Gilmana Bushati: Antonetë

Sa vetë i kishin zgjedhë urat e qytetit? Shumë...askush s'i kishte numërue, askush s'kishte pyetë se pse urat, ata ishin mësue me ecë dhe me vdekë mbi 'to, ishin pjesë e jetës së tyne.  Edhe ajo kishte vendosë me kenë nji nga të panumërtit...Aty te ura, me historinë e saj, me historinë e urave, të atyne ujnave që nuk dihet a dolën pasi lindi toka, apo lindën bashkë me tokën, të tana në nji, të ndërthuruna edhe me dashninë e saj për këtë vend të vogël, ah, që ma shumë ia merrte frymën se sa ndjehej e lirë, por ma mirë kështu. Kot nuk thonë që dashnia ma jetëgjatë asht ajo ma e vështira, apo s'ishte kështu? 
Antoneta ecte me sy ulë, shifte majën e këpucëve të saj dhe asgja tjetër. Dinte të tana  përmendësh, rrugët, muret, dyert, jetën, ftyrat e njerëzve. Ishte lodhë tuej i ditë, e ndoshta ma vonë, s'kishte me vonue kjo 'ma vonë', s'kishte me ditë asgja dhe kjo gja e lehtësoi, ia bani ma të shpejtë hapin. Veshë mbante pardesynë, ble shumë vite ma parë, por ai nuk dilte modet asnjiherë, ngjyrë bezhë, me nji rryp në mes; këpucët kishte ato të zakonshmet, që shkonte në punë, pa asnji formë, dukej se këpucari që i kishte shpikë i kishte ba pikërisht për njerzit si ajo, vetëm me shkue në punë, e kanjiherë me i përdorë edhe për me dalë; pantallonat e zeza i dukeshin poshtë pardesysë, dikur ishte krenue me qepjen e tyne, ishin aq të thjeshta dhe ia nxjerrnin mirë trupin, kishin belin e naltë dhe i shtërngonin pak barkun, ku ishte krijue nji copë dhjami; nën pardesy vetëm me këmishën e bardhë, atë që e donte aq shumë, se ia nxjerrte gjoksin bukur, tana shoqet ia kishin zili kur e vishte...
Në rrugët e qytetit pa zbardhë ende, ecte nji Antonetë e bukur, lye kandshëm, buzët, sytë, nuk i kishte harrue as mollëzat, pak esencë që trupi me i lëshue atë fjollë arome që edhe gjethet me kthye kryetin për me pa se kush e kishte hedhë, me flokë si valë që ngadalë ia merrte era e asaj vjeshte. Vjeshtë e keqe, me erna në tana anët, por asaj, i lëvizte vetëm nji palë floku, cepat e pardesysë dhe kambët që tashma e dinin se ku po e çonin. Pak orë ma parë kishte kenë e randë, plumb, por tash ishte aq e lehtë, aq pa asgja brenda s'kishte kenë asnjiherë dhe mendoi a thue kishte njerz ndër ato shpija gjysëm të përgjumuna që janë bosh, që e jetojnë jetën tyne bosh? Në nji anë ranën kumonat e Kishës së Madhe, pesë herë, njerzit ishin gati tuej u zgjue, ndonji ndoshta e kishte ba gati kafen turke dhe ishte tuej e pi e tuej mendue ppër ditën, për gjumin që i ishte prishë këto kohët e fundit, për hallet e tij. Ma vonë ka me u këndue 'Allahu-ekber', të tjerë njerz do i bajnë gati shtrojet, shiltet, për me iu falë Zotit të tyne, me ftyrë nga lindja. E trembi nji zhurmë, se ishte e papritun, jo se ishte e panjoftun. Nji tarabë u ngrit me forcë prej nji qoftoreje dhe i zoti i saj, ia largoi menjiherë mendjen prej Zotit, prej atij që thoshin se ishte në qiell dhe i kqyrte, i lente me jetue apo i vdiste kur donte. Zotnia ishte përgjumshëm, e nuk e vuni re Antonetën. Ai fliste me vedin, me nji bëth cigareje në qoshe të buzës. Refiku dhe dyqani i tij e vogël. Ishte njeriu dhe qoshja e parë që i përcillte ata pak punëtorë që kishte qyteti, me nji samun dhe disa qofte brenda dhe i niste për punë, kështu edhe në drekë, qofte e samuna, i shtonte edhe pak djathë, sigurisht për ata punëtorë që kishin lekë me e ble; mbasdite birra në kambë aq burra sa zinte ai vend, i vogël, i ngushtë, prej të cilit në tana vaktet e ditës dilte tym qoftesh e duhani, duhmë birre e rakie dhe muhabetet e tyne me za të naltë. Kur ishte dimën shtërngoheshin tanë brenda, kurse verës, burrat rrinin deri në pikë të nadjes tuej pi e tuej ba zhurmë, deri edhe tuej u rrahë me njeni-tjetrin. Gjithmonë kishte mendue 'a kishin gra këta burra?' Edhe ajo blente aty herë pas here, sidomos darkave dhe Refiku i shërbente me nji vështrim të premë, atij asgja nuk i lëvizte kur hynte ajo në dyqan. Asnji fjalë ma shumë se përshendetjet e zakonshme nuk shkëmbenin.
Sa mirë që ai s'e kishte vue re, prandaj vazhdoi rrugën e qetë dhe shtërngoi fort çantën e krahut, sikur po i afrohej dikujt në gjoks për me u ngrohë prej të ftohtit të idhtë të nadjes. 
Antoneta, ose ndryshe Neta, i kaloi rrugicat e lagjes tuej i shpëtue vështrimit të njerzve, edhe pse ky qytet të vetmen gja që nuk harronte ishte mos me të lanë pa të pà, të paktën shpresoi që të mos vihej re dhe mori drejtimin për nga rruga e gjanë. Kishte edhe disa minuta të mira me ecë krah ndërtesave të qytetit, pjesa ma e madhe e të cilave ishin të shëmtueme, kurse ato ma pak të shëmtueme, ishin pa pikën e shijes. Ato e tregonin prej larg varfninë e njerzve që banonin brenda tyne. Edhe pse pjesa ma e madhe e tyne ishin mundue me i zbukurue pak ata ballkone, me lule, me ngjyra, prapë ishin të shëmtueme e kjo shëmti, e cila iu mbush edhe më shëmtinë e jetës së vet, e theri fort në zemër. 
Kishte nevojë mos me mendue, por vetëm me vazhdue dhe e tërhoqi rrëshqanë shëmtimën dhe therjen e zemrës deri te ura. Vetëm nji peshkatar gjendej atje, nga koha e keqe të tjerët kishin ndejtë në shpi. Ai si ma trimi, ishte mbështjellë me celefona e çizme e xhakovento poshtë kambës së parë t'urës. Kallamin e kishte ngulë mes plasave të kambës së urës dhe nuk luente prej vendit, duhej ta kishte zanë gjumi, se edhe nji zjerm i vogël, që nxjerrte vetëm dy fije të holla tymi, dukej që kishte kohë i fikun. Neta tërhoqi ajër brenda dhe e la në gjoks dhe hodhi vështrimin nga liqeni i frymë, i marrosun për me u derdhë shpejt në lumë, sepse s'mundte me mbajtë tanë ato prumje, të ardhuna prej reshjeve të shumta. Ishte si me kenë llavë e ftohtë balte, e cila vraponte me kilometra të tana për me shkue deri në det. Dreqin, po i vinte me qa, therja e zemrës, ia kishte randue duert, kryetin që deri para pak minutash e kishte pasë aq të lehtë, flutur krejt. Prej çantës nxori dy copa të trasha e të gjata konopi. Lidhi kambët fort, me atë ny' që dinte me e ba ajo...qeshi me vedi, tanë lagjia i vinte në derë me lidhë kollaret e burrave. Ishte qeshje e hidhun, sigurisht që nynin s'e bani si për nji kollare, por nji të fortë, e të trashë. S'kishte si mos me e ndje atë shtërngim, pantallonat iu shëmtuen në atë pjesë, kambët dukeshin si pjesë tjetër trupi, i nji trupi që s'ishte i saj. Pastaj lidhi duert, me njenen dorë formoni rrethin e konopit dhe e tërhoqi fort me dhambë. Asgja s'kishte për ta ndalue, e kishte dashtë aq shumë këtë liqen e këtë lumë, sa vetëm lidhja e tyne, në nji dashni të pakohë, ishte i vetmi vend ku ajo meritonte me vdekë. I kishte tana arsyet, i kishte pasë, që prej disa vitesh, por e fundit, e kishte ndihmue me marrë vendimin. Çantën e la në dyshemen e urës, dysheme me drrasa të forta, drrasa pondi, që prej lëvizjeve të shumta ishin prishë, diku-diku kishte edhe vrima, të vogla, të mëdha; diku plasa, gërvishtje, ndonji njeri i ngeshëm kishte pasë kohë edhe me shkrue ndonji gja në to. I shkoi ndër mend që kur ishte e vogël kishte pasë frikë prej tyne, kishte mendue se kishin me e thithë dhe me zhytë n'ujë e mos me e nxjerrë ma; pastaj kur u rrit i kishte qejf, fuste kambën në to, duert, i shifte me kuriozitet dhe i pëlqente pamja e lumit prej aty...verës, kur kishte ujë pak, mund të shifeshin shumë mirë gjanat e para që jetonin nën ujë, por vetëm aty afër bregut...Tani s'i interesonte ma, la çantën dhe u hodh. 
U hodh, ashtu siç kishte mësue me u zhytë që kur kishte kenë fmi, me kambët drejtë, duke shtërngue fort trupin rreth vedit, tanë muskujt të kontraktuem, që pesha dhe fuqia e ramies ta çonte deri në fund. Ishin ba disa vite që nuk hidhej prej urës. Hera e fundit do të kishte ndoshta 25 a 26 vjeçe, s'e mbante mend mirë. Por ishte vajza ma e guximshme, e ndoshta ndër të vetmet që hidheshin prej uret, me shpatulla drejt, me kambët e drejta që ndiqnin drejtimin e shpatullave. Dikur, tanë ata që e shifshin Netën tuej u hedhë u mrekullonin me guximin, bukurinë e zhytjes, pse jo dhe me Netën vetë. Sa vajza kishin andrrue me kenë si ajo, sa djem kishin dashtë me ia kalue në zhytje, ata që s'i afroheshin asaj, rrudhnin buzët dhe ia kthenin shpatullat, vetëm mos me u ndje të sfiduem randshëm nga ajo e marrë. Po, atëherë ishte hedhë për qejf, tashti ishte hedhja në vendin që kishte dashtë, por jo ma për qejf. 
