Gilmana Bushati: 'Flutur, flutur ti'

***
Flutur, flutur ti
fluturo në nji vallëzim
të lehtë, ndër qiej
gjumin mbi qepalla mos e lëviz.
Nadja ka ndje tanë brymë
mjegulla ka shtrue
e s'po din me çilë asnji shpi
po ti hedhi hapat
në nji kërcim qoftë edhe pa muzikë
nji 'do re mi', diku, dikah, po jehon
pas dritareve të qepuna
njerzit pas tyne fshehun rrinë,
fmitë gjunjtë po ua shtërngojnë
dhe ua ndukun veshjet
ditën atyne ia kërkojnë
e nëse ajo s'vjen as më dy rreze të vogla
të diellit të pagojë
kërce ti, merrja mendjen errsinës
e ne na çmend
pas perdeve, pas ngjarjeve, pas friknave,
hapi ngjyrat e ngjyeje ktë vjeshtë
grinë bane të kuqe të flaktë
shiun ndeze ndër oxhakë
dhe na duej
ashtu si na nuk dimë me dashtë
dhe para se me t'u shkri ai vallëzim
para se me t'u zhdukë ato kambë
na e len amanet
kërcimin tand të mbramë.
Asht darkë vonë,
pas derës teme, rrin nji violinë,
me tela të njomë
e di, asht shpirt, flutur, shpirti jot.


***
Jam lindë në nji fushë të fortë
me gurë me cepa, me ana e thepa
të myrrtë, të hirtë
jeta në vrimat e tyne tuej ikë.
Janë fajet tona, më tregoi ajo nanë
duhet me i la, sa të jena gjallë
se kur të na shkelë kamba në fusha të tjera
s'kanë për të na lanë me ecë
me pa diell e me vdekë.
Dhe e kam thye shpinën tuej e la
të parin fajin tem, e shpejt m'u ba gurore
e madhe,
sa edhe për malin më merrte marrë malli me e pa
nuk shihja bash nji pemë
nji fletë luleje të bjerë
nji tufë drite,
e lodhun perëndimeve s'dinte të ma gjente atë faqe
e më më rà.
E i laja, me ujë shiu, ujë liqeni e lumi
ai i detit nuk m'i gërryente nga pak ata gurë
randë rrinin në qafë, duer
gishtat në nji përkëdhjelje të dishirueme
s'më lanë me i lëvizë
e buzët m'i shtypën, vishnje m'i banen
ngjyrë e bukur, por ah sa dhemb në mish.
E atë vend për hir të katër syve,
e kam braktisë
e lashë në mes betejën e gurtë
e në fusha të tjera
po lundroj, gëzoj, hidhërohem
trishtohem, dashuroj, gaboj
e po pushoj
në fijet e holla të barit të fildishtë


***
Dhimba asht nji anije
e vjetër, e punueme shpejt
për me kapë ajrin e ambël
për me e pushtue me dhunë.
Bashi iu gdhend i naltë
ska nji direk, s'ka horizonte me prekë
as orar nisje as mbërritje
s'ka nji ekuipazh për me u kujdesë
për qiell e ré, për me i pa ata yje
netëve të errta, kur hana flen pas atij diell
ka vetëm ngarkesa të mëdhaja
që i merr dhe i mban me frymë
krahë të fortë e shtyjnë
nji tambur i fortë rreh shpesh
deri në gjunjë, atje, dëgjohet
klithma e lëkurës s'e di se kujt
atje fitorja asht e sigurtë
kur ata në nji formë harkore
nuk ngrihen ma
por në qetësi rrinë përkulë
dhe luten për me u zhdukë
ai lundrim
a me u mbytë në shpirtin
e atij që shpiku këtë anije të gurtë.


***
E shtrina brumin në tavolinë
me ba pak bukë
dy racion për fmi
nji për ty
unë s'ha
s'kam për të hangër asnjiherë
se ngihem sa herë kam me pa vedin
në të tuejit sy.


