dashni më panë tuej ba
kur t'kisha mbërthye trup e frymë
kur t'ledhatoja ditën e natën tande
e t'i puthja lodhjet pa asnji çmim
kallot e mërzisë me nji gotë venë t'i hiqja
e bisedat tona lidhni bashkë të gjithë qiejt.
unë edhe këta sy i shes
nji Kalë Troje me e ble
nji Jul Cezar me e hedhë në betejë
kështjellat e barbarëve me ua shkri në det
e dashnia për atë diell
ma therë qenien me nxehtësi
e ka me ma ngrohë shikim, vetëm për ty.***

I kam ndezë do zjarre
nën urat e Stambollit
po e djeg krejt Bosforin
arnautkë e vogël jam
për dreq çokollatë e zezë
s'kam ndër mend të fal asnji minare
do i rrëzoj të gjitha
deri sa të shkrihem
ose të më shkrijnë
në pëllambë duersh të pjekuna
po edhe nëse pak frymë ka me më mbetë
do i flakëroj si flakadan
lagjet e shumta nji e nga nji
e do ruej vetëm njerzit
kam me i dhanë pak çokollatë
nga trupi jem
të ndezin edhe ata zjarre të tjerë
e di që kanë me i mbijetue djegies
shembjes
mërzitjes mbetun varë ndër varka
e kanë aq dritë sa me e gjetë dashninë
tretun aq turqisht
'eh, shejtan hanëm
arnaut hanëm
bushatlije xhanëm'

***

Hapat e tu kanë shumë fjalë
ma shumë shprehen
se sa ecin
edhe kur u ngjiten rrugëve
vetëm mbrapsht
me ftyrë nga unë
e me shpinë nga e ardhmja
ikin tuej bërtitë mbi bar
e më thonë
se si t'u skuqën
ndërsa vrapuem për te taksisti
se si u marruen me ndejtë nji vend
ndërsa blemë luleshtrydhe
se si ma kishin përshkrue trupin tem
ndoshta me dy fjalë, a hiq
se si u ngutën për me ikë
në kthesën tjetër, në qytetin tjetër
e flasin hapat e tu
se ftyrën e lè përballë syve të mi
që imazhi jot me kenë gjithkund me mue
edhe kur shkoj në punë
edhe kur më mundon lavamani i bllokuem
edhe kur mbushi makinën me naftë në Luksemburg
edhe kur bahem gati të marr shpinë e re, s'di ma se ku
edhe kur..., ah, këtë s'po ta tham
po ngjyra e syve tallet me rrenën tande
me rrenën që hapat e tu flasin për lumturinë
me rrenën se na jena, diku, por jena
me rrenën se ti më sheh, më ndjen, më prek
dhjetë vite larg
tre dashni të rrëzueme në prag
e ke harrue fjalën që ta thashë me shpirt
sytë e mi asnjiherë s'kanë shndritë
por fjalët e hapave të friguem i kuptojnë edhe në terr,
s'kanë nevojë me i ndezë asnji dritë.

***
Sonte çoje ti natën me fjetë 
hedhi mbulesën tonë
s'ka gja
hidhja që të mësojnë me pà edhe yjet mbi rè
që ta ndjejnë se hukama asht ylber n'errsinë
që ta shijojë pëshpëritjen e duerve tej kufinit
që t'ia lozin synin atij diell
e zjarri i saj për 'te
ta përçojë mbulesa jonë
a të kujtohet;
e qepme bashkë me puthje të andërrueme
në lëvizje trenash
në shtigje biçikletash
e thurme me nxehtësinë e farkëtueme, kanjiherë edhe vetëm
me oqeane të vdekun ndër ne
me dritën e dhomës të ahtit
shtroja ti asaj
se unë mbulohem me ty
e ti mbytesh në mue
na mjafton kjo lëkurë
na mjafton
edhe pse ngushtë na rri.

***

Sot u bana nuse
nji nuse kakashare e ftohtë
m'u nxi puthja
buzës i bana varg 
lodhja u shtri diku në krah, nalt 
gjoksi, nji gropë e madhe
u mbush me ditë me gishta të shkurtë
me netë sa nji e qame fmijet
me numërimin gjithmonë mbrapsht
e veç ajo varkë atje në rè
i dha shtysë vellos
direkut, ku lidhë e kam kujtimin për diellin
dhe ec, ecë me frymë të shpejtë
për me e mbërritë në kohë atë mars
mos me vonue e me të dashtë.

N'andrra për Kallamatën

Jeta asht nji sekondë
me t'humbë
jeta asht gjysë sekondi
kur m'ban me qa
jeta s'asht ma
me ty dashni mos me ba
e mue në gjinj më lind
lulëzimi i jot
det
sa mall kam për ty sot
zjerm që as fundi i botës
s'ma merr dot
vdekje që as nji valë
sado që të mundohet, s'ma ndalon.

***
Në dorën tande t'gjanë
zemra, si flakë
që nuk shuen as gacat n'oxhak
e mban ngrohtë dritën,
diellin dalë në anë të lagjes tande
e s'ke nevojë me ndezë asnji qiri
për me gjetë rrezet që shndrisin
që tana lidhë bashkë në nji, bajnë të tandin shpirt

***
Zemër për çdo yll që ka me shndrit
sonte e përnatë
teshat të randa kam me zhveshë
që më strukën prej ernave, 
pusinave,
shtigjeve të thikta
të humbtat rrugë
e s'do më dëgjosh asnji vaj
loti s'ka për të gjetë rrjedhën me dalë
nëse bashkë me to
më thyhet në dysheme ai mall
vetmia kërcet fort në kambët e shtratit zjarr
lodhjes në gjak vitet i plasin
e për ty shpirt
s'kam për t'veshë asgja
veç do rreze, diell
që ma luen at' sy e më qesh
e me lakuriqësinë teme
mendjen ia humb e ia tres
e kam me kërcye vallen fort të ruejtun
prej së cilës te del marrja e turpi
dhe ti me m'dashtë
në pranverën frënge
t'ambël, e pak të vrazhdë.