Neta e dinte që në këtë kohë, ku uji çmendej vetëm për me ikë, rrjedhat e forta, si ato në sipërfaqe, ashtu dhe ato nënujore do e merrnin menjiherë me vedi. Babë e bijë njiherë e nji kohë kishin ba gara se kush sillte gja prej nënujit, sa me thellë të merrnin diçka aq ma i zoti a e zoja ishte. E kishte fitue vetëm njiherë këtë garë, kur prej nënujit, gjashtë a shtatë metra thellë kishte arritë me gjetë nji kukull dhe me e nxjerrë përmbi ujë. Por tashma, s'kishte ma randësi thellësia e çka kishte nën të, s'ishte ma çështje kurioziteti, asaj i duhej sot nji thellësi e egër, e pamatshme me asgja. Ajo kishte zgjedhë me u hedhë afër kambës së urës, sepse kur zhytesh në ujë, rrjedha kishte tana mundësitë me të përplasë për blloqet e gurit të kambës, pikërisht ata që gjendeshin nën ujë dhe aty do ishte përplasja ma e mirë, sepse s'kishte për ta ndje vdekjen e as dhimbjen pas përplasjes. 
I kishte lidhë ato dreq kambësh e duersh, se e dinte notin që kur ishte ferishte. Nëse s'do lidhej, instikti i daljes mbi ujë, do e nxjerrte përmbi sipërfaqe, gja që nuk e donte. Iu kujtue historia e atyne dy vllazënve që përveçse ishin lidhë, kishin vue edhe gur ndër kambë, se atëherë kur u mbytën ata ishte verë dhe niveli i ujit ishte i ulët. Ata i kishin gjetë në vendin ku ishin hedhë, pa lëvizë aspak, thjeshtë të shtërnguem për njeni-tjetrin. I kishin pa peshkatarët tuej u hedhë. Ah, këta të pasionuem pas peshkut e ujit, nuk i linin njerzit vdekë për qejfin e tyne, por sa shifnin ndonji në urë, ose fillonin me i dhanë muhabet njeriut që ishte maje hekurave të urës, ose kur shifnin tuej u hedhë ndonji, hidheshin edhe ata mbas tyne, si dreqin nuk i linin të qetë. Iu kujtue se kur ishte tuej u la me t'atin, ishte hedhë nji grue, pak në moshë, se ishte me flokë të bardha krejt, me nji degërmi të bardhë që i kishte ra në shpinë, mbetë lidhë vetëm në qafë. Ishin larg prej saj me e parandalue që të mos hidhej, por sa e panen që u hodh, u zhduk edhe i ati në ujë. Notoi fort deri te zoja, e cila dukej se nuk dinte not, se humbi menjiherë nën ujë. I ati kishte ndjekë rrjedhën, kishte llogaritë shpejtësinë e lëvizjes së saj me të vetën dhe i kishte dalë para trupit të zojës. Neta kishte pasë frikë, i ati ishte zhytë disa herë, deri kur përveç kryetit të t'atit kishte pa edhe kryetin me flokë të bardha të zojës. Ajo kishte vrapue me biçikletë deri te bregu ku doli i ati me zojën. Kur kishte mbërritë, ai e kishte sjellë në nji anë zojën, e cila nuk dukej se jetonte. Ishte hera e parë që Neta shifte nji njeri të vdekun dhe filloi me bërtitë. I ati e shtyu me dorë pak ma andej, e solli gruen mbarë, ia hapi nofullat me zori, me tanë fuqinë që kishte ai burrë, i futi në gojën gishtin tregues që e përtheu si gremç dhe tuej ushtrue tanë forcën, ia nxorri jashtë gjuhën zojës, gjuhë e cila ishte përthye brenda grykës dhe ia kishte bllokue frymën. I ati, e goditi në gjoks zojën, pastaj i mbylli vrimën e hundës dhe filloi t'i jepte ajër. Aty ishin mbledhë edhe burra të tjerë, kryesisht peshkatarë dhe nja dy gra që kishin qëllue në breg tuej la do tesha. Pas shumë përpjekjesh, zoja u koll dhe e nxori tanë ujin që i kishte hy në mushkni. Kur e pa vedin mes tanë atyne burrave e grave, ktheu kryetin nga lumi, u ngrit përgjysë ndejun e ia plasi të vajit. Askush s'dinte se çka me ba. Gratë iu afruen dhe i vunen nji dorë në shpatullat e laguna, të përthyeme në formë harku. Zoja ua largoi dorën të dyjave. Nji peshkatar i vuni dorën në shpatull t'atit, 'Kolë ik, ma mirë mos të të shofin, ke për t'u mërzitë'. Neta s'kishte kuptue asgja, vetëm pa që ai peshkatari që i kishte folë t'atit mori edhe shokët e tjerë, për më e lanë vetëm zojën në vajin e saj. Babë e bijë u nisën në drejtim ku kishin lanë biçikletën tjetër dhe nuk kishin folë asnji fjalë. Tash, po tash, e kuptonte vajin e asaj grueje, s'kishte dashtë me jetue e shkreta dhe kthimi në jetë i kishte sjellë lot të hidhun. 
Kola, i ati kishte kenë nji njeri i dashuruem tanë jetën me ujnat që rrjedhin gjithandej dhe kishte kenë nji ndër notarët ma të mirë të qytetit. Nji njeri shpatull gjanë, kockëgjanë, i ashpër në ftyrë, vetullzi, hundë të madhe dhe të përthyeme në majë. Kështu e kishte njoftë të atin e vogël, por tuej u rritë, e duke e njoftë, ngadalë ngadalë, pamja e tij e ashpër në fillim, që të fuste frikën, zbutej aq shumë, ishte i butë krejt përbrenda. Ai kishte dëshirue me ia msue notin të shoqes, nanës së Antonetës, por ajo kishte frikë prej njerzve, prej fjalëve të tyne kur ta shifnin atë me kostum banjoje, s'kishte vullnet me e msue notin dhe për me iu shmagë kësaj dëshire, i thoshte Kolës se e urrente ujin dhe se kishte frikë prej tij. Gjithmonë ishin grindë të dy për këtë punë, derisa erdhën në nji moshë që kishin për plot gjana të tjera me u grindë dhe e kishin lanë në nji anë ujin. Edhe gjyshat e Antonetës nuk ia ushqenin të birit me shkue kohë e pa kohë, stinë e pa stinë me notue, e jo ma me çue edhe gruen në vendet ku ai gjente me u la. Kola kishte mbetë pa mbështetje e pa shokë në pasionin e tij të vetëm që nuk i ishte shue ende edhe pse bante nji jetë të vështirë. Në varfni kishte mjaft shoqni, por jo në pasion. Prandaj kur Antoneta filloi me qa për herë të parë në shpinë e tij, ai e ndau mendjen, se tanë çka dinte për liqenin, lumejtë, për stilet e notit, për peshkun, do ia mësonte asaj, anipse ishte vajzë. Me vite ishte grindë Kola me t'atin, me gjyshin e Netë,  vetëm pse e merrte me vedi; nuk i mësohet jeta vajzës kështu, duke e çue gjithandej; se asht marre me dalë vajzat në kostum banjoje; asht marre me u hedhë vajzat prej uret a prej shkambijve; nuk ban që vajzat me kapë peshk me kallam a me rrjetë; vetëm vajzat e kqija rriten kështu si po e rrit tande bijë; vetëm kurvat shihen pas ferrave e ndër shpella; pse po e çon vajzën në rrugë të keqe; nëse ia mson qysh tash lirinë, çka ka me u ba kur të rritet; n'qafë e paç vedin dhe jetën e atij fmije. Ajo i kishte dëgjue sa herë grindjet e tyne, i vinte keq për të atin që i duhej me ba tanë atë shamatë vetëm për të, e ama nuk ndërhynte në këto grindje, vetëm dëgjonte, kushedi se çka mendonte ajo në ato momente. Grindjet mes dy burrave të shpisë u banen të shumta, kur Anonetës filloi me iu rritë pak gjoksi, me i marrë formë trupi, me iu dukë kofshët e drejta, të nxime, tanë muskujt, që sipas gjyshit, tashma ishte ba nji objekt me u dëshirue prej tanë burrave të qytetit. Pas grindjes për gjoksin e Netës babë e bir nuk folën ma me gojë me njeni-tjetrin. Gjithësesi Kola me Netën merrnin biçikletat, rraqet e shumta dhe shkonin sa në liqen, lumë, laheshin, kapnin peshk, zhyteshin, banin gara se kush zhytej ma thellë, kush kapte gurë, rranjë a ndonji gjethe prej fundit të liqenit. Laheshin pa ardhë pranvera e deri në dimën, biles edhe në dimën gjenin ndonji ditë të mirë dhe laheshin, shpejt e shpejt e me nji zjerm ndezë në breg veç, ku ma shumë nxehej Neta se sa Kola. I nxihej buza, edhe pse i ati i thoshte mos me hy ma në ujë, ajo sa thahej prapë, fill e në ujë shkonte. Ata të dy bashkë kishin përshkue tana brigjet e lumejve. Kola kishte arritë me notue nga njeni breg i liqenit deri në anën tjetër. Anoneta e kishte shoqnue deri në gjysë rruget, pastaj s'kishte pasë ma fuqi dhe e kishte ndjekë t'atin me varkën e shokut të tij të ngushtë. I kishin lye trupat me voj që lëkura e trupi me i rezistue sa kishin mundësi qëndrimit në ujë me orë. Ai liqen ishte i pafund, i pamatë, kurrë nuk mbaronte, por i ati ia doli për me e përshkue. Ia dinte për nder atij njeriu, për mendjen, për trupin që ia kishte formue në këto ujna, por ma tepër s'kishte me çka me ia shpërblye