***
Me vite
strehën teme e kam ngritë
në nji gjethe
qysh kur ishte syth
e deri sa jepte shpirt.
Në shtatëqind pranvera
e kam shtrue shtatëqind herë
në fillim me nji të gjelbërt të fortë
e në vdekje me nji kafe të njolltë.
Sonte m'u rrëzua prapë
para kambve bani nji zhurmë të thatë
kafen e darkës ma la përgjysë
e m'u thanën duert
e më lagu shiu
e s'më desh njeriu.
E ku me e gjetë pak shpëtim?
Vetëm te ai det
aty po harrohem e tretem pak
deri sa streha të me çojë fjalë
se asht gati me më përkëdhelë këtë krye
dhe po ndezet vetëm për mue
në të parin lulëzim
me diellin në prag


***
Në kodrën e roztë
shëtisin dorë për dorë
nji bylbyl e nji pëllumb
dorë shtërnguem
njeni-tjetrit mbetë në fyt
tretë, mbytë
krahë këputun
sqep lëmuem
ai i ma i vogli këndon
tingujt e nanës që e harroi
ai i bardhi shtegun pastron
me puplat e vetme
nga pluhni i plumbit teprue
dhe duhen, duhen e nuk shuhen
nën këtë diell oriental
me palma të kuqe.
Gjurmët e fisit të njeriut kërkojnë
për pak bukë, dramca jete
në shkretina të verdha teprue
me ranë historinë shkrue
për me gjetë pak fluturim
a në nji kafaz me u mbyllë
tanë jetën bashkë me jetue.
Njeriu i parë bart pikëpyetje
të krijuesit e të vetes
e ka mbetë vetë n'atë hapësinë
e s'e kupton
e dyert e mendjes ende s'i ka hapë
për me dëshirue
për me andrrue
dashninë e dy zogjve
që folenë s'e ndërtuen
asnjiherë njisoj.


***
Tre fije jetë
ndër duer tuej i tjerrë
në netët me diellin
fshehun pas hanës së mbrashtë
që sjell andrra të vështira.
I thuri si më vijnë me orën
e si me dashje të duerve
dy jetë ecin ma parë
kapin minutin që kërcet randë
kohën e foljeve
shqiptimin e emnave të huej
shtjellimin, gramatikën e dikujt.
E shohin me nënqeshje
anash, si tuej u rritë përditë
atë jetën,
që i mbeti mbiemni ndër Bushatlinj
që mjekërr heroi s'i mbet trashëgim
vetëm histori shkrue keq
ndër tambla që rrjedhin prej gurve
ndër shpata farkëtue me modele turku
e vogël, e imtë si prej atij druni
që as baba i Pinokios s'e kishte gdhendë
por aty asht si gishta
si zgjatje buze
si shami që tremb
furtunat e këqija
kalendarëve të vetmum
ku asht i shënuem i gjithë vrapi
shenjat e gishtave të kambës
lodhja e pulsit, ritmi i zemrës.
Dheu asht i butë sonte
nesër do bjerë dimën
mos të harroj me thurë
se asht edhe e shtunë.


***
Jo, mos flej
rri në gur, zgjue
priti andrrat e mia
mbi to shtriju si në mue
se dhe po s'lind nesër dielli
unë ta kam për vedi
nji 'ah, sa të due,'



***
Akrepa ore ranë, gjashtë
ranë në kohë të ndryshme
me ritëm të njëjtë,
duhet me nga vrap
por hapin e kam të ngadaltë
eci, lehtë,
me lëvizje si arkitektura e këtij qyteti
ku shkrihen artet gotike e klasike
tullat gjermanike, kreme në disa ndërtesa
të kuqe e të ndezta diku tjetër.
E shoh, gjak i kam kambët
përpiqem me u ulë
në gjendje statike, pa asnji mënyrë të paramendueme
me pushue, me ndejtë, pa fjetë, ska gja
por gjunjët nuk shprehin gjendje
rrinë ngritë, si përditë
shtytin për me ndjekë
hapat e formuem në tokë nga të tjerët.
Trupi s'i bindet parandjenjës
që ka zjarr diku, jo gjak, por flakë
nuk shtriqet, nuk zë vend
frikohet se do ia marrin ajrin
dhe rri ngushtë,
tuej i mbështjellë ndër vedi edhe krahët.
Kujtesa më erdhi e mirë
më erdhi në ndihmë
nëse me hapat e tu s'ecën dot
merre jetën me not
s'ka gja se para ke gjak a lot
bani kilometrat e tu
qoftë dhe vetëm për sot.