ndjenjën e lirisë që ia kishte ushqye, me vështirësi, por i kishte hapë nji horizont që kush tjetër s'kishte me ia dhanë. Kur e njohu tanë këtë horizont, Neta filloi me kërkue me zbulue horizonte të tjera, por që shumë shpejt iu mbyllën tana rrugët për me ecë vetë dhe u mbyll në vedi. E kjo ndodhi kur njohu Afrimin. Në fakt nji i afërm i tyne ia kishte propozue si nji emën, si burrë për atë vajzë, që po kalonte të njizet e gjashte vitet dhe kishte mbetë ende në shpi. Kola kishte rrudhë buzët kur i ishte përmendë emni Afrim, por edhe duke kenë nën presionin e shoqnisë, të familjarëve, kishte pranue me ia tregue Netës këtë njeri, nëse ajo pranonte mund të ishte burri i saj i ardhshëm, nëse jo, atëherë, uffa, ai kishte me u ndje i lehtësuem. Shpresonte që e bija të mos thoshte 'po'. Por Neta, mbetë vetëm, tuej punue si shakë në fabrikën e trikotazhit me tre turne e me normë, sa e kishte pa Afrimin kishte thanë 'po'. Kola pranoi çka kishte vendosë e bija, por prapë s'i pëlqente Afrimi, që mezi e çonte të bijën me ba plazh edhe kur e çonte shkonin ndër brraka, ose në vende me pak njerëz. E kishte njoftë që në pamje, që në veprimet e para, që në lëvizjen e duerve, se kishte me ia marrë shpirtin së bijës, por prapë s'kishte thanë gja, përderisa në sytë e Netës shifte gëzim. Kur kërkonte me shkue me të bijën me u la, Neta ose edhe Afrimi nxjerrnin justifikime të shumta dhe Kola nuk i tha ma, asgja, nuk e kërkoi ma të bijën me e shoqnue. Ai kishte mbetë vetëm, edhe pse në moshë të madhe, e digjte dëshira me shkue ndër ujnat e tij, por s'kishte me ke me shkue. E shoqja, nana e Netës, kishte vdekë prej disa vitesh dhe ai s'dinte çka me ba me kohën e tij edhe peshku dukej sikur ishte mërzitë më të, se sa herë dilte me peshkue, shumë pak herë kapte peshk. Pastaj erdhi nji kohë që ata të dy, nuk i folën ma njeni-tjetrit. Kola kishte mësue diçka prej Refikut, dikur shokë të ngushtë ushtrie, i cili kishte atë qoftoren afër shpisë së Netës. I kishte besue fjalës së Refikut dhe kishte shkue e kishte kapë për fyti Afrimit dhe s'kishte për ta lëshue nëse s'do ndërhynin burra e djem të tjerë aty afër. Afrimi e kishte rrahë Netën dhe kjo kishte ngà vrap nëpër tanë lagjen e kishte shkue te shpija e shoqes së saj të ngushtë, pak dyer ma andej. Sigurisht, edhe nëse ndodh nji gja nën jastëk në këtë qytet merret vesh. Kola e kishte kërcënue Afrimin që edhe nji gërvishtje t'i ndodhte s'bijës kishte për ta vra edhe nëse do ishte në atë moshë kur burri mezi çon pantallonat e veta. Ai i kishte kërkue s'bijës të falun që kishte lanë me zgjedhë nji burrë që provon grushtat ndër gra, i kishte kërkue me e lanë atë farë burri që kishte, se nuk e meritonte, ma mirë vetëm se me nji mut mysliman. Kola nuk i duronte myslimanët fanatikë, që ai u thoshte 'muta', këtë gjuhë e përdorte gjithandej edhe në sy të miqve të tij myslimanë, të cilët qeshnin. Por Neta s'e kishte dëgjue, e Kola nuk u afrue ma me të bijën. Edhe pse nuk u afruen kështu, Neta gjente kohë dhe fshehtas si t'atit ashtu dhe të shoqit, shkonte pastronte shpinë ku kishte lè, ku jetonte vetëm nji plak i marrë si i ati, i bante ndonji gja me hangër, ia lante teshat, kujdesej për lulet. Të dy ishin të ndërgjegjshëm për këtë lloj përkujdesjeje, prandaj edhe Kola e dinte ditën kur shkonte Neta, ose kur Afrimi s'ishte në qytet, se shkonte me shërbime dhe ia linte vetëm shpinë që nadje. Dhe Neta ndjehej mirë me këtë gjuhë të heshtun me t'atin. Merrte me vedi edhe të birin, Kirin dhe rrinte me orë të tana, pushonte nga lodhjet e javës, nga mërzitjet e jetës e aty ndjehej mirë sa i përplasej për ftyrë aroma e kandshme e asaj shpije ku kishte rritë shtatin. 
Pastaj iu kujtue dita kur i kishte ardhë i ati në derë të shpisë, si asnjiherë tjetër. Sa kishte vue me fjetë Kirin, ajo hapi derën dhe përballë kishte pa atë plak, fort të mbajtun, por pak i strukun në xhaketën e vet, majë biçiklete, prej së cilës nuk u ul. I kishte thanë se nëse s'kishte me kenë ndonji ditë, duhej ta dinte se ai e kishte dashtë, se ishte përpjekë me bà e pà te fmija e vet njeriun që s'kishte pasë mundësi me kenë vetë, se edhe nëse s'do të ishte ai do kujdesej për te, diku, disi, do kujdesej. Kola kishte ikë pa u kthye njiherë. Të nesërmen e asaj dite, mori vesh që i ati i kishte dhanë fund jetës pikërisht në liqen. Kishte marrë varkën e mikut të tij, kishte shkue deri në gjysë të liqenit, ishte mbështjellë me rrjetën e peshkut dhe ishte zhytë në vendin që e donte aq fort. Edhe ai, kishte veshë teshat ma të bukura që i kishte nxjerrë prej raftit, tesha që ia kishte hekurosë pak ditë ma parë Neta. E sa shumë u fol në qytet për vdekjen e t'atit, çka nuk dëgjoi Neta, por tuej ia njoftë mirë, u mërzit, por nuk e la vedin me i plasë zemra prej idhnimit. 
Ishte hedhë tashma, ashtu siç ia kishte mësue i ati, pikjatë dhe me tanë muskujt e kontraktuem, për me shkue deri në fund, mos me mbajtë oksigjen, jo vetëm në gojë, por n'asnji pore të trupit dhe mos me levizë shumë në ujë, që mos me iu harxhue energjitë që trupi i ruen për disa minuta nën ujë, trupin e mendjen duhet me e konsiderue si pupël. Por ajo kishte ardhë me vdekë e jo me u zhytë, prandaj ishte lidhë duersh e kambësh, mos i shpëtue vendimit të saj që kishte marrë me ndërgjegje të plotë, ashtu siç kishte vue diku firmë për njeriun e vetëm për të cilin jetonte. Atëherë hapi sytë dhe uji ashtu siç ia kishte marrë flokët e gjatë, që s'e kishin ma valën e nadjes, por të laguna, tuej u tundë si fije bari, ashtu siç po përpiqej me ia heqë pardesynë, nadje me ngjyrë bezhë e tash me ngjyrë baltet, iu sul tanë forcë në sytë e saj jeshil. Pastaj hapi gojën dhe lëshoi flegrat e hundës dhe u përpoq të formonte nji virrmë, nji virrmë të fundit, virrmë grueje të lodhun, virrmë e nji njeriu që kishte ardhë deri aty me kambët e veta. Dikur në brigjet e shkretueme bërtiste, për qejf, për liri, për çlirim. Rrjedha me ngjyrë të errtë, pa asnji dritë, e mori përpara dhe e përplasi te qoshja e kambës së urës dhe trupi i saj iu duk si nji ashkël druni që uji ban çka të dojë me të. 
Mendjen ende s'ia kishte marrë uji, ajo i sillej në vitet e saj të shumtë. E ndjente se e kishte marrë plagën që kishte parashikue, e ndjente çamjen në të djathtë të ballit, gjaku nuk i rridhte, se nuk e linte uji, por patjetër aty do ishte pika ku po humbiste gjak. Pas pak minutash ma nuk e ndjeu ma as vedin, asgja, as ujin nuk po e shihte dhe as ajrin, nëse i hynte apo jo në mushkni, nuk e dinte ma nëse ishte te korridori i vdekjes, apo ende po përpëlitej me vdekë. Sigurisht që ishte e tmerrshme ajo mënyrë e të vdekunit, por ajo ashtu kishte vendosë, nuk i prishte punë gjykimi për këtë vendim. Vendimet i kishte marrë me zemër, ndonji kishte kenë edhe i gabuem, por kush mundet me ia gjykue zemrën përveçse saj. E dinte që tanë qyteti do përpëlitej me gjetë arsyet, me gjetë diçka, sado të vogël, do gërmonin në jetën e saj e tanishme dhe në atë të maparshmet dhe do fillonin me thurë tana historitë e mundshme, ku secili që e tregonte historinë ishte i sigurtë njiqind për qind në ato që kishte me thanë. Njisoj siç po përpëlitej ajo me vdekë, do përpëliteshin edhe ata deri sa vdekja e saj kishte me u harrue. Tashma ishte send, nji trup i kthyem në send, s'kishte as shpirt dhe as ndjenja që mund ta dallonin nga sendet që i silleshin si pjesë e nji skenografie që sillte lumi në ditë vjeshte. Vjeshta ishte stina ku turbulloheshin njerzit e jo ma ujnat, me shumë shina, me dhimbje kryeti, me reumatizëm, ku secili e kishte në shpi nji njeri që parashikonite me anë të dhimbjeve se kur kishte me ra shi e sa gjatë kishte me kenë ai shi. 
Krahë të fortë. Nji ndjesi shtërngimi i erdhi në mend. Ashtu të fortë i kishte i shoqi. Të fortë, që edhe nëse e shtërngonin për dashni, ajo ndjente dhimbje. Ai nuk kishte ditë njiherë me e përkëdhelë butë, s'kishte ditë me e përqafue lehtë e ambël, por fort. Ishte i marrosun pas trupit të saj dhe kur e shtërngonte, asaj i dukej si nji përpjekje me e mbytë marrinë e tij. Ai nuk e përballonte që kjo ndjenjë me i zgjatë tanë jetën. E ky shtërgim bahej ma i egër, kur Afrimi e kuptonte se asaj i afroheshin burra të tjerë, se të tjerë dëshironin ta kishin në shtrat. Ai ishte i gjatë dhe jo shumë i dobët dhe e lëshonte vetëm kur shifte në sytë e Netës frikë. S'e duronte dot idenë se Antonetën kishin me ia marrë, ma mirë e mbyste vetë. E ky shtërngim u zbut kur Kola e kishte kapë për fyti Afrimin, që kur e kishte kërcënue. Edhe pse vdiq baba i saj, ai prapë s'e shtërngonte ma, madje donte me fjetë në dhoma të ndryshme. Por s'arriti shumë kohë me fjetë vetëm. Atij i kishte ndodhë nji fatkeqësi. Ndërsa punonte si mekanik në stacionin e trenit, duke rregullue nji vagon, i ishte këputë pjesa mbajtëse e vagonit dhe e gjithë pesha e atij hekuri ia kishte zanë duert nën te. Edhe për Antonetën kishte kenë tragjedi, sepse kishte humbë duert e njeriut me të cilin mendonte me çue deri në fund jetës. Por pastaj e kishte pranue, jeta çohet deri në fund gjithësesi, me ose pa duer. Doktorët për me i shpëtue tanë trupin, atij i kishin këputë duert, nga bërryli e poshtë. Afrimi s'arriti me dalë ma prej kësaj ngjarjeje, nuk duronte dot kujdesin e tepërt të Netës, nuk e duronte tanë atë dashni, që papritë asaj i ishte shfaqë dhe e tregonte në çdo kohë. Ajo ndoshta s'e kishte kuptue që përkujdesja e tepërt, deri ato detaje që edhe nji njeri pa duer mund t'i bante, pra kjo përkujdesje filloi me e randue. Vuejtja ma e madhe e tij ishte kur ishin në shtrat...s'mundej me e shtërngue trupin e saj, s'mundej me e pushtue nji femën, s'mundej me kenë ai pushtuesi i saj, por tashma ishte ajo që e pushtonte. Atëherë ai filloi me qa. Qante burri dhe Neta e linte përgjysëm dashninë. Ajo e kishte ndihmue në tana aktet e dashnisë, s'e kishte lanë me u ndje keq. Ai nuk i kishte shijue, ndjehej i fyem dhe qante. Para Netës ai ishte nji cung, nji leckë. Atij kështu i dukej, ndoshta, ngaqë Antoneta po i dukej ma e dashtun se ma përpara. Prandaj, mos me e pa ma vedin tuej qa, nji ditë ai kishte vendosë me ikë. I kishte lanë nji letër Antonetës 'mos më kërko' dhe ishte zhdukë, ishte tretë. Edhe atëherë ishte nadje, si sot, që e kishte lexue atë letër. Por ajo e kishte kërkue, dy, tre, katër vite. E kishte kërkue për hatër të djalit që po rritej, i cili kishte nevojën me u rritë me babë e jo me kushërinj, e kishte kërkue për vedi, ishte nji grue që e kishte dashtë atë njeri, edhe pse me te kishte kenë i egër, kanjiherë i padurueshëm, fanatik, por pas aksidentit ajo e kishte kuptue se atë njeri vetëm dashnia dhe afria mund ta shpëtonte nga pikëllimi. Afrimi nuk iu shfaq ma para syve dhe ajo nuk e dinte ma nëse ishte gjallë apo jo. Kishte pyetë familjarët e tij, por të tanë i kishin thanë që s'dinin gja për fatin e tij dhe për këtë zhdukje të tij fajësonin pikërisht Netën, të cilën e kishin nxjerrë jashtë dhe nuk e pranuen ma në derën e tyne.  
Ndjeu disa fije të gjata që po i silleshin nëpër trup. E kishin mbërthye e po e vrisnin ma shumë se shtërngimi i konopëve. Patjetër duhet të ishin bimët e lumit, që rriteshin frikshëm në të tana stinët. Njikohësisht me notin i ati ia kishte mësue se si me i shpëtue kapjes së tyne. Ato ishin bimë, kanjiherë që të thithnin, e nganjiherë që të ngatërroheshin për kambë, nëpër trup e kurrë s'mundeshe me u zgidhë prej tyne, nëse s'ua dije hilet. Kur kishte bimë, të cilat të kapeshin për kambë, dukej se të tërhiqnin poshtë, por mjaftonte që të zhyteshe pak e të zgjidheshe ose edhe t'i këpusje pa të kapë paniku që kishin me të mbajtë aty. Mbi ta mund të notoje krejt kollaj, lehtë. E dinte që ishin mister i frikshëm lulet e bimët e mëdha, me kërcej të fortë, që nxirrnin kryet mbi ujë, e kushedi çka fshinin poshtë. Edhe ajo kishte pasë frikë kur kishte kenë e vogël, por ma vonë e shijonte aq shumë zhytjen mes atyne barishteve, si me kenë nji pyll i vogël nën ujë. I kujtohej se sa të rinj ishin mbytë ndër to, vetëm se i kishte kapë frika. Frika sjell vdekjen ma të tmerrshme, sepse asht vdekje jo prej ndonji shkaku natyror, por nga pafuqia e njeriut me ia dalë ballë situatave ku gjendej. 
As kur jetonte atje nalt s'iu ndanen fijet. Vitet i ishin lodhë në atë trup tuej punue me normë e turne në fabrikën e trikotazhit. Atje në repartin ku mbusheshin masurët me fije pambuku, me fije të buta pambuku, me ato fije që ma vonë baheshin bluza, e veshje të buta, aq shumë të kërkueme nga njerzit. Atje i shkoi gati tanë jeta sa kishte kenë gjallë. Në nji zhurmë makinerish me të njëjtin ritëm përditë, pa ndalesë, me vrapimin e të tana grave me punue shpejt, me u kujdesë mos me u ngatërrue fijet, me i ndërrue shpejt masurët e mbushun me të tjerë, me i hedhë të mbushunit ndër thasë, që në fund të orarit të punës peshoheshin për me e pà nëse ia kishin dalë me krye normën. Tani edhe nëse do kishte dëshirë me qa, s'kishte kuptim as dëshira dhe as lotët, se atje në kujtime pa djalin e vet, Kirin. E merrte shpesh me vedi, sidomos kur ishte turni i dytë, që natën mos me u kthye vetëm në shpi, e kryesisht verës, se netët e dimnit ishin të thata e të ftohta për atë fmi. E çoi nëpër mend trupin e tij të vogël, të imët, me sy që i lëviznin sa andej këndej, nën ritmin e makinës, krejt i vëmendshëm dhe i gatshëm me e ndihmue, kur mbaronte ndonji masurë ai e ndërronte, sigurisht deri te naltësia e trupit të tij. E në ora dhjetë e gjysëm të darkës, ndërsa ajo bante gati makinerinë për nesër, ai, aq i vogël, i pafuqishëm, tërhiqte njenin thas për me e çue te peshorja e repartit. Sa i gëzuem ishte kur ia dilte me e ngjitë thasin mbi peshore, i ndriçonte ftyra që e kishte ndihmue t'amën. Ma shumë se asgja për atë kohë, i kujtoheshin flokët e tij, të zinj fort, të shkurtë e tepër të egër, pantallonat e shkurta dhe nji palë kambë si shkopinj, sandalet e llastikut pa ndonji ngjyrë dhe buzëqeshja e pafajshme e nji fmije që po mësonte se sa vështirë ishte me jetue në jetë. 
Kur kishte humbë duert i shoqi, ajo merrej ma shumë me të birin. Sigurisht që fshetas Afrimit, ia mësoi notin. Shkonin bashkë me biçikleta, herë të rregullueme e herë të prishuna e laheshin në vendet që ajo i dinte. Nxinin lëkurën dhe ktheshin në shpi nga darka. Magjia e këtyne ditëve të kalueme mirë, me nji shok të vogël, prishej në darkë nga i shoqi, që e kuptonte se ku kishin kenë. Por gjithësesi asnjiherë nuk kishte lanë pa i ba qejfin. Kur Afrimi iku nga shpija, ata të dy shkonin ma shpesh me notue. Ia mësoi valsin e tangon me nji radio të vogël vendosë në prag të dritares së kuzhinës, për me kapë valë të stacioneve të hueja, ku gjente muzikë të këtyne vallëzimeve. Ishte lodhë pak me tangon se Kirit nuk i pëlqente, por për me ia mësue ma shumë e detyroi se sa e mësoi me qejf. Por kur ishte rritë, atëherë kur ishte ba gati burrë, ai kishte falenderue me dy duer në qafë. Me kërcimet që dinte prej saj, ia kishte dalë me kenë në qendër të vajzave që njifte. Në sytë e saj vetëm ai dinte me kërcye në këtë botë të vogël. I biri i kishte premtue asaj shumë gjana, kur ishte i ati në shpi, ia bante premtimet në vesh, pastaj kur ai u zhduk, ai ia bante premtimet me za të naltë. Antoneta s'ia donte asnji premtim të tij, se i njifte burrat, ishte rritë në botën e tyne. Si tana gratë, ajo kishte kenë njeriu i dytë; gjaja e dytë; pjesa tjetër...edhe pse e kishte edukue të birin krejt ndryshe, prapë e dinte, kjo shoqni ia merrte frymën luleve që i rriste në oborr e jo ma njerzve, prandaj lulet ma të bukura e dashnia për njerzit e bukur kishin mbetë në kangët e qytetit, që pjesa me e madhe ishin vaje për humbjet se sa për ndonji fitore a shpresë për me fitue. Pavarësisht se ishin ashtu kangët, ajo i këndonte me shumë qejf, shkrihej me to. 
Ndoshta kishte kalue në botën tjetër, ndoshta kështu ishte, po dëgjonte diku tinguj muzike, apo ishin tingujt e rrugës për në dreq? 