***

Në pranverë e mbyta nji drandofil
në verë ia rreshka petalet
në vjeshtë ia rraha fort
sot, në dimën, nji daulle po qan.
Ia mora jetën në ditën ma të bukur
për me ia vjedhë tingullin
shtrue në qeramikë të egër,
e asnji dorë nuk i dha formë
veç vdekja e drandofilit
dhe petalet si mbulesë vue përsipër.
Daulles i duhen dy duer
për me i rà, pa asnji notë
por me ritme të jetueme
në kohna lufte, kohna kur krenaria mungon,
e unë s'kam duer as për sharki
e dalluen e kam lanë suvenir
e gjaku i asaj luleje rà në prag
me del në andërr çdo natë
'ah, pranvera tjetër ty të vraftë'.


***
a e keni pa qiellin sot
i kishte dy vraga në ftyrë
nji në gushë
tjetrën nën synin gri.
e përkëdhela
për të mirë
me e dashtë pak
për merak.
gushëkuqa i çelën
prej vetllave të mbledhuna
puthje të pafundme të ngrohta
i shpërthyen prej buzëve
të thame, ah të vrame
në këtë stinë
që asnjiherë s'dinte të ishte grue
flakë dashnie u ndezën
dhe dritat e qytetit u djegën.
Sonte jena në terr
shohim, me padurim presim
çka mundet me shndritë nji qiell
i prekun në dashninë
për njeriun e vet.


***
Nji muzikë u shkruejt
po luhet, këndohet
me zanin e tastierave të pianove të vjetra
pas perdeve me dhimbje rrezesh mbulue
dhe notat e harrueme janë të përkryeme
se janë në fluturim, në gëzim për të pritunën liri
e kërkojnë nji përqafim
e nëse sonte askush s'ka duer,
të tjetërsueme me kohë në punëtore me mëditje
në punët skllavëruese
pak, shpirt, gati aspak, atje në prag, ndejtë pa u fikë
ngushtue në enë kockash
do e shtërngojë këtë melodi
mbetë pa instrumentë
por veç me andje
yjesh, netësh qendisë me hanë
andje bore ra si flokë
në çdo lule të vogël
për me e zgjue njeriun fjetë në njeri
dhe me e puthë jetën
si dashni që kurrë s'ka me u shkri.


***
Me t'i puthë sytë
thonë se nuk ban
se nuk çel ma asnji lule
se dielli harron me dalë
se uji i kulluem bahet i zi
se njerzit shpikin nji tjetër vetmi.
Po ajo hanë sonte s'asht
ka dy javë që s'na ka dalë
unë po t'i puthi
e po iki vrap
se ti e di se ajo e rrumbullaktë
me qoshe, e kuqe a e fjetun
asht që i 'paditi të tanë'.


***
I kam ndà tri andrra
në krahët e mjellmave të kristalit po i ruej
që edhe nëse lagën me lotë rrugës
atje janë ngrohtë edhe kur kalojnë kufinj
kur zhyten në errsinën e dhomës për pak dritë
qoftë edhe nji fije e vogël
nuk i hyn as pluhni i vesës atyne krahëve
që kur hapen më thonë se kam ardhë në shpi.
Mos më pyet se si e kanë emnin andrrat
di që te ajo lozonjare asht e madhja
te ajo që nuk i rrinë kambët në tokë, veç valllëzim, asht e vogla
të tjetra, që s'due me e hapë
e di që jam unë me buzë, plasë
ndërsa shoh përshendetje duersh
buzëqeshje rinie, hallakatje lirie
e di që atëherë asht koha
me ia heqë mejllmës atë barrë të randë
dhe me i mbajtë vetë në gjoks zhgjandrrat
që për dreq kanë me më lagë
mos me më thà
prej atij gjumi kanë me mbajtë larg
e unë mos me ditë ma asnji fluturim
në krahë zogjsh tuej kërkue për pak shpi
në folenë e tyne pak kujtese fminije
e tuej më mbetë asgja në dorë
skena e teatrit tem qesharak me u shembë
e unë me nji qiri mbledh copëza kristalit
e në errsinën e zgjimit unë me i ngjitë.