Pikërisht pas disa tingujve të muzikës, pas disa kangëve, ku ajo kishte pasë mundësi me këndue vetëm kangën 'Oh, edhe baba po m’bërtet-e/kurrë prej teje s’kam oh të ndamë/Oh, ndër du’r tueja du’ me vdekë/Syt’ e tu moj du’ me më kja....Netës i ishin këputë shpresat se kjo botë kishte me kenë dikur e bukur. Kishte kenë në nji darkë me disa shoqe. Atje tuej hangër e tuej këndue me za të naltë, ishte ndje mirë, pas shumë kohësh ishte ndje mirë. Kishte kenë Kiri që e kishte shtye me shkue te ajo darkë. E në tanë atë zhurmë e tinguj muzike, s'e kishte dëgjue telefonin tuej i ra, disa herë. Kur kishte marrë me shkue në shpi, darkë vonë, ndërsa ishte në makinën me njenen prej shoqeve, Neta kishte pa thirrjet e humbuna në telefonin e vet dhe e kishte kapë paniku. E kishte thirrë në telefon e dashura e t'birit, Lila. E mori menjiherë, telefoni binte, por kush nuk përgjigjej. U ba si e çmendun. Ishte përpjekë me i telefonue Kirit, por e kishte të mbyllun. I kishte kërkue shoqes me shpejtue pak se diçka duhej t'i kishte ndodhë me patjetër të birit. E dashura e tij rrallë herë e merrte në telefon. Kishin dy vjet të lidhun dhe i biri nuk donte me u martue me të, s'e donte martesën, donte me e mbajtë kështu, të dashtun, me jetue bashkë në nji apartament. Por s'ishte ba ende me dalë në nji apartament të tynin, sepse s'kishte shumë punë dhe i mungonin të ardhunat për me e fillue këtë jetë, që ishte andrra e tij. Antoneta i kishte thanë disa herë që kishte me e ndihmue ajo me lekë, sa për fillim, thjeshtë ta konsideronte si nji borxh të vogël, sepse jo se kishte shumë, por gjithësesi sa me i ndejtë në krah të birit, kishte. 
Mbërriti në shpi e me nji frymë hapi derën e oborrit, pastaj vrap nëpër shkallë, askush s'ndjehej në shpi, asgja s'kishte lëvizë. Dukej se Kiri s'kishte kenë në shpi, gjithçka ishte ashtu siç e kishte lanë. Kishte mbetë në mes të kuzhinës me krahë të thamë, nuk dinte çka me ba ma. Mendoi me marrë në telefon shoqen e ngushtë, Sandrën, për me e pyetë, por sa deshti me e marrë, e mori sërish Lila. Po qante, i merrej fryma, diku mes lotëve të saj dëgjoi se Kirit i kishte ra papritë të fikët në mes të rrugës, e kishin çue në spital dhe atje mjekët e kishin marrë nën kujdes, por nuk reagonte, s'jepte shenja jete, përveç faktit që merrte frymë dhe për atë e ndihmonte aparati që i kishin vue ne gojë. Netës iu thanën menjiherë lotët që i kishte në grykë. Kishte thirrë në telefon Sandrën, shoqen e ngushtë, për me e çue me makinë e saj në spital. Te korridori i spitalit, te urgjenca kishte gjetë Lilën dhe shokun e tyne të ngushtë. Kushedi sa kishte qa ajo vajzë e re, se ishte shprishë në ftyrë dhe i ishin frye edhe sytë. Sa ishin pa në sy dy gratë, që i lidhte i njëjti njeri, ajo, ma e reja, i mbeti në krahë dhe gulçonte tuej qa. Iu kujtue vedi kur qante korridoreve të spitaleve për të shoqin, njisoj si kjo këtu. E rroku fort Lilën, pastaj ia la Sandrës me u marrë me te. Edhe shoku i ngushtë i djalit, kishte qa, i dukeshin vijat e lotëve përgjatë faqeve. Si dreqin në këtë botë i kishin qëllue me ndejtë afër e me dashtë burra që qanin, sa të bukur baheshin kur qanin, sa fmi, sa të dashtun, sa të ambël, sa të trishtë, sa të dhimbshëm. E përqafoi fort edhe shokun e ngushtë e të birit, që menjiherë iu shkreh në lotë në shpatull të Netës. Nuk kishte kohë me ndejtë me e përkëdhelë këtë fmi, sepse nuk e dinte nëse e kishte gjallë djalin e vet. Iu drejtue dhomës së mjekëve, ku u prezantue si e ama e djalit që kishin sjellë në urgjencë. 
Aty u përball me nji doktor, i cili sa e pa në derë dhe u ndeshën me shikime, të dy për arsye të ndryshme, u ngrit menjiherë në kambë, e prej dorës i ranën tanë letrat që kishte në dorë, të cilat kur u ul me i marrë i ranen gjysylykët prej syve, stilolapsat prej xhepit dhe stetoskopi prej qafet. Kur ishte ngritë, Neta kishte pa përtej gjysylykëve të tij të trasha, sy të trishtë, ose atë ditë tanë i dukeshin ashtu. Doktori, pasi u pëpoq me vue rregull në flokët pa pikën e modelit, i kishte ba shumë pyetje, përgjigjet e së cilave i shënonte në dosje, pyetje për shëndetin, nëse kishte pasë probleme ma përpara, çfarë sëmundjesh kishte kalue, etj etj. Ajo ishte përgjigjë shkurt, me shpjegime të detajueme. 
Dy javë ma përpara Kirit i kishin fillue dhimbjet e kryetit, të cilat i qetsoheshin pasi pinte ndonji qetsues. Por me kalimin e ditëve Kiri pinte me grushta qetsuesat, por shumë pak qetsohej. Ishte vizitue në ambulancën e lagjes dhe doktoresha i kishte dhanë qetsuesa të tjerë dhe nji rekomandim me ba analiza gjaku dhe urine. Analizat, sipas laboratorit, i kishin dalë krejt mirë, por dhimbja e kryetit nuk ishte qetsue shumë, kishte fillue me iu rëndue, ndërsa në trup i kishin dalë do shenja afër gjunit dhe te gishtat e kambëve. Si plagë të vogla, edhe pse nuk kujtonte se ishte vra kund, që kur ia kishte shtypë me gisht, nuk asht se kishin ndryshue shumë ngjyrë lëkura përreth. Pastaj kishte fillue mos me durue dritën. Dy javë ma parë kishte dalë vetëm me syze të zeza dielli me durue dritën, por ma vonë s'e kishte durue dritën as në shpi. I mbyllte si i çmendun tana dritaret, tana perdet dhe pastaj fshihej nën mbulesat e shtratit. Nuk ishte ankue asnjiherë asaj, por Lila i kishte thanë Netës, që nji natë ai kishte qa fort prej dhimbjeve të forta të kryetit, e ma pas kishte vjellë tanë çka kishte hangër. Doktoresha e lagjes, i kishte thanë me e çue në kryeqytet se atje kishte specialistë. Tani ata thjeshtë ishin tuej pritë ditën kur kishin lanë takimin në nji klinikë private. Doktori i kishte shënue tana në dosje. I tha, që po prisnin me ardhë analizat e gjakut, urinës dhe priste përgjigjen e nji ekoje kryetit që ia kishin ba, pak minuta para se mbërritë ajo. Ai nuk ishte ngutë me i thanë shumë gjana përnjiherë Netës, por i tha, që gjendjen e Kirit po e mbanin të stabilizueme, kryesisht me ushqim, me anë të serumeve, por mjekime ende s'i kishin fillue deri sa të gjenin diagnozën. Neta kishte kërkue me pa Kirin dhe doktori e kishte shoqnue dhomaku kishin shtrue Kirin. Aty e vetmja gja që kishte dëgjue kishte kenë nji 'pip-pip-pip', i shkurtë, me ritme të njëjta dhe asgja tjetër. E njihte mirë atë sinjal. Ajo e kishte përballue prekjen me dorë ftyrën e vdekun të nanës; verdh dyll, ajo ia kishte mbyllë sytë pikërisht në nji dhomë të tillë spitali, ku sinjali i aparatit të zemrës kishte ba 'piiiiiiiiiiiiiip'. Kishte përkëdhelë edhe ftyrën e vdekun të t'atit. Ftyra e tij nuk kishte kenë e verdhë, gati po nxihej, se shokut të tij të ngushtë ishin dashtë dy ditë me e gjetë trupin e tij, e gjysë ditet tjetër me e nxjerrë prej ujit. Netës i kishin thanë mos me e hapë me e pa, por ajo s'kishte me e lanë babën pa u largue me nji puthje të fundit. Por pamja që kishte përpara ishte ma e randë se ngjyrat e vdekunve të dy prindërve. Vetëm se aparati i zemrës bante 'pip-pip-pip', ajo nuk e kishte dhanë vedin, por i ishte afrue Kirit dhe i kishte puthë dorën, pikërisht afër damarit ku infiermeret e kishin shpue për me i vendosë agen dhe me e ushqye artificialisht me jetë. Në tanë këtë skenë, s'e kishte ndje dorën e doktorit që i rrinte në shpatull, dorë që e kishte ndihmue edhe me u drejtue pak, se shpina nuk po i përgjigjej me u ngritë prej përkuljes që kishte ba pak ma përpara. Pastaj doli bashkë me të në korridor dhe u drejtue nga shoqja e ngushtë, e cila po rrinte mes dy të rinjve. I kishte kërkue Lilës dhe shokut të ngushtë të Kirit, që të shkonin në shpi me pushue e me ardhë të nesërmen nadje, se deri atëherë mund të mos kishin asnji përgjigje. Asnjeni nuk kishte pranue, i thanën me krye 'jo', dhe ajo nuk e zgjati, thjeshtë i kërkoi shokut të djalit të shkonte t'i blinte kafe për të tanë, ndërsa Sandra kishte me u marrë me doktorin, se çka kishin me ble si mjekime për Kirin si dhe me shkue me i marrë në shpi nji batanije, çarçafë, dukej se kishte me kenë e gjatë ndejtja aty. 