***
Ritmi i gjetheve ka ndryshue
tash s'po lundrojnë ma në ajri
në pemë m'u kanë ngri
kaça më janë ba
në degët e shtërngueme rreth vedit.
Do i kërkoj zotit dimën
ndizu pak, të lutem ndizu
gjethet prej pemës të më bijnë
më len edhe nji sekondë sa t'i rrok
në gjoks t'i ngjis
t'i marr për atë nënkresën që nuk e kam
pastaj nëse do ti
me ngrij edhe mue ndërsa shoh andrra në gjumë.


***
Nji tren vetëm ka mbetë
me shina rrëzue në ranë
me stacione të hapërdamë
në bregdet si mbeturina stuhie
pasagjerët gjumë shpatullash bajnë
në valixhet e drujta me nji dry
rrijnë të mbylluna copëza jete
Në këtë nadje të ashpër
me panoramën ndejtë ngjitë me detin e trishtë
vetëm nji gja po lëviz
nji buzëqeshje fmije
rri sipër çdo vagoni si petal
po kërkon me andje si ndër guacka
stacionin ku i qeshet ma shumë
dhe me e varë në pishat
e shtrembrueme nga ernat
e dikur me kërkue me u nisë.



***
Ata e pastruen vdekjen
në ditët me diellin që s'lëvizte
nuk i shifte gjallnia
veç të vdekunit
radhitë, stivosë,
në gropa, magazina, burgje
miniera, pallate, fusha, male
fabrika, asfalte
e pastaj e hodhën
fort e ngulën në ndërtimet e rendit të ri.
Askush s'na e shënoi emnin mik
që ishim, e pamë dhe na dhimbti
gjaku i dalë prej fjalëve
gjaku i mbetun në damarë
gjaku rrjedhë përdhunimesh
gjaku që shëtit hije në muret përreth.
Përditë shënojmë adresa qershiash
kërkojmë ku i kanë lanë ato me trung të lashtë
dhe gërmat na mbesin aty në Qafë Bar
asaj jo, nuk i gjetën nji ngjyrë për me e la
dhe historia na përplaset nën lëkurë
tingull që s'kena për ta harrue kurrë
edhe nëse vdekjen na e veshin tanë nur.


***
Ma nis nji diell jugu
mbledh pak ngrohtësi
dy sy të dashuruem
trupin e atij bregdeti të qetsuem
pak erna që me m'i hedhë flokët pas shpine
kaq, sa për këtë të shtunë
sa ta thaj shtratin e andrrave
të kërcej me duert rreth qafës së dimnit
të mbath ato këpucë
e të nisem për rrugë
të gjej se nga e ka dashninë ai veri
pse asht aq i kuq ai perëndim
se lindjen në vedi e kam
trashëgim ajo nanë ma la.


***
Sonte qielli më fjeti në prehën
ankthin ia largova në vetull ndejtë
e putha në buzë, lehtë, pa e trazue
e tash pres nadjen me ardhë tuej e ledhatue
t'ia shoh sytë e bukur
çfarë ngjyret e dashniet kanë me iu zgjue.


***
Mos m'i luej flokët
mos m'i shkurto
mbaji edhe pak në gjoks
se gishtat tuej mallë kanë me pasë
me u ngatërrue
me humbë
e me ta me u lumturue.


***
Kam fluturue sonte
për njat qiell që ma kanë mbulue retë
me krahë vjeshte
të verdhë, në të kaftë
por kryefortë si ky shi
i ika vedit
dhe u bana nji vajzë e vogël Shkodre
që me nji andërr ngjitet nalt
që s'e rrëzojnë as ndërrimi i hanave
as namët e rrejshme të nanave.
Shëtita kandshëm në vitet e mia
shpërndamë në copëza kujtimesh
ruejtë në vende që s'ma dinë gjuhën
ndër miq shtetgue rrugash
numrin e të cilave s'i mbajtën shënim në asnji ditar
por ruejnë në vedi se sa të re e kishim atë stinë
e orët e kalueme me te, knaqë me dashni.


***
Për sytë e tu blu
vite tana kisha udhëtue
për me i gjetë aq të thellë
si ai Kir që m'ka rritë
me i gjetë të ndriçuem si atëherë
vetëm për me u pà
e më ty edhe njiherë me u dashtë
netëve me iu ikë
me të vjetrën, tanden, varkë.
Sot m'asht ngjyrosë dielli me gri
udhëtimin e kam shtye
se s'ka qiell aq blu
në sytë e kërkujt
jam vetëm nji e marrë Penelopë
që ndër gishta më ngatërrohen andrrat tuej i thurë.


***
E ke zgjue nadjen tande herët
prej shtrojeve të vjetra e të reja
ku gjumi rrinte varë ndër dyer
dhe e ke marrë për dore
e ke ulë afër gjujve tuej
dhe ia ke përkëdhelë dritën e parë
përthye në dysh në fletë librash
në gishta kambësh, hedhë si padashtë,
dalë jashtë prej mbulesave të dimnave të gjatë
dhe i ke folë ambël me sy
petalet e luleve mos me i trazue
kërrusë në njena-tjetrën prej ditës tuej pushue
asnji kangë mos me këndue
deri sa fmitë me za të naltë nanat me i kërkue
mos me e lodhë diellin pakohë
rreze të forta zgjimi në çdo dritare me lëshue.
Sot asht nji ditë tjetër
nji prej shumë nadjeve të ditëve të lindjeve të paurume
e pret atje në prag, krejt njisoj, si gjithmonë
e me butësinë e andrrave tueja
gishtat lozin me flokët e nji fmije
por në nji petal, diku, në nji cep të kësaj bote
me vesë të pashkelun, ta dish, asht e shkrueme
'edhe njiqind m'u bafsh sonte'.


***
"Bébé, je suis
dans ta danse
je suis dans ton sang
dans tes mains
Et petite comme je suis
je suis entrée
dans ton cœur
et je t'ai volé ton âme"
(redaktoi Leda Kushova)


***
M'u ba buka e kuqe sot
e flaktë, ngjyrë që të ther në sy
gjak, asnji perëndim që pashë
s'i ngjan kësaj kafshate.
Miell të bardhë i hodha
si rrezja e parë e diellit në përpjekje me dalë
i freskët si fija e barit nga nata lagë
vetëm andrra me sy hapë me shkonin për qerpikë
shpija ishte e ndezun nga drita
shpirtin tretë nga shpresa.
I bana tana bashkë
dhe e poqa me zjarr drush ndejtë vetëm
në nji pyll ku asnji cicërimë ma s'e dëgjon
e lashë aq kohë sa i duhet nxehtësinë me hy thellë
tre, katër, pesë, dhjetë vjet
e hoqa nga furra e ftohtë
e s'e preva dot me asnji thikë
se aq e gjaktë sa kishte dalë
kishin me më thanë 'ti e vrave atë', vajzë.


***
Kur t'nisesh për në punë mos m'harro
kur duert të dhambin nga lodhja më mendo
kur shpina është duke t'u thye m'trego
kur sytë të mbyllen nga oraret e gjata m'shiko
kur të jesh me varza të tjera m'jeto.
Kur...kur...kur
që prej kur ti në qytet mungon
këtu asgja ma nuk ndodh
edhe ditët ndërrohen me zor
dhe stinët kanë përsipër veç borë.


***
S'ka mbetë ma asnji vend me vdekë
janë të zanun spitalet
dyert e shkollave
ajri i kopshteve
zanat e njerzve
hapat e djemve
flokët e varzave
shpirtat e lirë u fikën dje
e pa këpucë në kambë
kërkoj nji vend,
të vogël krejt
me u shtri
qoftë në bulëza gishtash a buzësh
në cepin e nji gjethi,
me fatin e përbashkët me u kalbë
e t'marr n'makthet e asaj fjetjeje
tingullin e fjalës 'nanë'.


***
Po mbledhin fmitë andrra
të rame nga xhepat e prindërve
nga nënkresat
dashnitë e lanuna përgjysë
nga ndriçimi i dritës së syve, fikun lodhjeve
i futën në gjinj fletoresh të trasha
e i gjetën nji vend bodrumeve me gurë
me lagshtinë, me merimanga të plakuna
dhe me duer të buta i rehatuen në nji cep.
E prej errsinës dolën tanë gaz,
tuej i mbjellë vendet e tyne
me andrra që i panën për herë të parë
kur dolën nga ajo mitër tuej qa.