Pastaj ishte ulë në stolin e spitalit dhe kishte ba nji 'ufffff' të madhe e të gjatë. Deri tash Kiri kishte kenë për te si ajo pika e vogël e ndriçme e tunelit t'errtë të jetës, dritë e cila të mban gjallë, sepse njeriu mendon, se po, ka dritë diku. E kishte përdorë djalin si pikë ku me i drejtue kambët, si pikë ku shifte tanë botën, e tanë kjo gja ishte shembë në pak minuta dhe ajo e pa vedin në tunelin e zi, vetëm me nji trup para, të shtrimë në shtratin e nji spitali që s'jepte shenja se kishte me u ndezë, vetëm lëshonte sinjale zanore, 'pip-pip-pip'. Pastaj, i kishte ardhë në mend jeta e saj e kalueme në spitale dhe në atë qytet, numri i të shëruemëve ishte i vogël në numër në krahasim me numrin e të dashtunëve të tyne që sëmureshin nga sorrollatja në to. Ishin helm ata dreq spitalesh, helm për të shëndoshtit. E kjo situatë, ma shumë se askënd tjetër, i vdiste gratë, ia merrte gjysmën e shpirtit, atë gjysmë që kurrë s'kishin me e gjetë, se gjithmonë kishin me dalë të lodhuna prej spitaleve, kishin me dalë me nji barrë kujtimesh të randa, që sado kishin me ia fshehë vedit e jetës, dikur disi kishin me iu kujtue. Ajo e kishte humbë këtë gjysmë kur kishte pasë të shoqin në spitale, sa te njeni repart në tjetrin, i kishte mbetë gjysma tjetër, që dukej se po fikej. Nuk kishte ditë se  çka me ba, çka me thanë, çka mos me mendue, por vetëm ishte kthye nga Lila dhe, ah, sa shumë e deshti atë vajzë në atë moment, si me kenë fmija e vet. Kishte zgjatë dorën dhe ia kishte rregullue flokët Lilës, të cilat ishin hapërda në tanë shpinën, i kishin ra në sy, disa fije floku i kishin hy në gojë. E kishte puthi lehtë në faqe. Kur kishte kenë me të shoqin ndër spitale, kishin harrue me e puthë në faqe, askush s'ishte kujtue se kishte nevojë për atë ngrohtësi që të sjellë qoftë dhe ky veprim i vogël. 
Dhe për Netën kishte fillue që prej 'a'-së, kalvari i gjatë i spitaleve; i ilaçeve të blemë nën dorë e mbi dorë; i analizave me lekë në dorë; me ftyrën e rrudhun e ndonji doktori turni që nganjiherë s'ishte i kënaqun me bakshishin e dhanun; me nji pjesë të infermirëve që shkonin tuej u tundë sa në njenin krah e në të tjetrin dhe i shërbenin të sëmurit thuajse po i shërbenim për lëmoshë dhe ato që s'ishin të kënaqun me ngjyrën e lekut futë në xhepin e bluzës së bardhë, ia banin keq shërbimet Kirit. Pastaj ishin pastrueset, pastaj laboratori, ekoja e dytë,  pastaj nji skaner i vështirë, analiza në shtyllën kurrizore, ku i morën pak palcë për me ia gjetë arsyen e komës, diku pa lekë e shumë kund me shumë lekë. Ajo kishte nxjerrë prej kutisë së saj, nji kuti e vjetër teneqeje, kujtim ushtrie prej Kolës, aty ku bante arturinat, që i kishte heqë me kohë prej qafet, prej duerve e veshëve, aty ku mbante dhe nji poezi që ia pat shkrue i shoqi dikur, sapo ishin fejue, pikërisht aty mbante edhe shumën e lekëve që e kishte nda veç vetëm për Kirin. I kishte lanë aty, se sa Kiri t'i thoshte se kishte nevojë, do ia jepte menjiherë. Tash po ia harxhonte për me i dhanë të birit taman nji jetë të re. Apo jo?
E kishte fillue me përdhunë jetën në spital, ku korridoret e dhomat e spitalit ishin të zymta,  me ndriçim të vorfën, me duhmën e banjove që shpërndahej gjithandej; me duhmë cigareje, edhe pse ishte e shënueme që ndalohej duhani; me minjtë që shkonin e vinin sa në nji vrimë në tjetrën, me shitësit e shumtë që hynin përditë e përnatë me të shitë diçka, byrekë, këpucë, çarçafa, pandolines për të mëdhenj e të rritun, loto sporti; me njerz që flenin nëpër korridore, te kambtë e shtratit të të sëmurëve, nëpër çimento, veç me nji batanije shtrue e mbulue, ishin të afërmit e të dashtunëve që e kishin shpinë larg, apo s'mund ta linin të sëmurin nji moment vetëm; me tasat me ushqime, me shishet me ujë që herë ia sillte Sandra, herë Lila kur shkonte në shpi, e herë i merrte ajo vetë, kur shkonte sa me u ndërrue apo me marrë ndonji lek te vendi i saj i fshehtë. Edhe ata të shkretë ishin tuej i mbarue, se spitali nuk i kishte asgja që i duhej nji të sëmuri. I blinte që nga aget, shishet e sërumit, ilaçet që i thoshin doktorët, deri edhe dizinfektantët. Në këtë panoramë që i kishte ndjellë vdekjen, shumë afër, vetëm nji njeri sillej mirë me të, doktori që i kishte dhanë lajmin natën e parë, kur Kiri ishte shtrue në urgjencë. Ishte e vetmja ftyrë që shprehte prej larg nji farë përkujdesjeje. Ai s'i merrte asnjiherë lekë edhe pse ajo s'donte të rrinte në borxh me njeri, qoftë ky edhe nji doktor që kur e shifte në sy, i dukej sikur shifte shpresë që Kiri të dilte nga ajo gjendje. 
Ishte ai që i tha që i biri kishte nji meningjit të avancuem dhe se gjysmën e kokës e kishte me infeksion, infeksion i cili kishte prekë pjesën ma të randësishme të trunit, prandaj s'po i përgjigjej mjekimit fillestar që kishin nisë dhe për fat të keq infeksioni që kur ishte shfaqë e deri në ato momente që ishte shtrue Kiri, kishte përparue me shpejtësi të madhe. I kishte thanë, që pas nji konsulte me doktorët e tjerë, kishte kundërshtue që infeksioni të luftohej vetëm me Imipemen, se bakteria që kishte shkaktue këtë gjendje të randë të Kirit, deri në koma ishte streptokoku, i cili nuk ishte zbutë edhe pas injektimit të këtij antibiotiku dhe se dukej që infeksioni të rezistonte. Doktori i kishte thanë që analizat e gjakut që kishte ba para se me u shtrue në spital patjetër duhet të kishin tregue numrin jo normal të rruazave të bardha dhe të kuqe në gjak, por duket që kishte pasë nji pakujdesi, se nëse do ishte kapë në kohë, infeksioni s'do ishte në këtë gjendje. Doktori i kishte thanë se nuk ishte momenti me fajësue kënd, por me ecë përpara me mjekim. Ndërsa i fliste Netës, doktori i kishte vue dorën te dora e saj, për t'i thanë vetëm se përparimi i shpejtë i bakteries mund të kishte pasoja të randa për pacientin, ai i kishte folë për shëndetin mendor, por Neta e kuptonte që Kiri kishte rrezik edhe për jetën. Ajo ishte tmerrue prej lajmit që kishe marrë dhe e kishte tërheqë menjiherë dorën nga dora e doktorit. Doktori i foli për Kirin, që duke qenë pak i fuqishëm me trup, duhej t'ia dilte, por kishte nevojën e saj për me kërkue ndryshimin e kurës. Në konsulta të vazhdueshme, kishte kërkue që ta fusnin në mjekim intensiv me njenin prej antibiotikëve, Cefotaksinë, Ceftriakson ose Vankomicinë, ishte e mundun me përdorë edhe kombinimin e dy prej tyneve së bashku. Ai mendonte se vetëm kështu mund të luftohej infeksioni, që Kiri të zgjohej dhe të mos kishte pasoja të mavonshme. 
Neta nuk e kishte kuptue deri në fund se çka i kishte thanë doktori. Sepse ia përzieu emnat e ilaçeve edhe me lajm ma të randë. I kishte thanë, që duhej me u ba gati se ndoshta Kiri mund të kishte probleme me imunitetin, probleme që nuk trajtoheshin në asnji spital apo klinikë private në vend, përveçse jashtë shteti. Dhe Neta kishte mendue menjiherë se asnji pasuni e saj nuk kushtonte aq shumë sa me e çue Kirin jashtë për kurim; kishte mendue se ishte e tmerrshme me i vdekë djali para duersh se ajo s'kishte lekë për me e kurue jashtë shtetit dhe u fik kur kujtoi se kushedi sa fmi, të rinj, por ç'randësi kanë këto, sa njerz kishin vdekë vetëm prej pamundësisë e mos pagimit të shërimit të tyne. 'Pip-pip-pip', sinjali, ishte ai sinjali që e solli në mendje, ajo kishte besim te ftyra e atij doktori, kishte besim te ato që thoshte edhe pse nuk i kuptonte, prandaj nuk e kishte zgjatë ma shumë. Kishte kërkue me kambëngulje doktorëve ndërrimin e mjekimit dhe se ishte e gatshme me firmosë çdo dokument që mbante përgjegjësi për jetën e të birit. Mjekët hapën sytë dhe sigurisht i mbajtën anën kolegut të tyne, sepse e dinin se nga kishte ardhë ai ndryshim kure, por respektuan vullnetin e grues që kishin përballë, edhe pse ia argumentuen në mënyrat e tyne, madje njeni prej tyne i tha në sy, se kur u ba nji copë grue me urdhnue mjekimin, por Neta s'kishte lëvizë prej të sajës. 