***
M'u mbush nata me flutra drite
me krahë nji trajtë tuej i rrahë
pa prà
fjalën pa e thanë
të vogla që kur i lindi ajo nanë
jetën me orë e kanë
por më duen me zemër të butë
me sy që më ndriçojnë në tokën tande
ndërsa shëtis me parmendë në errsinë
Fluturat janë lodhë
e unë s'di me çka me i thye këto gurë
me u hedhë
atë të voglin grunë
të paktën nji çerdhe me ua mbjellë
e me më vdekë me ta fjala 'unë'.


***
Kam fjetë
në anën e kufijve
në fillimin e stinëve
në thellësinë e ujnave
në kapërcyellin e maleve
e kam dashtë
aromën e barit të huej
drandofilat e paçelun në kohë
fjongon e tretun valëve
shkambin që ruejtë ma ka kambën.
E në zgjimin e hershëm
s'arrita me i numërue andrrat
kalue si fjollë ere
si shami që tretet në re
si re që ulet mbi ne
e na i pikturon shpirtin me gri
e unë kërkoj sekretin e shpikjes se atij dielli
ai diell në cilën fole asht fshehë
rrezeve ku i ka ba strehë
në çfarë sysh ngrohtësia i asht tretë?
'Nanë,
çoju,
hape derën,
jena ne'.


***
Atinatët nuse më nisën
nji natë përgjatë Aous
rruga gjysëm hane ishte nanë
dardanët ma qëndisën në shami
fyellin me rapsodi malli ma mbushën
albanët skalitën lotë për motrën e tyne
fjalë, thesare, ruejtë në gjoks
enekelejdët buzët me to m'i zbukuruen
në nji varkë për andrra
nga lisi ma i fortë e këputën ardianët
gurët e kallëdremit gjerdan ma banë
gratë dalmate ma thurën nadjeve
me agrume ma mbushën çantën
me shendin e ambël të taulantëve
dhe në besë të labeatit më lanë
me i dhanë jetë atij udhëtimi
e nji libun luftëtar zbardh velat
ndërsa kërkojmë pulëbardha dasme.
Vitet me ne po lundrojnë
në gjithfarë detrash
me stuhi që ndërrojnë mbrapsht motet
ditët, gjysëm orët
vajet e tyne njerzit i shkruejnë në mesazhe shprese
dhe i hedhin ranishteve
ranishte që m'i largojnë brigjet
e unë nji za gzimi s'arrij me dëgjue
ndërsa velloja ka nisë me m'u plakë
po, për njat diell të mpaktë
detari ma ruen për çdo lindje nji kangë
'kur më rrin karshi-karshi
unë me ty kam ra n'dashni'.



***
Dhimbja udhëton si përnatë
kalon ngrica ngritë pritë
borën që i heshti pemët
shiun që lag kujtimin e hanës
verbërinë që përkuli nanën
përkëdheljet e puthjet e buzëmbramjeve
dhe i afrohet andrrave të vajzave
u hyn në përralla si fjalë që ka me u thanë
e kohën ia lë bosh mbi sy.
Ajo këndon me ritmin e saj
ajo kërcet me tingullin e pa za
e di që asht aty, diku, mbi gjumë
mbi flokët e tyne të butë
mbi dëshirat e tyne për të nesërmen
e unë strukem, fshihem, jam aty
për mos me e lanë dhimbjen me këndue
se kam unë ritmin tem
se kam unë zanin tem
se jam ende dhe ajo s'më tremb
derikur me diellin
në cepin e buzëve të tyne të lindë nji buzëqeshje e re
atëherë do pres perëndimin ma të bukur
e kam me i thanë 'eja e më merr'


***
A i pe kangët e mia
a ia preke fjalët
a ia ndjeve shpirtin
të kanë kalue kaq afër e nuk i deshte?
Po janë të miat
askush s'i ka thurë
kur isha e vogël i kam mërmëritë
në orët e gjata dalë në natë
nën ato hije që nuk hijesojnë
nën ato yje që përpiqem me i gjetë
me gishta e fije flokësh i kam numërue
me të nesërmen i kisha zbukurue.
M'i ruej pra ato kangë
unë s'di ma se si fillojnë
por e di që ende bajnë 'lalalala'
e me tinguj të harruem
derdhë në trupin e asaj kujtese
të vrapoj me gjetë atë që s'asht ma


***
Me vallëzimin e nji violine
që i këput stinët pa dalë ai syth
filloj e ç'thur andrrat
imazhet, iluzionet,
dëshirat, dridhjen e zanit
ua heq fijet, ngjyrat
mbushun plot me atë jetë
që sytë s'dinë me e pa
mendja e jeton pa prà,
sot minus temperatura e gjakut
nesër pritet me më ra gur,
e në këtë shpejtim
kambët ngulë në tokë
s'dinë se ku e kanë qiellin
se kush e parashikon këtë kohë
dhe thur me duer të vetmueme
gjanat e vogla të ditës
frymën e thjeshtë
nadjen, drekën, fshij tonën zhurmë
ndez ato zjarre që shifen prej larg
e më digjen në prehën
dhe s'lodhem te krehi flokët
që më mbulojnë në gjumin e ftohtë
dhe andrrat mungojnë
askush s'ua shkel atë kufi
jam unë e ajo violinë
tuej ia falë hapat njena-tjetrës
tuej shkëmbye pak diell diku mbetë
rrezet, për rrezet më duhet pak dritë me ia gjetë.


***
Në nandor,
kur të jesh në nandor
mos harro që bashkë me zjermin
ngrihen edhe zemrat
dashnitë në dhjetor bahen hèj
e nji lule mezi e bajnë në pranverë.
i ftohti më ndjek edhe në verë
kur në mes të ranishteve të njerzve
unë kërkoj shpirtin si mbetje e kohnave të kalueme
si copëz e nji panorame tashma shkrue në papiruse.
Në muejt e tjerë çahen buzët
gjinjtë kullojnë gjak
e fmitë e ndalojnë kangën
janë stinë trishtimi
ngjitë për trup si veshje pa ngjyrë
Netëve të nandorit në vend të andrrave
dëgjoj zana grash
kori i tyne mbytet në klithmat e mjegullës
që tretë dëshirat
që u poqën si kshtenja
në dritën që ndizet rrugëve kur vjen errsina
kur erdhi koha jonë me ikë
pa ndezë asnji shpresë.
Në nji zarf të mbyllun
kam ruejtë puthje Mesdheu
përkëdhelje valësh deti
shtërngimin e pyjeve të thyem prej ernave
spirancën e ndryshkun
tërheqjen e kambëve të varkëtarëve
dhe zanin tand
'këtë nandor do bahet ma ngrohtë'


***
Brumi në duer me ka mbetë
në vetminë e fushës me grunë
fjetë, gjithçka ka fjetë
retë mbështjellë për natë
hana ndejtë në të veten anë
e filizat e strukun flasin nën za
'ti s'je, ti s'je
as buka s'rri në buzë kur ti s'je
as rruga nuk zgjatet në muzg kur ti s'din me kenë'.


***
Nata rri mes nesh
ti i qesh
i këndon serenatën e ambël
ajo flen shpejt, e qetë, me yje ndër flokë
e shtyn pak ma andej në shtrat
e mue më përfshin.
S'ka vend për të tre në atë vend
unë e ti e nata bashkë
e shtrihena në dysheme
ku pushon pak ai diell
e mbytena në djersë
aty asht nxehtë, uff sa nxehtë
unë tuej shqiptue emnin tand
e ti tuej ma shtërngue atë zjerm
me duer që të janë ba petale
që më shëtisin si melodi në trup
e ma pushtojnë me valë Ekuatorin tem
buzën ma len pak të lirë
hiqe atë cigare që tash të mbyt
due unë me të mbytë ty
më len deri në mushkni me të hy
ajër i flaktë jam
se për zemër s'kena nevojë
njena rreh sa për dy.
Shët! Mos e zgjo edhe pak natën
le të ngrohet për nadjen me trupat tanë
nesër due prapë luleborë
si dhuratë e atyne orëve që ditme me u dashtë.