Kishte fillue mjekimi me antibiotikët e tjerë, ndërkohë që iknin ditët dhe Kiri ende s'po përgjigjej, veç 'pip-pip-pip', nji zhurmë që sa orë kalonin aq shumë ishte tuej e çmendë. Dy gratë, Neta dhe Lila kujdeseshin për pastërtinë e dhomës, në çdo detaj. Mjeku i kishte thanë që Kiri s'duhej të sëmurej nga asgja tjetër ndërkohë, sepse kishe frikë se bakteri do fshihej pas gjanave të dytësore dhe do vazhdonte ta dëmtonte ende në krye Kirin. Pastaj kishte fillue temperatura. Herë e pranueshme, e ma vonë e naltë. Nuk i ulej me asgja dhe këtë zhvillim, që doktori e priste në fakt, s'ishte aspak i lehtë për gratë. Të dyja ishin përpjekë me ia ulë temperaturën me kompresa, me ujë të freskët, me çarçafët që ia lagnin dhe ia vendosnin Kirit në tanë trupin, por ajo bante të vetën. Kishte shkue deri 40 gradë temperatura, pastaj 41, e kishin bombardue me qetsuesa dhe ajo mute  ulej deri në 38 e pas dy orësh prapë shkonte mbi 40. Neta po plaste, mbijetonte si robot, vrap gjithandej, herë me sigurue çarçafë të lamë e të sterilizuem, me i kërkue infermierët në tanë repartet për me i pyetë për temperaturën, ose me i kërkue me shkue shpejt se temperatura s'ulej, ose me vendosë antibiotikun, që ndërrohej katër herë në ditë, me nga dy orë zgjatjeje secili. Por infiermeret ishin mësue me dhimbjen e të tjerëve dhe s'i bante përshtypje alarmimi i Netës apo i Lilës. Nuk e shpejtonin hapin dreqi e hangërt, ecnin ngadalë, ndërsa Neta ishte gati me i kapë për bluzë për me i çue shpejt te Kiri. Ato shihnin nivelet jetësore të Kirit, zemrën, tensionin, temperatura ishte e fundit...Aman, s'kishte besue në atë mut Zoti, por sot kishte nevojë për nji të superfuqishëm për me e ndihmue e me ia heqë atë vdekje prej duersh, vdekje që i afrohej gjithnji e ma afër, çdo sekondë që kalonte, i dukej se e kishte pas dere. Doktori, që tashma e kishte marrë Kirin tanë nën kujdesin e tij, ia kishte dhanë numrin e telefonit Netës dhe i kishte thanë me e marrë në telefon për çdo gja, në çdo orë të ditës a të natës, nëse nuk ishte në punë. Por, a mund t'ia shpëtonte jetën nji telefonatë nji doktori, sado i mirë të ishte ai. Pastaj erdhi nji natë, madje mesnatë, ora dy e nadjes, kur Lila, e cila kishte radhën me i ndejtë mbi krye Kirit, ajo e kishte zgjue nga gjumi, ishte mbështetë pak te karrigia në fund të kambëve të shtratit të Kirit. Lila ishte e tmerrueme. 'Netë pashë njat Zot, po i ftohen kambët, po ftohet Kiri Netë, çou prej gjumit'. Neta ishte ngritë po aq e tmerrueme sa ishte Lila. Ia kishte prekë kambët Kirit, ato kambë që kërcenin aq bukur ishin akull, akull i kishte edhe duert, tmerr akull, s'ishte la asnjiherë në ujna aq të ftohta sa e kishte trupin Kiri. Ishte dridhë nga i ftohti. I kishte kërkue Lilës me shkue vrap me gjetë e me sjellë infermieren e turnit, që kushedi në çfarë dhomet ishte shtri pak për me pushue. I kishte matë temperaturën, ishte 34 e gjysë gradë, nuk i besoi syve, ia mati edhe njiherë, prapë aq. E vetmja gja që i kishte shkue ndër mend, duke pa që Lila po vonohej, ishte me e marrë në telefon doktorin. Ai kishte vonue me e hapë, por kur e hapi, ajo shpërtheu, 'e kam vdekë Kirin doktor, me duert e mia e kam vdekë, po i ulet temperatura e trupit, si nuk më merr ai Zot'. Nga ana tjetër, doktori e kishte kuptue menjiherë situatën dhe i tha se po nisej në spital, por deri sa të vinte ai, rruga i bante njezet minuta me makinë, duhej me e nxehë me patjetër, me çka të gjenin. Neta e kishte lëshue telefonin në tokë, ndërkohë hyni Lila që po qante, nuk e kishte gjetë infiermeren e leshit. Neta aty në kambë e ngrime i tha se çka i kishte thanë doktori, Lila e pa krejt e habitun, e tmerrueme. Atëherë ajo vajzë e re nuk kishte vonue shumë, por ishte zhveshë e tana, mbeti vetëm në mbathje e sytjena dhe iu shtri Kirit afër, e përfshiu aq sa kishte mundësi ajo trup vogël. Netës i kishin shpëtue lotët, për herë të parë në tanë këto kohë që ishin në spital ajo kishte qa, pa za, por kishte qa, e ndërkohë që qante, mori nji shishe plastike që gjeti aty, vrapoi me gjetë ujë të nxehtë. Në spital sigurisht nuk kishte për të gjetë ujë të nxehtë, ishte e kotë me kërkue. Ishte orë mesnate dhe në atë qytet njerzit mbylleshin herët në shpi, por ajo po e humbte djalin, e kështu nuk arsyetoi asgja dhe doli jashtë me vrap të marrë. Kishte kërcitë në derën e parë të oborrit që i kishin pa sytë, menjiherë pas derës së hyrjes së spitalit. Mezi ia kishin hapën. I kishte dalë nji burrë me mustakë, që fërkonte sytë dhe po shante ndër dhambë se po e shqetsonin. E kishte pa në sy atë burrë dhe me zanin tanë vaj i tha, 'zotni po më vdes djali, më duhet vetëm pak, sa pak ujë i nxehtë, po më ftohet djali zotni, më ndihmo me pak ujë, po të lutem si motra jote'. Burri kishte mbetë dhe nuk e zgjati shumë, por i kishte marrë shishen bosh grues së huej dhe vrapoi brenda. Neta ishte rrëzue aty afër disa vazo lulesh, lule që duket se kishin fjetë në atë orë, nuk lëshonin asnji erë. Ishte e pazoja me mendue, ishte e pazoja me marrë frymë, i dukej se njimijë duer e kishin shtërngue fytin, zemrën, i dukej se mijëra shigjeta të nxehta po ia përshkonin sytë. Kështu ndoshta duhej me i ardhë vdekja asaj grueje. Burri s'kishte vonue dhe ia kishte sjellë tre shishe, jo vetëm atë të Netës. E kishte ndihmue të ngrihej nga pragu i derës dhe i tha 'të ndihmoftë Zoti moj zojë, ta shpëtoftë djalin ai që asht në qiell'. Nuk kishte kenë e zoja me i thanë faleminders, por i ktheu shpatullat dhe vrapoi sërish në spital te dhoma e Kirit. Lila ishte prapë e shtrime afër Kirit, të cilit ia fërkonte shpatullat, krahët, ballin, sytë, flokët dhe qante. Neta i kishte fshi lotët e veta dhe ia vendosi shishet e nxehta të birit, njenen te kambët dhe dy të tjera afër brinjëve dhe u ul në gjunjë. Dikur kishte hy doktori, pas tij edhe infermierja e turnit. Ai e kishte pa atë skenë dashnie grash dhe u prek, s'ishte hera e parë që shifte skena dëshpërimi e përmes dëshpërimit të nji dashnie të pamatë, por kjo e kishte prekë dhe u ndje keq. E kishte ngritë në karrige Netën dhe filloi t'i kontrollonte temperaturën Kirit. Ishte në masa të ulëta, por po i ngrihej. I kishte thanë Netës që temperatura e trupit po ngrihej dhe kjo ishte shenjë e mirë, ishte shenjë se ishte kalue vështirësia e parë dhe trupi i Kirit, pavarësisht kësaj luhatjeje temperature po reagonte disi. Epo Netën nuk e kishte ngrohë kjo që i tha doktori, mendoi se kishte gabue që kishte ndryshue kurën për Kirin. Aty e kishte pa doktorin si armik e ai menjiherë e kuptoi atë vështrim dhe ishte përpjekë me e qetësue Netën. Ajo i kishte ba me dorë që të mos fliste ma, se nuk donte me e dëgjue. Ai e kishte mbyllë gojën dhe të tre ndejtën bashkë deri sa zbardhi dita. Temperatura e Kirit ishte stabilizue për pak kohë, por kjo nuk e kishte qetsue aspak Netën, po e mbytte fakti që ajo kishte firmosë me përgjegjësi të plotë ndryshimin e kurës së djalit. Ndoshta s'ishte dashtë me dëgjue doktorin, që për dreq ishte i mirë dhe simpatik dhe po e hante krejt ndërgjegja që ai njeri, në këtë momente, po i dukej edhe simpatik, në tanë këtë hall, ajo kishte mendue për simpatinë që shihte te nji burrë, mordja që nuk e merrte. Aty nga dreka e asaj dite, doktori i ishte afrue prapë, por ajo s'kishte pranue me i folë me gojë. Gjithësesi ai e kishte sigurue, se edhe pse kishte ndodhë nji gja e tillë, Kiri po jepte shenja. Mutin e shenjave, ulja e temperaturës ishte vetëm nji shenjë, asnji gja tjetër nuk po shihte dhe s'kishte si me e pa ndryshe. I kërkoi Sandrës me u ndërrue pak, sa me shkue me ba nji banjo në shpinë e saj, i vinte era e keqe, kishte sa ditë që nuk pushonte dhe trupi i saj nuk ishte lagë me ujë, perveç faqeve. Kur e pa tuej dalë doktori i kishte kërkue me e shoqnue me makinën e tij deri në shpi. S'kishte dashtë me pranue, asgja nuk donte prej tij, donte mos me e pa, por gjithësesi kishte hy në makinën e tij të vogël dhe i tregoi me gjysë zanit se ku jetonte. Ai nuk kishte folë shyqyr, as ajo, sikur të ishin vetëm në makinë, secili mbante mendimet e veta. Kur e pyeti se ku donte me e ulë, ajo ma shumë kishte folë me vedi se me te, por kishte folë me za të naltë, 'me më ulë diku ku kam mundësi me vdekë e mos me e pa ma këtë dritë që po ndriçon sot aq bukur, edhe pse vjeshtë, me më ulë mundësisht aty ku vdes me dëshirë'. Doktori kishte dashtë me i thanë diçka, ia shihte teksa i përpëliteshin buzët me thanë diçka. Neta gjithësesi, e siguroi që nuk ishte faji i tij, faji për Kirin ishte vetëm i saj. Ai e kishte pyetë, nëse mund ta priste që pasi të bante dushin ta kthente në spital. Neta i ishte përgjigjë me nerva 'unë s'due me ju pa me sy e jo ma me më pritë me më çue në spital, ik të lutem'. Ajo s'kishte arritë me hedhë peshqirin për trup, kur në telefon e kishte marrë prapë Lila. Ajo vajzë kishte me e vdekë me ato telefonatat e saj. Lila i kishte thanë në telefon se Kirit i kishte shkue temperatura 41 gradë dhe se mezi po i ulej edhe pse i kishin dhanë qetsues. Kjo duhej të ishte për te dushi i fundit. E kishte mbyllë rubinetin, i cili pak sekonda ma parë e kishte ngrohë në tanë trupin, e vetmja kënaqësi për të, në pak minuta, e kishe shijue, edhe pse Kirin e kishte në momentet e fundit të jetës, të paktën kështu besonte. Ishte veshë me tesha të lame dhe kishte dalë me vrap prej shpijet. Sa kishte hapë derën e oborrit motori i nji makine u ndez dhe ajo pa te kambët e saj makinën e doktorit. Ai s'i kishte thanë asgja, por ishin pa prapë në sy, prapë për arsye të ndryshme nga njeni-tjetri. Edhe për sytë e vështrimin e tij të butë kishte mangut tash, por hyni në makinë. Sa hyni në makinë, edhe ajo vetë e kishte kuptue që kabina ishte mbushë me aromën e flokëve, e lëkurës të sapo dalë nga uji i ngrohtë. E kishte ndje ajo, jo ma doktori. Aromë flokësh të lagta të nji grueje në makinën e nji doktori, makinë që vinte vetëm erë ilaçe, erë bluzash të dizinfektueme me klor. Uji që i kishte kullue prej flokëve i kishte lagë xhaketën që kishte veshë, shkonte deri te pantallonat. Ai prapë s'kishte folë, ishte përmbajtë me i thanë diçka, ndoshta s'ishte koha me i thanë nji fjalë, thjeshtë ishte shpejtue me e çue këtë grue te i biri. Neta e kishte lanë në makinë e kishte vrapue prapë te dhoma e Kirit.  Atij s'po i ulej temperatura prapë, ende e kishte në nivele të nalta. Po çfarë mut zoti ishte ai, që s'dinte me e marrë atë kur i ishte lutë aq shumë? Dhe prapë dy gratë kishin fillue me u kujdesë me kompresa të marra për me ia ulë temperaturën, që bante të sajën, si nji shtrigë e keqe, nuk ulej me asgja. Dikur nga darka, temperatura shkoi deri te 38 e gjysma dhe ishte si nji çlirim për dy gratë që aq shumë ishin lodhë tuej luftue me nji armik që e kishte Kiri në trup, të cilin ai nuk e luftonte ma, por po i kishte lanë vetëm ato, të shkreta krejt i kishte lanë. Prapë pas mesnate, gjithmonë për terr, gjithmonë atëherë kur dielli e nji copë qielli blu mungon, temperatura e Kirit kishte fillue me u ulë prapë. Neta aty kishte kapi flokët në grusht, s'po e besonte ma se po ndodhte prapë, s'kishte mundësi ma që i biri t'i ftohej sërish. Por ja që kishte ndodhë, e këtë herë dy infermiere ishin me to, ai mut doktori ishte aty prapë, për me i ndihmue. Lila ishte e pazoja me reague nga e lodhuna fizike e shpirtnore, s'mundej ma, ishte dorëzue, ishte ulë ndjejun në dysheme dhe s'kishte dhanë shenja që e kuptonte se ku ndodhej. Infermierët i kishin filluen me i vendosë te hunda pak alkool, që ajo me u përmendë, ndërkohë doktori e kishte mbulue  me batanije të shumta Kirin, por ai kishte vazhdue me u ftohë, 33.5 gradë. Atëherë Neta ishte zhveshë vetë, doli ashtu si Lila nji natë me parë, ia kishte heqë batanijet dhe e kishte pushtue Kirin, lëkurë për lëkurë, trup më trup, kishte dashtë me kenë aq e madhe sa me e futë tanë në trupin e saj për me e ngrohë, kishte dashtë që Kiri me kenë foshnje e me i dhanë jetë, ashtu siç i jepte dikur qumshtin e gjinit. E kishte shtërngue fort të birin, si me kenë nji shtërngim lamtumire, ndryshe s'kishte se si me e ngrohë ajo grue, vetëm me lamtumirën e saj kishte vendosë me e ngrohë. Doktori i kishte mbulue të dy me batanije. Kishte ndejtë ashtu për gati treçerek ore deri sa i ishte ngritë temperatura sërish në norma të pranueshme. Ndërsa rrinte aty me Kirin, asaj i ishte kujtue Kola, Afrimi, Kiri me ata sy, që i kishte aq të bukur, por i kishte të mbyllun, s'kishte mundësi për me i pa edhe njiherë dhe nuk dinte a do kishte ma mundësi me ia pa edhe njiherë. Kishte kujtue jetën, e saj, lodhjen, vdekjet e shumta dhe në fund liqenin, lumin, detin, ata ujna që ia kishin ba shtatin aq dhe atë sinjalin e stërzgjatun 'piiiiiiip'. Para se me zbardhë i kishte kërkue Lilës të rrinte ajo me Kirin, ndërkohë do thërriste Sandrën, që mos me e lanë vetëm, se i duhej patjetër me shkue në shpi me marrë diçka. Kur kishte kenë në korridor, kishte ndje hapa të lehtë pas saj, fëshërime bluze, ishte kthye, kishte kenë doktori. U panë prapë në sy, Neta i kishte ba 'jo' të premë me gishtin tregues dhe e kishte lanë aty në mes të korridorit doktorin.
Gjithësesi i ishte drejtue në kambë për te shpija e vet, me nji hap, që s'i kishte ba ma parë.  Ishte e lodhun, ishte lodhë, e po dorëzohej ndërsa në vesh i vinte sinjali 'piiip-piiip-piiip', ishin tuej e lanë fuqitë edhe zemrën e Kirit? Nuk kishte për të durue se s'kishte për t'ia pa ata sy Kirit, me ngjyrë që ndryshonte me ndryshimin e kohës, i kishte të bukur ata sy. I kujtoheshin fjalët e tij kur i thoshte shpesh 'ti je jeta jeme nanë' e ajo ia kthente se ishte ai jeta e saj e asgja tjetër s'e kthente mbrapsht këtë që thoshte. Ishte ngjitë në dhomën e saj, në të cilën flinte pak, kishte hapë dollapin e teshave, zgjodhi, ashtu siç kishte ba i ati dikur, teshat ma të mira. Nji dashnor i ujit gjithmonë në ujë duhet ta kishte fundin. I ishte kujtue se ajo shpesh i kishte thanë Kolës, që kur të vdiste, kishte me pasë dëshirë me ia djegë trupin dhe dhe hinin me ia shpërnda pak në liqen, në lumenj e pak në det, me kenë disi pjesë e tyne, sado pak, deri sa të ishte shkri krejt.  
Sa të mundimshme dhe të gjatë e kishte atë vdekje, apo vdekja kishte kenë gjithmonë  pjesë e kujtimeve të saj, në ato kujtime ku ajo e kishte firue jetën e saj, nga pak e përditë? 
Papritë ishte përplasë me t'atin. Nuk po e kuptonte se çka ishte kjo, por para saj ishte Kola, vetullngrysun si asnjiherë, i ashpër në ftyrë, që nuk ia zbuste atë shprehje as uji dhe as malli që kishte ajo për te. Kola e kapi për krahësh, e shtërngoi fort dhe e tundi po aq fort, sa kryeti i shkoi sa andej këndej dhe sa i hangri krahu i ra shputë sa në njenen faqe dhe në tjetrën. 'T'kam thanë mos jeto me mue në mend, vrite kujtimin tem e çka bana unë në jetë dreqi e hangërt, mos u vono, Kiri ka nevojë për ty'. Neta aty kishte qa, ndërsa duert e Kolës ia zgjidhnin konopin si te kambët ashtu dhe te duert dhe ai po e shtynte drejt sipërfaqes, por ajo s'kishte arritë me e pa ma shumë se në çastin kur ai i kishte folë. 
Diku, atje si në errsinë pa sytë e Kirit. A kishte mundësi që ai dhe ajo po takoheshin tashmë në vdekje? S'i kishte besue këtyne gjanave, por fakti që takoi pak sekonda ma parë Kolën, ia kishte heqë dëshirën që në vdekje me ndejtë me të birin. Pra, kur vdes, njeriu sheh sytë e njeriut ma të dashtun, ai që e thërret me e kalue bashkë jetën e përtejme. Por sytë e Kirit po baheshin gjithnji e ma të shndritshëm, gjithnji ma të ngrohtë, gjithnji ma të afërt, afër krejt ftyrës së saj; ndoshta ky ishte dënimi që i kishin dhanë, me pa sytë e fmisë së vet e mos me pasë mundësi me i shijue në jetë. Pastaj nji tundje krahu dhe nji za, zani i nji të gjalli, zani i ngrohtë i nji njeriu që merrte frymë...
'Nanë t'pashë në andërr, u frikësova prej asaj që po baje dhe jam zgjue dhe t'kam kërkue, pse doje me më lanë vetëm. Tuej më shërue mue dhimbjen kishte me shërue edhe dhimbjet e tueja nanë'. Po i fliste Kiri. Kirin e kishte mbi krye në shtratin e nji spitali, ku nuk ishte ma ai i shtruem, por ishte ajo, me pardesynë, pantallonat, bluzën, gjoksin, ballin e dashninë tanë baltë e llum lumi. Po ishte Kiri, se afër Kirit ishte Lila, e pas Lilës pa si për çudi kryetin e Refikut dhe pas tij, ishte doktori. Refiku e doktori, që të dy ishin tanë baltë deri mbi krahë, deri në shpatulla. Refiku i foli lehtë, 'Netë pash nderin, po ti nuk je Kola, i kam ba nji premtim atij dreqit, e deri sa të jem gjallë kam me e mbajtë'. Ai i tregoi pastaj doktorin, 'buzët e atij djalit të shpëtuen moj të dhjefsha racën se na shtitë në dhé pa dekë'. Tash Netës po i kujtohej se kishte ndje disi, nëpër atë korridor të dhimbshëm e të ftohtë, aromë buzësh dhe e pa në sy doktorin, tash për të njëjtën arsye. 
Kiri ia hoqi flokët prej ballit të fashuem të Netës dhe qeshi 'kena me u shërue bashkë nanë'.